حال تسلیم که بر اثر عبادت و روزه در انسان پیدا می‌شود حال 124000 پیامبر^{(علیهم السلام)} و حال ائمه طاهرین^{(علیهم السلام)} و حضرت زهرا ^{سلام الله علیها} و خدیجه کبری ^{سلام الله علیها} و مریم کبری ^{سلام الله علیها} است. انسان بر اثر حالت تسلیم، رنگ انبیا را به خودش می‌گیرد و عبادات را با عشق انجام می‌دهد و مشقتی برایش ندارد. در این هنگام حس می­کند که اصلاً بدون روزه، عالم زندگی، عالم حیوانی است و با روزه، عالم، عالم ملکوتی می‌شود. خدا می‌خواهد درجات ما را بالا ببرد و نظر خاص و نظر همراه با فضل و رحمت به ما داشته باشد و نیز می‌خواهد که ما اهل خسارت نباشیم و از این رو روزه را برایمان نوشته است:

«یاأَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُواْ کُتِبَ عَلَیْکُمُ الصِّیَامُ کَمَا کُتِبَ عَلَی الَّذِینَ مِن قَبْلِکُمْ لَعَلَّکُمْ تَتَّقُونَ»

بنابراین، کسی که روزه بگیرد بسیاری از منافع نصیب او می‌شود. یک منفعت عالی روزه این است که روح انسان تا آخر ماه رمضان لطیف می‌شود و روزه تمام غبارها را می­زداید. آخر ماه رمضان نیز که می‌شود آدم می‌بیند که مثل آینه شده و کدورت‌ها، حسدها، بغض‌ها، کینه‌ها، تفرقه‌ها، بخل‌ها و ریاها شسته شده و یک روح لطیفی پیدا کرده است و گویا می‌خواهد پر بزند. انسان در روزهای آخر ماه رمضان حقیقت این جملات را خیلی خوب می‌فهمد و گاه بعضی افراد در وسط‌های ماه رمضان همین حالت را درک می‌کنند: «یا محبوب من احبه یا غوث من اراده یا مقصود من اناب الیه یا جلیس الذاکرین یا انیس الشاکرین یا معبود العابدین یا معروف العارفین».

بنابراین، روزه، روح را تلطیف می‌کند و شهوات غلط را سرکوب می‌نماید و با ترک بسیاری از گناهان در ماه مبارک، نورانیت عقل زیاد می‌شود و انسان به آگاهی‌های خاص می‌رسد. در ضمن، روزه در کنار خانه‌تکانی روح و نفس و قلب، همه فضولات و زباله‌های مانده در بدن را که بر اثر اسراف در خوردن و آشامیدن، جذب بدن نشده می‌شوید و می‌برد. پروردگار بزرگ عالم درباره روزه می‌فرماید: «لعلّکم تتقون»؛ یعنی شما را از حیوانیت به عالم انسانیت و ملکوت می‌رساند.

روزه، اخلاق قارونی و فرعونی و حیوانی و حالت سبعی و پلیدی را از میان می‌برد و تمام درهای رحمت را به روی انسان می‌گشاید. خداوند در میان عبادات نعمتی بالاتر از روزه ماه رمضان عنایت نکرده است. از خانم‌ها نخواسته‌اند که در مواقعی که از خواندن نماز معذورند بعداً قضایش را بجا آورند، اما از آن­ها خواسته­اند که قضای روزه‌هایشان را که به خاطر عذر شرعی نگرفته­اند بگیرند و این اهمیت روزه را می­رساند، چون روزه از درون، انسان را می‌سازد و در عالم بهتر از ماه رمضان پاک کننده‌تر وجود ندارد. ما نمی‌توانیم بفهمیم که پیامبر ^{صلی الله علیه و آله} و ائمه ^{علیهم السلام} وقتی به این ماه می‌رسیدند چه حالی داشتند.

منبع : پایگاه عرفان