امیرالمومنین علی علیه السلام می فرماید:

اِتَّقِ اَللَّهَ بَعْضَ اَلتُّقَى وَ إِنْ قَلَّ وَ اِجْعَلْ بَيْنَكَ وَ بَيْنَ اَللَّهِ سِتْراً وَ إِنْ رَقَّ

از خدا بترس هر چند اندك، و ميان خود و خدا پرده‌اى قرار ده هر چند نازك.

منبع : نهج البلاغه، کلمات قصار-242

در گفتگو با مورخ و پژوهشگر تاریخ اسلام مطرح شد؛

در زندگی «عبدالله بن جعفر» یکسری نکات غیرقابل قبول وجود دارد که به نظر بنده شایستگی همسری دختر امیرالمؤمنین علیه السلام را نداشتند.

چرا همسر حضرت زینب سلام الله علیها ایشان را در کربلا همراهی نکرد؟

در تاریخ پرفراز و نشیب اسلام، همواره زنان و مردانی بزرگ وجود داشته‌اند که نه تنها در زمان حیات خود تأثیری شگرف در جامعه و پیرامون خود گذاشتند، بلکه پس از حیاتشان نیز تأثیرات فکری و اخلاقی آنها، افراد بسیاری را شیفته منش و اخلاق خود کرده است. زینب سلام الله علیها دختر امیرالمؤمنین علیه السلام و عقیله بنی‌هاشم، یکی از این اشخاص است که همچون ستاره‌ای تابناک در آسمان جهان اسلام می‌درخشد و دنیایی را در سایه وجود خود، روشن کرده‌ است.

به مناسب پنجم جمادی الثانی و ولادت حضرت زینب سلام الله علیها ، با محمد حسین رجبی روانی، مورخ و پژوهشگر تاریخ اسلام در خصوص برخی از زوایای کمتر شناخته شده زندگانی این بانوی مکرم اسلام به گفتگو نشستیم.

ادامه »

منزل من کنار منزلی بود که حضرت زینب «علیهاالسّلام» در آنجا می‌نشست و حتّی یک دفعه کسی او را ندید و صدای او را هم نشنید و هرگاه می‌خواست به زیارت جدّبزرگوارش برود،در دل شب می‌رفت…

……………………………………

تولّد حضرت زینب «علیهاالسّلام»: ایشان در پنجم جمادی‌الاوّل سال ششم هجرت سال صلح حدیبیّه متولّد شدند. هنگامی که حضرت زینب «علیهاالسّلام» تولّد یافت، مادرش زهرا «علیهاالسّلام» او را نزد پدرش امیرالمؤمنین «علیه‌السّلام» آورده و عرض کرد: نام این مولود را بگذار. حضرت علی «علیه‌السّلام» فرمودند: من بر پیغمبر «صلّی‌‌الله‌علیه‌وآله» سبقت نمی‌گیرم …..

حضرت زهرا «علیهاالسّلام» طفل تازه به دنیا آمده را نزد پدر بردند که نام او را بگذارد. جبرئیل نازل شده، سلام به رسول‌خدا «صلّی‌‌الله‌علیه‌وآله» رساند و گفت: نام این مولود را «زینب» بگذار و این نامی است که خدای تبارک و تعالی اختیار فرموده. آن‌گاه پیغمبر «صلّی‌‌الله‌علیه‌وآله» را از مصائبی که بر حضرت زینب «علیهاالسّلام» وارد می‌شود آگاه نمود. رسول خدا «صلّی‌‌الله‌علیه‌وآله» گریان شده و فرمودند: «هر کس بر زینب «علیهاالسّلام» گریه کند اجر و ثوابش مانند کسی است که بر برادرانش حسن و حسین گریه نموده باشد.»

ادامه »

امام سجّاد سلام الله عليه :

أنتِ بِحَمدِ اللّهِ عالِمَةٌ غَيرُ مُعَلَّمَةٍ فَهِمَةٌ غَيرُ مُفَهَّمَةٍ؛

[اى زينب !] تو بحمداللّه عالمى هستى كه نزد كسى تعليم نديدى و دانايى هستى كه نزد كسى نياموختى.

الاحتجاج: ج ۲ ص ۱۰۹ ح ۱۷۰؛ دانشنامه امام حسين (ع): ج 8 ص 122

پیشینه چرایی غیبت به قبل از تولد حضرت حجت باز می گردد؛ زمانی که فلسفه غیبت در میان مردم مطرح و پیامبر اکرم ^{صلی الله علیه وآله} و ائمه معصومین ^{علیهم السلام} در مقام پاسخگویی به آن برآمده اند.

هزاران سر نهان در نظام دین و برنامه های مترقی آن وجود دارد که درک هر یک، دلی دریا و چشمی بینا می خواهد تا آنجا که همه پیامبران هم نمی توانند به تمام اسرار آگاه باشند.
غیبت ولی عصر^{علیه السلام} از رازهای بسیار پیچیده ای است که با ظهور او همه حقیقت روشن می گردد.

