آيت الله حق شناس درباره چگونگى آشنايى اش با سيد على مفسّر مى گويد:

«به شيخ محمد حسين زاهد گفتم شما ديگر براى من كافى نيستيد.

ايشان فرمود: با هم مى رويم و شخصى را كه براى شما مفيد باشد، پيدا مى كنيم. با هم اشخاص و علماى فراوانى را ملاقات كرديم تا آنكه شبى در عالم رؤيا مشاهده كردم به مجلسى رفته ام كه شخصى از اهل علم نشسته است. فرداى آن شب با شيخ محمد حسين زاهد به مجلس مرحوم سيد على مفسّر رفتيم. ديدم عجب! همان شخصى است كه ديشب در خواب ديده ام.

فهميدم ايشان همان شخصى است كه مقصود من است.»

 حجة الاسلام جاودان در مورد سيد على مفسّرمى گويد:

«در مورد سيد على مطالب بسيار كمى نقل شده است. اگر ايشان در حوزه علميه قم يا نجف مى ماند بيشتر محل توجه بود. او در تهران هفت دوره تفسير گفت و خواص و عوام از محضر ايشان بهره بردند. يادم هست كه آيت الله ميرزا عبدالكريم حق شناس مى فرمود:

ايشان خيلى هيبت داشت و ما نمى توانستيم خيلى نزديك ايشان بشويم.

هر وقت سؤالى داشتيم، در درس خود جواب آن را مى داد. يك بار در جوانى مرض سل گرفتم و از سينه ام خون مى آمد. تمام پس انداز خود را صدقه دادم تا از اين مرض كه در آن وقت صعب العلاج بود رهايى يابم. شب در خواب بزرگوارى را ديدم و حال خود را بر ايشان عرضه كردم، فرمود:

درد ظاهر چيزى نيست،

درد اصلى مرض قلب و روح است،

به فكر آن باش!

سپس دستى به سرم كشيد و درد مرتفع شد. فردا صبح خدمت سيد على مفسّر (ره) رسيدم و خواب خود را نقل كردم.

ايشان فرمود: بارك الله! اما حالا فكر نكنى چون حالت خوب شده پرهيز را ترك كنى پرهيزت را ادامه بده.»

پژوهشکده باقرالعلوم(علیه السلام)