حرف، حرف حساب است و گوینده‌اش خدای بی‌نقص. واسطه هم پیامبری است که در دریافت و تبلیغ و تذکر کم نگذاشته است. پس مشکل چیست که برخی تذکر می‌یابند و به رستگاری می‌رسند، امّا باقی پشت می‌کنند و اهل شقاوت می‌شوند؟

دنیا! بله، ترجیح دنیا بر آخرت است که دامن‌گیر این انسان‌های غافل و بی‌نماز است. اگر تمام همّ و غمّ‌شان دنیا نبود که آخرت را بر آن ترجیح می‌دادند و هم خود را پاک می‌کردند و هم اهل یاد خدا و نماز می‌شدند و درنهایت به فلاح و رستگاری می‌رسیدند.

 

پس ای شمایی که رستگار نشدید، بدانید که هر چه می‌کشید از این دنیاخواهی است و این یک قاعده است که هرکس دنیا را بر آخرت ترجیح دهد، بدبخت می‌شود و هرکس آخرت را در مقابل دنیا بخواهد، به رستگاری می‌رسد. این یک قاعده جدید نیست، بلکه از کتاب‌های آسمانی نخستین و به‌خصوص صحیفه‌های ابراهیم و موسی علیهماالسلام بوده است، امّا کو گوش شنوا؟