امروز همه ی دنیا میدانند -یعنی مراکزی که باید بدانند- که ایران در یک حرکت عظیم، سریع، در جادّه ی علم و فنّاوری دارد پیشرفت میکند؛ این را همه ی دنیا میدانند،

آن وقت کسانی بیایند جوانهای ما را دلسرد کنند؛ هم دلسردی از حال، هم دلسردی از آینده؛ [این که بگویند] «آقا چه فایده دارد؟ برای که؟ برای چه؟»

اینها دلسردکننده است، اینها خیانت است.

هرکس بکند، خیانت است. مدیری انجام بدهد، خیانت است؛ استادی انجام بدهد، خیانت است؛ نویسنده ی روزنامه و مجلّه ای انجام بدهد، خیانت است؛ خیانت به کشور است، خیانت به ناموس ملّی است.

بیانات رهبر معظم انقلاب در دیدار شرکت کنندگان در نهمین همایش ملی «نخبگان فردا»

بسم الله الرّحمن الرّحیم،الحمدلله ربّ العالمین و الصّلاة و السّلام علی سیّدنا محمّد و آله الطّاهرین؛ اوّلاً خیلی خوش آمدید جوانان عزیز! و دیدار شماها برای امثال بنده حقیقتاً انرژی بخش و همچنین امیدبخش است. وقتی انسان چهره های جوان و آماده ی به کار و مصمّم و بااستعداد را مشاهده میکند، امیدی که خدای متعال بحمدالله در دل ما گذاشته و روزبه روز این امید بیشتر هم شده بارور میشود. امیدواریم ان شاءالله همه ی شماها و همه ی جوانان این کشور مشمول هدایت الهی و لطف الهی قرار بگیرند و بتوانند برای آینده ی کشورشان و در مرحله ی بعد برای آینده ی بشریّت مفید باشند؛ ان شاءالله.

خب، ما یک حرف تکراری داریم که نمیخواهیم حالا راجع به آن زیاد صحبت بکنیم و آن، ثروت عظیم نیروی انسانی است. ثروت واقعی یک کشور، نیروی انسانی آن کشور است؛ بخصوص اگر جوان و هوشمند باشد. بنده مکرّر در صحبتهای سالهای گذشته بر روی سطح بالای هوشیِ ایرانیان نسبت به متوسّط جهان صحبت میکردم؛ بعضی خیال میکردند این از روی احساس ناسیونالیستی و ملّت خواهی و مانند اینها است؛ درحالی که این جور نبود؛ بنده اطّلاعات آماری داشتم نسبت به این قضیّه و خوشبختانه در این دو سه سال اخیر، آدم می شنود از شخصیّت های معروف دنیا -حتّی سیاستمدارها و دشمنان ملّت ایران- که به مناسبت های مختلف، به ضریب هوشیِ بالای ملّت ایران اعتراف میکنند؛ اَلفَضلُ ما شَهِدَت بِهِ الاَعداء.^[1] سطح هوشیِ متوسّط کشور ما از متوسّط دنیا بالاتر است؛ خب جوان هم که خیلی داریم بحمدالله؛ این خیلی ثروت عظیمی است، این خیلی داراییِ ارزشمندی است و برای کشور فرصت است.

البتّه همه ی کشورها و همه ی رژیمهای گوناگون عالَم این جور نیست که وجود جوانها را فرصت بدانند؛ نه، مثلاً رژیم پهلوی حضور جوانها و تحرّک جوانها را فرصت نمیدانست، تهدید میدانست -این هم از آن حرفهایی است که استدلال کاملاً متّکی به آمار، برای آن ممکن است که حالا مجالش اینجا نیست- آنها دلشان میخواست جوانها حضور نداشته باشند؛ نه حضور علمی، نه حضور سیاسی، نه حضور اجتماعی، و خیلی چیزها ترویج میشد برای اینکه این حضور را تضعیف کنند. جوان را واقعاً تهدید میدانستند. هر چه هم میتوانستند، خارج میفرستادند تا آنهایی که نخبه هستند، آنهایی که سرشان به تنشان می ارزد به نظر آنها، بروند و اینجا نباشند. در جمهوری اسلامی این جور نیست؛ جمهوری اسلامی متّکی به خود است، درون زا است، قدرت خود را در درون خود و در معنویّات خود و در موجودی خود میداند، لذا بزرگ ترین ثروت جمهوری اسلامی، در واقع نیروی انسانی او است؛ یعنی همین جوانهای هوشمند، متعهّد، علاقه مند، درس خوان و آینده دار. خب، این جزو مسلّمات ما است.

