در حدیثی، پیغمبراکرم صلی‌الله‌ علیه‌ و آله‌ و سلم فرمود:

«یا علی، اگر بیم آن را نداشتم که مسلمانان درباره‌ تو آن کنند که مسیحی‌ها درباره‌ حضرت عیسی علیه‌السلام نمودند، درباره‌ تو چیزی می‌گفتم که به هر کجا گذر کنی از خاک کف پایت تبرک جویند».[1]

تازه هنوز علی علیه‌السلام را معرفی نکرد، با اینکه این همه بیانات در این حدیث و احادیث دیگری فرموده است. فضایل علی علیه‌السلام گفتنی نیست؛ حق است اما گفتنی نیست! زیرا ما ضعیفُ العقل و الایمان هستیم و ظرفیت نداریم. اگر بیان می‌کرد، بسیاری از مردم کافر می‌شدند و عده‌ای معدود ایمان می‌آوردند، همچنان که درباره حضرت عیسی مسیح علیه‌السلام چنین اتفاق افتاد.

در محضر بهجت، ج١، ص٧۵

ادامه »

ساعت ها و روزها و ماه ها همچنان بدون کوچکترین وقفه ای می گذرد،زمان همچون رود در گذر است و با ارزش ترین سرمایه ما یعنی نعمت “عمر” در حال کاستن و افول.حکایت همان پیرمرد یخ فروش را تداعی می کند که اندکی خوابید و چون برخاست ،سرمایه خویش از کف داده بود و اندوه و حسرت چاره ساز نبود.

امید است این غفلت ها به بیداری تبدیل شوند و زرق و برقهای دنیوی،ما را چنان شیفته خود نکند که چونان پیرمرد یخ فروش، پس از خوابی عمیق ، آنگاه برخیزیم که عمر عزیز از کف داده باشیم.

اکنون نیز که لحظات طلایی ماه رجب گذشته است و ایام پربرکت شعبان و اعیاد مبارک شعبانیه از راه رسیده است،حواسمان باشد که بارش رحمت های بی دریغ الهی را در این ایام و ماه های ارزشمند از دست ندهیم و ظرف وجودمان را فراتر از همیشه آماده دریافت عنایات الهی کنیم.

دل ها را آماده کنیم تا در روز میلاد بزرگ ترین منجی بشر _ حضرت صاحب العصر و الزمان – تعجیل در ظهورش را از درگاه منان الهی بخواهیم تا ظهور حیات بخش او،التیامی باشد بر دل های دردمند شیعیان منتظر مظلومی که جای جای دنیا از ظلم و تزویر و استبداد گردنکشان زمانه به ستوه آمده اند.
مخلصانه و عاشقانه و عاجزانه نجوا کنیم:یا بن الحسن….!

گفته بودم چو بیایی غم دل با تو بگویم
چه بگویم که غم از دل برود چون تو بیایی

در این هیاهوهای ظالمانه و مستکبرانه و اکنون که هر نقطه از خاک زمین با خون دوستداران علی رنگین شده است و نیاز به وجود نازنیت بیشتر از هر زمانی احساس می شود،بیا و مرهم دلهای خسته عاشقانت باش؛همانهایی که جور یزیدی صفتان کنونی،آنها را به ستوه آورده است و اگر نبود امید روشن به ظهور روشنی بخشت، میل به زندگی هر آینه از درون آنها رخت بربسته بود.و اگر بارقه ای از امید در دل های ماست همان امید به وصال توست که روزی از راه برسی و نظم حقیقی را دنیا حاکم کنی…

یا صاحب الزمان….
اندوه به خون غلتیدن کودکان بی گناه یمن ،قلبمان را به درد آورده است…

تو نیستی تا خونخواران را همچون حیدر کرّار ،از صحنه روزگار محو کنی و ما با بیچارگی فقط کارمان تماشای این همه جور و ستم شده است و از دستمان کاری بر نمی آید…

اکنون که سعودی های یزیدی صفت ،تاریخ را تکرار کرده اند و وقاحت و بی شرمی را کاملا تعریف کرده اند،مردانه قول می دهیم که گر بیایی در رکاب مقتدرانه ات عاشوراییان مخلصی باشیم…

السلام علیک یا صاحب الزمان…
یا حجه الله فی ارضه…
یا بن الحسن العسکری…
عجَّل الله فرجَک….

