هر چه زمان می گذرد،
مردمان زمین افسرده تر می شوند!!!
این خاصیت دلبستگی به زمـــــان است…

خوشا بحـــال آنان که؛
به جای زمـــان،
به صاحــــب الزمــــان دل بسته اند…

آیت‌الله العظمی بروجردی(ره) وصیت کرده بودند:

قبر من در مسیر رفت و آمد زائران حضرت معصومه(س) قرار گیرد تا قبرم به خاک پای آنان متبرک شود.

آیت الله سید جواد علوی بروجردی، همزمان با فرارسیدن میلاد باسعادت کریمه اهل بیت(ع)، در گفتگو با خبرنگار خبرگزاری «حوزه»، با اشاره به این که وجود مقدس حضرت معصومه(س) در لسان ائمه اطهار(ع)، موقعيت ممتاز و ويژه‌اي داشته است، اظهار داشت: امام صادق(ع) پيش از ولادت آن بانوي گرانقدر، به اصحابش فرمودند “پاره تن من در قم دفن خواهد شد و نام او فاطمه است".

استاد حوزه علمیه قم ادامه داد: امام هادي(ع) نيز زيارت‌نامه براي ايشان ايراد فرمودند که ظاهراً تنها زيارت نامه منصوصي است كه از امامان معصوم(ع) دربارة امام‌زاده ها صادر شده است.

وی با اشاره به فرازی از سخنان امام هادی(ع) در اين زيارت‌نامه «یا فاطِمَةُ اِشْفَعى لى فِى الْجَنَّةِ فَاِنَّ لَكِ عِنْدَاللهِ شَأْناً مِنَ الشَّأْن…»، ابراز داشت:

اين سخن يك فقيه و عالم نيست؛ بلکه سخن امام معصوم(ع) است و باید به این نکته اشاره کرد که شخصيت حضرت فاطمه معصومه(س) آنچنان بالا و والاست كه امام هادي(ع) چنين تعبيري درباره ايشان به کار برده اند.

*چرا به قم «حرم اهل بیت(ع)» می گویند؟

آیت الله علوی بروجردی با بیان این که دربارة فضيلت زيارت ايشان روايات متعددي وارد شده و ائمه(ع) اهتمام و عنايت ويژه‌اي به این بانوی بزرگوار داشتند، خاطرنشان ساخت:

دلیل نامیدن قم به نام حرم اهل بیت(ع)، وجود حضرت فاطمه معصومه(س) است.

امام صادق(ع) تعبیر فوق العاده ای درباره حضرت و قم دارند و مي‌فرمايند:

«إِنَ لِلّهِ حَرَماً وَ هُوَ مَكَةُ وَ إِنَ لِلرَّسُولِ (ص) حَرَماً وَ هُوَ الْمَدِينَهُ وَ إِنَ لِأَمِيرِالْمُؤْمِنِينَ(ع) حَرَماً وَ هُوَ الْكُوفَهُ وَ إِنَ لَنَا حَرَماً وَ هُوَ بَلْدَهٌ قُمَّ وَ سَتُدْفَنُ فِيهَا امْرَأَهٌ مِنْ أَوْلَادِي تُسَمَّي فَاطِمَةَ فَمَنْ زَارَهَا وَ جَبَتْ لَهُ الْجَنَةُ / خداوند حرمي دارد كه مكه است و رسول خدا حرمي دارد كه مدينه است و براي اميرالمؤمنين حرمي ديگر است كه كوفه است و براي ما اهل‌بيت حرمي ديگر است كه آن شهر قم است و به زودي بانويي از اولاد من در آن دفن مي شود كه نامش فاطمه است. پس هر كه او را زيارت كند بهشت بر وي واجب مي شود».

صفحات: 1· 2

اعوذبالله‌من‌الشیطان‌الرجیم

«وَنُرِیدُ أَن نَّمُنَّ عَلَى الَّذِینَ اسْتُضْعِفُوا فِی الْأَرْضِ وَنَجْعَلَهُمْ أَئِمَّةً وَنَجْعَلَهُمُ الْوَارِثِینَ»

و ما بر آن هستیم که بر مستضعفان روی زمین نعمت دهیم و آنان را پیشوایان سازیم و وارثان گردانیم

***

در تفسیر مجمع البیان ذیل آیه امده است:

از امیرمؤمنان آورده ‏اند که فرمود:

و الذى فلق الحبّة و برأ النّسمة لتعطفنّ الدنیا علینا بعد شماسها عطف الضروس على ولدها، و تلا عقیب ذلک: و نرید ان نمن على الّذین…

به آن خدایى که دانه را شکافت و انسان را آفرید، دنیا پس از آنکه در برابر ما خاندان رسالت چموشى و سرکشى کرد، سرانجام بسان شتر خشن و بداخلاقى که به فرزند خویش محبت ورزد، به سوى ما روى خواهد آورد، و در برابر ما رام خواهد شد، و آن‏گاه به تلاوت آیه مورد بحث پرداخت که: و نرید أن نمنّ على الّذین استضعفوا فى الارض و نجعلهم ائمة و نجعلهم الوارثین.

