حکمت 426 نهج البلاغه

الْعَجَبُ لِغَفْلَةِ الْحُسَّادِ عَنْ سَلَامَةِ الْأَجْسَاد 
 

از غفلت حسودان از سلامت بدنهاى خود در شگفتم
 
حکمت 225 نهج البلاغه

یکی از یاران امام علی علیه السلام به ایشان گفتند:

از برادرم عاصم بن زیاد به شما شکایت مى‏کنم. برادرم عاصم، عبایى بر دوش انداخته و از دنیا کناره گرفته است.

امام علیه السّلام دستور دادند عاصم را احضار کنند و پس از حضور او فرمودند:

اى دشمن جان خویش! آیا به زن و فرزندانت رحم نمى‏کنى؟

تو مى‏پندارى که خداوند ، نعمت‏هاى پاکیزه‏اش را حلال کرده، امّا دوست ندارد تو از آنها استفاده کنى ؟

عاصم گفت: اى امیر مؤمنان، پس چرا شما با این لباس خشن، و آن غذاى ناگوار به سر می برید ؟

من شما را الگوی خویش قرار دادم.

امام فرمودند:

جایگاه من، همانند تو نیست؛ من حاکم هستم و خداوند بر پیشوایان واجب کرده که خود را با مردم ناتوان همسو کنند، و همچون ضعیفترین مردم زندگی کنند تا مردم با مشاهده حاکمشان بتوانند فقر و ندارى را تحمل نمایند.

خطبه 209 نهج البلاغه

ادامه »

حضرت امیرالمومنین علی علیه السلام:

في الضِّيقِ و الشِّدّةِ يَظهَرُ حُسْنُ المَوَدَّةِ

در تنگى و سختى است كه محبت راستين آشكار مى شود.

_{غرر الحكم ، 6511}

نهج البلاغه با مرور قرن‌ها نه تنها تازگی و جذابیت خویش را حفظ کرده که فزون‌تر ساخته است و این اعجاز نیست مگر به سبب ویژگی هایی که در شکل و محتوا است. این امتیاز را جز در مورد قرآن نمی توان یافت که در کلام امام علی علیه السلام درباره قرآن آمده است:

« ظاهره انیق و باطنه عمیق، لاتفنی عجائبه و لاتنقضی غرائبه » قرآن کتابی است که ظاهری زیبا و باطنی عمیق دارد، نه شگفتی های آن پایان می‎پذیرد و نه اسرار آن منقضی می‎شود. در سخن مشابهی نیز آمده است :

«لاتحصی عجائبه و لاتبلی غرائبه»

نه شگفتی های آن را می‎توان شمرد و نه اسرار آن دستخوش کهنگی می‎شود و از بین می‎رود.

سخنان امام علی علیه السلام در فاصله قرن اول تا سوم در کتب تاریخ و حدیث به صورت پراکنده وجود داشت. سید رضی در اواخر قرن سوم به گردآوری نهج البلاغه پرداخت و اکنون بیش از هزار سال از عمر این کتاب شریف می‎گذرد. هر چند پیش از وی نیز افراد دیگری در گردآوری سخنان امام علی علیه السلام تلاش‌هایی به عمل آوردند، اما کار سید رضی به خاطر ویژگی هایی که داشت درخشید و ماندگار شد، چون سید رضی دست به گزینش زده بود.

ادامه »

مرا به خانه زهرای مهربان ببرید

به خاک بوسی آن قبر بی نشان ببرید

اگر نشانی شهر مدینه را بلدید

کبوتر دل ما را به آشیان ببرید

کجاست آن درِ آتش گرفته تا که مرا

برای جامه دریدن به سوی آن ببرید؟

مرا اگر شَوَم از دست، برنگردانید

به روی دست بگیرید و بی امان ببرید

کجاست آن جگر شرحه شرحه تا که مرا

به سوی سنگ مزارش، کِشان کِشان ببرید؟

حوزه نت

هر که به تلاوت قرآن انس بگیرد،

از جدایی دوستان احساس تنهایی نمی کند

عیون الحکم و المواعظ، ص437

أَشْرَفُ الْغِنَى تَرْكُ الْمُنَى

بهترين بى‏ نيازى، ترك آرزوهاست

نهج البلاغه، حکمت 34