ای كه در مَحْبَس گیسوی تو شب زندانی ست

كار خورشید،به فرمان تو نور افشانی ست

سامرا نه ! كه جهان سیطره ی قدرت توست

ای كه در عرش تو را مرتبه ی سُلطانی ست

تا كه تكمیل شود فیـض ربیعُ الاوّل

مُوعدِ جلوهْ نمائیـت ، ربیــعُ الثّانی ست

خضر را پیر غلامیّ تو فخری ابدی ست

در حریمی كه سلیمان ، شرفش دربانی ست

هركسی چشم دلش باز شود می بیند

شغل داوود نبی نزد تو مِدْحت خوانی ست

پسرت حضرت مهدی ست اگـر"رَبّ الأرض”

كُـــلّ حـالات و صفـات پدرش ، ربّانی ست

تو به قدری حسن بن علی اَستی كه چو ما

حال آیـیـنه هم آشفته تر از حیرانی ست

دل ندادن به تو از سخت ترین مُشكل هـا

دل سپردن به تو، برعكس ، پُر از آسانی ست

می شود بی سر و سامان تو باشم گر چه

هر كه را دیدم ، دنبال سر و سامانی ست

“سـرگرانی صفـت نرگـس رعـنا باشـد”

همچنانی كه مرا روزیِ سرگردانی ست

خیس اشك ، از غم دنیا بشود چشمانش

هر كسی آرزویـش دیــدن سامـــرّا نیست

اربعین هر كه مشرّف به حریمت شد گفت:

“صف زوّار ضریحت چه قَدَر طولانی ست”

فاطمه ، بانیِ رفتن به بهشــت است او را

آنكه اندازه ی خشتی ، حرمت را بانی ست

“سائلِ” رحمـت بی منّت و بی پـایـانت

چشـم در راه تو در آن نفــس پایانی ست

محمّد قاسمی