ز سوز غم پر پروانه مي‏ سوخت‏

ز داغ لاله‏ اي گل خانه مي‏ سوخت‏

ز برق حادثه گنجينه عشق‏

چو شمعي در دل ويرانه مي‏ سوخت‏

وجودش را شرر زد آشنائي‏

که از جورش دل بيگانه مي ‏سوخت‏

بنوشيد آب از پيمانه زهر

دل پاکش از اين پيمانه مي‏ سوخت‏

ز آواي جواد آن جان زهرا

نهال گلشن جانانه مي‏ سوخت‏

ميان حجره بود و ناله مي‏ کرد

به حال وي دلي آنجا نمي ‏سوخت‏

به ياد روي بابا در مدينه‏

پسر چون شعله‏ ور کاشانه مي‏ سوخت‏

ميان لاله‏ هاي اشک ياسر

چراغ چشم آن دردانه مي ‏سوخت‏ 

_{محمود تاری یاسر}

فرهنگ جامع سخنان امام جواد، مسلم صاحبی،

زمستان:1387، صص132-134.

امام جواد علیه السلام:

اَفْضَلُ الْعِبادَةِ الاِْخْلاصُ

با فضیلت ترین و ارزشمندترین عبادت ها آن است که خالص و بدون ریا باشد

تنبیه الخواطر / 2 / 109

1. بایدها و نبایدها در خدمت به مردم

اخلاص

شرط پذیرش هر عملی، از جمله خدمت به مردم، اخلاص است و مؤمن باید به انگیزه جلب رضایت الهی خدمتگزار «عیال الله» باشد و هرچه ناخالصی در عمل بیشتر باشد، درجه مطلوبیت آن هم پایین تر خواهد آمد. از دیدگاه امام جواد علیه السلام، علاوه بر دخالت اخلاص در اصل عمل، در تداوم اعمال نیز باید اخلاص جاری باشد. چه بسا عملی که انجام آن با خلوص است، ولی عامل به آن بعد از عمل، آن را به ریا و ناخالصی آلوده و از درجه مقبولیت الهی ساقط می کند؛
لذا امام جواد علیه السلام فرمود:

«اَلإبْقاءُ عَلَی الْعَمَلِ اَشَدُّ مِنَ الْعَمَلِ»؛

بقای بر عمل سخت تر از خود عمل است.

و آن گاه که پرسیدند بقای بر عمل یعنی چه؟

امام فرمود:
«یَصِلُ الرَّجُلُ بِصِلَةٍ وَیُنْفِقُ نَفَقَةً لِلهِ وَحْدَهُ لا شَریکَ لَهُ فَکُتِبَ لَهُ سِرّا ثُمَّ یَذْکُرُها وتُمْحی فَتُکْتَبُ لَهُ عَلانِیَةً، ثُمَّ یَذْکُرُها فَتُمْحی وَتُکْتَبُ لَهُ رِیاءً»(1)؛

مردی هدیه ای می دهد و برای خدای یگانه انفاقی می کند، پس برایش به عنوان «عمل پنهانی» نوشته می شود. سپس او کارش را یادآوری می کند، در این وقت عنوان قبلی محو می شود و «عمل آشکار» برایش نوشته می شود. آن مرد دوباره عملش را یادآوری می کند، پس عنوان قبلی محو می شود و برایش «عمل ریایی» نوشته می شود.

ادامه »

ديدي آخر خون به قلب مرتضي شد 
دخت مأمون قاتل ابن ‏الرضا شد 
وا اماما 
وا اماما 
آنکه بودي عالمي مرهون جودش‏ 
در جواني آب شد شمع وجودش‏ 
وا اماما 
وا اماما 
تشنه لب در بين حجره دست و پا زد 
از غريبي قاتل خود را صدا زد 
وا اماما 
وا اماما 
در دلش داغ عطش چون لاله افتاد 
ناله زد پيوسته تا از ناله افتاد 
وا اماما 
وا اماما 
مرغ حق زد دست و پا در آشيانه‏ 
پيکرش افتاده روي بام خانه‏ 
وا اماما 
وا اماما 
شهر بغداد از برايش نينوا بود 
سايبانش بال مرغان هوا بود 
وا اماما 
وا اماما 
آنکه خاک مقدمش رشک برين شد 
پيکرش در کوچه ‏ها نقش زمين شد
 شاعر:رستگار

