نیست کوچک او بزرگ عالم است
کی سه ساله ؟ پیر بازار غم است

وای اگر می ماند ، اگر قد میکشید
دلبر عالم در این عمر کم است

مُحرم حج حسین بن علیست
در حریم کبریایی مَحرم است

کسب فیض از دامن عباس کرد
پس یقین مانند او صاحب دم است

در مسیر جذب عشاق حسین
بر سر دوش رقیه پرچم است

روز محشر دستگیر ما همه است
دست او در دستهای فاطمه است


سیدحسین میرعمادی

اشعار آئینی ویژه شب چهارم محرم

ای برادر بگو چکارکنم

ناله از بی کسی خود نزنی

می شود تاکه زنده ام اینقدر

حرف دل واپسی نزنی

..

من نمردم که ایستاده ای و

مثل ابر بهاری می باری

همه رفتند با اجازه ی تو

تو نگفتی که خواهری داری

..

بعد پنجاه سال خواهر تو

آمده حرف آبرو بزند

به امید اجازه دادن تو

آمده زینبت که رو بزند

..

بچه ها بین خیمه منتظرند

و به دست خودم کفن شده اند

خون شیر است در رگ آن ها

هر دوتا هدیه های من شده اند

..

نا امیدم نکن برادر جان

چادر مادرم که یادت هست

قسمش را که رد نخواهی کرد

آتش و معجرم که یادت هست

..

مادرم پشت در که یادت هست

هیزم و کوچه ها که یادت هست

به روی چادرش برادر جان

وای من رد پا که یادت هست

..

پس قسم می دهم اجازه بده

بچه هایم به پات سر بدهند

بچه هایم کمند می شد کاش

خواهرانت برات سر بدهند

..

گفته ام با نبردشان من را

پیش چشم تو روسپید کنند

مثل لیلا و نجمه زینب را

بروند مادر شهید کنند

…

دوست دارم که پای غربت تو

زیر شمشیردست وپا بزنند

مویشان را کسی به پنجه گرفت

جای مادر تو را صدا بزنند

…

ای برادر نگاه خواهم کرد

که خدایی شیره خواره شوند

با سر داس و نیزه وشمشیر

لحظه ای که پاره پاره شوند

…

این همه نیزه آمده اما

بدترین نیزه نیزه کوفه است

دلم از کوفه زخم ها دارد

کوفه عهد و وفاش معروف است

مسعود اصلانی

ادامه »

  غلامعلی حداد عادل که در ادبیات بیشتر به عنوان رئیس بنیاد سعدی و فرهنگستان زبان و ادب فارسی شناخته می‌شود، در سال 95 برای نخستین بار مجموعه شعر خود را با عنوان «هنوز هم» منتشر کرد. از جمله شعرهای این کتاب می توان به شعر وی درباره امام حسین (علیه السلام) اشاره کرد.

وی در شعر خود با عنوان «در عزای اشرف اولاد آدم» می‌گوید:

در عزای اشرف اولاد آدم زار می‌گریم
بر شهید کربلا می گریم و بسیار می گریم

یاد می‌آرم لب عطشان گل‌های پریشان را
همچو ابر نوبهاری بر گل و گلزار می‌گریم

اشک می‌بارم به یاد قامت مردی که می‌افتد
جویباری بی‌قرارم پای سروی زار می‌گریم

در غم چشمان خون افشان و دستان جدا از تن
دست بر سر می زنم با دیده خونبار می گریم

قصه شام غریبان را چو شب ها یاد می آرم
همچو شمعی در دل شب با تن تب دار می گریم

در وداع تلخ و درد آلود زینب با حسین خود
با دل خونین چو یاری در وداع یار می گریم

گر ببینم نیش خواری خون چکان در دامن صحرا
با خیال پای طفلی مانده از رفتار می گریم

کاروانی در اسارت می رود با کوله بار غم
من چو طفلی بر سر هر کوچه و بازار می گریم

درد بی درمان غم بی گریه آرامی نمی گیرد
چاره بیچارگان اشک است و من ناچار می گریم

حاج محمود کریمی از مداحان کشورمان شعری را درباره حضرت رقیه ( سلام الله علیها ) خوانده است در این شعر می خوانیم:

ما که بودیم اهل پرده نشین
عالمی چون رکاب و ما چو نگین
ما که بودیم انفطار سما
ما که بودیم افتخار زمین
در کمال وقار و حریت
با اسارت شدیم خاک نشین
ای به افلاک رفته از سر نی
ای به خاک اوفتاده از سر زین
بار دیگر بتاب ای مهتاب
 از سر نیزه حال عمه ببین
بعد تو ای تمام دلخوشی ام
خنده هایم همان و گریه همین
گوشوارم فتاد با سیلی
گوش ها هم سبک شد هم سنگین
گله ای دارد این گل بی تاب
من که آب و گلم با توست عجین
با سر خود هر کجا رفتی
هدف سنگ آن و نیزه این
بارش سنگ در محل یهود  
خورد بر لعل و گونه ها و جبین
امشبی را بیا به منزل ما
قدمت روی چشم ای شه دین
بزم ما خاکی است خاکی باشد
روی دامان خاکی ام بنشین

ادامه »

مهدی رحیمی از شاعران آیینی کشورمان، تا کنون بیش از 10 مجموعه را با عناوینی چون «ارواح در ترخیص»، «انار پا به ماه»، «بین الغزلین» و «پاییزهای بی‌چمدان» منتشر کرده است.

