انسان برای زندگی نیاز به عالی‌ترین هدفی دارد که تمام اهداف پایینی‌اش را به نخ بکند. آقا شما چرا خانه می‌خری؟ خب چون خانه لازم داریم. خب چرا ازدواج می‌کنی؟ آخر یک نیاز دیگر هم داریم. چرا سر کار می‌روی؟ آخر پول هم نیاز داریم دیگر. غیر از پول به اعتبار اجتماعی هم نیاز داریم. اعتبار اجتماعی ربطش با ازدواج چیست؟ ربطی ندارد حالا ممکن است یک جاهایی به هم کمک کنند. موهایت را شانه می‌کنی؟ می‌گوید آخر مو هم دیگر زلف است و قیافه و اینها مثلاً زیبایی را دوست دارم. خب این زیبایی به دندان چه ربطی دارد؟ هیچی نه این هم یک هدف است، آن هم. یک همچین انسانی بدبخت‌ترین موجود عالم است.
  چرا؟ انسان متشتّت، انسان با وجود پراکنده، انسان چند هدف‌دار. این را بهش می‌گویند عاشق نیست. این هزار تا دیگر از این هدف‌ها داشته باشد ها! هر کدامش هم مهم‌تر، کمتر، بالاتر، وجودش متشتّت است، به چند تا کار باید برسد. به چند تا هدف باید برسد. ولی کسی که یک هدف برتر دارد، هدفی که می‌تواند، هدفی که می‌شود تمام این اهداف خُردش را و اهداف کوتاه‌مدت و بلندمدتش را همه را جهت بدهد. یک همچین هدفی را پیدا کنیم که اولاً این هدف به شدّت بی‌نهایت‌طلبی تو را ارضاء کند به حدّی که بعدش چی دیگر نگویی. بگویی «ها! بعدش این؟ آها! حالا شد.» یک همچین هدفی را پیدا کنی که اولاً این هدف به شدّت بی‌نهایت‌طلبی تو را ارضاء کند به حدّی که بعدش چی دیگر نگویی.
  روانشناس‌ها می‌گویند انسان به یک همچین هدفی نیاز دارد و باز گفتند تنها جوابی که انسان برای این هدف پیدا کرده خداست. روانشناس‌ها هم این را فهمیدند. خدا فقط خودش را گذاشته برای پاسخ به این سؤال و هیچ‌کس نمی‌تواند خودش را گول بزند، هیچ‌کس. تا پرسیدی عمیقاً بعدش چی؟ خدا طلوع می‌کند. مثل خورشید که طلوع می‌کند صبح و سحرگاه کم‌کم از پشت سرزمین‌ها بیرون می‌آید، اصلاً خدا را می‌بینی. خودش را بهت نشان می‌دهد. یک کششی بهش پیدا می‌کنی. کم‌کم بهش علاقه‌مند می‌شوی. بعد آدم آنجا به یک آرامشی می‌رسد، با آن آرامش می‌آید مثل آدم ازدواج می‌کند، کارهای دیگر می‌کند، دنیا را اداره می‌کند؛ درس می‌خواند، ریاضی می‌خواند، مهندسی می‌خواند. ولی مشغول اوست. حالا می‌داند برای چی دارد زندگی می‌کند. حالا می‌داند برای چی دارد زندگی می‌کند!
  هدف ما خدا باشد می‌دانید یعنی چی؟ ما روز قیامت وقتی می‌رویم به ملاقات خدا، اصلاً دیدی خدا را دیگر، تمام نمی‌شود؟ بعدش چی؟ تشنه می‌شوی که دوباره بروی. بعد وقتی دوباره می‌روی انگار تا حالا خدا را ندیده بودی. بعد تشنه می‌شوی دوباره بروی. بعد می‌خواهی دفعۀ بعد بروی، دفعۀ بعد که می‌روی اصلاً می‌گویی من تا حالا خدا را نمی‌شناختم! تا کی ادامه دارد؟ الی الابد این ادامه دارد. و فقط خدا می‌تواند اینجوری باشد. هر دفعه می‌رود ملاقات خدا، اصلاً نمی‌داند به کسی چی بگوید؟ چی بود این؟ یک مشت‌مالی هم می‌دهند، شانه‌هایشان را می‌مالند اینها فرشته‌ها توی این فاصله. خانه‌اش هم تأمین می‌کنند بیا اینجا، اینجا باش. ولی اوست! این هتل است. بهشت هتل ملاقات‌کنندگان خداست! فقط خداست که بی‌نهایت است. و بی‌نهایتی یعنی چی؟ یعنی شما هر دفعه او را می‌بینی بخشی از او در تو تجلّی می‌کند و خدا تمام نمی‌شود. و خدا تنها موجودی است که تمام نمی‌شود. و تو الی الابد از ملاقات او بهره می‌بری.
  انسان موجودی است که این یک خواستۀ فطری‌اش است و انبیاء الهی می‌آیند غبار را از این خواستۀ فطری انسان کنار بزنند تا این به این یَک سؤال برسد. بعدش چی؟ این همه! بعدش؟! انسان می‌خواهد آن هدف برتر را انتخاب کند که آرامش پیدا کند و دیگر نگوید بعدش چی؟ وقتی آن هدف برتر را انتخاب کرد چه اتفاقی برایش بیفتد؟ بعد آدم آنجا به یک آرامشی می‌رسد، با آن آرامش می‌آید مثل آدم ازدواج می‌کند، دنیا را اداره می‌کند. حالا می‌داند برای چی دارد زندگی می‌کند. حالا می‌داند برای چی دارد زندگی می‌کند!

 بیان معنوی