به بهانه سالروز عروج آیت الله العظمی حجت کوه کمره ای(ره)

 مراجع عظام تقلید در سیر الی الله و در کسب علوم دینی، تنها به جنبۀ اکتسابی آن توجه نداشتند، بلکه در این گونه امور تشنگی خود را از طریق لطف بی نهایت خداوندی و کرم اهل بیت علیهم السلام برطرف می نمودند.

آیت الله العظمی حجت کوه کمره ای(ره) از شاگردان آیت الله العظمی حائری و از فقهای نامدار قرن چهاردهم هجری است که نقش مهمی در حفظ و صیانت از حوزه علمیه قم را به عهده داشتند.

* آخرين توشه من از دنيا تربت امام حسين (علیه السلام) است.

آيت الله العظمي سيد محمد حجت كوه كمري (ره) بنيانگذار مدرسه حجتيه قم، از علماي معروف و یکی از مراجع ثلاث بود. او افزون بر مقام والاي علمي، از نورانيت و معنويت خاصي برخوردار بوده و بسيار رازدار و از شهرت و آوازه گريزان بود. حقيقت و معنويت خود را چنان نهان داشته بود كه حتي شاگردان نزديك نيز تا پس از رحلت او، از شخصيت ممتاز و ارتباط مستقيم وي با حضرت ولي عصر (عج) بي خبر بودند. آن جناب پيش از فرا رسيدن رحلتش، تربت سالار شهيدان را طلب كرد. آن گاه كمي از آن را خورد و فرمود: «اخر زادي من الدنيا تربۀ الحسين (ع)؛ آخرين توشه من از دنيا تربت امام حسين (ع) است».

* مرجعی كه هفته اي يكبار به محضر حضرت ولي عصر (عج) مشرّف مي شد

يكي از علماي بزرگوار براي ارتباط با روح بلند شيخ بهايي (ره) تلاشي را آغاز مي كند، اما به او پيغام مي دهند؛ شيخ بهايي زمينه را براي استقبال از سيد محمد حجت كوه كمري (ره) فراهم مي كنند؛ چرا كه او مردي بوده كه هفته اي يكبار به محضر حضرت ولي عصر (عج) مشرّف مي شده است. آن عالم بزرگوار مي گويد: بسيار تعجب كردم؛ چرا كه آيت الله حجت (ره) هنوز در قيد حيات بودند. فردا ظهر خبر رسمي وفات آن مرحوم از راديو پخش گرديد و همگان را به سوگ و ماتمي عظمي نشاند. _{(قاضي زاهدي، شيفتگان حضرت مهدي (عج)، ج2، ص 255.)}

* استخاره ای که دیدار خدا را مژده داد

نویسنده کتاب آثار الحجة در مورد چگونگی وفات ایشان چنین می نویسد: می گویند آیت الله حجت کوه کمره ای در آخرین کسالتی که منجر به رحلت ایشان شد، همۀ خانواده و وکیل خود را احضار کرد و پس از حاضر شدن وصی خود آقای حاج سید احمد زنجانی و بعضی فضلاء، گفتند: مُهر مرا بشکن!.

آقایان گفتند: برای چه؟.

جواب دادند: برای اینکه بعد از من کسی از این مُهر سوء استفاده نکند. عرض کردند، حالا چرا؟.

پاسخ دادند: از این کسالت خوب نخواهم شد؛ آن مرحوم اصرار کردند که این امر انجام شود. حاضرین این کار را نیک ندانسته و انکار کردند تا ایشان قرآن خواسته و استخاره ای کردند. همه منتظر بودند که آیۀ قرآن وعده بهبودی ایشان را بدهد؛ آقا قرآن را گشود و نگاهی به ابتدای صفحه آن کرد و با نشاط فراوان گفت:

«لَهُ دَعْوَةُ الْحَقِّ».

همان گونه که آیت الله حجت (ره) گفته بودند از این کسالت، بهبود پیدا نکردند. آن مرحوم پس از بیست و سه سال اقامت در کنار بارگاه حضرت معصومه سلام الله علیها در قم و تلاش خستگی ناپذیر در راه ترویج احکام الهی در روز دوشنبه سوم جمادی الاولی 1372 هجری قمری رحلت کرده و پس از تشییع در جلو مسجد مدرسه حجتیه به خاک سپرده شدند.

بر روی سنگ قبر ایشان این جملات حک شده است:

«و بعد ما استشار بکلام الحق فی کسر خاتمه اجیب بقوله تعالی «لَهُ دَعْوَةُ الْحَقِّ» امر به، ثم تناول التربة الحسینیه و قال آخر زادی من الدنیا التربة، فلبی دعوته زوال یوم الاثنین ثالث جمادی الاولی 1372ق»

^{منبع:خبرگزاری «حوزه»}