در روایت دیگرى در این مورد از پنجمین امام نور آورده‏ اند که روزى به فرزند گرانمایه‏ اش حضرت صادق نگاهى عمیق و پر راز افکند و فرمود:

هذا و اللّه من الّذین قال اللّه تعالى: و نرید ان نمن على الّذین استضعفوا فى الارض و نجعلهم ائمة…

به خداى سوگند این فرزندم از همان کسانى است که خدا در مورد آنان فرموده است:

و ما مى ‏خواهیم بر آن کسانى که در آن سرزمین به ناتوانى کشیده شده‏ اند نعمتى گران ارزانى داریم و آنان را پیشوایان عدالت قرار دهیم…

چهارمین امام نور در تفسیر آیه فرمود:

و الّذى بعث محمدا بالحق بشیراً و نذیراً، انّ الابرار منّا اهل البیت و شیعتهم بمنزلة موسى و شیعته، و انّ عدوّنا و اشیاعهم بمنزلة فرعون و اشیاعه.

به خدایى که محمد صلى الله علیه وآله را به حق براى نوید دهى و هشدار به مردم برانگیخت، پیشوایان و نیکان ما خاندان وحى و رسالت و شیعیان آنان، بسان موسى و پیروان اویند و دشمنان ما و پیروان آنان بسان فرعون و فرعونیان، آرى، پیروزى و سرفرازى سرانجام از آن ماست.

سدير صيرفى گويد: با برخى از اصحاب بر امام صادق (عليه السلام) وارد شديم، او را نشسته بر خاك ديديم، در حالى كه عبايى خشن با آستين كوتاه پوشيده و با قلبى سوخته، همچون مادر فرزند از دست داده، مى گريست، رنگ چهره اش تغيير كرده و اندوه از گونه هاى مباركش پيدا بود و اشكهايش، لباسش را خيس كرده بود وناله مى كرد:

«مولاى من! غيبت تو، خواب را از چشمانم ربوده و زمين را بر من تنگ نموده و آسايش دلم را از من گرفته است!

مولاى من! غيبت تو، بلا و مصيبت مرا به فاجعه هاى ابدى پيوند داده، و از دست دادن ياران، يكى پس از ديگرى، اجتماع و شماره ما را از بين برده، هنوز سوزش اشكى كه از چشمم مى ريزد و ناله اى كه از دلم بر مى خيزد با ياد بلاها و سختى هاى ـ دوران غيبت تو ـ پايان نيافته كه درد و رنج شديدتر و دردناكترى در برابر ديدگانم شكل مى گيرد!»

سدير گويد: شگفت زده پرسيديم اين ماتم وگريه براى چيست؟!

امام صادق(عليه السلام) آهى عميق و سوزناك كشيد و فرمود:

اى واى! صبح امروز، در كتاب جفر نظر مى كردم و در باره ولادت و غيبت طولانى و طول عمر قائم ما و بلاهاى مؤمنين در آن زمان و ايجاد شك و ترديد در اثر طول غيبت و ارتداد اكثريت مردم از دين و خروج آنان از تعهد به اسلام، تأمل و دقتى داشتم، در اثر آن، رقّت مرا فرا گرفت و حزن و اندوه بر من چيره شد.»^{(كمال الدين ج 2 باب 33 ص353)}

وقتى حال امام صادق(عليه السلام) ـ كه حدود يكصد سال قبل از آغاز دوره غيبت مى زيسته است ـ چنين باشد، بايد ديد حال سرگشتگان دوران غيبت و دورماندگان از چشمه زلال ولايت چگونه بايد باشد، بيهوده نيست كه در هر مناسبتى شادى آفرين يا غمبار، سفارش به قرائت دعاى ندبه شده ايم كه حديث اشك و سوز دل منتظران حضرت مهدى(عليه السلام) است.

وبى مورد نيست كه اين چنين بر دعاى براى فرج در زمان غيبت، تأكيد شده است.

امام زمان(عليه السلام) مى فرمايد:

«اكثر و الدعاء بتعجيل الفرج».^{(مکیال المکارم)}

«براى نزديك شدن ظهور و فرج، بسيار دعا كنيد.»

اِلهی عَظُمَ الْبَلاَّءُ وَبَرِحَ الْخَفاَّءُ وَانْکَشَفَ الْغِطاَّءُ وَانْقَطَعَ الرَّجاَّءُ


خدایا بلاء عظیم گشته و درون آشکار شد و پرده از کارها برداشته شد و امید قطع شد


وَضاقَتِ الاْرْضُ وَمُنِعَتِ السَّماَّءُ واَنْتَ الْمُسْتَعانُ وَاِلَیْکَ


و زمین تنگ شد و از ریزش رحمت آسمان جلوگیری شد و تویی یاور و شکوه بسوی تو است


الْمُشْتَکی وَعَلَیْکَ الْمُعَوَّلُ فِی الشِّدَّهِ وَالرَّخاَّءِ اَللّهُمَّ صَلِّ عَلی


