نْ أَبِي جَعْفَرٍ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِيٍّ الْبَاقِرِ(ع) قَالَ:

سُئِلَ رَسُولُ اللَّهِ(ص) عَنْ خِيَارِ الْعِبَادِ فَقَالَ الَّذِينَ إِذَا أَحْسَنُوا اسْتَبْشَرُوا وَ إِذَا أَسَاءُوا اسْتَغْفَرُوا وَ إِذَا أُعْطُوا شَكَرُوا وَ إِذَا ابْتُلُوا صَبَرُوا وَ إِذَا غَضِبُوا غَفَرُوا.

از رسول خدا(ص) درباره بهترین بندگان خدا پرسیدند، فرمود: آنان که چون کار نیک کنند، شادمان می‌شوند و چون کار بد کنند طلب آمرزش کنند و هرگاه نعمتی به آنها داده شود سپاسگزاری کنند و هرگاه گرفتار بلایی شوند صبر پیشه می‌کنند و هرگاه خشمگین شوند گذشت می‌کنند.

امالی شیخ صدوق، ص10

قَالَ رَسُولُ اللَّهِ(ص):

حُبِّي وَ حُبُّ أَهْلِ بَيْتِي نَافِعٌ فِي سَبْعَةِ مَوَاطِنَ أَهْوَالُهُنَّ عَظِيمَةٌ عِنْدَ الْوَفَاةِ وَ فِي الْقَبْرِ وَ عِنْدَ النُّشُورِ وَ عِنْدَ الْكِتَابِ وَ عِنْدَ الْحِسَابِ وَ عِنْدَ الْمِيزَانِ وَ عِنْدَ الصِّرَاطِ.

 دوست داشتن من و اهل بیتم در هفت عرصه سودمند واقع می شود که هول و هراس آنها بسیار زیاد است:

هنگام مرگ و در قبر و هنگام رستاخیز و هنگام دادن نامه عمل و هنگام محاسبه و هنگام سنجش اعمال و هنگام عبور از صراط.

امالی شیخ صدوق،‌ص۱۰

امام هادى علیه السلام:

اُذکُر حَسَراتِ التَّفریطِ بِأخذ تَقدیمِ الحَزمِ؛

حسرت کوتاهى کردن را با پیشه کردن دور اندیشى، یاد کن.

قَالَ علی(ع):

مَنِ اسْتَقْبَلَ وُجُوهَ الْآرَاءِ عَرَفَ مَوَاقِعَ الْخَطَإ.

 هرکس از نظرات[دیگران] استقبال کند، به اشتباهات[خود] واقف می‌شود.

نهج البلاغه(صبحی صالح)، ص501

پشيمانى از گناه

1. امام باقر(علیه السلام) فرمود:

پشيمان بودن براى توبه كردن كافى است.

2. اميرالمؤمنين (علیه السلام) فرمود:

همانا پشيمانى از گناه و بدى، انسان را به ترك آن وا مى دارد.

3. امام صادق (علیه السلام) فرمود:

هيچ بنده اى نيست كه گناهى كند و از آن پشيمان گردد، جز اينكه پيش از آنكه طلب آمرزش كند، خدا گناهش را بيامرزد.

4. امام صادق (علیه السلام) فرمود:

همانا مرد (گاهى) گناه كند و خدا به وسيله آن، او را به بهشت برد؛ عرض شد: خداوند به سبب گناه او را به بهشت برد؟ فرمود: آرى، هر آينه او گناهى مى كند و پيوسته از آن ترسان و بر خود خشمناك است، پس خداوند به او ترحم مى كند و او را به بهشت مى برد.

منبع: حوزه نیوز

امام على عليه ‏السلام :

لايَجدُ عَبدٌ طعمَ الإيمانِ حتّى يَعلمَ أنَّ ما أصابَهُ لم يكُن لِيُخطِئَهُ، وَأنَّ ما أخطأهُ لم يكُن ليُصيبَهُ، وَأنَّ الضّارَّ النّافِعَ هوَ اللّه‏ُ عزّ وجل

هيچ بنده ‏اى مزه ايمان را نمى ‏چشد مگر آن كه بداند آنچه بدو رسيده، ممكن نبود نرسد و آنچه به او نرسيده، ممكن نبود كه برسد و اينكه زيان بخش و سودرسان، خداوند عز و جل است و بس

امام على علیه السلام:

أعدَلُ السِّیرَةِ أن تُعامِلَ النّاسَ بِما تُحِبُّ أن یُعامِلُوکَ؛

عادلانه‌ترین روش این است که با مردم آن گونه رفتار کنى که دوست دارى با تو چنان باشند.