در سینه دلم گم شده تهمت به که بندم

     آهی می کشم و لبخندی می زنم ،با یک دنیا حسرت و امید و آرزو می گویم:

                                                                   غیر از تو در این خانه کسی راه ندارد…

     و این سفره ناگشوده دلم را که باز می کنم تنها و تنها شمایید که تکیه گاه همیشگی اش و تنها پناهگاه دغدغه های دلگیر و غم آلوده اش بوده و هستید.

     انگار آرامش و شکوه حس حضورتان این بغض گلوگیرم را که فشارش سکوتم را شکسته و چون باد بهاری که دل مرده زمین را دوباره زنده می کند، دل مردابیم را که در حال بلعیدنم است ،دوباره نجات داده و شکوفایش می کند.

      از سردرماندگی و بی اختیار به سمت نگاهتان خیره می شوم و لحظاتی را که مدام حس حضورتان را صلا می زند می کاوم و با شما می گویم:

     آقا جان !

چه کنم دیده و دل را که مدام      دل تو را می طلبد دیده تو را می جوید

متی ترانا و نراک  ای عزیز زهرا

     درمانده و مستأصل مثل چینی ترک خورده در انتظار آنم که دل شکسته ام را به نگاهی بند بزنید!

     آقا جان!

     فقط و فقط شمایید صاحب این دل…

    سکوت می کنم ، بعد از اندکی فکر می بینم که راست میگویم صاحب آن شمایید ولی با شرمساری بگویم آه! آن را به اندکی فروخته ام و …

دیگر نمی خواهم بنویسم و قلمم را زمین می گذارم،

                    اشک بر گونه هایم سُر میخورد و به چشمانم می خندد.

     و خنکی اش را به قلبم روانه می سازد

 دوباره شوق خیالی صدایم می کند و مرا به راهی بانگ میزند

            بلند شو

                         مردانه بایست

                                       دلت را به باد بسپار و برای رفتن چشم وا کن و برپیامش دل، می شنوی

تورا صدا می زند

                  درنگ جایز نیست

                                       بال بگشا، بال….