یکی از موضوعاتی که در جهان امروز زیاد دستخوش سوء برداشت و انحراف شده است، بحث «زهد و زهدگرایی» است که ارائۀ تعریف صحیح، اصولی و ساده از آن می‌تواند در زدودن انحراف‌ها مؤثر و مفید باشد.

 برخی زهد را به «رهبانیت» تفسیر کردند، یعنی زاهد را کسی می‎دانند که از نعمت‎های حلال خدا و زینت‎های مشروع آن چشم بپوشد، در حالی که وقتی کمی در بیانات اهل‌بیت علیه السلام دقیق می‌شویم، تعریفی که از مقولۀ زهد و زاهد ارائه کرده‌اند، بسیار متفاوت‌تر است و اصلاً قابل مقایسه با تعاریف ارائه شده از سوی برخی افراد نیست.

حضرت زهرا سلام الله علیها در حدیثی می‌فرمایند:

«اَزْهَدُ النَّاسِ مَنْ تَرَکَ الْحَرَامَ، اَشَدُّ النَّاسِ اجْتِهَاداً من ترک الذنوب»،

زاهدترین مردم کسی است که حرام را وانهد و کوشاترین مردم تارک گناهان است. ^{(تحف العقول، ص519)}.

همچنین شخصی از امام سجاد علیه السلام سؤال کرد: زهد در دنیا چیست؟

امام علیه السلام فرمودند: زهد همان رو آوردن و رغبت به تقواست.

بر اساس تعریف ارائه شده از مادرمان زهرا سلام الله علیها و امام سجاد علیه السلام می‌توان گفت ترک گناه و دوری از مقولات حرام، انسان را به تقوا سوق می‌دهد و تقوا سرمایۀ  دنیا و آخرت مؤمن محسوب و به سعادت او منتهی می‌شود.

تسنیم