تمام شیعیان به منزله اولاد فاطمه (علیها السلام) هستند

ولی خدا می داند که چه کارهایی می کنیم

که شاید سبب شود آن حضرت از ما و کار ما ناراضی شود.

در محضر بهجت؛ ج1، ص183

السلام علیک یا مادر

دستم را بگیر

که دست تو گره گشای هرچی دردِ

دستم را بگیر،

که شب تاریک و سردِ

دستم را بگیر

به جون هرچی مردِ

مادر جان

دستم را بگیر

«و گرنه خواهم مُرد
وگرنه ستاره ها
یکی یکی سقوط خواهند کرد»

دستمان را بگیر  یا مادر

نه فقط شبه عبایی مشکیست
که سرت بندازی
و خیالت راحت
که شدی چادری و محجوبه!

چادر مادر من فاطمه، حرمت دارد
قاعده ، رسم ، شرایط دارد
شرط اول همه اش نیت توست …
محض اجبارِ پدر یا مادر
یا که قانون ورودیه دانشگاه است
یا قرار است گزینش شوی از ارگانی
یا فقط محض ریا
شایدم زیبایی ، باکمی آرایش!
نمی ارزد به ریالی خواهر …

چادر مادر من فاطمه،شرطش عشق است
عشق به حجب و به حیا
به نجابت به وفا
عشق به چادر زهرا
که برای تو و امنیت تو خاکی شد
تا تو امروز شوی راحت و آسوده
کسی سیلی خورد
خون این سیل شهیدان
همه اش با هدف چادر تو ریخته شد

خواهرم!
حرمت این پارچه ی مشکی تو
مثل آن پارچه مشکی کعبه والاست
یادگار زهراست
نکند چادر او سرکنی اما روشت ، منشت
بشود عین زنان غربی
خنده های مستی
چشمک و ناز و ادا
عشوه های ناجور

به خدا قلب خدا می گیرد
به خدا مادر من فاطمه شاکی بشود
به همان لحظه سیلی خوردن
لحظه پشت در او سوگند
خواهرم
چادر مادر من ، فاطمه ، حرمت دارد

