مرحوم میرزا جواد ملکی تبریزی هر شب که برای شب زنده داری از خواب بیدار می شد، ضمن اجرای آداب و دستورات برخاستن از خواب از قبیل سجده و دعا، مدتی در بسترش گریه می کرد، سپس بیرون می آمد به اطراف آسمان نگاه می کرد و آیات «إن فی خلق السموات و الأرض …» را می خواند و سر به دیوار می گذاشت و مدتی گریه می کرد؛ سپس برای وضو گرفتن آماده می شد و در کنار حوض می نشست و گریه می کرد.

از هنگام بیدار شدن تا برگشتن به محل نماز چند جا می نشست و بلند می شد و گریه می کرد؛ وقتی که وضو می گرفت و به مصلایش می رسید و سرگرم شب زنده داری می شد، حالش خیلی منقلب می شد.

او در نمازها مخصوصا در دعای قنوت گریه های طولانی داشت تا آنجا که بعضی ایشان را جزء بکائین و گریه کنندگان عصر به شمار آورده اند.

​منبع: حوزه نیوز