هنگامى‌كه درباره ذكر خدا سخن به ميان مى‌آيد و مثلاً، در وصف دوستان خدا گفته مى‌شود كه دائماً به ذكر خداوند مشغولند و هيچ كارى آن‌ ها را از ذكر خدا باز نمى‌ دارد، در آغاز چهره افرادى در ذهن انسان تصوير مى‌ شود كه پيوسته لب هايشان در حركت و به ذكر خداوند گويا است و زبانشان مشغول خواندن اذكار و اوراد است؛ يعنى در ابتدا، عرف مردم ذكر را منحصر در ذكر لفظى مى‌دانند؛ در صورتى كه طبق آنچه از روايات و قرآن كريم استفاده مى‌شود، گستره و شمول و عمق ذكر فراتر از اين است و انواع و مراتبی برای آن ذکر کرده اند.
در یک تقسیم بندی ذکر دو نوع است؛ لفظی و عملی.

شاید با شنیدن خواصی که برای ذکر صلوات گفته شد، تعجب کرده و البته برایتان هم سؤال پیش آید که چگونه می شود که سیئات به حسنات تبدیل می شوند؟
در ادامه نکاتی را در این باب عرض می کنیم:

علامه طباطبایی رحمه الله علیه در این رابطه می فرمایند:

«تبديل سيئات به حسنات به معناى تبديل آثار است‏.» (1)

ادامه »

از شهيد گرانقدر دکتر چمران پرسيدند تعهد بهتر است يا تخصص؟ وي در جواب گفت مي‎گويند تقوا از تخصص لازم‎تر است، آن را مي‎پذيرم. اما مي‎گويم آن کس که تخصص ندارد و کاري را مي‎پذيرد، بي‎تقواست.

در دنیایی که روابط جایگزین ضوابط شده اند شاید طرح این سوال مسخره به نظر بیاید که تخصص مهم تر است یا تعهد؟
متاسفانه سال هاست که شاهد پدیده ای ابتذالی در دنیای سیاست و اقتصاد و ادارات هستیم؛ یک نفر را منصوب به کاری می کنند که اصلا در آن تخصص ندارد. لازم نیست از ضرر این کار چیزی بگوییم هر عاقلی این واقعیت را درک می کند که کار را باید به کار دانش سپرد.
همچنین یک اشتباه دیگری که در چند دهه گذشته به وجود آمده و آن اینکه تعهد به یک نظریه و یا یک جریان را ملاک اولی و اصلی برای انتخاب مدیران ارشد قرار داده اند. یعنی اگر شخصی از لحاظ فکری با ما می ساخت حالا چه اهمیتی دارد که کار بلد باشد؟
اما براستی کدامیک مهم ترند؟

تخصص گرایی در احادیث

امام صادق علیه السّلام فرمودند:
«کُلُّ ذی‌صَناعَةٍ مُضطَرًّ اِلی ثَلاثِ خِصالٍ یَحْتلِبُ بِها الْکَسْبَ: و هُوَ اَن یَکُونَ حاذِقاً بِعِلْمٍ مُؤَدّیاً لِلْاَمانَةِ فیهِ، مُسْتَمیلاً لِمَنِ اسْتَعْمَلَهُ؛ هر اهل فنی برای موفقیت در کسب و کار خود (که کارش بگیرد) به سه مطلب نیازمند است: 1- تخصص و باهوشی در فن و حرفه مورد نظر. 2- امین باشد و در کار و مال مردم، امانت و درستی را حفظ کند. 3- با کارفرما و صاحب کار، خوش‌برخورد و خوش‌قلب باشد.»[1]
طبق این روایت هم تخصص ملاک انتخاب مدیر یا کارمند است و هم تعهد و امین بودن شرط است.