و اعتماد و تکیه ما چه در سختی و چه در آسانی بر تو است خدایا درود فرست بر


مُحَمَّدٍ وَ الِ مُحَمَّدٍ اُولِی الاْمْرِ الَّذینَ فَرَضْتَ عَلَیْنا طاعَتَهُمْ


محمد و آل محمد آن زمامدارانی که پیرویشان را بر ما واجب کردی و بدین سبب مقام


وَعَرَّفْتَنا بِذلِکَ مَنْزِلَتَهُمْ فَفَرِّجْ عَنا بِحَقِّهِمْ فَرَجاً عاجِلا قَریباً کَلَمْحِ


و منزلتشان را به ما شناساندی به حق ایشان به ما گشایشی ده فوری و نزدیک مانند


الْبَصَرِ اَوْ هُوَ اَقْرَبُ یا مُحَمَّدُ یا عَلِیُّ یا عَلِیُّ یا مُحَمَّدُ اِکْفِیانی


چشم بر هم زدن یا نزدیکتر ای محمد ای علی ای علی ای محمد مرا کفایت کنید


فَاِنَّکُما کافِیانِ وَانْصُرانی فَاِنَّکُما ناصِرانِ یا مَوْلانا یا صاحِبَ الزَّمانِ

که شمایید کفایت کننده ام و مرا یاری کنید که شمایید یاور من ای سرور ما ای صاحب الزمان


الْغَوْثَ الْغَوْثَ الْغَوْثَ اَدْرِکْنی اَدْرِکْنی اَدْرِکْنی السّاعَهَ السّاعَهَ السّاعَهَ

فریاد، فریاد، فریاد، دریاب مرا دریاب مرا دریاب مرا همین ساعت

الْعَجَلَ الْعَجَلَ الْعَجَلَ یا اَرْحَمَ الرّاحِمینَ 

همین ساعت هم اکنون زود زود زود ای خدا ای مهربانترین مهربانان

بِحَقِّ مُحَمَّدٍ وَآلِهِ الطّاهِرینَ

به حق محمد و آل پاکیزه اش

دعای سلامتی امام زمان ^{عجل الله فرجه} :

اللّهُمَّ كُنْ لِوَلِيِّكَ الْحُجَّةِ بْنِ الْحَسَنِ صَلَواتُكَ عَلَيْهِ وَ عَلى آبائِهِ فِي هذِهِ السّاعَةِ وَ في كُلِّ ساعَة وَلِيَّاً وَحافِظاً وَقائِداً وَناصِراً وَدَليلاً وَعَيْناً حَتّى تُسْكِنَهُ اَرْضَكَ طَوْعاً وَتُمَتِّعَهُ فِيها طَويلاً.

منبع:(امامت، غيبت، ظهور)/ واحد تحقيقات مسجد مقدّس جمكران

در پی سخنان تأسف‌آور و سخیفانه بخشی از اظهارنظر «نجف‌قلی حبیبی»، رئیس سابق شورای هماهنگی اصلاحات و رئیس ستاد انتخاباتی میرحسین موسوی در استان تهران و عضو مؤسس حزب منحله مشارکت در برنامه زنده تلویزیونی دیروز، امروز، فردا، گفته شده است:

«شما سالانه برای بعضی چیزها چقدر خرج می‌کنید؟

در همین ایام عاشورا چقدر پول‌ها خرج می‌شود؟

ولی بازده فرهنگی‌اش چقدراست؟ سه چهار تا گریه می‌کنند و تمام.»

از سوی دیگر، طنز تلخ این ماجرا این است که نجفقلی حبیبی هم اکنون معاون موسسه تنظیم و نشر آثار امام(ره) است؛ امامی که اساسا نهضت انقلاب اسلامی را از هیات و مجالس اشک برای مظلومیت سیدالشهدا(ع) کلید زد و با استفاده از طرفیت همین مجالس، حکومت تا دندان مسلح شاهنشاهی را ساقط کرد.

جمله تاریخی امام نیز به قدی مطرح و مشهور است که نیازی به توضیح ندارد که فرمودند:

«این محرم و صفر است که اسلام را زنده نگه داشته است.»

حالا، کسی که قرار است مسئولیت «تنظیم» و «نشر» سخنان و دیدگاه‌های امام خمینی را برعهده داشته باشد، از بی‌فایده بودن گریه برای امام حسین(ع) سخن می‌گوید و هزینه کردن در این زمینه را بی‌فایده عنوان می‌کند؛ کسی که در زمان مسئولیت خود در دانشگاه علامه طباطبایی بیشترین حمایت مادی و معنوی را از دانشجویان افراطی و ساختارشکن داشته است.

آقای حبیبی در پایان برنامه یاد شده و بعد از مواجهه با اعتراض طرف دیگر مصاحبه یا مناظره می‌گوید «مسلما من معتقد هستم که عاشورا مهم‌ترین چیزی است که ما داریم». خب! اگر چنین اعتقادی دارید که می‌دانیم دارید و خود از شرکت‌کنندگان در عزای حسینی(ع) هستید، آن اظهارات موهن از کجا ریشه گرفته؟! و با چه انگیزه‌ای بر زبان شما نشسته است؟!