امروز که حالا ما با شما تعدادی از جوانهای خوب کشورمان ملاقات داریم، من چند سفارش میخواهم بکنم به شما؛ سفارشهای پدرانه. شما جوانها جای فرزند من هستید -بعضی تان جای فرزند، بعضی تان جای نوه- و جا دارد که من پدرانه چند نکته را به شما عرض بکنم؛ چند سفارش مدیریّتی و کاری هم دارم، آنها را هم عرض خواهم کرد که مربوط به مسائل کاریِ مرتبط با شما جوانها است؛ یک هشدار و نگاه بیمناک هم دارم که آن را هم اگر ان شاءالله وقت و مجال باقی ماند، با شما در میان میگذارم.

قدر نعمت نظام اسلامی را بدانیم

امّا آن سفارشهایی که پدرانه به شما عرض میکنم، اوّلش این است که شما موجودیِ خودتان را، یعنی این نخبگی را، از خدا بدانید؛ این نعمت خدا است، این موهبت الهی است، این یک نعمتی است که خدا به شما داده؛ شکر کنید خدا را، ارتباطتان را با خدا زیاد کنید، از خدای متعال متشکّر باشید و این تشکّر را بین خودتان و خدا، به زبان بیاورید. این بر توفیقات شما می افزاید، بر نعمت الهی که به شما داده می افزاید؛ از خدا بدانید. و از انقلاب بدانید؛ این هم یک نگاه و یک لایه ی تفکّر درباره ی این موجودی است که این حرکت عظیم عمومی کشور در راه علم، از برکات انقلاب است. اگر انقلاب نبود، این چیزها نبود. حالا آقای ستّاری یک خاطره ای را از قول بنده خواندند،[2] دنباله اش این است که همان هواپیماهایی که به ما میگفتند تا ۳۰ روز، ۳۱ روز، همه بکلّی زمین گیر خواهد شد، تا امروز دارند کار میکنند؛ امروز سی وچند سال از آن روز دارد میگذرد جوانهای ما در نیروی هوایی، نیروهای فنّی مان، همّت کردند، وارد شدند؛ -که پدر خود ایشان یکی از همان جوانهای آن روز بود-[3]دستهای معجزه گر خودشان را به کار انداختند، ذهنشان و فکرشان را به کار انداختند و همان هواپیماهایی که به ما گفته میشد اینها زمین گیر خواهند شد، تا آخر جنگ کار کردند، و تا امروز هم همانها دارند کار میکنند؛ همان سی صدوسی ها، همان اف چهارده ها، همان اف چهارها، همان اف پنج ها، الان هستند و مشغول کارند. معجزه ی دستها را انقلاب به وجود آورد. آن برادرانی که به من میگفتند کار تمام شد، مردمان خوبی بودند -چند نفرشان هم شهید شدند- لکن تفکّرشان تفکّر انقلاب نبود، تفکّر مربوط به قبل از انقلاب بود و با آن دید نگاه میکردند. قطعات این هواپیماها را وقتی میخواستند تعمیر کنند، قطعه های دربسته را -یعنی یک قطعه ی بزرگ که متشکّل است در درون خودش از مثلاً چهل پنجاه قطعه- حق نداشتند باز بکنند؛ این قطعه ی دربسته را در هواپیما میگذاشتند میبردند آمریکا، آنجا عوض میکردند و برمیگرداندند. یعنی هُمافر ایرانی، افسر فنّی ایرانی حق نداشت دست بزند به این قطعه تا ببیند چه هست و چه جوری باید عمل کند؛ تفکّر قبل از انقلاب این جوری بود. انقلاب آمد ورق را برگرداند؛ به ایرانی شخصیّت داد، هویّت داد، جرئت داد، او را تشویق کرد به اینکه نیروی درونی خودش را به کار بیندازد. نتیجه این شده که ما در بین این همه کشور دنیا در رتبه ی پانزدهم علمی قرار بگیریم؛ این خیلی حرف بزرگی است. در بین دویست کشور دنیا که در این دویست کشور کشورهایی هستند که دویست سال، سیصد سال سابقه ی صنعت و سابقه ی کار علمی دارند، ایران بعد از انقلاب -قبل از انقلاب که هیچ؛ هیچ چیز نبود- با فشار جنگ، با تحریم، با این همه مشکلات بتواند خودش را برساند به این سطح؛ این را انقلاب به ما داد.

