بسم‌الله‌الرحمن‌الرحیم. الحمد لله رب العالمین، والصلاة علی سید الأنبیاء والمرسلین، و علی آله سادة الأوصیاء الطاهرین و علی جمیع العترة المعصومین، و اللعن الدائم علی أعدائهم أجمعین.
جماعتی از این جانب، طلب موعظه و نصیحت می‌کنند؛ اگر مقصودشان این است که بگوییم و بشنوند و بار دیگر در وقت دیگر، بگوییم و بشنوند، حقیر عاجزم و بر اهل اطلاع پوشیده نیست؛ و اگر بگویند کلمه‌ای می‌خواهیم که اُم‌ّالکلمات باشد و کافی برای سعادت مطلقه دارَین باشد، خدای تعالی قادر است که از بیان حقیر، آن را کشف فرماید و به شما برساند.

پس عرض می‌کنم که غرض از خلق، عبودیت است «وَ ما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الْإِنْسَ إِلاَّ لِيَعْبُدُون»،  و حقیقت عبودیت، ترک معصیت است در اعتقاد که عملِ قلب است و در عملِ جوارح. و ترک معصیت، حاصل نمی‌شود به‌طوری‌که ملکه شخص بشود، مگر با دوام مراقبه و یاد خدا در هر حال و زمان و مکان و در میان مردم و در خلوت «و لا أقول سبحان الله والحمد لله، لکنه ذکر الله عند حلاله وحرامه».

 

ادامه »

ادامه »

حجت الاسلام ریاضت:

 در روایتی عجیب پیامبر صلی ‌الله‌ علیه‌ و ‌آله فرمودند:

کسی که صفت بدی را در مومنی می داند و بقیه نمی دانند و این صفت بد را باز گو می کند و آبروی مومن را می برد و ناراحتش می کند. اگر بعد از این عمل پشیمان شود و بخواهد جبران کند، هیچ اثری ندارد و اجر هم ندارد. چون پیامبر صلی ‌الله‌ علیه‌ و ‌آله پرده کعبه را گرفت و فرمود: 

ای کعبه خیلی آبرو داری و همه به شعاع چهار فرسخی تو باید حرام که هیچ حلال را هم ترک کنند ولی حرمت آبروی مومن و مومنه از تو بالاتر است.

_{منبع:وارث / سخنرانی حجت الاسلام ریاضت در هیئت پیروان امام حسین (ع) در تاریخ 1394/04/19}

فمن الأیمان ما یکون ثابتاً مستقراً فی‌القلوب و منه ما یکون عواری بین‌القلوب و الصّدور الی اجل معلوم»^(۱).

دوگونه ایمان داریم؛ ایمان ثابت و مستقر، و ایمان مستودع و عاریه‌یی.

ایمان عاریه‌یی هم ایمان است؛ نه این‌که آن شخص، منافق است؛ ایمانش راسخ نیست؛ لذا زود زایل می‌شود.

ایمان ثابت و مستقر، یعنی جای گرفته‌ی در قلب، تکیه کرده‌ی به یک استدلال و یک بینش عمیق، و پشتیبانی شده‌ی با عمل صالح.

نوع دیگر ایمان این است که با احساسات پیدا شده، با منطق پیدا نشده؛ انسان پای آن، عمل صالح نگذاشته؛ همین‌طور شعارِ ایمانی داده و گاهی هم خیلی تند شعار داده؛اما پای این، عمل صالحی که به‌خاطر آن با نفس ِ خودش مجاهدت و مبارزه کند، خرج نکرده؛ یعنی این ایمان با عمل صالح آبیاری نشده؛ این می‌شود ایمان عاریه‌یی.

حضرت می‌فرماید: «و منه ما یکون عواری بین القلوب والصّدور الی اجل معلوم». آن وقتِ معلوم چه هنگام است؟

تا این ایمان، عاریه‌یی است؛ تا وقتی که این ایمان از او زایل شود؛ گنجشکی که در سینه‌ی خودش حبس کرده، بپرد و برود؛ چون این ایمان جزو وجود او نشده است.

در چه مواقعی این‌گونه ایمان زایل می‌شود؟

وقتهای امتحان و لحظات هوای نفس. مثلاً اگر کسی پولکی است، هنگامی‌که بین پول و حفظ ایمان، سر دو راهی قرار بگیرد، ایمان می‌پرد و تمام می‌شود. بعضی‌ها دچار وسوسه‌های نفسانی و شهوات جنسی هستند؛ بعضی‌ها دچار مقام‌پرستی‌اند؛ هر کسی یک‌طوری است. هر کدام از ماها لغزشگاهی داریم؛ به قول فرنگی‌ها، پاشنه‌ی آشیل و چشم اسفندیاری داریم؛ آن‌جا گیجگاه و ضربت‌خور ماست؛ به خدا پناه ببریم که آن ضربت‌خور پیش نیاید. راهش تقواست.

ادامه »

نماهنگ زیبا و دیدنی پدر یک ملت

دانلود نماهنگ زیبا و دیدنی پدر یک ملت