وی بنیانگذار قالب شعری جدید «غزال» است. از جمله شعر های وی می توان به اثرش درباره «حضرت رقیه (سلام الله علیها)» اشاره کرد:

گوش کن تا دردهایم را بگویم بیشتر
گیسوان غرق خونت را … ببویم بیشتر

در بیابان بودم و ترسیده بودم بارها
هر قدر از پشت سر، از روبرویم بیشتر

هر قدر از دست تازیانه‌اش کردم فرار
آن سیاهی باز می‌آمد، به سویم بیشتر

هر چه کمتر گریه کردم، هرچه کمتر گم شدم
هی تبسم کرد و زد سیلی به رویم بیشتر

من به خود گفتم می‌آید؛ بچه ها گفتند نه
ریخت از عباس آنجا آبرویم بیشتر

از همان عصری که دیدم خیمه ها آتش گرفت
با همه قهرم و لیکن، با عمویم بیشتر

بعد از آن روزی که من از قافله جا مانده ام
عمه دقت می‌کند هر شب به مویم بیشتر

از همان روز است که قطره به قطره جای آب
لخته لخته می چکد خون از وضویم بیشتر

عمه می داند ولیکن من نمی دانم چرا
درد دارد زخم گوشم از گلویم بیشتر
 
او گلی گم کرده دارد من پدر گم کرده ام
من تو را از عمه جان باید بجویم بیشتر

 باشگاه خبرنگاران جوان

شعر قاسم صرافان برای امام علی علیه السلام (عید غدیر)

نوری درخشید و به عالم روشنا داد
هادی شد و ره را نشان بر آشنا داد

ظلمت زدود از دهر و چندان فیض بخشید
تا بر کویر جانمان آب بقا داد

آیات قرآن را تلاوت کرد و تفسیر
تا سینه ها را جلوه ای از هل اتی داد

حقِّ صراط المستقیم اش را ادا کرد
وقتی که دل را نوری از خیر النسا داد

ادامه »

(شعر براساس فرمایشات رهبری)

فرمانده ی ما با صلابت گفت :
عید است امّا ما عزاداریم
اندازه ی صدها نفر حاجی
از این سعودی ها طلبکاریم

فرمانده ی ما با صلابت گفت:
ظالم دگر بدبخت خواهد بود
آری همه عالم بداند که
برخورد ایران سخت خواهد بود

فرمانده ی ما با صلابت گفت:
دست خدا پشت و پناه ماست
ای حزب شیطان یادتان باشد
این آخرین هشدار حزب الله ست

آداب اسلامی ست تا اینجا
ما خویشتن داری اگر کردیم
موذی گری هاتان اگر باقیست
از این مواضع باز می گردیم

زهری که در جان تو می ریزیم
در کام ما طعم عسل دارد
کوچکترین بی احترامی هم
از سمت ما عکس العمل دارد

ذریّه ی سعد أبی وقّاص !
دنیا و عقبی أخسر الناسید
آقای ما ذریّه ی زهراست
آقای ما را خوب بشناسید

آقای ما لب تر کند فوراً
سربازهایش دور او هستند
مثل همان روزی که خون دادند
راه ورود بعث را بستند

ما نسل سرخ کربلای پنج
ما فاتح فتح المبین هستیم
ما ذوالفقارانیم و در دستِ
مولا امیرالمومنین هستیم

پایان این تلخیِّ روز افزون
شیرین ترین تقدیر این دنیاست
صاحب حرم، احرام می بندد
آن روز، روز مهدی زهراست

حمید رمی

این­ها به جای اینکه برایت دعا کنند

کف می زنند تا نفست را فدا کنند

یا جای اینکه آب برایت بیاورند

همراه ناله­ی تو چه رقصی به پا کنند

باید فرشته ها، همه با بال­های خود

فکری برای چشمِ پر اشک رضا کنند

هر چند تشنه ای ولی آبت نمی دهند

تا زودتر تو را ز سر خویش وا کنند

این قدر پیش چشم همه دست و پا مزن

اینها قرار نیست به تو اعتنا کنند

بال فرشته های خدا هست پس چرا؟

این چند تا کنیز تو را جابجا کنند

حالا که می­برند تو را روی پشت بام

آیا نمی­شود که کمی هم حیا کنند

تا بام می­برند که شاید سر تو را

در بین راه، با لبه­ای آشنا کنند

حالا کبوتران پر خود را گشوده اند

یک سایبان برای تنت دست و پا کنند

علی اکبر لطیفیان 

ادامه »