_{رقیه رحیمی طلبه دانش آموخته}

مولودی شب میلاد امام حسین علیه السلام 1393 با مداحی حاج محمود کریمی

سرود (ای عشق شور انگیز)  [10:22]
ترکیب بند در وصف امام حسین (ع)  [8:49]
غزل در وصف امام حسین (ع) (چشم تو گشت و از همه ما را خطاب کرد  [17:58]
 سرود (پیچیده تو بهشت صدای یا حسین)  [8:28]
 سرود (حرومه عاشقی به جز برا حسین) [8:13]
 سرود (تموم دین من، خدا حرم حسین) [5:30]
مناجات  [3:57]

ادامه »

ابو الحسن موسی بن جعفرعلیه السلام ، امام هفتم از ائمه اثنی عشر علیهم السلام و نهمین معصوم از چهارده معصوم علیهم السلام است.

به جهت کثرت زهد و عبادتش معروف به العبد الصالح و به جهت حلم و فرو خوردن خشم و صبر بر مشقات و آلام زمانه مشهور به الکاظم گردید.

کنیه آن حضرت ابو ابراهیم بوده ولی به ابو علی نیز معروف بوده‌اند.

از القاب مشهور او است: كاظم، العبد الصالح، باب الحوائج و كنيه گرامى‌اش ابوالحسن و ابوابراهيم است.

يا موسي ابن جعفرعلیه السلام

مثل يك تكه عبا روي زمين است تنش

آن قدر حال ندارد كه نيفتد بدنش

جا به جا گر نشود سلسه بد مي چسبد

آن چناني كه محال است دگر وا شدنش

نفسش وقت مناجات چه اعجازي داشت

زن بدكاره به يك باره عوض شد سخنش

آه مانند گليمي چقدر پا خورده

بي سبب نيست اگر پاره شده پيرهنش

از كليم اللهي حضرت ما كم نشود

گر چه هر دفعه بيايد بزند بر دهنش

به رگ غيرت اين مرد فقط دست مزن

بعد از آن هر چه كه خواهي بزني اش، بزنش

بستنش نيز برايش به خدا فايده داشت

مدد سلسله ها بود نمي ريختنش

با چنين وضع كفن كردن او پس سخت است

آه آه از پسرش آه به وقت كفنش

ادامه »

“مردی” را میشناسم

که غربتش به اندازه غربت همه بشریت سنگین و جانسوز است!

“آقای” بزرگواریست

که غم و غصه اش از سالها قبل آغاز شده…

از یک گودال خونین…

یا شاید قبل تر از آن!

از یک تشت خونین…

شاید قبل تر!

از یک محراب خونین…

شاید از یک کوچه تنگ…

یک چادر خاکی…

دلش تنگ است “ مولایم“

اي عشق! بيا که سينه هامان شد چاک

«اين النّبأ العظيم؟»، گشتيم هلاک

چشمي که تو را نديده باشد کور است

خون شد دل ما، «متي ترانا و نراک»

 شاعر: جلیل صفربیگی

متی ترانا و نراک

طالب خون خدا متی ترانا و نراک
یابن مصباح الهدی متی ترانا و نراک
چه شود با تو کنم گریه سر قبر حسین
در مزار شهدا، متی ترانا و نراک

صبح جمعه ناله‌ام أین معزُّ الاولیاست
می‌زنم تو را صدا، متی ترانا و نراک
نیمه‌های دل شب کنار دیوار بقیع
دهم آهسته ندا، متی ترانا و نراک
میزند تو را صدا از سر نیزه‌ها هنوز
سر از بدن جدا، متی ترانا و نراک

چه شود ببینمت کنار بین الحرمین
سر و جان کنم فدا، متی ترانا و نراک
زخم قلب پسر فاطمه را مرهم نیست
بی ظهورت اَبدا، متی ترانا و نراک
چه شود از گل رویت بدهی یک صدقه
سر راهی به گدا، متی ترانا و نراک
چهره بگشا و ز آینۀ خونین دلم
زنگ محنت بزدا، متی ترانا و نراک
“میثم” از خون خدا با تو سخن گفت بیا
پسر خون خدا، متی ترانا و نراک

شاعر : حاج غلامرضا سازگار

اشک های پیامبر صلی الله علیه و آله

این زلال ترین عطوفت جاری خداست که اینک در دانه دانه اشک پیامبر صلی الله علیه و آله روان گشته است و بر قنداقه زینب نورسیده می چکد؛ زینبی که نه از مخلوط عقل و عشق که گویی از عشق محض آفریده شده تا یکسره ساغر خونین عشق را به دست گیرد و عصاره همه رنجهای خلقت را بچشد. اینک پیامبر صلی الله علیه و آله قنداقه این غنچه تازه شکفته در بوستان اهل بیت را در آغوش گرفته و می گرید. نگاه مهربان پیامبر صلی الله علیه و آله، روح آسمان شدن در جسم کوچک او جاری می کند. پیامبر صلی الله علیه و آله کودک را در آغوش گرفته، به سینه می چسباند؛ صورت بر صورت او می نهد و اشک می ریزد. گویی می بیند آن بیابان خشک و رنج هایی را که این دریای صبر تحمل می کند.