بیهقی‏‏ از‏‏ ابن عباس‏‏ نقل کرده که رسول خدا(ص) فرمود: ‏‏«من استعمل عاملاً من‏‎ المسلمین و هو یعلم ان فیهم اولی بذلک منه و اعلم بکتاب الله  و سنة نبیّه فقد خان الله  و رسوله و جمیع المسلمین؛ کسي که کارگزار و مديري را به‎کار گمارد درحالي‎که مي‎داند در ميان مسلمانان فردي وجود دارد که براي آن مسئوليت ‎شايسته‎تر و به قرآن و سنت آگاه‎تر است در اين صورت قطعا به خدا و رسول خدا و همه مومنان خيانت کرده است.»[2]
قطعا منظور از شایسته تر توانا تر در مدیریت است. پس با این حساب اهمیت تخصص از دیدگاه روایت قابل خدشه نیست.

ادامه »

عالم از خداوند ناشی شده است و خداوند بر اساس صفاتش که لطف بی نهایت و قدرت بی نهایت و حکمت بی نهایت و … است آفریده است. بنابراین عالم بر اساس ذات خدا بوجود آمده است.

یکی از سوالات رایج در ذهن انسانها اینست که اگر خداوند عادل است پس چرا هنگامی که اقوام و طوایف مختلف را در طول تاریخ عذاب کرده است کودکان، نوزادان و حتی حیوانات آنان نیز گرفتار عذاب شدند؟
پاسخ به این سوال و سوالات مشابه آن با بیان و دقت در هدف و چگونگی خلقت، قابل تبیین است.

هدف خدا از خلقت

سوال مبنایی آن است که خداوند چرا عالم و انسان را خلق کرده است؟ جوابی که معمولاً به این سوال داده می‌شود اینست که هرکسی هر کاری انجام می‌ دهد برای رسیدن به کمالی بالاتر یا رفع یک نقصی است. اما خب خدا که دارای کمالات بی نهایت است و کمالی نیست که خدا نداشته باشد پس در حقیقت، خلق کردن خدا نه برای به کمال رسیدن خودش، بلکه برای به کمال رساندن مخلوقاتش است.

همچنین به دلیل آنکه همه مخلوقات با هم به نحوی ارتباط داشته و در یک نظام کلی وجود دارند پس هر مخلوقی در به کمال رسیدن انسان تأثیر دارد.
در واقع عالم مثل فیلمی است که خدا برای به کمال رسیدن ما از جلوی چشمانمان می‌گذراند.

کمال مخلوقات چیست؟

سوال بعدی این است که کمال یا همان هدف خلقت چیست؟ هرچقدر محدودیت‌ ها بیشتر باشد آن موجود محدودتر شده و از کمال که در واقع نداشتن نقص است دورتر می‌ شود. بنابراین کمال به معنای وجود بدون محدودیت است. خداوند وجودی است که هیچ گونه محدودیتی ندارد. پس هر چقدر که انسان از دنیا و تعلقات دنیایی که محدودیت های دنیایی هستند فاصله بگیرد به کمال نزدیک تر شده است.  
بر این اساس زندگی در دنیا و لذت های دنیایی کمال محسوب نمی‌ شود؛ زیرا ممکن است همراه با تعلق به دنیا باشد که در واقع نقص است نه کمال و چه بسا ممکن است اذیت شدن در دنیا همراه با به کمال رسیدن باشد همانگونه که از پیامبر(صلی الله و علیه وآله) اینگونه نقل‌ شده است که هیچ پیامبری مانند من اذیت نشد. (1) و یا حادثه عاشورا که از بزرگترین مصائب بود. مگر امام حسین(علیه السلام) بهترین بنده خدا نبود؟
در حقیقت مصائب دنیوی برای افراد گناهکار باعث زدودن گناه و برای افراد متقی باعث ارتقای مقام آنها می‌گردد. بنابراین بلا و سختی دنیوی لزوماً به دلیل گناه کردن نیست و یک نعمت می‌ تواند باشد. احادیث مختلفی در این زمینه وجود دارند که بیان می‌ کنند خدا بنده‌اش را به یک مصیبتی امتحان می‌کند تا همین امر باعث امر خیری برای وی شود.
باید توجه کنیم که آباد کردن دنیا هیچ کمالی محسوب نمی‌ شود مگر اینکه بر اساس دستور خداوند و برای عمل به آن باشد. بنابراین نابود شدن دنیا و اجسام دنیوی انسانها نیز عدم کمال نیست. چه آنکه اگر خدا می‌ خواست می‌ توانست دنیا را با پیشرفته‌ ترین فنّاوری‌ ها و مثلاً با بهترین شهرها بیافریند و جسم انسان ها بسیار قوی تر از این باشد اما اینها کمال نیستند. حتی عمر بیشتر در دنیا به معنای کمال بیشتر نیست. چه بسا افرادی عمر طولانی داشته اما به کمال نرسیدند و یا افرادی عمر کوتاهی داشتند اما به بالاترین درجات نائل آمدند.

