بسم اللّه الرحمن الرحيم:

     بعد از آنكه «محمدبن حنفيه » خدمت برادر بزرگوارش سيدالشهدا(ع)شرفياب شد وحضرت را از رفـتن به سمت عراق بر حذر داشت»و حضرت امتناع كرد، آنگاه كاغذ وقلم طلب كرد و وصيتنامه ذیل را مرقوم فرمود و به دست برادر سپرد:

     «بـعـد از حـمد وثناى الهى , اين چيزى است كه حسين بر برادرش محمد حنفيه وصيت مى كند:

     شهادت مى دهم به توحيد ويگانگى خداوند واينكه محمد بنده وفرستاده بحق اوست و اينكه بهشت وجـهـنـم حـق است و قيامت بدون هيچ شكى واقع مى شود و خداوند انسانها را زنده مى كند خروج و قـيـام من از روى سركشى و خوشگذرانى و فساد و ظلم در روى زمين نيست،بلكه قيام من براى اصـلاح در امـت پـيـامـبـر(ص) وامـر بـه مـعـروف ونـهـى از مـنـكـر است و مى خواهم به سيره پـيـامـبـر(ص) و پـدرم عـلـى بـن ابـيـطـالـب عـمـل كـنـم پـس هـر كـس قبول كند،در واقع خـداونـد را پـذيـرفـته است (چون راه من از راه خدا جدا نيست ) و هر كه تخلف كند, صبر مى كنم تـا خداوند بين من و مردم ستمكار، حكم كند.

     برادرم ! اين وصيت و سفارش من به تواست و توفيق از خداوند است و توكل به او مى كنم و بازگشت هم به سوى اوست ».

    هـمـچنان كه از متن وصيتنامه آشكاراست , اين از قبيل وصيتنامه هاى معمولى و عرفى نيست كه اشخاص درباره اموال و دارايى خود مى نويسند, بلكه اهداف و خط مشى و انگيزه امام حسين (ع) را در حـركـت خـود بـازگـو مـى كـند هر چند در وصيتنامه هاى شرعى گفته شده كه سزاوار نيست مسلمانى شب بخوابد مگر آنكه وصيتنامه اش در زير سرش باشد.»¹

صفحات: 1· 2