حدیثی عجیب از امام باقر علیه السلام：

آن مردمی که تحت ولایت ولی الله زندگی میکنند،اهل نجات هستند؛اگرچه در کارهای شخصی و خصوصی،قصورها و تقصیرها وگناه هایی هم داشته باشند،

آن مردمی که تحت ولایت شیطان و طاغوت زندگی می کنند،اهل بدبختی و عذابند؛اگرچه در کارهای شخصی ،در اعمال خصوصی اهل نیکوکاری و کارهای خوب هم باشند.^{(کافی کتاب الحجه.باب فی من دان الله عزوجل بغیر امام من الله ج4 )}

در توضیح این حدیث باید گفت：

حاکمی که امین باشد.راه بلد باشد و خلاصه امام عادل من الله باشد مردم را به هدف میرساند اگرچه مردم در این مسیر که حاکم تعیین کرده،قدری بدی کرده باشند.البته این بدی ها ی نتایجی دارد ،یک اثاری دارد ،که ان نتایج را مجبورند تحمل کنند اما به هرحال به هدف میرسند.
اما آنجا که حاکم راه بلد نبود،هواپرست بود،و خلاصه حاکم جائر باشد و جامعه با ولایت طاغوت اداره شود.این مردم به هدف نخواهند رسید.هرچند با هم خوب باشند و رفتار انسانی هم در معاشرت باهم داشته باشند.

کانال ولایت

فمن الأیمان ما یکون ثابتاً مستقراً فی‌القلوب و منه ما یکون عواری بین‌القلوب و الصّدور الی اجل معلوم»^(۱).

دوگونه ایمان داریم؛ ایمان ثابت و مستقر، و ایمان مستودع و عاریه‌یی.

ایمان عاریه‌یی هم ایمان است؛ نه این‌که آن شخص، منافق است؛ ایمانش راسخ نیست؛ لذا زود زایل می‌شود.

ایمان ثابت و مستقر، یعنی جای گرفته‌ی در قلب، تکیه کرده‌ی به یک استدلال و یک بینش عمیق، و پشتیبانی شده‌ی با عمل صالح.

نوع دیگر ایمان این است که با احساسات پیدا شده، با منطق پیدا نشده؛ انسان پای آن، عمل صالح نگذاشته؛ همین‌طور شعارِ ایمانی داده و گاهی هم خیلی تند شعار داده؛اما پای این، عمل صالحی که به‌خاطر آن با نفس ِ خودش مجاهدت و مبارزه کند، خرج نکرده؛ یعنی این ایمان با عمل صالح آبیاری نشده؛ این می‌شود ایمان عاریه‌یی.

حضرت می‌فرماید: «و منه ما یکون عواری بین القلوب والصّدور الی اجل معلوم». آن وقتِ معلوم چه هنگام است؟

تا این ایمان، عاریه‌یی است؛ تا وقتی که این ایمان از او زایل شود؛ گنجشکی که در سینه‌ی خودش حبس کرده، بپرد و برود؛ چون این ایمان جزو وجود او نشده است.

در چه مواقعی این‌گونه ایمان زایل می‌شود؟

وقتهای امتحان و لحظات هوای نفس. مثلاً اگر کسی پولکی است، هنگامی‌که بین پول و حفظ ایمان، سر دو راهی قرار بگیرد، ایمان می‌پرد و تمام می‌شود. بعضی‌ها دچار وسوسه‌های نفسانی و شهوات جنسی هستند؛ بعضی‌ها دچار مقام‌پرستی‌اند؛ هر کسی یک‌طوری است. هر کدام از ماها لغزشگاهی داریم؛ به قول فرنگی‌ها، پاشنه‌ی آشیل و چشم اسفندیاری داریم؛ آن‌جا گیجگاه و ضربت‌خور ماست؛ به خدا پناه ببریم که آن ضربت‌خور پیش نیاید. راهش تقواست.

ادامه »

این حدیث، حدیثی است که شیخ انصاری، فقیهی مثل او در معضل ترین مسئله در دماء بر طبق سند این حدیث فتوا می دهد. این حدیث، کلمه فصل است، گفت:

یابن رسول الله، من ماه رمضان ختم های قرآن کردم، یک ختم قرآن برای جدت پیغمبر، یک ختم قرآن برای جدت امیرالمؤمنین، یک ختم قرآن برای جده ات حضرت زهرا، تا رسید ختم قرآنی برای تو کردم یا ابا الحسن، ما لی بهذا؟

آیا برای من در قبال این عمل چیست؟

این حدیثی است که گوهر قرائت قرآن را به آخر مرحله می رساند. ما لی بهذا؟

در مقابل این عمل برای من چیست؟

امام فرمود: “لک بذلك أن تکون معهم[يوم القيامة]".

اصلا خود من الان که می گویم، متحیّرم.

فرمود: جزای تو که قرآن خواندی، ختم قرآن را هدیه کردی به رسول خدا، به علی مرتضی، جزای تو این است که با او باشی و از او جدا نشوی.

این مرد، فقیه است، وقتی این کلمه را شنید مبهوت شد، گفت: لی هذا بهذا؟ در مقابل این، این برای من است؟ معیّت، آن هم با خاتم، با سید اوصیاء؟

سه مرتبه امام فرمود: “نعم، نعم، نعم” بله، بله، بله، جزای تو این است که با او باشی[در روز قیامت].

_{منبع: دفتر مرجع عاليقدر شيعه حضرت آيت الله العظمى وحيد خراسانى}