ادامه »

آزادی، واژه ای است که حرف و حدیث هایی را هر از چندگاهی با خود به همراه دارد؛ مثل همیشه گروهی مسیر افراط و گروهی راه تفریط را در این موضوع پیش گرفته و برای عنوان آزادی تعریف هایی را مطرح می کنند.

در این میان عده ای به اسم آزادی خود را اسیر مد و مد گرایی کرده اند، باید گفت که آن ها فکر می کنند که آزاد هستند چرا که در حقیقت آنان هم به نوعی اسیر خواسته و تمایلاتشان هستند، با دقت و وسواس زیاد، چشم به راه مدهای جدید هستند تا با تمام وجود، به قول خودشان تمام زندگی شان را «به روز» کنند. این در حالی است که این پیروی بی چون و چرا، هیچ حد و مرزی نمی شناسد؛ از رنگ و نوع لباس و مدل مو و نوع آرایش گرفته تا نوع گفتار روزمره و محاوره و معاشرت اجتماعی و حتی طرز راه رفتن و غذا خوردن.

در حقیقت این دسته از افراد آزاد نیستند و خیال می کنند که در آغوش آزادی قرار دارند؛ تلاش این گروه از آدم ها یا در راستای این است که همرنگ جماعت شوند و یا می خواهند که از دیگران متفاوت تر باشند … بنابر این همه ی زندگیشان اسیر این گونه خواسته ها و افکار است. به نظر شما کجای این مسیر آزادی وجود دارد؟!

آیا غیر از این است که آنها دچار بی هویتی شده اند؛ به این معنا که بسیاری از رفتارها و هنجارهایی که تحت عنوان مد از آن پیروی می کنند را از الگوهای فرهنگی بیگانه و غیر خودی که برای آن ها دیکته شده دریافت می کنند که این خود باعث تقویت تسلط فرهنگ غیر دینی بر جامعه اسلامی شده و می شود. این در حالی است که خدای متعال از این چنین تسلطی نهی نموده است:

« وَ لَنْ یَجْعَلَ اللَّهُ لِلْكافِرینَ عَلَى الْمُؤْمِنینَ سَبیلاً؛

و خداوند هرگز كافران را بر مؤمنان تسلّطى نداده است.» (1)

در جایی دیگر می توان رفتار و عملکرد این دسته از انسان ها را در این آیه قرآن کریم نتیجه گیری کرد؛ که به تعبیر قرآن کریم در زندگی و رفتار خود مذبذب هستند;” مُّذَبْذَبِینَ بَیْنَ ذَ َلِکَ لاَ َّ إِلَیَ هَـََّؤُلاَءِ وَلاَ َّ إِلَیَ هَـََّؤُلاَ َّءِ وَمَن یُضْلِلِ اللَّهُ فَلَن تَجِدَ لَهُو سَبِیلاً؛ بین خدا و غیر خدا سرگردان اند نه با گروه مؤمنان و نه با گروه کافران [یک سو و یک دل] اند و هر که را خدا گمراه کند برایش راهی نیابی.” (2)

 ناگفته نماند که این موضوع مد و مدگرايي، غالباً ريشه در زيبايي جويي و تنوع طلبي دارد، اگر در چهارچوپ موازين شرعي و عرفي باشد و مورد تأييد عقل باشد، اشكالي ندارد.

بحث اشکال دار قضیه آن جا است که مدگرایی ناشی از تقليد كوركورانه ای می شود که به اسم آزادی، در اسارت قرار گیرند؛ یک روز لباس تنگ، یک روز لباس گشاد. یک روز لباس کوتاه، یک روز لباس بلند. یک روز لباس پاره و یک روز … اینان منتظر هستند تا در آزادی حصر شده ی خود، برایشان تصمیم گرفته شود که چه لباسی بپوشند، چه نوع آرایشی داشته باشند و چه اصطلاحاتی به کار ببرند.

