يا من ذکره شرف للذاکرين

     اى که يادت يادکنندگان را شرف است، و شکرت شکرگزاران را کامروايى است، و اى که فرمانبرداريت براى فرمانبرداران نجات و رهائى است، بر محمد و آلش درود فرست، و دلهاى ما را به ياد خودت از هر ياد، و زبان ما را به شکر خودت از هر شکر و اعضايمان را به طاعت خودت از هر طاعت مشغول دار، و اگر براى ما فراغتى از کار مقدّر کرده‏اى پس آن را فراغت همراه با سلامتى قرار ده تا در دنبال آن هيچ وبالى به ما نرسد، و در آن فراغت ملالتى به دامن حيات ما ننشيند، تا نويسندگان اعمال زشت از نزد ما با دفترى خالى از کردار بد برگردند، و نويسندگان خوبيها به سبب آنچه از حسنات ما نوشته‏اند شادان و مسرور باز آيند، و چون روزگار حياتمان سپرى شود، و رشته زندگيمان بگسلد، و آن دعوت تو (مرگ) که از خودش و اجابتش گزيرى نيست ما را فراخواند، پس بر محمد و آلش درود فرست، و پايان آنچه را که نويسندگان پرونده بر ما مىنويسند توبه‏اى مقبول قرار ده که بعد از آن ما را بر معصيتى که کرده‏ايم و نافرمانيى که مرتکب شده‏ايم توبيخ و سرزنش نکنى، و پرده‏اى که بر ما پوشانده‏اى در برابر ديده حاضران از روى کار ما برمدار، در روزى که اخبار بندگانت را آشکار مىسازى، زيرا که تو نسبت به هر که تو را بخواند مهربانى، و تقاضاى هر که تو را صدا بزند اجابت کننده‏اى.

     يا من ذکره شرف للذاکرين ويا من شکره فوز للشاکرين ويا من طاعته نجاة للمطيعين صل على محمد وآله واشغل قلوبنا بذکرک عن کل ذکر وألسنتنا بشکرک عن کل شکر وجوارحنا بطاعتک عن کل طاعة فإن قدرت لنا فراغاً من شغل فاجعله فراغ سلامة لا تدرکنا فيه تبعة ولا تلحقنا فيه سأمة حتى ينصرف عنا کتاب السيئات بصحيفة خالية من ذکر سيئاتنا ويتولى کتاب الحسنات عنا مسرورين بما کتبوا من حسناتنا وإذا انقضت أيام حياتنا وتصرمت مدد أعمارنا واستحضرتنا دعوتک التي لا بد منها ومن إجابتها فصل على محمد وآله واجعل ختام ما تحصي علينا کتبة أعمالنا توبةً مقبولةً لا توقفنا بعدها على ذنب اجترحناه، ولا معصية اقترفناها ولا تکشف عنا ستراً سترته على رءوس الاشهاد يوم تبلو أخبار عبادک إنک رحيم بمن دعاک ومستجيب لمن ناداک

      وَ الَّذِينَ يَبِيتُونَ لِرَبِّهِمْ سُجَّداً وَ قِياماً[1] خاندان پيغمبر به پيروى از سيد و مهتر خود در عبادت پروردگار اهتمامى خاص داشتند.

     قرآن به پيغمبر اسلام امر كرد كه پاسى از شب را به نماز بگذراند تا آنكه خدا او را به مقامى محمود برساند[2] و او چنان در كار عبادت اهتمام ورزيد كه قرآن بدلداريش آمد. «ما أَنْزَلْنا عَلَيْكَ الْقُرْآنَ لِتَشْقى‏[3] پس از او امامان دين سيرت جد خود را زنده نگاه داشتند و در ميان آنان گذشته و از على بن ابى طالب و على بن الحسين علیهما السلام در كثرت عبادت امتيازى خاص يافته است، چنانكه از لقب‏هاى او سيّد العابدين، سيّد الساجدين و ذو الثّفنات است. او بيشتر شب‏هاى عمر خود را به نماز و طاعت خدا گذرانيده.

     ابن شهر آشوب باسناد خود از طاوس فقيه آرد:

     او را ديديم از شامگاه تا سحر طواف و عبادت كرد. چون اطراف خود را خالى ديد بآسمان نگريست و گفت خدايا ستاره‏هاى آسمانت فرو رفتند و ديده‏هاى آفريدگانت خفتند. درهاى تو بروى خواهندگان باز است! نزد تو آمدم تا مرا بيامرزى و بر من رحمت كنى! و در عرصات قيامت روى جدم محمد صلی الله علیه و آله را بمن بنمايانى! سپس گريست و گفت بعزت و جلالت سوگند با معصيت خود قصد نافرمانى ترا نداشتم و درباره تو در ترديد و به كيفر تو جاهل نبودم. و عقوبت تو را نمى‏خواستم. اما نفس من‏ مرا گمراه كرد و پرده‏اى كه بر گناه من كشيدى مرا بر آن يارى داد. اكنون چه كسى مرا از عذاب تو مى ‏رهاند؟ و اگر رشته پيوند خود را با من ببرى برشته چه كسى دست زنم؟

     چه فرداى زشتى در پيش دارم كه بايد پيش روى تو بايستم!