این توانایی ها را، [این ] «هر کاری میتوانید بکنید» را از انقلاب و نیز از تأمین کنندگان امنیّت کشور بدانید. این شهید همدانی که چند روز قبل شهید شد،[4] شما دیدید وقتی [پیکرش ] رفت به همدان، همه ی شهر آمدند و تشییع جنازه اش کردند؛ این قدردانی است. اینها اسمی هم ندارند؛ یک تعدادی شان معروف میشوند و شناخته میشوند، اکثرشان معروفیّتی هم ندارند امّا اینها دارند امنیّت را برای من و شما حفظ میکنند. اگر امنیّت نباشد، دانشگاه نیست، تحقیق نیست، پژوهش نیست، نخبه سازی نیست. آنجایی که امنیّت نیست، در واقع هیچ چیز نیست؛ آنجا زندگی انسانها هم در خطر تهدید لحظه ای و دائمی است. این آمادگی ها را، این آموزشها را، این فرصتها را از این تأمین کنندگان امنیّت هم بدانید. توصیه ی اوّل من این است. این را به عنوان سفارش پدر پیری به شما جوانهای عزیز، از ما بپذیرید و یادتان باشد.

ضرورت توجه به کار جهادی و روحیه جهادی

سفارش دوّم: روحیّه ی جهادی را بر روحیّه ی تافته ی جدابافته بودن ترجیح بدهید. یکی از خطراتی که گریبان کسانی را که یک امتیازی دارند میگیرد، این است که احساس کنند تافته ی جدابافته اند، احساس کنند یک سر و گردن از همه بالاترند؛ این خطر بزرگی است، این یک خطر شخصیّتی است، یک بیماریِ شخصیّتی است؛ نگذارید این بیماری در شما رشد بکند و راهش هم این است که کار جهادی و روحیّه ی جهادی را در خودتان تقویت کنید. روحیّه ی جهادی یعنی کار را برای خدا انجام دادن، کار را وظیفه ی خود دانستن، همه ی نیروها را در راهِ کارِ درست به میدان آوردن؛ این روحیّه ی جهادی است. برای اینکه این روحیّه ی جهادی در شما تقویت بشود، حضورتان در اردوهای جهادی خیلی خوب است. نگویید وقتمان تلف میشود؛ نه، بیشترین و بهترین استفاده از وقت همین است. درستان را بخوانید، پژوهشتان را بکنید، کارتان را بکنید، در اردوهای جهادی هم که در دوره ی سال، چند هفته ای انسان را مشغول میکند شرکت کنید. این شما را با متن مردم آشنا میکند، این شما را با مشکلات و معضلات جامعه که غالباً از چشم مسئولین دور میماند، آشنا میکند. بعضی از مسئولین خبر از واقعیّتهای جامعه ندارند، دُور خودشان و یک شعاع محدودی را فقط می بینند؛ [اینکه ] در روستاها چه میگذرد، در شهرهای دور چه میگذرد، در خانواده های فرودست چه میگذرد، اینها را اصلاً ملتفت نیستند. این را من در طول این تجربه ی طولانی بیست سی ساله، مکرّر تجربه کرده ام؛ این را دیده ام در بعضی ها که به شما عزیزانم دارم عرض میکنم؛ خبر ندارند که چه هست. شما الان جوان هستید، نیرو دارید، حوصله دارید، وقت دارید، گرفتاری زیادی ندارید، از این فرصت استفاده کنید. یکی از فرصتها هم همین اردوهای جهادی است؛ این اردوهای جهادی بمراتب بهتر از اردوهایی است که متأسّفانه هنوز هم معمول است. با اینکه من هشدار داده ام، بعضی ها اردو درست میکنند که بفرستند اروپا؛ اردوی دانشجویی به اروپا! یکی از غلطترین کارها این است؛ این اردوی جهادی، از آن بمراتب بهتر و شرافتمندانه تر و مفیدتر است. حضور در اردوهای جهادی، تماس مستقیم با مردم، احساس مسئولیّت پیدا میکنید. انسان وقتی خدمت کرد به طور مستقیم، خدمت در چشم انسان عزیز میشود؛ نقاط ضعف را پیدا میکنید.

مهاجرت نخبگان

یک سفارش دیگری میکنم؛ یکی از چیزهایی که برای نخبه های ما پیش می آید [مهاجرت است ]؛ چون همین طور که اشاره کردند، جوانهای نخبه ی ما در کشورهای مختلف دنیا طلبکار و متقاضی کم ندارند، زیاد دارند، به دلایل مختلف؛ یکی از دلایلش این است که آنجاها جوان کم است، یا جوان بااستعداد کم است، یا جوان بیگانه ای که طمعش کم باشد کم است؛ میخواهند جذب کنند. یک تصوّر خیالی از یک رفاه، در این مواقع ذهن انسان را پُر میکند؛ ممکن است خیالی باشد، توهّم باشد، ممکن هم هست واقعی باشد، واقعاً یک رفاهی در انتظار انسان باشد؛ اینجا را ترجیح بدهید. به جای اینکه خودتان را در معده ی بی رحم جوامع بیگانه هضم کنید، در کشور خودتان سازنده و تنظیم کننده ی مغز و سلسله اعصاب و استخوان بندی جامعه ی خودتان بشوید. این افتخار دارد؛ این شرف است؛ برای کشورتان کار کنید. میتوانید شما کشورتان را بسازید، میتوانید ضعفهایش را برطرف کنید؛ ما ضعفهای زیادی داریم. من خیلی ستایش میکنم از وضع کشور امّا شاید کمتر کسی به قدر من اطّلاع دارد از ضعفهایی که در کشور وجود دارد. میدانیم خیلی ضعف داریم؛ این ضعفها را باید برطرف کنیم؛ شما باید برطرف کنید. میتوانید شما آن کسی باشید که هندسه ی صحیح سلامت این کشور را طرّاحی کنید؛ میتوانید بخشی اش را پیش ببرید. وقتی رفتید یک جایی، حالا گیرم یک پولی هم گیرتان آمد، امکانات رفاهی هم -فرضاً اگر واقعیّت داشته باشد- گیرتان آمد، امّا شما آنجا در معده ی آزمندِ اجتماعهای بیگانه هضم خواهید شد؛ [ولی ] اینجا میتوانید منشأ اثر باشید.

