فخرالمحققين در حاشيه دليل 151 كتاب الفين درباره اين بخش از زندگى خويش مى نويسد:

     «آن گاه كه در موقع پاكنويس كتاب حاضر به اين دليل رسيدم، آن موقع با يازدهم جمادى الاخر سال 726 هجرى همزمان بود و من در ناحيه آذربايجان به سر مى بردم، به ذهنم آمد كه دليل مزبور مشابه ادّله خطابى است.

     و شايسته نيست كه آن را در رديف ادّله برهانى قرار داد. به همين مناسبت، در پاكنويس آن توقف نمودم. همان شب پدرم، علاّمه را در خواب ديدم در حالى كه از شدت ناراحتى، حزن و اندوه سراپاى مرا فرا گرفته بود. به مجرد ملاقات پدر، به شدّت گريستم و از تعداد اندك مددكاران و زيادى دشمنان و كارشكنى مخالفان و دروغ سازى و تهمت هاى نارواى آنان كه به من نسبت مى دادند، به پدر بزرگوارم شكايت كردم و اظهار داشتم:

كارشكنى و آزار آنان آن قدر مرا به ستوده آورده است كه ناچار جلاى وطن نموده و به اراضى آذربايجان روى آورده ام.

پدرم فرمود: بس كن، عزيزم!

با اين شكوه ها و ناله ها بند دلم را پاره كردى!

من ترا به خداى بزرگ سپرده ام

او تكيه گاه و پشتيبان هر كسى است كه پشتيبانى ندارد،

اوست كه پاداش بدى را به خوبى مى دهد

او سلطان دانا و دادگرى است كه بر هر چيزى تواناست،

ذره هاى كوچك از ديدگاه تيزبين او دور نمى باشد.

مطمئنم كه بهره هاى آخرت برايت از نعمت هاى زودگذر دنيوى ارزنده تر است

و هر كس كارهاى آخرتش را به تأخير اندازد، او زيانكار است

و تو سود خواهى برد.

آيا نمى خواهى به نعمت هايى دست يابى كه در بهشت بدون دسترنج در اختيار تو قرار بگيرد.

به خدا سوگند! هر گاه ستمكار از زيانى كه خواهد برد و ستمديده از سودى كه در اثر صبر و بردبارى نصيبش مى شود،

آگاه بود مظلوم برپايدارى و استقامت خود خوشحال و ستمگر از كرده خويش پشيمان و بيمناك مى بود.

فرزندم! بيش از اين در فراق من محزون مباش، زيرا من به تمام آرزوهاى خويش رسيدم و از بالاترين درجات و نعمات خداوندى بهره مند گرديدم، اكنون كم تر بى تابى كن و من تعهد مى كنم براى آسايش حال تو دعا كنم.

در اين جا گفتار پدرم پايان يافت. آنگاه اشكالى را كه در دليل يكصد و پنجاه و يكم به ذهنم خطور كرده بود، به پدرم عرضه داشتم و در همان رؤيا، جواب كافى دريافتم.»

سپس فخرالمحققين در اين كتاب، تمام گفته هاى علاّمه حلّى را در پاسخ اين سؤال بيان مى كند.

_{پژوهشکده باقرالعلوم علیه السلام}