زینت پدر

نوزاد نورسیده علی علیه السلام از سوی خدا و به اشاره جد بزرگوارش، پیامبر صلی الله علیه و آله، زینب نام گرفت. علی علیه السلام، شگفت ترین و شیرین ترین نشانه خلقت خدا و فخر دو عالم، اینک به او فخر می کند. زینب در لحظه لحظه زندگی پردردش و در صبوری ها و خروشیدن ها می نمایاند که لایق چنین نامی است و سزاوار چنان مقامی. او نه زینت پدر که زینت خلقت است.

تجسم صبر

صبر اگر می خواست مجسم شود، بهتر از تو نمی یافت. چه می گویم؟ صبر کودکی است که در کنج زندگی پررنج تو به شاگردی نشست. ای کعبه همه سختی ها و ای مادر همه رنج ها، صبر قطره کوچکی از باران مکارم اخلاق بود که بر دریای تو بارید. این کاسه گلی ماست که به اندک رنجی لبریز می شود. کاسه صبر تو از وحی است، از خداست. چگونه پر شود که بی انتهاست. زینبا، خلقت همیشه در تحیّر صبوری تو خواهد ماند.

ادامه »

به نام عشق

در نجف سینه بی قرار از عشق
گفت:لایمکن الفرار از عشق

مولای ما نمونهء دیگر نداشته است
اعجاز خلقت است و برابر نداشته است

وقت طواف دور حرم فکر می کنم
این خانه بی دلیل ترک برنداشته است

دیدیم در غدیر که دنیا به جز علی
آیینه ای برای پیمبر نداشته است

سوگند می خورم که نبی شهر علم بود
شهری که جز علی در دیگر نداشته است

طوری ز چارچوب در قلعه کنده است
انگار قلعه هیچ زمان در نداشته است

یا غیر لافتی صفتی در خورش نبود
یا جبرِِییل واژهء بهتر نداشته است

چون روز روشن است که در جهل گمشده است
هر کس که ختم نادعلی بر نداشته است

این شعر استعاره ندارد برای او
تقصیر من که نیست برابر نداشته است
                  سید حمید رضا برقعه ای

« اللهم عجل لولیک الفرج »

بسم الله الرحمن الرحیم

قطعاً گناه‌ کردن، مهم‌ترین علّت محرومیت از امام زمان است. امام مهدی علیه‌السلام نیز در توقیع (نامه) شریفشان به شیخ مفید می‌فرماید:

«ما را از ایشان چیزی محبوس نکرده است، مگر گناهان و خطاهایی که از ایشان به ما می‌رسد و ما آن را ناخوش می‌داریم و از ایشان نمی‌پسندیم».[۱]

آیت‌الله بهجت نیز بیان فرموده‌اند:

«اگر می‌خواهید بدانید که چرا به آن حضرت دست‌رسی ندارید؟ جواب شما این است که چرا به انجام واجبات و ترک محرمات ملتزم نیستید؟ او به همین از ما راضی است؛ زیرا «اورع الناس من تورّع عن المحرمات؛ پرهیزکارترین مردم کسی است که از کارهای حرام بپرهیزد».[۲] ترک واجبات و ارتکاب محرمات، حجاب و نقاب دیدار ما از آن حضرت است».[۳]

بنابراین، اگر ما از گناه اجتناب کنیم و منتظر واقعی باشیم، به مقامی می‌رسیم که غیبت و حضور برایمان فرقی ندارد. امام سجاد علیه‌السلام به ابوخالد کابلی می‌فرماید:

«ای ابوخالد! به‌درستی که مردمان زمان غیبت حضرت مهدی؛ آنان که معتقد به امامت هستند و در انتظار ظهور او به‌سر می‌برند، با فضیلت‌ترین مردمان همه زمان‌ها هستند؛ به دلیل اینکه خداوند متعال، عقل و فهمی به آنان عنایت کرده که غیبت در نزد آنان به منزله ظهور و مشاهده گشته است».[۴]

از این‌رو، در حدیث دیگری امام صادق علیه‌السلام می‌فرماید:

«من سرّه ان یکون من اصحاب القائم فلینتظر و لیعمل بالورع و محاسن الاخلاق؛ هر کس دوست دارد که از یاران حضرت قائم گردد، باید که منتظر باشد و در عین حال به پرهیزکاری و اخلاق نیکو مشغول گردد».

