دین اسلام، رسالت هدایت همه‏ ی انسانها را در تمام دوره‏ ها و نسلها به عهده دارد، بنابراین اصول و فروع آن باید با دقت هر چه بیشتر نگهداری شود. کسانی که به این دین الهی ایمان دارند، مسئولیت سنگینی را در برابر حفظ و گسترش صحیح آن عهده دار می‏ باشند. این وظیفه‏ ی سنگین در پرتو قانون امر به معروف و نهی از منکر انجام شدنی است.

     هر کار خیر و پسندیده را معروف و هر کار زشت و ناپسند را منکر می‏ گویند. امر یعنی دستور دادن و نهی به معنای باز داشتن است. بنابراین، امر به معروف و نهی از منکر؛ یعنی امر کردن به خوبی ها و باز داشتن از بدی هاست.

     مسلمانان وظیفه دارند تا افراد ناآگاه و سهل انگار را که وظایف دینی خود را انجام نمی‏دهند، به بهترین راهی که در آنان مؤثر است، به انجام دادن کار نیک و پسندیده امر کنند.

     کسی که با انجام دادن کاری ناپسند به خود و جامعه‏اش زیان می‏رساند، باید که از کار او جلوگیری به عمل آید و چه بسا سکوت افراد صالح موجب ادامه یافتن منکر یا گسترش فساد در جامعه شود.

     همان گونه که با شیوع بیماری در جامعه ابتلای به آن گسترش پیدا می‏ کند و از این رو جلوگیری کردن از سرایت بیماری ها وظیفه‏ ی همه ‏ی افراد جامعه است، در مورد بیماری های اخلاقی نیز چنین است و در صورت اهمیت ندادن به آنها ممکن است فساد در جامعه شیوع پیدا کند. بنابراین، امر به معروف و نهی از منکر وظیفه ‏ای عمومی است و بر یک یک مسلمانان واجب است. این وظیفه در جامعه اسلامی برای نهادهای عمومی و سازمانهای دولتی بیشتر احساس می ‏شود.

صفحات: 1· 2