بنده خیال می کنم فضیلت بکاء بر سید الشهداعلیه السلام بالاتر از نماز شب باشد

زیرا نماز شب عمل قلبی صرف نیست بلکه کالقلبی است ولی حزن و اندوه و بکاء عمل قلبی است به حدی که بکاء و دمعه از علایم قبولی نماز وتر است.

بکاء بر مصائب اهل بیت(ع) و به خصوص حضرت سیدالشهدا(ع) شاید از آن قبیل مستحباتی باشد که مستحبی افضل از آن نیست.

بکاء من خشیة الله ، گریه از ترس خداوند ، آن هم همینجور است شاید افضل از آن نباشد.^{آیت الله بهجت(ره)}

صفحات: 1· 2

روایت حجت الاسلام صدیقی از توصیه مهم میرزا جواد آقا ملکی(ره)

حجت الاسلام و المسلمین صدیقی گفت: نباید با روزه گرفتن حس کنیم که کار خاصی انجام داده‌ایم بلکه عمل و عبادتی درست است که خجالتمان در برابر حضرت حق را افزایش دهد.

ذکر از نظر روایات و آیات عبارت است از دل دادن به خداوند متعال و اهل ذکر نیز کسی است که در نتیجه خلوت کردن با پروردگار آرامش به دست می‌آورد.

وی گفت: کسانی که اهل ذکر هستند نسبت به خداوند خشیت دارند خشیت با خوف متفاوت است خشیت به معنای این است که کسی را آن‌چنان بزرگ می‌دانی که عظمتش تو را می‌گیرد و در نهایت حالت شیفتگی و ذوب شدن در برابر این عظمت پیدا می‌کنی.

صدیقی ادامه داد: اگر عالمی را دیدید که دل در گرو حق تعالی داده است این عالم می‌تواند مرجع تقلید باشد اما کسی که آیه و روایات می‌داند اما بصیرت لازم را ندارد و ارتباط دلی با خداوند برقرار نکرده است این فرد نمی‌تواند مرجع و پایگاه مناسبی باشد.

امام جمعه موقت تهران، تصریح کرد: ما در کل دو نوع طلبه داریم یکی کسی است که به دنبال علم می‌رود تا مولا شود اما یک وقت عالمی داریم که علمش مانند نمازش است این فرد علم را بر خود واجب کرده چون می‌داند علم آدرس است.

وی با بیان این که عالم می‌تواند آدرس را با علم خود بیابد، گفت: این فرد با علم دین یاد می‌گیرد علم راه بندگی خداست هرچند راه معرفت تنها درس خواندن نیست. بلکه باید به این علم جهت داد اگر کسی بنده بود معرفت پیدا می‌کند و آن زمان علمش نیز یک مرحله از بندگی خواهد شد و آن زمان این فرد حلال و حرام و فضائل اخلاقی را رعایت می‌کند.

این استاد اخلاق گفت: خودسازی نیز مراحلی دارد که گفته می‌شود چهار مرحله خودسازی تجلیه، تخلیه، تحلیه و فناست تخلیه به معنای آن است که انسان باید برای رسیدن به خداوند قلب خود را جلا بدهد و در این رابطه علومی مانند احکام و اخلاق فرابگیرد تخلیه نیز به معنای دور کردن حجاب‌ها و خلوت کردن دل با خداست.

وی افزود: تحلیه نیز به معنای منقش کردن دل به نقش کمال و جمال حضرت مهدی(عج) است و به تعبیر دقیق‎تر به معنای الگو گرفتن از امام زمان می‌باشد وقتی این مراحل به خوبی صورت گرفت فنا شدن در یار قطعی خواهد شد و در این زمان است که غیر از او دیگر کسی را نمی‌خواهد.

امام جمعه موقت تهران با اشاره به این که ماه رمضان فرصت مناسبی برای به دست آوردن تقواست، اظهار کرد: البته به شرطی که با غفلت روزه نگیریم نباید جوری باشد که فکر کنیم باید خداوند در مقابل روزه ‌مان به ما چیزی بدهد، عبادت وقتی عبادت است که در مقابل خداوند انسان خجالتش بیشتر شود.

حجت الاسلام صدیقی بیان داشت: رئیس اهل ذکر امام زمان(عج) است ایشان در برابر ذات حق تعالی دارای خشیت فراوان بوده و مضطر است بنابراین کسی هم که به حضرت مهدی(عج) دل بدهد در حقیقت به خداوند دل داده است، دل نیز باید خدایی شود و اوج بگیرد تا به امام زمان(عج) برسد.

وی گفت: عکس خداوند در آیینه وجود حضرت مهدی(عج) است جان و قلب انسان نیز مانند آیینه‌ای است که متأسفانه تعلقات کثیره پوششی برای این آیینه می‌شود و مانند هزاران پرده جلوی دیدن آیینه را می‌گیرد.

