محمد بن عبدالوهاب بن سلیمان التمیمى از اعراب بادیه نجد در سال 1111 هجرى قمرى متولد شد وى در بصره اقامت داشت و نزد شیخ محمد بصرى تحصیل علم کرد، پس از چندى به اصفهان آمد و در احکام شرع تغییراتى داد و از مذهب سنى و شیعه تبرى نمود و مذهب جدیدى اختراع کرد سپس از اصفهان به نجد آمد و این عقاید فاسده را در میان ایلات و عشایر اعراب نشر داد و جمع کثیرى را جمع کرد، از جمله عقاید او تحریم تزیین روضات متبرکه و نصب قبه و تحریم برپایى مراسم براى اموات حتى انبیاء و ائمه(علیهم السلام) بود.
     شیخ عبدالعزیز نامى از مشایخ نجد که خیال سرورى داشت و حنبلى مذهب بود ابن وهّاب به او تقرب جست، شیخ عقاید او را پسندید و مصنفات او را در بلاد نجد شیوع داد، تابعینِ محمد بن عبدالوهاب را وهّابى گویند، محمد در سال 1206 هجرى قمرى وفات نمود. عبدالعزیز بعد از مدتى با جمعى به تسخیر حرمین روى آورد، ابتدا خزائن مدینه را غارت کرد و اموال مردم را به غارت برد پس از آن به فکر هدم قبّه منوره نجف اشرف افتاد، این امر مهم را به پسرش سعود موکول کرد، سعود دو بار به قصد هدم قبر مبارک على(علیه السلام) به نجف تاخت ولى از استحکام قلعه و اجتماع عرب خزاعى شیعه، کارى نتوانستند انجام دهند، سپس سعود از طرف عبد العزیز مأمور تاراج کربلاى معلّى شد.
     در روز عید غدیر خمّ سال 1216 هجرى قمرى که اغلب مردم کربلا به نجف مشرف شده بودند با دوازده هزار نفر سواره به کربلا وارد شدند و در عرض 6 ساعت نزدیک به شش هزار نفر را به قتل رساندند، از جمله آنها عبدالصمد همدانى مؤلف کتاب بحرالمعارف بود. وهابیّون به جرئت خود افزودند و ضریح حضرت ابا عبدالله را شکستند و صندوق منوّر را از جاى بر کندند، تمام آلات زر و سیم و جواهر رنگین حرم را به یغما بردند.(حوادث الایام، صفحه 296)

منبع :پایگاه اطلاع رسانی دفتر آیت الله مکارم شیرازی