یا سَریعَ الرِّضا اِغْفِرْ لِمَنْ لا یَمْلِکُ اِلّا الدُّعآءَ.

اى که از بندگانت بسيار زود راضى ميشوى

ببخش بر بنده اى که بجز دعا مالک چيزى نيست.

ای خدای مهربان!

نعمت های پی در پی تو مرا از شکرت غافل کرد و فیضان و جوشش دریای کرم و بخشندگی ات مرا از سپاس تو ناتوان ساخت و با این حال کوتاهی ام در شکر و سپاس تو، مرا از بارگاه کرمت دور نساخت که تو سراسر مهری و رأفت و کرم و احسان.

خدایا!

از این نفس زشتی پسند که به بدی هایم وا می دارد و بر خطا سبقت می گیرد…

در طاعت و سپاست سستی می کند

و در طلب دنیا حریصانه می دود،

به بلایی اندک بی تاب می شود

و چون خیری او به رسد، دست به احسان نمی برد،

به تو شکایت می کنم.

_{مناجات خمس عشر، بخشی از مناجات الشاکین}