شده ام خسته و دل ریش

  که من خسته تر از خویشم و دل ریش تر از ریش

نگاهم شده پژمرده و افسرده بسویت نگران است،

که شاید

                تو ای یاور و ای ناصر و ای سرور خوبان،

نگاهی کنی و دست به روی سرم من هم بگذاری

برم لطف نموده و همراه کنی، از ره رحمت و با خود ببریم

                                                                           از اینجا

                                                                به آنسو

   که این سان نبود ظلم و جفا سنگدلی،

درد و همه درد، نشود مَحرم کس ، کس

نبرد غم ز دل کس،

همه در فکر جفا کاری و بی مهری و نامردی و عشق ندارد به دلی ره

                                                شده ام خسته و دلتنگ

همه اش قصه تلخی است که من راز دلم را نتوان گفت!

                               و خوابم همه بی رنگ

                                            دلم تنگ، دلم تنگ

                                                  و این راز پر از غصه و محنت

                                       پر از راز و هیاهو

که آزرده نموده است خودم را،

                                    دلم را

                     و عشقی که بدان تاب زدم مهر دلم را

                     وای کاش بیایی …

   که با آمدنت بلبل خوش نغمه و پر شور ،

                                 دوباره بسراید ترانه،

                       بزند شاخه شکوفه، جوانه

که مرا زخم عمیقی است به سینه نشانه

                                             و دلم آه !!!

رقیه رحیمی