عبرت گرفتن از دنیا

امام جعفر صادق عليه‏ السلام فرمودند:

بى‏ گمان بنده به سبب يكى از پنج كاری كه همگى مانند و شبیه به یکدیگر بوده و شناخته شده هستند، از ايمان خارج مى‏‌شود : كفر، شرك، گمراهى، فسق و ارتكاب كبائر(گناهان کبیره)

متن حدیث:

إمامُ الصّادقُ عليه‌السلام:

قَد يَخْرُجُ [العبدُ] مِن الإيمانِ بخَمْسِ جِهاتٍ مِن الفعلِ كُلُّها مُتَشابِهاتٌ مَعروفات: الكفرُ، و الشِّركُ، و الضّلالُ، و الفِسقُ، و رُكوبُ الكبائرِ.

اگر تمام دفاتر عالم را ورق بزنيم از اين مناجات كه از زبان وحى بر قلب مقدّس حضرت سجّاد عليه‏السّلام جارى گشته، عباراتى عاليتر و راقى‏تر و رساتر در شوق و ميل و رغبت و توجّه قلب و تصحيح مسير نسبت به مسأله توحيد و معرفت حضرت حقّ پيدا نخواهيم نمود.

آیت الله سید محمدمحسن حسینی طهرانی (فرزند علامه طهرانی و از اساتید حوزه علمیه قم) در جلد دوم کتاب اسرار ملکوت (شرح حدیث عنوان بصری) در خصوص لزوم توجه به مقام توحید و عدم تنازل از این مقام و سیره اولیای الهی در این مسیر در ذیل عنوان «با كسب معرفت حقيقى صاحب ولايت، موانع حضور و ظهور برداشته مى‏شود» با استناد به مناجات مریدین که مروی از حضرت امام سجاد علیه السلام است چنین می نویسد:

عارف كامل در هر زمينه كلام و گفتار و عمل و فكر فقط متمحّض در توحيد است و از آن به هيچ مرتبه ‏اى تنازل نمى‏ نمايد، و تنازل از اين مرتبه را خسران و از دست دادن فرصت و از بين رفتن استعداد مى ‏داند، گرچه آن مرتبه بسيار حائز اهميّت و عالى و فوق‏العاده باشد.