زمانى كه اين آيه شريفه بر پيامبر (صلى الله عليه و آله و سلم ) نازل شد:

وَإِنَّ جَهَنَّمَ لَمَوْعِدُهُمْ أَجْمَعِينَ*لَهَا سَبْعَةُ أَبْوَابٍ لِّكُلِّ بَابٍ مِّنْهُمْ جُزْءٌ مَّقْسُومٌ*

و دوزخ ، ميعادگاه همه آنهاست * هفت در دارد، و براى هر درى ، گروه معينى از آنها تقسيم شده اند_{(سوره حجر، آيات 43و 44.)}

• رسول خدا (صلى الله عليه و آله و سلم ) با شنيدن اين آيه به شدت گريه كرد؛ به گونه اى كه از گريه آن حضرت ، اصحاب نيز گريستند، هر چند كسى نمى دانست جبرئيل چه چيز بر او نازل كرده است و كسى نيز نمى توانست در آن حال با رسول خدا ^{(صلى الله عليه و آله و سلم )} سخن بگويد. چون پيامبر ^{(صلى الله عليه و آله و سلم )} از ديدن فاطمه ^{(سلام الله عليها)} خوشحال مى شد، برخى از اصحاب به سراغ آن حضرت رفتند (تا با آمدنش گريه رسول خدا ^{(صلى الله عليه و آله و سلم )} تمام شود)

• آنها فاطمه (سلام الله عليها) را در حال آسياب كردن جو يافتند كه مى فرمود: آنچه نزد خداست برتر و ماندگارتر است ؛ بر او سلام دادند و جريان گريه پيامبر اسلام ^{(صلى الله عليه و آله و سلم )} را به عرض او رساندند.
• حضرت زهرا ^{(سلام الله عليها)} به خدمت رسول خدا ^{(صلى الله عليه و آله و سلم )} رسيد و گفت :
• پدر جان ! فدايت شوم ، چه چيز باعث گريه تو شده است ؟

• رسول گرامى اسلام ^{(صلى الله عليه و آله و سلم )} آياتى را كه جبرئيل ^{(عليه السلام)} بر وى نازل كرده بود، قرائت فرمود.

• صديقه طاهره ^{(سلام الله عليها)} چون آيات عذاب را شنيد، با رو به زمين افتاد، در حالى كه زير لب زمزمه مى كرد:

واى ! واى بر كسى كه داخل آتش ‍ جهنم گردد(1).

(1)بحارالانوار، ج 43، ص 28.

۳۶۰ داستان از فضايل مصائب و كرامات فاطمه زهرا سلام الله علیها ،عباس عزيزى

شيخ طوسى در «تهذيب»، از يزيد بن عبد الملك روايت نموده است و او از پدرش، از جدّش، كه خدمت حضرت فاطمه عليهما السلام مشرّف شدم، آن حضرت به سلام بر من پيشى جست، آنگاه از من پرسيد براى چه آمده‏ اى؟

عرض كردم: براى طلب بركت و ثواب،

فرمود: مرا خبر داد پدرم، و اينكه حاضر است، كه هر كه بر او و بر من سه روز سلام كند، خدا بهشت را بر او واجب كند،

گفتم: در حيات او و شما؟

فرمود: آرى و نيز پس از مرگ‏ ما.

علاّمه مجلسى(ره) فرموده:در حديث معتبر از عبد اللّه بن عبّاس نقل است كه رسول خدا صلى اللّه عليه و آله فرمود:

هركه امام حسن ^{عليه السّلام} را در بقيع زيارت كند، قدمش بر صراط ثابت باشد، روزى كه قدم ها از آن بلغزد.

در كتاب «مقنعه» از حضرت صادق عليه السّلام‏ روايت شده:

هركه مرا زيارت كند گناهانش آمرزيده شود، و تهيدست و پريشان نميرد.

شيخ طوسى در «تهذيب» از حضرت عسگرى عليه السّلام روايت كرده:

هركه حضرت صادق ^{عليه السّلام} و پدرش حضرت باقر ^{عليه السّلام} را زيارت كند درد چشم نكشد و بيمارى‏ و دردى به او نرسد و مبتلا نميرد.

ابن قولويه در كتاب «كامل الزيارات»، از هشام بن سالم از امام صادق عليه السّلام روايتى طولانى‏ آورده كه بخشى از جملات آن اين است:

مردى به محضر امام صادق عليه السّلام شرفياب شد، و عرض كرد:

آيا پدرت را بايد زيارت‏ كرد؟

فرمود: آرى،

عرضه داشت براى كسى‏ كه او را زيارت كند چه پاداشى است؟

فرمود: اگر اعتقاد به امامت او داشته باشد و از او پيروى كند، بهشت پاداش اوست،

عرض كرد كسى‏ كه از زيارت او اعراض كند چه خواهد شد؟

فرمود در«يوم الحسرة» كه روز قيامت است حسرت خواهد داشت.

احاديث در اين باب بسيار است، و براى متذكّر شدن‏ ما همين اندازه كافى و وافى است.

موسسه تحقیقات و نشر معارف اهل البیت