این استاد اخلاق خاطرنشان کرد: روزی یاران امام صادق(ع) می‌بینند که ایشان بر روی خاک نشسته و به شدت گریه می‌کنند آن‌ها نیز از شدت گریه امام به گریه می‌افتند بعد از آن که امام صادق آرامتر می‌شوند از ایشان دلیل این گریه را می‌پرسند امام(ع) می فرمایند در صحیفه جدم امام علی(ع) زمان غیبت فرزندم مهدی(ع) را دیدم.

وی در پایان خاطرنشان کرد: آقا میرزا جواد آقا ملکی می گوید که سه کار است که شیعه باید هر روز آن را انجام دهد که این سه کار

خواندن دعای عهد،

خواندن و هدیه کردن سه بار توحید به امام زمان(عج)

و همچنین خواندن دعای فرج(اللهم عرفنی بنفسک) است.

منبع: صدای شیعه

استاد حوزه گفت: مشکل وهابيون، نه مسئله زيارت است و نه مسئله شفاعت؛ بلکه هدف آنان شکستن اساس اهل‌بيت(ع) است که پيامبر(ص) آن را هم‌ رديف با قرآن و عِدل آن قرار داده است.

چوبي كه مسلمانان در طول تاريخ 1400 ساله خود خوردند، از كج‌فكري‌ها، بي‌بصيرتي ها و انحرافات بوده است.

آیت الله علوی بروجردی  در گفت و گو با خبرگزاری حوزه با اشاره به  روز هشتم شوال  که یادآور واقعه‌ بسيار تلخ تخريب قبور مطهر ائمه بقيع(ع) در مدينه اظهار داشت: داستان تخريب قبور، در تاريخ اسلام سابقه دارد و نکته ای که باید در ابتدا به آن اشاره کرد این است که در دوران اوليه، دو قبر به طور ويژه مورد هجمه واقع شدند که نخست قبر مطهر اميرالمؤمنين (ع) در نجف و ديگري قبر مطهر سيدالشهدا(ع) در كربلا بوده است.

وی با بیان این که حضرت علي(ع) چه پيش از شهادت و چه بعد از آن، مورد دشمني و هجمه گسترده‌اي قرار داشتند، اظهار داشت: جريان خوارج و دشمني هاي آنان با حضرت امیر(ع) از يک سو و کينه و دشمني بني‌اميه با آن حضرت از سوي ديگر، ایشان را مورد تکفير شديد قرار داد؛ به گونه‌اي که به مدت شصت سال به طور رسمي بر سر منابر، آن حضرت سب مي‌شدند.

این استاد حوزه ادامه داد: امام علی(ع) مسائل آينده را پيش‌بيني کرده بودند؛ از اين‌رو در وصيت خود اعلام داشتند كه قبر ايشان مخفي باشد و كسي از آن آگاه نباشد و روايات مختلفي در اين زمينه وجود دارد.

آیت الله علوی بروجردی ابراز داشت: در روايتي آمده است که شب هنگام، چهار تابوت از چهارگوشه كوفه بيرون رفت تا حتي سمت و سوي محل دفن این امام همام نیز مشخص نباشد؛ ازاين‌رو قبر اميرالمؤمنين(ع) در شهر نجف، مدت‌ها مخفي بود.

وی افزود: همچنین در روايتي از امام صادق(ع) نقل شده است که در سفري همراه با پدرم به بياباني رسيديم و در آنجا پدرم كناري نشست و شروع كرد به اظهار ادب و گريه كردن. پرسيدم اينجا كجاست؟ فرمودند: قبر جدمان علي‌بن‌ابي‌طالب(ع) است. اين قبر جز براي افرادي خاص، همچون امام صادق(ع) مخفي بود و در زمان هارون‌الرشيد آشکار شد؛ يعني در تمام دوران بني‌اميه قبر حضرت امیر(ع) مخفي بود.

این استاد حوزه با اشاره به داستان کشف قبر اميرالمؤمنين(ع)، خاطرنشان ساخت: آن گونه که در كتاب‌هاي اهل سنت نقل شده، داستان از اين قرار است كه روزي هارون‌الرشيد براي شكار به بيرون بغداد رفته و آهويي را دنبال كرده بودند تا اينکه با صحنه‌ شگفتي مواجه شدند. ديدند که اين حيوان به‌جاي اينکه فرار کند، در نقطه اي نشست و هرچه به او نزديك مي‌ شدند، با آرامش و بدون هيچ وحشتي نشسته بود و حرکت نمي‌کرد. هارون به اطرافيانش گفت: اينجا خصوصيتي دارد که اين حيوان اين گونه مؤدب نشسته است. او به اينجا پناه آورده است. ازاين‌رو پيرمردان آن منطقه را آوردند و درباره آن محل از آنان پرس‌وجو کردند. آنان گفتند: از پدرانمان شنيديم كه قبر اميرالمؤمنين علي‌بن‌ابي‌طالب(ع) در اين منطقه است و بعدها نیز همين مطلب را از حضرت موسي‌بن‌جعفر(ع) هم استفسار كردند. پس از آن، بنايي در همان زمان بر روي قبر ساخته شد؛ اما متوكل عباسي چون مي ديد که قبر آن حضرت ملجأ و پناهگاه شيعيان است و مردم به زيارت آن مي‌روند، آن بنا را تخريب کرد و از بين برد.