اینان از آزادی فاصله دارند و آزاد نیستند، چرا که از ترس اینکه آن ها را عقب مانده نخوانند هر لباس و هر نوع آرایش و ظاهری را به خود می گیرند حتی اگر خودشان تمایل نداشته باشند.

کلام آخر

یادمان باشد هر چند گرایش به بعضی از مظاهر زیبایی در فطرت و ذات انسان نهفته است، ولی به روشنی پیداست هر نوع گرایش به زیبایی و یا مُد و برند مطرح جهان را نمی توان جلوه ای از گرایش فطری به زیبایی دانست؛ باید مراقب دستان شیطان باشیم، نقش شیطان در عدم تشخیص صحیح مورد توجه قرآن قرار داشته، به این معنا که شیطان نازیبایی ها را برای انسان زیبا جلوه می دهد:

«وَ زَیَّنَ لَهُمُ الشَّیْطانُ أَعْمالَهُم؛

شیطان اعمالشان را براى آنان آراسته بود.» (3)

پی نوشت:
1- سوره نساء، آیه 141
2- النسأ:143
3- سوره عنکبوت، آیه 38 

اگر کسی از آبروی مؤمنی دفاع کرد،

بهشت بر او واجب می‌شود

رهبرانقلاب:

«مَنْ رَدَّ عَنْ عِرْضِ أَخِیهِ الْمُسْلِمِ وَجَبَتْ لَهُ الْجَنَّةُ الْبَتَّةَ»*

اگر کسی عاقل است، رازش را به کسی نمی گوید؛ چون قاعدتا وقتی که انسان رازش را می گوید، اطمینان می کند که طرف مقابل آن را فاش نکند؛ اگر ما توقع داریم که یک کسی راز ما را نگه دارد، چرا خودمان آن را نگه نمی داریم؟

نهج البلاغه صرفا یک کتاب تاریخی نیست، بلکه نقشه راه است کتاب زندگی است. همچنین بخش حکمت های نهج البلاغه گرچه مملو از جملات کوتاه از امیرالمومنین است اما برای نوشتن عظمتش باید درخت ها قلم شوند و دریا ها مرکب.
در حکمت ششم از حضرت علی علیه السلام نقل شده است که فرمودند: صَدْرُ الْعَاقِلِ صُنْدُوقُ سِرِّهِ وَ الْبَشَاشَةُ حِبَالَةُ الْمَوَدَّةِ وَ الِاحْتِمَالُ قَبْرُ الْعُيُوبِ؛ سينه خردمند، صندوق راز اوست و خوشرويى وسيله دوست يابى، و شكيبايى، گورستان پوشاننده عيب هاست .
در این حدیث گهربار حضرت سه دستورالعمل برای بهبود سبک زندگی تقریر فرموده اند که در ادامه به شرح آن می پردازیم.

رازداری

گاهی انسان راز را به دیگری می سپارد؛ اعتماد می کند به یک نفر و رازش را به او می گوید. امیرالمومنین(علیه السلام) می گویند: اگر کسی عاقل است، رازش را به کسی نمی گوید؛ چون قاعدتا وقتی که انسان رازش را می گوید، اطمینان می کند که طرف مقابل آن را فاش نکند، از او تقاضا می کند که این را به کسی نگو، ولی در نامه 31 نهج البلاغه داریم که امیرالمومنین(علیه السلام) فرمودند:«وَ الْمَرْءُ أَحْفَظُ لِسِرِّه»؛ یعنی هر انسانی بهتر از دیگران، حافظ سِرّ خودش است.
اگر ما توقع داریم که یک کسی راز ما را نگه دارد، چرا خودمان آن را نگه نمی داریم؟ کسی که عرضه ندارد رازش را نگه دارد، چطور از دیگران توقع دارد که راز او را نگه دارند؟! بهترین جا سینه خود آن فرد است؛ صَدْرُ الْعَاقِلِ صُنْدُوقُ سِرِّهِ.

