ای قدس!

همه آزاداندیشان جهان، مظلومیت خاموش تو را فریاد می کشند.

آنان، کودکان شیرخوار تو را دیده اند که به جای آغوش گرم مادر در آغوش سرد خاک خفته اند

و نیز جوانانت را که به جای حجله گاه عروسی، در حجله گاه مرگ آرمیده اند.

آنان، درماندگی پدرانی را دیده اند که در کنار خویش بهترین گل های وجودشان، با گلوله قساوت دشمن پرپر شده است

و مردمانی که در بند اسارت دشمن، قربانی توحش گرگ صفتان تاریخ می شوند.

آنان، ستم پیشه گانی را دیده اند که با گام های پلیدشان، کانون وحی خدا را آلوده اند و جوانانی را می شناسند که در تقابل گلوله های گرم تفنگ، تنها، سنگ سرد دارند.

ای قدس، اردوگاه هایی که به آوارگانت پناه داده، چفیه های عربی که رنگ خون گرفته و آرامشی که سال هاست به سفر رفته است، همه و همه، مظلومیت تو را فریاد می کنند.