ديدي آخر خون به قلب مرتضي شد 
دخت مأمون قاتل ابن ‏الرضا شد 
وا اماما 
وا اماما 
آنکه بودي عالمي مرهون جودش‏ 
در جواني آب شد شمع وجودش‏ 
وا اماما 
وا اماما 
تشنه لب در بين حجره دست و پا زد 
از غريبي قاتل خود را صدا زد 
وا اماما 
وا اماما 
در دلش داغ عطش چون لاله افتاد 
ناله زد پيوسته تا از ناله افتاد 
وا اماما 
وا اماما 
مرغ حق زد دست و پا در آشيانه‏ 
پيکرش افتاده روي بام خانه‏ 
وا اماما 
وا اماما 
شهر بغداد از برايش نينوا بود 
سايبانش بال مرغان هوا بود 
وا اماما 
وا اماما 
آنکه خاک مقدمش رشک برين شد 
پيکرش در کوچه ‏ها نقش زمين شد
 شاعر:رستگار

چهارده آیینه،به همت محمدخرم فر،

انتشارات عصر ظهور،1385،صص468-469