صفحات: 1· 2

مرزبندی “نرمش قهرمانانه” و “سازش ذلیلانه“

نباید از مفهوم “نرمش قهرمانانه” سوءتفسیر شود

دکترحسن رحیم‌پور ازغدی در چهل و یکمین مقاله شفاهی خود که به مناسبت میلاد مبارک امام حسن مجتبی(ع) منتشر شده بود به مفهوم‌شناسی “نرمش قهرمانانه” امام حسن(ع)‌‌ و تفاوت آن با “سازش ذلیلانه” اختصاص دارد که مشروح سخنرانی وی به شرح زیر است:

من بحث را از یک نامه‌ای شروع می‌کنم که نقش و درس از امام حسن (ع)، خطاب به معاویه است، این نامه در آغاز خلافت و حاکمیت امام حسن (ص)  خطاب به معاویه نوشته شد که طرح‌های براندازی را تعقیب می‌کرد.

طرح‌هایی که متاسفانه چند ماه بعد با کمک خائنین داخلی و ضعف جبهه خودی به نتیجه و هدف شوم خودش رسید. ولی این نامه در آغاز حاکمیت و بیعت وسیع مردم با امام حسن (ع) هست که در جواب نامه‌ای یا شاید پیامی به معاویه است و پیامی به تاریخ است. برای رو کردن دست ژورنالیزم سیاسی و جنگ روانی بسیار فعال و روباه صفتانه‌ای که حاکمیت شام علیه اهل بیت (ص) راه انداخته بود. در آنجا از جمله معاویه، جوسازی کرده بود که مسئله مربوط به دعوای من با علی و ما با حسن و این‌ها نیست. مسئله خیلی ریشه‌ای‌تر است و از قبل این اختلافات بوده است. در واقع خود را با قبلی‌ها گره بزند و یک طوری توجیه کند، مشروعیت یاغی‌گری و باقی‌گری  خودش را. امام حسن (ع) در آن نامه به وی جواب می‌دهند که آن تحلیلی که از آن موقع برای افکار عمومی ارائه کردی و منتشر می‌کنی و خودت می‌دانی دروغ است، اول جواب او را بدهم.

بعد از آنکه رسول الله (ص) از دنیا رفتند، یک جنگ قدرتی بین اشخاص و قبائل شروع شد. بعد قریشی‌ها آمدند، با استناد با خویشاوندی با پیامبر و اینکه ما فامیل پیغمبر هستیم، نزدیک‌ترین شما به پیغمبر هستیم. ما از همان قبیله هستیم. ما عشیره و خویشاوند او هستیم، نسب ما نسب پیامبر است، کسی نباید با ما بر سر حکومت و قدرت؛ مخاصمه و بحث بکند و با همین حرف تمام مدعیان و رقبا را ساکت کردند. یعنی همه قبائل عرب استدلال و حجت را پذیرفتند که خب، بالاخره خویشان و نزدیکان پیامبر بر بقیه، مقدم هستند و باید مقدم باشند.

این حجت را همه قبائل از قریش پذیرفتند و تسلیم شدند و با عزت و احترام قدرت را تحویل یک عده از قریش دادند. بعد که این سؤال در برابر این‌ها مطرح شد، با همین استدلال‌هایی که علیه همه اعراب کردید که چون به پیامبر نزدیک‌تر هستید و قدرت باید در اختیار شما باشد. خب! عین این حرف، این استدلال اگر استدلال قانع کننده‌ای است که خود شما را هم باید وادار کند که قدرت را تسلیم ما بکنید، ما همان حرفی را با قریش زدیم که قریش به بقیه عرب گفت ولی انصافی که بقیه عرب با قریشی‌ها کردند، این‌ها حتی حاضر نشدند همین معامله را با ما بکنند.

یعنی اگر استدلال همین این قبائل قریشی درست بود که چون به پیامبر نزدیک‌ترند و قدرت باید در دست آن ها باشد، نه دیگران! خب با  همین استدلال این‌ها نباید قدرت را تحویل می‌گرفتند، باید می‌آمدند در خود قریش به نزدیک‌ترین افراد به قریش که ما هستیم و فرزندان اهل بیت و پیغمبر هستیم. باید به ما می‌گفتند ولی این‌ها یک بام و دو هوا کردند. حکومت را با استدلال از بقیه عرب تحویل گرفتند و بقیه را کنار گذاشتند و بقیه منصفانه تسلیم شدند. نوبت به همین استدلال و انصاف در رابطه ما با آنها که رسید، درست خلاف آن عمل کردند و نزدیک‌ترین اشخاص و تربیت شدگان دامان پیامبر (ص) را از صحنه حذف کردند، دور کردند و همه با هم بر این ستم و جفا بستند.

هم ستم به ما و هم ستم به امت اسلامی و ستم به مسئله حاکمیت و کار خودشان را کردند و قدرت را گرفتند و یک‌جا با استدلال و یک جا با ضد همان استدلال. امام حسن (ع) فرمودند من نمی‌خواهم الان آن بحث را دوباره باز کنم، وعده ما با آنها در محضر خداوند که او ولی و یاور ماست و داوری حق آنجا خواهد شد.

