در این دوره و زمانه  ی پر زرق و برق و تجمل ،اینکه ما خودمون رو از امواج متلاطم چشم و همچشمی ها و تجملات دنیوی دور نگه داریم و سبک زندگی حقیقی طلبگی رو حفظ کنیم،حقیقتا ارزش زیادی داره .چون اعتقاد دارم که لذتهای معنوی رو زمانی میتونیم بچشیم که این تسلط  روحی رو داشته باشیم که از دنیا به قدر نیاز بهره بگیریم.

قسمتی از مصاحبه با “آیت الله عراقچی همدانی” را در این خصوص تقدیم شما میکنم:

ایشان در بخشی از سخنان خود با گزارشگر “حوزه نیوز” از زمان طلبگی خود در حوزه علمیه قم (یعنی حدود  هفتاد سال پیش) می فرمایند:

در آن ایام ، طلبه‌های مجرد و معیل در کمال سختی و عسرت زندگی می‌کردند. طلاب متوسط‌المال کسانی بودند که توان تهیه نان خالی یا نان و پنیر یا سیب‌زمینی یا شلغم و هویج را داشتند و گرسنه به معنای حقیقی نبودند؛ پایین‌تر از این‌ها عده‌ای بودند که برای نان جو خالی که آن زمان نصف قیمت نان گندم بود،‌ کسر بودجه  داشتند و شکم سیر نمی‌خوردند. بعضی از آنها را می‌شناختم که مثلا شام خوردن را به کلی  از برنامه زندگی ساقط کرده بودند و با شکم گرسنه، شب را به روز می رساندند و این وضع نه یک روز و یک هفته و یک ماه که به مراتب بیشتر به طول می انجامید.

* شگرد خواب طلبگی در زمهریزِ زمستانی!

آن زمان حتی کسانی بودند که در زمستان سرد چون زغال و وسیله گرمایشی نداشتند، طوری شب می‌خوابیدند که پایشان دراز نشود؛ خود را در نیم متر جا جمع می‌کردند که خیلی سرما نخورند. البته افراد انگشت شماری هم بودند که به اصطلاح وضعشان خوب بود. آنها شبیه طلبه‌های فقیر زمان حاضر بودند.

* حوزه علمیه ای در عسرت،  اما پربرکت

به هر حال این حوزه با این وضع مادی و معیشتی نامناسب اما پر از صدق و صفا و بندگی حق تعالی و زیر نظر امام زمان(علیه‌السلام)، با این که جمعیت زیادی نداشت، ‌پربرکت بود و مثل درخت طیب و پاکیزه‌ای بود که ثمر و آثارش به غالب شهر‌ها صادر می‌شد و در هر شهری یک نفر یا دو نفر مجتهد عالم عادل خدمت‌گزار به دین بود که با زهد و بی‌اعتنایی به متاع قلیل دنیا،‌ علماً‌ و عملاً‌ مردم را به طرف مقصد نهایی و معرفت الهی هدایت می‌کردند.