مرعوب غرب نشوید

توصیه ی آخر -زیاد نمیخواهم طولانی کنم- مرعوب غرب هم نشوید. درست است که امروز غربی ها از لحاظ علم و فنّاوری از ما خیلی جلوترند امّا شما مرعوب این جلوتر بودن نشوید. چرا؟ برای اینکه شما از آنها بالاتر هستید. آنکه شما می بینید امروز فنّاوری پیشرفته دارد و صنایع و اختراعات و مانند اینها دارد، ۲۰۰ سال است شروع کرده؛ شما ۳۵ سال است شروع کرده اید؛ انقلاب شما ۳۵ ساله است؛ شما در طول ۳۵ سال توانسته اید این همه راه بروید و این شتاب را در پیشرفتها پیدا کنید. آنها در طول ۳۵ سال اوّل استقلالهایشان [خیلی عقب بودند]؛ مثلاً کشور آمریکا؛ ۳۵ سال بعد از تاریخ استقلال از زیر یوغ انگلیس ها آمریکا هیچ چیز نبود. آمریکای ۳۵ سال یا ۴۰ سال بعد از استقلال، با ایران ۳۵ سال بعد از پیروزی انقلاب، زمین تا آسمان فرق دارد؛ شما بمراتب از آنها جلوترید. عمر تمدّن مادّی آنها بمراتب کمتر خواهد بود برای شما که بخواهید به این رتبه ی از تمدّن مادّی برسید؛ حالا جدای از معنویّات. مرعوب آنها نشوید. ۱۰۰ سال بعد از پیروزی آمریکایی ها بر ارتش انگلیس و استقلال آمریکا، این مجسمه ی آزادی معروف آمریکا ساخته شده. این مجسمه را آمریکایی ها نساختند -اگر حافظه ی من خطا نکرده باشد، قدیم دیدم- این مجسمه را یک مهندس فرانسوی از فرانسه آمد ساخت. یعنی صد سال بعد از استقلال، آمریکایی ها هنوز از لحاظ علمی و فنّی و صنعتی به آنجایی نرسیده بودند که بتوانند این مجسمه ی آزادی را بسازند؛ یک مهندسی از فرانسه آمد، این را طرّاحی کرد و ساخت. شما خیلی جلوترید؛ مرعوب نشوید. توانایی های شما بمراتب به صورت بالقوّه بیشتر از آنها است؛ پیش بروید، حرکت کنید.

نسل جوان دوره ی ما یعنی شماها، میتوانید این افتخار را برای خودتان به ثبت برسانید که شما نسل جوانی بودید که توانستید کشور را به مراحل بزرگ پیشرفت علمی برسانید؛ این افتخار، خیلی افتخار بزرگی است. نسل جوانِ امروز، میتواند این افتخار را برای خودش جلب بکند که به جای اینکه به شکل تبعی دنباله ی دیگران باشد، عزّتمندانه توانسته پایه های استقلال علمی و پیشرفت علمی را در این کشور محکم کند و کار کند و تلاش کند. این افتخار میتواند برای نسل جوان دوره ی ما و دوره های اوّلیّه ی انقلاب باشد؛ خب، اینها توصیه های ما است به شما عزیزان، برادران، خواهران، فرزندان عزیز من و جوانهای عزیز.

چند توصیه مدیریتی و کاری به مسئولین بنیاد نخبگان و معاونت علمی کشور

چند توصیه هم توصیه های مدیریّتی و کاری است که هم برادران مسئول در بنیاد نخبگان و معاونت علمی و هم خود شماها مخاطب این توصیه ها هستید.

