پایبندی‌اش به روضه تعجب‌برانگیز بود.

در حال مریضی هم اصرار داشت که این مجلس باید برقرار باشد.

تا خودش به مجلس روضه نمی‌رفت، آرام نمی‌گرفت؛ مگر آنکه پسرش را به نیابت از خود می‌فرستاد.

سال‌هایی که مجلس را در منزل برگزار می‌کرد، بسیاری از کارها را خودش انجام می‌داد و هنگام روضه، کنار در می‌نشست و به کسانی که وارد می‌شدند، احترام می‌گذاشت و جلوی پای کسانی که وارد مجلس می‌شدند، می‌ایستاد؛ چون به مجلس امام حسین علیه‌السلام مشرف می‌شدند، عزیز بودند.

بر جزئیات کارها نیز نظارت می‌کرد؛

حتی بر چای‌دادن و خوش‌آمدگویی به عزاداران.

این پیگیری و توجه و تواضع را از استادان بزرگ خود آموخته بود.

می‌فرمود:

استاد بزرگ ما، مرحوم غروی کمپانی که از لحاظ علمی در سطح بالایی بود، در مجالس روضۀ اباعبدالله ^{علیه‌السلام} پای سماور می‌نشست و چای می‌داد.

? برگرفته از کتاب رحمت واسعه، ص٢٢