چهارده آیینه،به همت محمدخرم فر،

انتشارات عصر ظهور،1385،صص468-469

جواد الائمه مهربان بود و خیرخواه. دست مردم را در دستان خدا می گذاشت و می فرمود:

«کَیْفَ یُضَیَّعُ مَنِ اللّهُ کافِلُهُ»[1]

چگونه درماند کسی که خداوند سَرپرست او باشد؟ 

او می فرمود تا وقتی در آغوش خدا هستید نگران گرفتاریها نباشد:

«لَؤْكانَتِ السَّمواتُ وَالْأرْضُ رَتْقَا عَلى عَبْدٍ ثُمَّ اتَّقىَ اللّه َ تَعالى لَجَعَلَ مِنْها مَخْـرَجا»[2]،

اگر آسمانها و زمين بر شخصى بسته باشد، ولى تقـواى الهى پيـشه كـند، خداوند گشايشى از آنها برايش قرار مى دهد.

او راه رسیدن به سربلندی و عزت را در اعتماد به خدا می دانست و می فرمود:

«الثِّقَةُ باللّه ِ تعالى ثَمَنٌ لِكُلِ غالٍ ، وسُلَّمٌ إلى كُلِّ عالٍ»[3]

اعتمادِ به خداوند متعال، بهاى هر چيز گرانی است و نردبان رسيدن به هر بلندايی. و می فرمود:

«عِزُّ الْمُؤْمِنِ غِناه عَنِ النّاسِ»

عزّت مؤمن در بی نیازی و طمع نداشتن به مال و زندگی دیگران است»[4] 

حیف اما مهرش را برنتافتند. دنیا را بدون او خواستند و در جوانی با زهر کینه مسمومش ساختند. امام جوان در گوشه حجره مظلومانه جان داد و مردم نفهمیدند چه گوهری از دستشان رفت. 

روضه کوتاه نکته سر بسته
حجره تاریک حجره در بسته

جگری رفته رفته سم می خورد
قصۀ تازه ای رقم می خورد

عرش را ناله ای تکان می داد
تشنه ای روی خاک جان می داد

_{شاعر: علی زمانیان}

گلچین مداحی شهادت امام جواد (ع) با نوای میثم مطیعی

ادامه »

حضرت آیت‌الله خامنه‌ای:

خادمی امام رضا علیه‌السلام افتخار من است

 

واکنش رئیس جریان صدر عراق به اعمال مجدد تحریم‌های ایران

محمدحسن مشکی کارشناس مذهبی، در مورد وظایف شخص منتظر گفت:

شخصی منتظر واقعی است که ظهور و غیبت امام عصر (عج) برای او تفاوتی نداشته باشد و اطاعت از دستورات قرآن کریم و اهل بیت علیهم السلام را همانگونه انجام دهد که گویا در محضر امام قرار دارد.

وی با توجه به تکالیف منتظران تاکید کرد:

شخص منتظر در زمان غیبت وظایفی را بر عهده دارد. این شخص باید در تمهید و مقدمه‌سازی ظهور فعال باشد. بر این اساس در قدم نخست باید نسبت به شناخت امام زمان (عج) و شناساندن حضرت به مردم تلاش کند. این شناخت صرفا شناخت شناسنامه‌ای نیست، بلکه باید راه و کلمات حضرت و مسائل مرتبط با بحث مهدویت را به خوبی تشخیص دهد. به دنبال آن نیاز است این موضوع را به دیگران از جمله جوانان و نوجوانان منتقل کند. این وظیفه در بخش اندیشه قرار می‌گیرد.

کارشناس مذهبی با تاکید بر روایتی که در مورد ضرورت شناخت امام عصر(عج) وارد شده است، اشاره کرد: روایتی در بین شیعه و اهل سنت مشهور است که

«مَنْ ماتَ وَ لَمْ یَعْرِفْ إمامَ زَمانِهِ مَاتَ مِیتَةً جَاهِلِیَّة؛

هر کس بمیرد و امام زمانش را نشناخته باشد، مرگش، مرگ جاهلی است».

این موضوع نشان می‌دهد که در هر عصری امامی وجود دارد که معرفت نسبت به ایشان مورد طلب خداوند متعال است.

مَنْ ماتَ وَ لَمْ یَعْرِفْ إمامَ زَمانِهِ مَاتَ مِیتَةً جَاهِلِیَّة

ادامه »