صفحات: 1· 2

امیر المومنین علیعلیه السلام می‌فرمایند:

به خدا سوگند از آگاهی لازمی برخوردارم و هرگز غافلگیر نمی‏شوم که دشمنان ناگهان مرا محاصره کنند… سوگند به خدا، من همواره از حق خویش محروم ماندم و از هنگام وفات پیامبر(ص) تا امروز حق مرا از من بازداشته‌اند.

مبارک رمضان ماهی است که شب‌های قدرش با نام مبارک امیرالمؤمنین علی بن ابی‌طالب(ع) عجین شده است، به همین مناسبت بر آن شدیم در این بهار قرآن، تفألی بهارانه به نهج‌البلاغه داشته باشیم تا بتوانیم خوشه‌ای از کلام گرانبهای مولا و مقتدای خویش برچینیم.

*خطبه 6 و مظلومیت امیرالمؤمنین

«وَاللَّهِ لَا أَکُونُ کَالضَّبُعِ تَنَامُ عَلَى طُولِ اللَّدْمِ حَتَّى یصِلَ إِلَیهَا طَالِبُهَا وَیخْتِلَهَا رَاصِدُهَا وَلَکِنِّی أَضْرِبُ بِالْمُقْبِلِ إِلَى الْحَقِّ الْمُدْبِرَ عَنْهُ وَبِالسَّامِعِ الْمُطِیعِ الْعَاصِی الْمُرِیبَ أَبَداً حَتَّى یأْتِی عَلَی یوْمِی فَوَاللَّهِ مَا زِلْتُ مَدْفُوعاً عَنْ حَقِّی مُسْتَأْثَراً عَلَی مُنْذُ قَبَضَ اللَّهُ نَبِیهُ صَلَّى اللَّهُ عَلَیهِ وَاله حَتَّى یوْمِ النَّاسِ هَذَ»

به خدا سوگند از آگاهی لازمی برخوردارم و هرگز غافلگیر نمی‏شوم که دشمنان ناگهان مرا محاصره کنند و با نیرنگ دستگیرم کند، من همواره با یاری انسان حق طلب، بر سر آن کس می‏کوبم که از حق روی گردان است و با یاری فرمانبر مطیع، نافرمان اهل تردید را درهم می‏شکنم تا آن روز که دوران زندگانی من به سر آید، پس سوگند به خدا، من همواره از حق خویش محروم ماندم و از هنگام وفات پیامبر(ص) تا امروز حق مرا از من بازداشته و به دیگری اختصاص دادند.

*خطبه 73 و  ویژگی‏‌های امام علی(ع) از زبان خود

«لَقَدْ عَلِمْتُمْ أَنِّی أَحَقُّ بِهَا مِنْ غَیرِی وَ وَاللَّهِ لَأُسَلِّمَنَّ مَا سَلِمَتْ أُمُورُ الْمُسْلِمِینَ وَلَمْ یکُنْ فِیهَا جَوْرٌ إِلَّا عَلَی خَاصَّةً الْتِمَاساً لِأَجْرِ ذَلِکَ وَفَضْلِهِ وَزُهْداً فِیمَا تَنَافَسْتُمُوهُ مِنْ زُخْرُفِهِ وَزِبْرِجِهِ»

همانا می‌‏دانید که سزاوارتر از دیگران به خلافت من هستم، سوگند به خدا به آنچه انجام داده‏اید گردن می‏نهم تا هنگامی که اوضاع مسلمین رو براه باشد و از هم نپاشد، و جز من به دیگری ستم نشود و پاداش این گذشت و سکوت و فضیلت را از خدا انتظار دارم و از آن همه زر و زیوری که به دنبال آن حرکت می‏کنید، پرهیز می‏‌کنم.

*خطبه 86 و  ویژگی‌‏های امام علی(ع)

«وَاعْذِرُوا مَنْ لَا حُجَّةَ لَکُمْ عَلَیْهِ وَأَنَا هُوَ أَ لَمْ أَعْمَلْ فِیکُمْ بِالثَّقَلِ الْأَکْبَرِ وَأَتْرُکْ فِیکُمُ الثَّقَلَ الْأَصْغَرَ وَرَکَزْتُ فِیکُمْ رَایَةَ الْإِیمَانِ وَوَقَفْتُکُمْ عَلَى حُدُودِ الْحَلَالِ وَالْحَرَامِ وَ أَلْبَسْتُکُمُ الْعَافِیَةَ مِنْ عَدْلِی وَفَرَشْتُکُمُ الْمَعْرُوفَ مِنْ قَوْلِی وَفِعْلِی‏ وَأَرَیْتُکُمْ کَرَائِمَ الْأَخْلَاقِ مِنْ نَفْسِی فَلَا تَسْتَعْمِلُوا الرَّأْیَ فِیمَا لَا یُدْرِکُ قَعْرَهُ الْبَصَرُ وَلَا یَتَغَلْغَلُ إِلَیْهِ الفکر»