بنیاد نخبگان را باید جدّی بگیرید

اوّل این است که بنیاد نخبگان را باید جدّی گرفت؛ بنیاد نخبگان یک بنیاد ملّی است؛ یک بنیاد راهبردی است؛ این را باید کاملاً جدّی گرفت. شنیدم که برخی کارهای بنیاد نخبگان به دانشگاه ها سپرده میشود؛ این کار مصلحت نیست. دانشگاه ها اگر میتوانستند کار بنیاد نخبگان را بکنند، این بنیاد را اصلاً ما راه نمی انداختیم. بعضی از دانشگاه های ما واقعاً برجسته اند، مرکز نخبه هایند امّا کار بنیاد نخبگان را نمیتوانند بکنند. کار دانشگاه چیز دیگر است، کار بنیاد نخبگان چیز دیگر است. بنیاد نخبگان را جدّی بگیرید؛ یک بنیاد ملّی است، یک بنیاد راهبردی است؛ هم مسئولین بنیاد، هم مسئولین کشور، چه [سازمان ] برنامه و بودجه، چه وزرای محترم مربوط، چه شوراهای علمی و مانند اینها که وجود دارند و چه شما جوانها. بنیاد خیلی مهم است.

یک توصیه ی دوّمی دارم؛ برنامه های بنیاد نخبگان باید جوری باشد که نخبه ی جوان احساس کند که وجودش مفید است. حالا به شما جوانها هم خواهم رسید؛ شما هم خودتان نقش دارید و در این زمینه میتوانید نقش ایفا کنید. باید برای جوان نخبه، میدان کار به وجود بیاید؛ احساس کند مفید است؛ احساس مفید بودن بکند. این آن چیزی است که او را تشویق میکند به ادامه ی راه؛ همچنان که تشویق میکند به ماندن در خانه ی خود و در کشور خود و کار کردن برای کشور خود. میدان کار ایجاد کنید؛ چه جوری میدان کار [ایجاد کنید]؟ یکی مسئله ی تکمیل فرایند تحصیلی است. بتوانند جوانها این فرایند تحصیلی خودشان را تکمیل کنند؛ تسهیل بشود حضور آنها در مراتب بالاتر علمی؛ تحصیلاتشان را بالا ببرند. مقرّرات دست وپاگیری ممکن است وجود داشته باشد در این مورد؛ این مقرّرات، مانع نشود.

شرکتهای دانش بنیان

یک مسئله تشکیل شرکتهای دانش بنیان است که حالا در این زمینه من بعداً عرض خواهم کرد. این شرکتهای دانش بنیان، چیز بسیار خوبی است. البتّه امروز من اطّلاع دارم، هزاران شرکت دانش بنیان در کشور هست لکن همین تعدادی که الان وجود دارد، میتواند به ده برابر افزایش پیدا کند؛ ده برابر. جوانها، آن کسانی که محصول علمی دارند، وجودشان در شرکتهای دانش بنیان، مفید است.

ایجاد هسته های علمی در دانشگاه ها با محوریّت اساتید برجسته

ایجاد هسته های علمی در دانشگاه ها با محوریّت اساتید برجسته؛ یکی از کارها این است. این بنیاد میتواند در ارتباط با دانشگاه ها، این کار را انجام بدهد. هسته های علمی تشکیل بشود در دانشگاه های مختلف؛ محورش هم یک یا چند استاد برجسته باشد. البتّه استادها باید دلسوز باشند؛ استادها باید متعهّد باشند؛ باید ایران را دوست بدارند. استادهایی را ما می شناسیم -البتّه بنده از دور می شناسم- که ایران را دوست نمیدارند؛ آبادی ایران، آینده ی ایران برایشان مهم نیست؛ این جور استادی به درد نمیخورد. نمیتوانم در دل، به چنین استادی امید ببندم؛ استادی که کشورش را دوست ندارد، استادی که اتّحاد کشورش را دوست ندارد، استادی که سر کلاس درس حرفی میزند -ولو ارتباط به موضوع درسی هم ندارد- که نتیجه اش اختلافات قومی در کشور است و دانشجو را به آن سمت میراند، این استاد استاد مطلوبی نیست. استادی که اگر در دانشجو تعهّد مذهبی احساس بکند با او سر ستیز پیدا میکند، این استاد استاد خوبی نیست. استادانی که متعهّد باشند، دلسوز باشند، کشورشان را دوست بدارند، انقلابشان را دوست بدارند و برجسته ی علمی باشند، بر محور یک چنین استادی اگر هسته های علمی به وجود بیاید، این بسیار چیز مفیدی است؛ دانشجو را حرکت میدهد و دانشجو احساس میکند که مفید است، دارد پیش میرود.