ادامه »

نمونه برجسته بندگى و تربيت عملى امام سجاد علیه السلام

وَ عِبادُ الرَّحْمنِ الَّذِينَ يَمْشُونَ عَلَى الْأَرْضِ هَوْناً وَ إِذا خاطَبَهُمُ الْجاهِلُونَ قالُوا سَلاماً. وَ الَّذِينَ يَبِيتُونَ لِرَبِّهِمْ سُجَّداً وَ قِياماً. وَ الَّذِينَ يَقُولُونَ رَبَّنَا اصْرِفْ عَنَّا عَذابَ جَهَنَّمَ إِنَّ عَذابَها كانَ غَراماً. إِنَّها ساءَتْ مُسْتَقَرًّا وَ مُقاماً. وَ الَّذِينَ إِذا أَنْفَقُوا لَمْ يُسْرِفُوا وَ لَمْ يَقْتُرُوا وَ كانَ بَيْنَ ذلِكَ قَواماً … وَ الَّذِينَ لا يَشْهَدُونَ الزُّورَ وَ إِذا مَرُّوا بِاللَّغْوِ مَرُّوا كِراماً^[1].

خداوند کریم در اين آيات صفت مؤمنان گزيده را شمرده است، مى ‏بينيد همه نشانه‏ هايى را كه براى بندگان كامل پروردگار «عباد الرّحمن» معيّن شده در على بن الحسين علیه السلام آشكار است. در چنان دوره تاريك براى جويندگان انسانيت بحقيقت چراغى روشن بود. با رفتار و گفتار خود سيرت فراموش‏ شده جدّ و پدر و خاندان رسالت را زنده كرد. و مردمى كه سالها با عصر نبوت فاصله داشتند نمونه تربيت اسلامى را بچشم خود ديدند. پرستش خدا، نرم‏خوئى، محاسبه نفس تا حد رياضت. خودشكنى براى حق، دستگيرى مستمندان، بخشش، پرهيزگارى و …

صفحات: 1· 2

اللهم إني أخلصت بانقطاعي    

    بار خدايا به بريدنم از غير و پيوستنم به تو خود را از هر شائبه خالص کردم، و با تمام وجود به تو رو آوردم، و از آن که نيازمند به عطاى توست روى گرداندم، و درخواست خود را از طرف آن که از فضل تو بى نياز نيست گرداندم، و دانستم که حاجت خواستن محتاج از محتاج ديگر از سبک رائى و گمراهى عقل اوست.

    خداوندا، چه بسيار مردم را ديده‏ ام که از غير تو عزت خواستند و خوار شدند، و از غير تو ثروت طلبيدند و تهيدست گشتند، و در طلب بلندى و مقام برآمدند و پست شدند، پس انسان دورانديش به ديدن امثال ايشان بر راه درست رود و پندگيرى او مايه توفيق او شود، و اين انتخاب او را به راه صواب رهنمون گردد.

صفحات: 1· 2

بسم اللَّه الرحمن الرحيم

     اللهم إنک ابتليتنا في أرزاقنا بسوء الظن وفي آجالنا بطول الامل حتى التمسنآ أرزاقک من عند المرزوقين وطمعنا بآمالنا في أعمار المعمرين فصل على محمد وآله وهب لنا يقيناً صادقاً تکفينا به من مئونة الطلب وألهمنا ثقةً خالصةً تعفينا بها من شدة النصب واجعل ما صرحت به من عدتک في وحيک وأتبعته من قسمک في کتابک قاطعاً لاهتمامنا بالرزق الذي تکفلت به وحسماً للاشتغال بما ضمنت الکفاية له فقلت وقولک الحق الاصدق وأقسمت وقسمک الابر الاوفى: {وفي السمآء رزقکم وما توعدون} ثم قلت: {فورب السمآء والارض إنه لحق مثل مآ أنکم تنطقون}

     بار خدايا، ما را در روزيهامان به بدگمانى، و در مدت زندگى به آرزوهاى دراز آزموده‏اى، تا جائى که روزيهاى تو را از روزى خواران خواستيم، و به آرزوى عمر طولانى در عمر سالخوردگان طمع بستيم، پس بر محمد و آلش درود فرست، و ما را يقين راسخ بخش که بدان وسيله از رنج طلب و آرامشى خاص در دل ما انداز تا به آن از شدت تعب معافمان دارى، و چنان کن که آنچه در قرآنت آشکارا وعده داده‏اى، و از پى آن وعده در کتابت سوگند ياد کرده‏اى ما را از دويدن دنبال آن روزيى که رساندنش را براى ما کفالت نموده‏اى باز دارد، و مانع پريشانى خاطر ما شود نسبت به آنچه ضامن کفايت آن گشته‏اى، پس چنين گفته‏ اى و گفته تو حق و راست است، و سوگند خورده‏اى و سوگندت راسترين و رساترين است: «و روزى شما و آنچه به شما وعده شده در آسمان است»، سپس گفته‏ اى: «پس به پروردگار آسمان و زمين سوگند همان گونه که شما سخن مىگوييد اين سخن حق است».

صحیف سجادیه

بسم الله الرحمن الرحيم

الهي انت الذي فتحت لعبادك بابا الى عفوك سميته التوبه فقلت:

«توبوا الى الله توبه نصوحا» فما عذر من اغفل دخول الباب بعد فتحه

خدايا تويى که درى از عفو و بخششت به روى بندگان باز کردى و نامش توبه نهادى!

و (در کتابت) فرمودى اى بندگان به درگاه من به توبه با حقيقت باز آييد

(تا از گناهانتان درگذرم)

 پس عذر آنکه از اين در که باز کردى غافل است چه خواهد بود؟!

صفحات: 1· 2