بنابراین، اگر کسی ترک گناه کند و منتظر امامش باشد، از یاران واقعی حضرت به شمار می‌آید. آن‌گاه اگر بزرگ‌ترین توفیق الهی او را دریابد، غیبت و ظهور حضرت برایش تفاوت نخواهد داشت. اما این طور نیست که اگر کسی گناه نکند و اهل تقوا باشد حتماً امام زمان به دیدار او بیاید، بلکه دیدار با حضرت مهدی علیه‌السلام بر مبنای مصالحی است که خود حضرت تشخیص می‌دهند.

پی‌نوشت‌ها
۱. بحارالانوار، علامه مجلسی، ج۵۳، ص۱۷۶؛ معجم احادیث الامام المهدی، ج۴، ص۴۶۳: «فما یحسبنا عنهم الا ما یتصل بنا مما نکرهه و لا نوثره منهم».
۲. کافی، کلینی، ج۲، ص۷۷.
۳. شش‌صد نکته از محضر آیت‌الله العظمی بهجت، ص۳۶۲.
۴. بحارالانوار، علامه مجلسی، ج۵۲، ص۱۲۲.

بسم الله الرحمن الرحیم

بررسی و مرور سیره اهل بیت نشان می‌دهد آن بزرگواران همواره به جامعه ـ به ویژه شیعیان‌ ـ عنایت داشته، ایشان را مورد دعای خویش قرار می‌دهند.

عبدالله‌بن‌ابان زیات از حضرت رضا علیه‌السلام درخواست دعا کرد.

امام به او فرمود: آیا [فکر می‌کنید] برای شما دعا نمی‌کنم؟[۱]

رهروان ولایت، همواره مشمول دعای امام هستند؛ هر چند برخی عوامل، موجب جلب بیشتر مودت و محبت امام و در نتیجه، افزایش دعا برای آنان می‌شود.

در اندیشه اسلامی امور ذیل در جلب توجه بیشتر امام عصر و دعای ایشان مؤثر شناخته شده است:

۱. توسل
امامان، هر کدام در عصر خود و امام عصر در این زمان، واسطه فیض الهی هستند؛

ازاین‌ رو توسل به آن بزرگوار، بهره ما را از برکات ایشان بیشتر خواهد کرد.

۲. دعا و احسان کردن در حق حضرت
به حکم فطرت و عقل، هر انسانی شکر منعم را بر خود لازم می‌‎داند. از طرف دیگر، مسلم است که در احسان و کرم به کریمان، از لطف و کرم بیشتری بهره‎مند می‌‎گردیم و هر چه طرف احسان ما کریم‎‌تر باشد، بهره ما از کرم او بیشتر خواهد بود.

محال است در حق حضرت دعا کنیم، برای سلامتی حضرتش صدقه بدهیم و…،

اما حضرت پاسخی ندهد یا همانند و هم‌اندازه احسان ما، کرم و لطف نماید.

قطعاً کرم آن بزرگوار که قابل قیاس با کرم دیگران نیست، به مراتب بالا‌تر از احسان و کرم ما خواهد بود.

۳. تهذیب نفس
تهذیب نفس بدون عمل به تکالیف شرعی به دست نمی‌آید. عمل به تکالیف است که موجبات خشنودی حضرت را در پی دارد. کسی که باعث سرور یوسف زهرا علیهماالسلام شود از دعای خیر آن حضرت بی‌نصیب نخواهد ماند.

حضرت در قسمتی از نامه‎ای به شیخ مفید (ره) می‌‎فرمایند:

هر یک از شما [شیعیان] باید اعمالی انجام دهد که دوستی ما را به دنبال آورد و از اعمالی که باعث ناراحتی و نارضایتی ما می‌‎شود، دوری کند.

پی‌نوشت‌ها
۱. احتجاج، طبرسی، ج۲، ص۵۹۹.

منبع:http://abasalehalmahdi.com