انجمنهای علمی؛ بالاخره نخبه ی جوان باید فرصت ظهور و بُروز پیدا بکند، احساس کند که وجود او به «نظر» آمده است، برای او ارج قائلند، روی وجود او حساب میکنند؛ این را باید در عمل احساس کند. بعد، بنیاد نخبگان عمدتاً و حالا دستگاه های دیگر هم در کنارش، رصد کنند، خروجی کار را ملاحظه کنند؛ چون اگر خروجی کار عیب داشته باشد، اشکال داشته باشد، پیدا است یک جایی اشکال در بین راه وجود دارد؛ عیبها را بشناسند، عیبها را علاج بکنند. یکی از توصیه های مهمّ بنده هم این است.

لزوم توجه به اقتصاد مقاومتی

یک سفارش دیگری که در این زمینه میکنم، مربوط به اقتصاد مقاومتی است. خب شما میدانید اقتصاد مقاومتی که بحمدالله مطرح شد، سیاستهایش اعلام شد، مورد استقبال صاحب نظران اقتصادی و سیاسی و غیره قرار گرفت. اسم اقتصاد مقاومتی هم زیاد تکرار میشود؛ حالا چقدر اقتصاد مقاومتی در کشور پیشرفت کرده، بحث الان من نیست -من البتّه خیلی خشنود نیستم از مقدار پیشرفت این فکر و این بنیان مهم در کشور لکن به هرحال یک حرکتی وجود دارد- [امّا] یکی از پایه های محکم اقتصاد مقاومتی، اقتصاد دانش بنیان است؛ اساس کار در اقتصاد مقاومتی، اقتصاد دانش بنیان است؛ [زیرا] اقتصاد مقاومتی اقتصاد درون زا است، اقتصادی است که در داخل پایه های مستحکمی دارد که تکانه های بین المللی و جهانی و اقتصادی آن را از جا درنمیبرد؛ این اقتصاد مقاومتی [است ]، اقتصاد مقاوم. یکی از اساسی ترین پایه های این اقتصاد عبارت است از اقتصاد دانش بنیان؛ اقتصادی که متّکی باشد به علم، این خیلی مهم است. خب، به نظر ما نخبه های جوان میتوانند در اقتصاد دانش بنیان که درواقع ستون اصلی اقتصاد مقاومتی است، نقش ایفا کنند. چطور نقش ایفا کنند؟ خب، این طرّاحی لازم دارد. چه جور جوانهای ما نقش ایفا کنند در اقتصاد مقاومتی؟ من جواب این سؤال را از شما میخواهم، بنشینید طرّاحی کنید، منتظر نمانید که دیگران طرّاحی کنند. شما جوانهای نخبه در یکی از اجتماعات خودتان موضوع را همین قرار بدهید: چگونگی نقش آفرینی نخبگان جوان در اقتصاد مقاومتی یا اقتصاد دانش بنیان. گروه هایی به وجود بیایند، گروه هایی تقسیم بشوند، کار کنند، فکر کنند، مطالعه کنند، با دست پُر در این اجتماع شرکت کنند، راه بدهند، آن وقت بنیاد نخبگان از این طرحی که از درون خود نخبگان بیرون آمده، حمایت کند، پشتیبانی کند. به نظر من یک تحوّل به وجود می آید؛ هم در زمینه ی فکر کردن و اندیشیدن و کار کردن، هم در زمینه ی واقعیّت، روی زمین؛ در زمینه ی اقتصاد [هم ] قطعاً تحوّل به وجود می آید.

شناسایی و پرورش استعدادهای برتر در آموزش وپرورش

یک نکته ی دیگر هم -که این نکته ی آخر است- مسئله ی شناسایی و پرورش استعدادهای برتر در آموزش وپرورش [است ]. خب، این طرح «شهاب»،[5] اشاره کردند طرح خوبی است. من شنیدم طرح شهاب مورد بی توجّهی و بی لطفی قرار گرفته؛ نگذارید، مراقبت کنید. شناسایی استعدادهای برتر در دوران تحصیلات ابتدائی و تحصیلات متوسّطه بسیار مهم است، این چیزی است که نخبه ی حقیقی را به ما می شناسانَد، این چیزی است که نوابغ را به ما می شناساند. خب نوابغ در هر جامعه ای معدودند؛ خیلی از نوابغ هستند که به خاطر ناشناخته بودن، وجودشان بکل بی اثر میشود؛ اصلاً هضم میشوند، محو میشوند؛ چون شناسایی نشده اند. گاهی انسان مشاهده میکند یک انسان بی سوادی در یک روستایی یک حرفی میزند، یک کاری میکند که نشان دهنده ی نبوغ است؛ این اگر تربیت میشد، اگر شناسایی میشد، اگر استعداد او به کار گرفته میشد و به حساب می آمد، یک انسان برجسته ای بود؛ [امّا] متأسّفانه شناخته نشده. نگذاریم این خسارت بر کشور وارد بیاید. این در دوران مربوط به آموزش و پرورش، کار بسیار مهمّی است؛ این طرح را دنبال بکنید. واقعاً وزیر محترم بروند بررسی کنند که طرح شهاب در چه وضعی است و آیا کارهای خودش را انجام میدهد یا نه.