مردم عذر خواهی کنید از کسی که دلیلی بر ضدّ او ندارید و آن کس من هستم، مگر من در میان شما بر اساس «ثقل اکبر» که قرآن است عمل نکردم و «ثقل اصغر» عترت پیامبر(ص) را در میان شما باقی نگذاردم، مگر من پرچم ایمان را در بین شما استوار نساختم و از حدود و مرز حلال و حرام آگاهیتان ندادم، مگر پیراهن عافیت را با عدل خود به اندام شما نپوشاندم و نیکی‏ها را با اعمال و گفتار خود در میان شما رواج ندادم و ملکات اخلاق انسانی را به شما نشان ندادم، پس وهم و گمان خود را در آنجا که چشم دل ژرفای آن را مشاهده نمی‏کند و فکرتان توانایی تاختن در آن راه ندارد، به کار نگیرید،

*خطبه 93 و ویژگی‌‏های علمی و سیاسی امام علی(ع)

«أَیهَا النَّاسُ فَأَنَاَ فَقَأْتُ عَینَ الْفِتْنَةِ وَلَمْ یکُنْ لِیجْتَرِئَ عَلَیهَا أَحَدٌ غَیرِی بَعْدَ أَنْ مَاجَ غَیهَبُهَا وَاشْتَدَّ کَلَبُهَا فَاسْأَلُونِی قَبْلَ أَنْ تَفْقِدُونِی فَوَ الَّذِی نَفْسِی بِیدِهِ لَا تَسْأَلُونِی عَنْ شَی‏ءٍ فِیمَا بَینَکُمْ وَبَینَ السَّاعَةِ وَلَا عَنْ فِئَةٍ تَهْدِی مِائَةً وَتُضِلُّ مِائَةً إِلَّا أَنْبَأْتُکُمْ بِنَاعِقِهَا وَقَائِدِهَا وَسَائِقِهَا وَمُنَاخِ رِکَابِهَا وَمَحَطِّ رِحَالِهَا وَمَنْ یقْتَلُ مِنْ أَهْلِهَا قَتْلًا وَمَنْ یمُوتُ مِنْهُمْ مَوْتاً وَلَوْ قَدْ فَقَدْتُمُونِی وَنَزَلَتْ بِکُمْ کَرَائِهُ الْأُمُورِ وَحَوَازِبُ الْخُطُوبِ لَأَطْرَقَ کَثِیرٌ مِنَ السَّائِلِینَ وَفَشِلَ کَثِیرٌ مِنَ الْمَسْئُولِینَ»

ای مردم من بودم که چشم فتنه را کندم و جز من هیچ کس جرأت چنین کاری را نداشت، آنگ اه که امواج سیاهی‏ها بالا گرفت و به آخرین درجه شدّت خود رسید، پس از من بپرسید پیش از آن که مرا نیابید، سوگند به خدایی که جانم در دست اوست، نمی‏پرسید از چیزی که میان شما تا روز قیامت می‏‌گذرد و نه از گروهی که صد نفر را هدایت یا گمراه می‏سازد، جز آنکه شما را آگاه می‏سازم و پاسخ می‏‌دهم.

و از آنکه مردم را بدان می‏خواند و آنکه رهبریشان می‏کند و آنکه آنان را می‏راند و آنجا که فرود می‏آیند و آنجا که بار گشایند و آنکه از آن‌ها کشته شود و آنکه بمیرد، خبر می‏دهم، آن روز که مرا از دست دادید و نگرانی‏ها و مشکلات بر شما باریدن گرفت و بسیاری از پرسش کنندگان به حیرت فرو رفته می‏گویند، سر انجام چه خواهد شد که گروه بسیاری از پرسش شوندگان از پاسخ دادن فرو مانند.

*خطبه 118 و علل نکوهش کوفیان

«مَا بَالُکُمْ أَمُخْرَسُونَ أَنْتُمْ فَقَالَ قَوْمٌ مِنْهُمْ یا أَمِیرَالْمُؤْمِنِینَ إِنْ سِرْتَ سِرْنَا مَعَکَ فَقَالَ علیه‌السلام مَا بَالُکُمْ لَا سُدِّدْتُمْ لِرُشْدٍ وَلَا هُدِیتُمْ لِقَصْدٍ أَ فِی مِثْلِ هَذَا ینْبَغِی لِی أَنْ أَخْرُجَ إِنَّمَا یخْرُجُ فِی مِثْلِ هَذَا رَجُلٌ مِمَّنْ أَرْضَاهُ مِنْ شُجْعَانِکُمْ وَ ذَوِی بَأْسِکُمْ»

شما را چه می‏‌شود هرگز ره رستگاری نپویید و به راه عدل هدایت نشوید، آیا در چنین شرایطی سزاوار است که من از شهر خارج شوم، هم اکنون باید مردی از شما که من از شجاعت و دلاوری او راضی و به او اطمینان داشته باشم، به سوی دشمن کوچ کند.

منبع:مجله شبانه باشگاه خبرنگاران،