عبدالله بن فضل هاشمی می گوید: امام صادق علیه السلام فرمود: حضرت صاحب الامر ناچار غیبتی خواهد داشت، به طوری که گمراهان در شک واقع می شوند.

سؤال کردم: چرا؟

فرمود: ماذون نیستیم علتش را بیان کنیم.

گفتم: حکمتش چیست؟

فرمود: همان حکمتی که در غیبت حجت های گذشته وجود داشت، در غیبت آن جناب وجود دارد. اما حکمتش جز بعد از ظهور او ظاهر نمی شود، چنان که حکمت سوراخ کردن کشتی و کشتن جوان و اصلاح دیوار به دست حضرت خضرعلیه السلام برای حضرت موسی علیه السلام آشکار نشد جز هنگامی که می خواستند از هم جدا شوند.

ای پسر فضل! موضوع غیبت، سری از اسرار خدا و غیبی از غیوب الهی است، چون خدا را حکیم می دانیم باید اعتراف کنیم که کارهایش از روی حکمت صادر می شود، گرچه تفصیلش برای ما مجهول باشد. (1)

از این حدیث استفاده می شود که علت اصلی و اساسی غیبت به دلیل اینکه اطلاع بر آن به صلاح مردم نبوده، یا استعداد فهمش را نداشته اند، بیان نشده است.

ادامه »

حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام، سه وسیله که به دست آورندۀ قلب دوستان و از بین بَرندۀ کینه ها از قلب دشمنان است را بیان کردند.

قَالَ (امیرالمؤمنین علیه السلام):

إِنَّ أَحْسَنَ مَا يَأْلَفُ بِهِ النَّاسُ قُلُوبَ أَوِدَّائِهِمْ وَ نَفَوْا بِهِ الضِّغْنَ عَنْ قُلُوبِ أَعْدَائِهِمْ حُسْنُ الْبِشْرِ عِنْدَ لِقَائِهِمْ وَ التَّفَقُّدُ فِي غَيْبَتِهِمْ وَ الْبَشَاشَةُ بِهِمْ عِنْدَ حُضُورِهِمْ.

امام على عليه السلام فرمودند:

بهترين وسيله ‏اى كه مردم با آن دل هاى دوستان خود را به دست مى ‏آورند و كينه ‏ها را از دل هاى دشمنانشان مى ‏زدايند، سه روش است.

1- خوشرويى هنگام برخورد با آنان

2- جوياى احوال آنان شدن در غيابشان

3- و گشاده‏ رويى با آنان در حضورشان

^{تحف العقول، النص، ص: 218}

شخصی از حضرت علی علیه السلام پرسید:

خداوند در قرآن فرموده مرا بخوانید تا دعای شما را اجابت کنم، ما او را می‌خوانیم و دعا می‌کنیم، چرا دعای ما مستجاب نمی‌شود؟

یا امیرالمومنین! خدای تعالی می‌فرماید:

«وَقَالَ رَبُّكُمُ ادْعُونِي أَسْتَجِبْ لَكُمْ »(غافر/60)

مرا بخوانید تا دعای شما را اجابت کنم، ما او را می‌خوانیم و دعا می‌کنیم، چرا دعای ما مستجاب نمی‌شود؟

حضرت فرمودند: به خاطر آن است که دلهای شما به هشت چیز خیانت ورزیده و به آنها مبتلا شده و مانع استجابت دعا گردیده است:

اول: شما خدا را شناختید ولی حقش را آن طور که بر شما واجب بوده، بجا نیاوردید، از این رو چیزی از آن شناخت به درد شما نخورد.

دوم: شما به رسول خدا^{(صلی الله علیه و آله)} ایمان آوردید ولی با سنت و دستورات او مخالفت کردید و شریعت او را از بین بردید، پس نتیجه ایمان شما چه شد؟

ادامه »

امام صادق علیه السلام در حدیثی دلیل تازه بودن همیشگی قرآن را تبیین فرمودند.

إِبْرَاهِيمَ بْنَ الْعَبَّاسِ يُحَدِّثُ عَنِ الرِّضَا عَنْ أَبِيهِ مُوسَى بْنِ جَعْفَرٍ (عليه السلام) إِنَّ رَجُلًا سَأَلَ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع مَا بَالُ الْقُرْآنِ لَا يَزْدَادُ عِنْدَ النَّشْرِ وَ الدِّرَاسَةِ إِلَّا غَضَاضَةً فَقَالَ لِأَنَّ اللَّهَ لَمْ يُنْزِلْهُ لِزَمَانٍ دُونَ زَمَانٍ وَ لَا لِنَاسٍ دُونَ نَاسٍ فَهُوَ فِي كُلِّ زَمَانٍ جَدِيدٌ وَ عِنْدَ كُلِّ قَوْمٍ غَضٌّ إِلَى يَوْمِ الْقِيَامَةِ

ابراهيم بن عباس از حضرت رضا عليه السلام روايت كرده از پدرم شنيدم، مي فرمود: مردى از حضرت صادق عليه السلام پرسيد؛ چرا قرآن در هنگام درس دادن (تفسیر) و نشر دادن همواره تازه است و هر كس به اندازه خود در هر زمانى استفاده مي كند؟.