خطر عناصر دلسرد کننده

امّا آن چیزی که به نظر من هشدار است، خطر است: ما در داخل کشور عناصر دلسردکننده داریم؛ مراقب باشید؛ مسئولین مراقب باشند. چه جوری دلسرد میکنند؟ موجودی ها را نفی میکنند. حالا مراکز علمی که شاخصهای پیشرفت علمی را در دنیا معرّفی میکنند، مراکز مشخّصی هستند که همه می شناسید. اینها یک شهادتی میدهند به نفع جمهوری اسلامی، این حضرات در داخل کشور، یا در روزنامه و مجلّه، یا در تریبون های رسمی و غیر رسمی این دستاوردها را انکار میکنند، اینها را توهّم میشمرند! که گاهی اوقات می شنویم. [این ] توهّم نیست، واقعیّت است. سلّول های بنیادی واقعیّت است، نانوی پیشرفته واقعیّت است، پیشرفتهای هسته ای واقعیّت است؛ همه ی دنیا آن را میدانند؛ [امّا اینها] منکر میشوند. حالا یک روزی، حدود پانزده شانزده سال قبل از این، اگر کسی منکر میشد اشکالی نبود، [چون ] شروع کار بود، خبر نداشتند؛ [امّا] امروز همه ی دنیا میدانند -یعنی مراکزی که باید بدانند- که ایران در یک حرکت عظیم، سریع، در جادّه ی علم و فنّاوری دارد پیشرفت میکند؛ این را همه ی دنیا میدانند، آن وقت کسانی بیایند جوانهای ما را دلسرد کنند؛ هم دلسردی از حال، هم دلسردی از آینده؛ [این که بگویند] «آقا چه فایده دارد؟ برای که؟ برای چه؟» اینها دلسردکننده است، اینها خیانت است. هرکس بکند، خیانت است. مدیری انجام بدهد، خیانت است؛ استادی انجام بدهد، خیانت است؛ نویسنده ی روزنامه و مجلّه ای انجام بدهد، خیانت است؛ خیانت به کشور است، خیانت به ناموس ملّی است.

خطر شناسایی نخبه ها برای عوامل بیرونی

یکی [دیگر] از خطرها: شناسایی کردن نخبه ها برای عوامل بیرونی؛ این هم هست؛ از این هم بنده گزارشهایی دارم، خبرهایی دارم؛ بررسی میکنند، جستجو میکنند، نخبه ها را پیدا میکنند؛ نه برای اینکه در داخل تشویق بشوند، تربیت بشوند؛ [بلکه ] برای عوامل بیرونی، که به آنها معرّفی کنند، حلقه ی واسطی بشوند برای مهاجرت نخبگان و به تعبیر رایج «فرار مغزها». این هم خیانت است؛ این خیانت است؛ این ولو ممکن است در پوشش دلسوزی برای این دانشجو انجام بگیرد امّا این دلسوزی نیست. اینکه ما دانشجو را تشویق کنیم و بگوییم «آقا! اینجا چیست؟ چه کسی به تو میرسد؟ چه کسی به تو اعتنا میکند؟ بگذار برو آنجا، زندگی کن، پیش برو، پیشرفت کن» این خیانت است، این پشت کردن به کشور و منافع کشور و آینده ی کشور است و وادارکردن یک جوان نخبه به این کار است.

یکی از هشدارهایی که واقعاً باید وزرای محترم به آن توجّه کنند، مقابله ی با عناصر متدیّن و انقلابی در دانشگاه ها است. عناصری هستند متعهّد به انقلاب، پایبند انقلاب، پایبند به مسائل دینی و ظواهر دینی، کسانی با اینها از مسئولین -حالا بین خود دانشجوها سلایق مختلفی هست، اشکالی هم ندارد؛ ممکن است بگومگویی هم بینشان بشود، اهمّیّتی ندارد؛ محیط دانشگاه است- از طرف اساتید، مدیران، با یک چنین عنصری، با یک چنین جوانی، با پسری یا دختری که متعهّد و پایبند است، مقابله کند، این قابل قبول نیست؛ باید عناصر مؤمن تشویق بشوند. حالا ازاین قبیل مسائل وجود دارد.