خواهرم!
من ، پدرم ایل و تبارم
همه ی دار و ندارم
به فدایت
حرمتش را نشکن …

قسمت این بود که تو محرم حیدر باشی

به علی مونس و هم خانه و همسر باشی

قسمت این بود که در زندگی مشترکت

به عزیزان دل فاطمه مادر باشی

آفرین بر تو که هنگام ورودت گفتی

آمدی خادمۀ خانه کوثر باشی

قسمت این بود که در بین تمامی زنان

تو فقط صاحب یک ماه و سه اختر باشی

قمرت یک نفره لشگر انصار خداست

پس عجب نیست که تو مادر لشگر باشی

خاک این خانه تو را قبلۀ حاجات کند

متعجب نشو گر شافع محشر باشی

غم این خانه زیاد است زیاد است زیاد

سعی کن مرهم زخم دل دختر باشی

این یتیمان همه به واژۀ در حساس اند

نکند در بزنند و تو پس در باشی

چار تا بچه این خانه همه مادری اند

نکند تب بکنی گوشۀ بستر باشی

سعی کن بیشتر از زینب و کلثوم و حسن

فاطمه دور و بر این شه بی سر باشی

سعی کن ثانیه ای تشنه نماند این گل

یار این سوخته دل تا دم آخر باشی

مهدی نظری

بیا که بی تو به عشقم دروغ می بندند
بیا که سخت به این انتظار می خندند

در این زمانه که زخم زبان زدن هنر است
بیا که رفیقان همه هنرمندند

چقدر مردم این شهر بیخیال تو اند
و از نبودنت شاد و خرسندند

چقدر تک تک این نامه های چشم به راه
به نامه های همان کوفیان همانندند

**************

یا رآدَّ یُوسُفَ عَلی یَعْقُوبَ

شیعیانش چشم انتظارند مولا

اللهم عجل لولیک الفرج

عمری در انتظار نشستم نیامدی

در را به غیر روی تو بستم نیامدی

دل را برای آمدنت ای بهار من

روزی هزار بار شکستم نیامدی

آقای من

امروز هم که با همه بی پناهیم

عاشق تر از همیشه ات هستم نیامدی

گفتند سبز پوش تو از کعبه می رسد

هر جمعه رو به قبله نشستم نیامدی

…

دم آخر وصیتی دارم

ای علی جان به خاطرت بسپار

نیمه شبها حسین دلبندم
با لب تشنه می شود بیدار

بار سنگین این وصیت را
از سر شانه ها ی من بردار

قبل خوابیدنش عزیز دلم
ظرف آبی برای او بگذار

گریه کردم ز غربتش دیشب
تا سحر سوختم برای حسین

با همین دست ناتوان امروز
پیرهن دوختم برای حسین

کفنش را به زینبم دادم
حرف های نگفته را گفتم

چند ساعت برای دختر خود
فقط از رنج کربلا گفتم

گفتمش میوه دلم زینب
کربلا باش یار و یاور او

ظهر روز دهم به نیت من
بوسه ای زن به زیر حنجر او

وقت افتادنش به روی زمین
چشم خود را ببند مثل خدا

صبر کن دختر عقیله ی من
قهرمان بزرگ کرببلا

…

چه سالها که گذشت و بهار منتظر است
بهار ِ زخمی ِ پشت حصار منتظر است

چه سروها که به دست ِ تبر شهید شدند
شقایق ِ دل ِ ما ، داغدار منتظر است

از این لباس سیاه عزا ، دلش پوسید
سحر مگر برسد ، شام ِ تار منتظر است

بهانه گیر شدند و به گریه افتادند
ستاره کشت خودش را ، سه تار منتظر است

چه قدر پنجره باز است رو به سوی امید
چه قدر دلشده ی بیقرار منتظر است

مگر به مقصد ِ خورشید رو بگرداند
در ایستگاه ِ تغزّل ، قطار منتظر است

کویر شد دل عشّاق و آسمان خشکید
بیا که عشق ببارد ، بهار منتظر است

محمدرضا سلیمی

چه زیبا می شوی وقتی به منبرخطبه میخوانی
نمایان می شود کرببلا وقتی رجزخوانی

مسلمانان تماماً از تو خط و مَشیْ می گیرند
که تنها تو به جا آوردی ارکان مسلمانی

تمام حاکمانِ غرب می دانند و می ترسند
که تو با چَفیِه ات اعلام کردی مرد میدانی

عزیز فاطمه حکم جهاد از تو، جهاد از ما
که ماییم آن بَلاجویان و یاران خراسانی

چه می فهمند حُکامِ عرب از هیبت حیدر
چه می فهمند از خیبر، چه می فهمند کِیْسانی

تو مختاری، تو مِقدادی، تویی تو مالک اشتر
تو پرچمدارِ اسلامی و تو از نسلِ سلمانی

عبایت را تکانی ده نفس در سینه بند آید
که ریزد از عبایت چند صد تا شیخ لبنانی

لبانت را تکان دادی و طوفانی به پا کردی
فدایِ غیرتِ کِیسانی ات ای مرد ایرانی

همینکه اسمِ رزم و جنگ با کُفّار می آید
عجب شوقی نشیند بینِ چشمان سلیمانی

فدایی رهبر

مرا به خانه زهرای مهربان ببرید

به خاک بوسی آن قبر بی نشان ببرید

اگر نشانی شهر مدینه را بلدید

کبوتر دل ما را به آشیان ببرید

کجاست آن درِ آتش گرفته تا که مرا

برای جامه دریدن به سوی آن ببرید؟

مرا اگر شَوَم از دست، برنگردانید

به روی دست بگیرید و بی امان ببرید

کجاست آن جگر شرحه شرحه تا که مرا

به سوی سنگ مزارش، کِشان کِشان ببرید؟

مرا به خانه زهرای مهربان ببرید

به خاک بوسی آن قبر بی نشان ببرید

اگر نشانی شهر مدینه را بلدید

کبوتر دل ما را به آشیان ببرید

کجاست آن درِ آتش گرفته تا که مرا

برای جامه دریدن به سوی آن ببرید؟

مرا اگر شَوَم از دست، برنگردانید

به روی دست بگیرید و بی امان ببرید

کجاست آن جگر شرحه شرحه تا که مرا

به سوی سنگ مزارش، کِشان کِشان ببرید؟

دانلود مداحی

بیش از این سوختن نمی خواهم

گریه بر خویشتن نمی خواهم

مده زحمت به بازویت مادر

به خدا پیروهن نمی خواهم

درد داری تو استراحت كن

نیمه شب آب من نمی خواهم

ای كه غم دیده از وطن هستی

بعد از این من وطن نمی خواهم

فكر عریانی مرا كم كن

غرق در خون كفن نمی خواهم

وقت قتلم میا سوی گودال

وقت كشته شدن نمی خواهم

تو ببینی كه شمر می آید

از تو بر سر زدن نمی خواهم

روی تو سایه ای كبودین داشت

سر سالم به تن نمی خواهم

شاد كن جان من كه غمگین است

رحم كن بر دلم كه مسكین است

روز اول كه دیدمت گفتم

آن كه روزم سیه كند این است

نكشد كس كمان عشق با زور

عشق شاه همه سلاطین است

بی رخت دین من همه كفر است

با رخت كفر من همه دین است

گه گهی یاد كن به دشنامم

سخن تلخ از تو شیرین است

بنوازی و پسش بیازاری

آخر ای دوست این چه آیین است

روز اول كه به استاد سپردند مرا

دیگران را هنر آموخت مرا مجنون كرد