شب سوم محرم الحرام 1438 روضه حضرت رقیه سلام الله علیها

دین داری یعنی یک سری دستورات را از جانب خداوند دریافت کردیم و در زندگی فردی و اجتماعی  از آن ها استفاده می کنیم. بین دینداری و شخصیت که به رفتار ما بر میگردند باید ببینیم چه تفاوت ها و چه هم پوشانی هایی دارند. ریشه بسیاری از دین گریزی ها و سوء تفاهم ها، تفکیکی است که در این دو حوزه قائل می شویم.

یک دلیل این است که ما می بینیم آدمی با ویژگی های شخصیتی بد که دین دار است و آدمی با ویژگی های خوب که بی دین است. عامل دیگر در شیوه بیان دین است ما دین را معمولاً امری قدسی می دانیم و دین را به ایمان  وابسته می دانیم تا به عمل.

مقوله ی تقوا مقوله ی گم شده ای است در کتاب های اخلاقی کمتر از تقوا صحبت می شود و در کتاب های کلامی و اعتقادی هم از تقوا صحبت نمی شود، پس کجاست تقوا؟ تقوا از مقوله ی دین باوری نیست از مقوله ی اخلاق هم نیست .در قرآن کریم نسبت به تقوا گفته شده است:

«ذَالِكَ الْكِتَبُ لَا رَيْبَ فِيهِ هُدًى لِّلْمُتَّقِينَ» ¹ 

این کتاب  متقین را هدایت می کند. باید به مقوله ی تقوا نگاه شخصیتی داشت ولی متأسفانه سبک تبلیغ ما به این شکل نیست.

خیلی از دین داران در روز قیامت غربال خواهند شد. تبلیغ دین ما بیشتر متمرکز شده روی مسائل دینی و قدسی  و نیز بحث عاطفه و محبت. دین دار کسی است که شخصیت درستی داشته باشد.

«وَإِنَّکَ لَعَلى خُلُقٍ عَظِیمٍ»² منظور از کلمه ی خُلق،حسن معاشرت است و فقط بخشی از رفتار را در بر می گیرد. به دلیل قرابت خُلق با برخی الفاظی که  در حکمت یونان بود و به ترجمه ی اسلامی رسید ،معنای اخلاق را برای ویژگی های سرشتی انسان تعمیم دادند.