جمع بندی

جمع بندی من از همه ی این حرفها، عبارت است از خوش بینی مستدل نسبت به آینده؛ نه فقط شعار، نه فقط رجزخوانی؛ واقعیّت این است. آینده ی کشور به توفیق الهی، به فضل پروردگار، آینده ی خوبی است؛ انبوه جماعت جوان این کشور، در دل خود نخبگان زیادی دارند؛ حالا عمده نخبگان دانشگاهی هستند، در بخشهای دیگر هم نخبگانی هستند که ولو دانشگاهی نیستند امّا به معنای حقیقی کلمه نخبه اند، میتوانند نقش آفرینی کنند. و این نخبه ها کار خود را خواهند کرد؛ احساس مسئولیّت میکنند. بحمدالله اهداف انقلابی و شعارهای انقلابی زنده است؛ دشمن نتوانسته است شعارهای انقلابی را کم رنگ بکند؛ جوری است که اگر کسانی هم در دل با این شعارها همراه نیستند، در زبان ناچارند به خاطر افکار عمومی، به خاطر دل مردم و حضور مردم، با این شعارها همراهی کنند. شعارها بحمدالله زنده است؛ حرکت انقلابی حرکت زنده ای است و این از استثناهای تاریخ است؛ هیچ انقلابی را در دنیا ما سراغ نداریم که در طول ۳۵ سال ۴۰ سال، با این همه مخالفت، با این همه دشمنی، آن خطّ مستقیم و صراط مستقیم خودش را توانسته باشد ادامه بدهد؛ وجود ندارد. حتّی انقلابهای بزرگی که در دنیا می شناسید -حالا به این تحوّلات کوچک و کودتاها و مانند آن که اسمش را انقلاب میگذارند کار نداریم؛ آنها اصلاً داخل در حساب نیستند- و انقلابهای واقعی که اتّفاق افتاده، نتوانسته اند راه خودشان را ادامه بدهند؛ هدفها تغییر پیدا کرده. همین هم هست که دشمنان ما را عصبانی میکند؛ همین است که امروز -اگر با خبرهای خارجی آشنا باشید- مکرّر می شنوید، گفته میشود که تا وقتی ایران دنبال انقلاب است، کار ما با ایران مشکل است؛ راست میگویند. و من اضافه میکنم تا وقتی این تفکّر انقلابی و حرکت انقلابی هست، به توفیق الهی پیشرفت ایران، نفوذ روزافزون ایران، هیمنه و تسلّط معنوی و روحی ایران در منطقه و فراتر از منطقه، روزبه روز ان شاءالله بیشتر خواهد شد.[6] خیلی متشکّر؛ ظاهراً این تکبیر، اعلام ختم جلسه هم بود![7]

خداوند ان شاءالله شماها را حفظ کند؛ ان شاءالله همه تان برای آینده ی انقلاب وجودهای بابرکتی باشید و ان شاءالله سی سال دیگر چهل سال دیگر پنجاه سال دیگر که این کشور دست شماها است، مال شماها است، از این روزها با افتخار یاد کنید که توانسته شماها را این جور در خط قرار بدهد و ثابت قدم نگه دارد و با آینده ی بهتری ان شاءالله، شماها را توفیق بدهد.والسّلام علیکم و رحمةالله [8]

پی نوشت ها:

_{[1] من لا یحضره الفقیه، ج ۴، ص ۴۳۸}

_{[2] اشاره ی رئیس بنیاد ملّی نخبگان به خاطره ای که معظّمٌ له در دیدار ۱۳۸۸/۵/۵ نقل کرده بودند.}

_{[3] اشاره ی رئیس بنیاد ملّی نخبگان به خاطره ای که معظّمٌ له در دیدار ۱۳۸۸/۵/۵ نقل کرده بودند.}

_{[4] از فرماندهان ارشد سپاه پاسداران که حین حضور مستشاری برای مقابله با گروه های تکفیری، در تاریخ ۱۳۹۴/۷/۱۶ در سوریه به شهادت رسید.}

_{[5] طرح «شهاب» -شناسایی و هدایت استعدادهای برتر- با هدف شناسایی استعدادهای برتر از بین دانش آموزان دوره های ابتدائی و متوسّطه در تاریخ ۱۳۸۶/۱۱/۲۵ به تصویب هیئت امنای بنیاد ملّی نخبگان رسید.}

_{[6] تکبیر حضّار}

_{[7] خنده ی حضّار}

_{[8] این دیدار به مناسبت نهمین همایش ملّی «نخبگان فردا» -که از بیست ویکم مهر ماه سال جاری به مدّت سه روز در تهران گشایش یافته است- برگزار میشود. در ابتدای این دیدار، آقای دکتر سورنا ستّاری (معاون علمی و فناوری رئیس جمهور و رئیس بنیاد ملّی نخبگان) گزارشی ارائه کرد.}

منبع : دفتر حفظ و نشر آثار حضرت آیت الله العظمی سید علی خامنه ای , 94/07/22