حضرت در حکمت 381 می فرمایند:«الْکَلَامُ فِی وَثَاقِکَ مَا لَمْ تَتَکَلَّمْ بِهِ فَإِذَا تَکَلَّمْتَ بِهِ صِرْتَ فِی وَثَاقِهِ»؛ یعنی سخن تا چیزی نگفته ای اسیر توست، وقتی سخنی را گفتی، تو اسیر آن می شوی. مثل تیری که در خشاب است؛ تیری که در خشاب است تا نزدیم در اختیار ماست، وقتی زدیم ما گرفتار آن می شویم، چون آن تیر عوارضی ایجاد می کند و ما باید پاسخگو باشیم.
در حديث ديگرى از امام صادق(عليه السلام) مى خوانيم: «إِظْهَارُ الشَّيْءِ قَبْلَ أَنْ يُسْتَحْکَمَ مَفْسَدَةٌ لَهُ؛[1] آشکار کردن چيزى پيش از استوار شدن آن سبب تباهى آن مى گردد».

ادامه »

حضرت آیت الله خامنه ای:

«انتظار یعنی چه؟

انتظار به معنای مترصّد ‌بودن است. در ادبیّات نظامی یک‌ چیزی داریم به نام «آماده‌باش»؛ انتظار یعنی «آماده‌باش»! باید «آماده‌باش» باشیم.

انسان مؤمن و منتظر، آن‌کسی است که در حال «آماده‌باش» است. اگر امام شما که مأمورِ به ایجاد عدالت و استقرار عدالت در کلّ جهان است، امروز ظهور بکند، باید من و شما آماده باشیم. این «آماده‌باش» خیلی مهم است؛ انتظار به این معنا است. انتظار به معنای بی‌‌صبری کردن و پا به زمین کوبیدن و چرا دیر شد و چرا نشد و مانند اینها نیست، انتظار یعنی باید دائم در حال «آماده‌باش» باشید.»_{۱۳۹۶/۰۲/۲۰}

كسى كه پيرو ودوست دار واقعي امام زمان خود و منتظرواقعي و چشم به راه ظهور و قيام جهانى او است، بايداز نظر عملى، فكرى و اعتقادى خود را رشد دهد. تنها با لقلقه زبان و ادعاى دوستي نمى ‏توان خود را پيرو واقعى دانست!!مرحله نخست آن، باور به وجود منجى و اعتقاد به ظهور او و برپاداشت انقلاب جهانى به دست او است. سپس نوبت به اصلاح و همسوسازى رفتارها، گفتارها و پندارها با اين اعتقاد و باور است.

لاف عشق و گله از يار زهى لاف دروغ‏

عشق بازان چنين مستحق هجرانند 
 

در اين رابطه توجه به امور زير بايسته است:

1. سنخيت با امام‏
منتظران واقعى، وضعيت فكرى، روحى و عملى خود را به گونه‏اى سامان مى‏بخشند كه سنخيت كاملى با امام زمان(عج) داشته باشد. به طور كلى هر انسانى داراى سه مرتبه وجودى (افكار، صفات و اعمال) است و هيچ انسانى از اين قاعده مستثنا نيست. اگر كسى بخواهد به انسان ديگرى نزديك شود، چاره‏اى ندارد جز اينكه بكوشد نوع اعتقاد، باورها، صفات و رفتار خود را به ايشان نزديك سازد تا از اين طريق شيعه و پيرو واقعى او باشند.

امام باقر«علیه السلام» در تفسير آيه «يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اصْبِرُوا وَ صابِرُوا وَ رابِطُوا»آل عمران (3)، آيه 200. {Vفرمود: «اصبروا»، يعنى صبر كنيد بر اداى واجبات و «صابروا»، يعنى شكيبا باشيد بر اذيّت دشمنان و «رابطوا»، يعنى رابطه ناگسستنى با امام خود، مهدى منتظر(عج) داشته باشيد» منتخب الاثر، ص 515، ج 8 ؛ الغيبة النعمانى، ص 199 ؛ تفسير برهان، ج 1، ص 234..
 

ادامه »

مرد باید قدردان باشد.

_{[دریافت تمام تصاویر (Zip)]}