خداوند در ماجرای قیام امام حسین علیه السلام کسانی را که با نصیحت سعی در انصراف حضرت از قیام داشتند، اذن ورود به حریم امام علیه السلام را نداد و توفیق همراهی با حضرت را از این افراد سلب کرد.
روز دهم ذی‎الحجه به نقلی مصادف با ورود امام حسین علیه السلام همراه با کاروانیان به «وادی عتیق» بود که این منزلگاه  سرزمین گود و آب‎روی میان دو کوه یا تپه با پهنای زیادبود، در این در این منزلگاه بود که عبدالله بن جعفر، همسر حضرت زینب(سلام الله علیها) نامه‎ای به امام حسین علیه السلام با چنین مضمونی نوشت:

«تو را به خدا سوگند می‎دهم که به سوی کربلا و کوفه حرکت نکنی؛ زیرا اگر تو را بکشند نور خدا را در زمین خاموش کرده‎اند، مهلت بدهید و من تلاش می‎کنم تا از یزید برای شما و خانواده‎تان امان بگیرم».

در متن این نامه چند نکته قابل تأمل و عبرت است:

اول اینکه عبدالله بن جعفر سعی در نصیحت امام علیه السلام دارد در حالی که در آموزه‎های دینی ما نصیحت امام معصوم بسیار مذموم و ناپسند است و به این معناست که امام علیه السلام صلاح کار خود و امت را نعوذاًبالله نمی‎داند. 

دوم اینکه اشاره داشت اگر تو را بکشند، نور خدا در زمین خاموش می‎شود، بنابراین باید از جناب عبدالله می‎پرسید اگر قائل به نور خدایی بودن امام حسین علیه السلام بودید، چرا با ایشان همراه نشدی و به نصیحت پرداختی؟

سوم اینکه به امام علیه السلام می‎فرماید تلاش می‎کنم از یزید برای شما و خانواده‎تان امان بگیرم؛ این در حالی بود که امام علیه السلام از مدینه با کرامت و اعلام برائت از دستگاه حکومت و یزید خارج شد و ترسی از حکومت وقت آن زمان نداشتند. 

اما امام علیه السلام در پاسخی که آغشته به لحن ادب و اخلاق بود به او نوشت:

«امّا بَعْدُ! فَاِنَّ کِتابَکَ وَرَدَ عَلِیَّ فَقَرَأْتُهُ وَ فَهِمْتُ ما ذَکَرْتَ وَ اُعْلِمُکَ اَنّی رَأَیْتُ جَدّی رَسُولَ اللّه صلی الله علیه و آله فی مَنامی فَخَبَّرَنی بِاَمْرٍ وَ اَنَا ماضٍ لَهُ، لی کانَ اَوْ عَلَیَّ، وَ اللّه ِ یَابْنَ عَمّی لَوْ کُنْتُ فی حُجْرِ هامَّةٍ مِنْ هَوامِّ الْاَرْضِ لَاِسْتَخْرَجُونی وَ یَقْتُلُونی؛ وَ اللّه ِ یَا ابْنَ عَمّی لَیَعْتَدَنَّ عَلَیَّ کما اِعْتَدَتِ الیَهُودُ عَلَی السَّبْتِ وَالسَّلامِ؛

امّا بعد [از ستایش خداوند]نامه تو به من رسید و آن را خواندم و آنچه را یادآور شده بودی متوجه شدم و به تو اعلام می‎کنم که من جدّم رسول خدا صلی الله علیه و آله را در خواب دیده‎ام که به امری مرا خبر داد (یعنی شهادتم) که به سوی آن رهسپارم، [خواه] به نفع من باشد و یا به ضررم.به خدا سوگند پسر عمو! اگر من در لانه جنبنده‎ای از جنبندگان زمین آشیانه کنم، آنها مرا بیرون می آورند و می‎کشند. ای پسر عمو! به خدا قسم! بر من ظلم و تعدّی می‎کنند چنان که یهود تعدّی کردند بر [صید ماهی در روز] شنبه. والسلام».

در پاسخِ نامه حضرت به عبدالله بن جعفر نکته‎ای که قابل توجه است، عدم به رخ کشاندن ضعف نگاه معرفتی عبدالله بود و امام حسین علیه السلام به این سخن اکتفا کردند که در خوابشان پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله را دیده‎اند که خبر از شهادت امام علیه السلام دادند که این به معنای تأیید قیام‏شان است. از سوی دیگر حضرت اشاره داشتند هر کجا که بروم، آنها مرا خواهند کشت که در واقع نشان‎دهنده این است که شخص بزرگواری همچون عبدالله بن جعفر از بینش سیاسی کافی برخوردار نبود تا این بینش او را از فتنه‎ها نجات دهد.

بنابراین می‎توان نتیجه گرفت خداوند در ماجرای قیام امام حسین علیه السلام کسانی را که با نصیحت سعی در انصراف حضرت از قیام داشتند، اذن ورود به حریم امام علیه السلام را نداد و توفیق همراهی با حضرت را از این افراد سلب کرد.

اینگونه رفتار افرادی مانند عبدالله بن جعفر، عبدالله بن عباس و حنفیه زنگ هشداری برای سایر شیعیان است تا در راستای معرفت‎افزایی نسبت به امام حیّ و زمان‎شان بیش از این وقت بگذارند و از اکنون تمرین اطاعت‎پذیری و تبعیت را در قبال امامشان داشته باشند تا در وقت عمل دچار چالش نشوند.

مطالب مرتبط:

• شرط همراه شدن با کاروان امام حسین علیه السلام
• واکاوی علت خیانت اهل کوفه به امام حسین علیه السلام

 منبع: تسنیم