حضرت فرمود: براى اين كه قرآن را خداوند براى زمان معين و مردمان خاصى فرود نياورده است، و از اين رو در هر زمانى و در نزد هر ملت و قومى تازه است و تا روز قيامت اين تازگى در او وجود دارد.

عيون أخبار الرضا عليه السلام، ج‏2، ص: 87

حقوق حضرت مهدی علیه السلام بر شیعیان، بسیار و الطاف او بی شمار است. از آن جمله است:

1. حق وجود و هستی؛ از توقیعات شریفه آن حضرت است که فرمود: «نحن صنایع ربنا و الخلق بعد صنایعنا» [1] و امام زمان و پدران بزرگوارش علیه السلام واسطه هستند در رساندن فیض های الهی به سایر مخلوقات، و به همین معنی در دعای ندبه اشاره شده که: «این السبب المتصل بین الارض و السماء»

2. حق بقا در دنیا؛ در روایتی از امام صادق علیه السلام آمده است که: «اگر زمین بدون امام زمان باقی بماند، از هم می پاشد» [2]

3. حق قرابت و خویشاوندی پیامبر (صلی الله علیه و آله)؛ که در قرآن کریم آمده است:

«قل لااسئلکم علیه اجراً الا الموده فی لاقربی» [3]؛ بگو که من از شما بر تبلیغ رسالت توقع مزدی ندارم، جز این که در مورد خویشاوندانم مودت ورزید. و در حدیث ندای حضرت قائم علیه السلام هنگام ظهورش آمده، «از شما می خواهم شما را به حق خدا و حق رسول خدا و حق خودم بر شما که مرا بر شما حق قرابت و خویشاوندی پیغمبر هست.» [4]

ادامه »

امام حسین (علیه السلام) فرمودند:

اُوصیکُم بِتَقَوی اللهِ،

فَاِنَّ اللهَ قَد ضَمِنَ لِمَنِ اتَّقاهُ اَن یُحَوِّلَهُ عَمّا یَکرَهُ اِلی ما یُحِبُّ؛

شما را به تقوای الهی سفارش می کنم.

هر کس از خدا پروا کند، خداوند تضمین کرده که او را از آنچه نمی پسندد، به آنچه می پسندد، متحول سازد.

_{تحف العقول، ص 170.}

«تقوا»، بزرگترین توصیه ی خداوند به بندگان است.

آیات آن، در بردارنده ی هشدارهایی است که آسیبها و ضررهای بی تقوایی و بی پروایی و پیروی از نفس امّاره و متابعت از شیطان را به یاد می آورد و فرجام نیک اهل تقوا و عاقبت شوم بی تقوایان را نشان می دهد.

خدا با اهل تقواست، هوای آنان را دارد، کمکشان می کند، از خطرات نجاتشان می دهد و در آخرت هم بهترین پاداشها و برترین نعمتهای بهشتی را در اختیار آنان قرار می دهد.

امام حسین(علیه السلام) با توصیه به تقوا، به نتایج آن هم اشاره می فرماید؛ از جمله اینکه اوضاع را به نفع بندگانی متّقی برمی گرداند. ممکن است دنیاپرستان هوسباز، چند روزی بروبیایی داشته و کامیاب و برخوردار باشند، ولی فرجام خوشی ندارند. قرآن با بیان «إِنَّ الْعاقِبَةَ لِلْمُتَّقِینَ‌ »^(هود،49) و «وَ الْعَاقِبَةُ لِلتَّقْوَى‌ »^{(طه، 132 )}عاقبت و فرجام نیک را از آنِ تقوا و اهل تقوا می داند.

در جای دیگر می فرماید: هر که تقوا داشته باشد، خداوند در کارهایش گشایش ایجاد می کند و از جایی که تصورش را نمی کند، به او روزی می رساند.^{(طلاق، 2.)}

وعده ی تضمین شده ی الهی برای متقین آن است که اوضاع ناخوشایند و ناراحت کننده را به شرایط مطلوب و محبوب برای آنان مبدّل بسازد.

در سایه تقوا، هم به رضای خدا می رسیم، هم به سعادت جاوید.

منبع: حکمت های حسینی (ترجمه و توضیح چهل حدیث از امام حسین علیه السلام)، جواد محدثی