بست بر روی سر عمامه پیغمبر را

رفت تا بلکه پشیمان بکند لشکر را

من به مهمانی تان سوی شما آمده‌ام

یادتان نیست نوشتید بیا؟ آمده‌ام

ننوشتید بیا کوه فراهم کردیم؟

پشت تو لشکر انبوه فراهم کردیم

ننوشتید زمین ها همه حاصلخیزند؟

باغ هامان همه دور از نفس پاییزند

ننوشتید که ما در دلمان غم داریم؟

در فراوانی این فصل تو را کم داریم

ننوشتید که هستیم تو را چشم به راه؟

نامه نامه لک لبیک ابا عبدالله

حرف هاتان همه از ریشه و بُن و باطل بود

چشمه هاتان همگی از ده بالا گِل بود

باز در آینه، کوفی صفتان رخ دادند

آیه‌ها را همه با هلهله پاسخ دادند

نیست از چهره آیینه کسی شرمنده

که شکم ها همه از مال حرام آکنده

بی‌گمان در صدف خالی‌شان درّی نیست

بین این لشکر وامانده دگر حرّی نیست

بی وفایی به رگ و ریشه آن مردم بود

قیمت یوسف زهرا دو سه مَن گندم بود

آی مردم پسر فاطمه یاری می‌خواست

فقط از آن همه یک پاسخ آری می‌خواست

چه بگویم به شما هست زبانم قاصر

دشت لبریز شد از جمله هل من ناصر

در سکوتی که همه مُلک عدم را برداشت

ناگهان کودک شش ماهه علم را برداشت

همه دیدند که در دشت هماوردی نیست

غیر آن کودک گهواره نشین مردی نیست

آیه آیه رجز گریه تلاوت می کرد

با همان گریه خود غسل شهادت می کرد

گاه در معرکه آن کار دگر باید کرد

گریه برنده تر از تیغ عمل خواهد کرد

عمق این مرثیه را مشک و علم می دانند

داستان را همه اهل حرم می دانند

بعد عباس دگر آب سراب است سراب..

غیر آن اشک که در چشم رباب است رباب…

مرغِ در بین قفس این در و آن در می‌زد

هی از این خیمه به آن خیمه زنی سر می زد

آه بانو چه کسی حال تو را می فهمد؟

علی از فرط عطش سوخت، خدا می فهمد

می رسد ناله آن مادر عاشورایی

زیر لب زمزمه دارد: پسرم لالایی

کمی آرام که صحرا پر گرگ است علی

و خدای من و تو نیز بزرگ است علی

کودک من به سلامت سفرت، آهسته

می‌روی زیر عبای پدرت آهسته

پسرم می روی آرام و پر از واهمه‌ام

بیشتر دل نگران پسر فاطمه ام

پسرم شادی این قوم فراهم نشود

تاری از موی حسین بن علی کم نشود

تیر حس کردی اگر سوی پدر می‌آید

کار از دست تو از حلق تو بر می‌آید

خطری بود اگر، چاره خودت پیدا کن

قد بکش حنجره‌ات را سپر بابا کن
سیدحمیدرضا برقعی

من از این داغِ نفس گیر چه باید بكنم

در غـمِ غربـتِ تقدیر چـه باید بكنم

به رویِ دستِ من ای آیۀ مُزَّمِّلِ من

بـا گلویِ شـده تفسیر چه باید بكنم

مـاهیِ تُنگِ تَلَّظی، سـرِ قلاب شده

با لبِ خشكِ تو درگیر، چه باید بكنم

سه لبِ تیر شده در گلویِ كوچكِ تو

بـاعثِ این همه تغییر چه باید بكنم

حرمله خیـر نبیند چقدر زود گرفت

عـوضِ مادرت از شیر چه باید بكنم

جگرِ سوخته از شرمِ تو و رویِ رباب

شده از دیده سرازیـر چه باید بكنم

دست و پا می زدی و تویِ دلم می گفتم

با تكان خوردنِ این تیر چه باید بكنم

از خجالت جگرم سوخت، لبت قند، نخند

تـا ببینم كه مـنِ پیر چـه باید بكنم

سرِ تـو بند به مویـی شده حالا با این

زخمِ اندازۀ شمشیر چـه بایـد بكنم

سـرِ تشییع غـریبـانۀ تو زیـرِ عبا

شـدم از آبـرویـم سیر چه باید بكنم
علیرضا شریف

دو قدم رفته و، می خواست پدر، برگردد

سرِ گهواره به آغوش پسر برگردد

شوق دیدار پسر می كشدش از میدان

ظاهرا از سرِ تكلیف، نظر برگردد

مرد میدان جگرش خون شده بود، آمد تا

به دل معركه با پاره جگر برگردد

او كه مجموعه ی درد است…! نبینم هرگز…!

اینچنین منقلب و زیر و زبر برگردد

صحبت از شهد و عسل بود، ولیكن وقتی

نمك افزوده شود، طعم شكر برگردد

بعد از آن تلخ ترین لحظه رقم خواهد خورد

پدر اینبار، جگر سوخته تر برگردد

نوك پیكان به گلو خیره شد ای وای خدا

چاره ای كن نظر تیر سه پر برگردد

هم گلو نازك و هم تیر به پهنای گلو

وای از آن لحظه كه یك مرتبه سر برگردد
علی احدی

ناله ات در نفس باد، مکرّر گم شد

گریه ی تو وسط خنده ی لشکر گم شد

سوره ای بود سپاهم که تلاوت کردم

آیه ای پشت سر آیه ی دیگر گم شد

ماند از سوره فقط آیه ی ((بسم الله)) اش

آه کوتاهترین آیه هم آخر گم شد

دور خوردی می شش ماهه من دست به دست

دست من تا که رسیدی می و ساغر گم شد

دست من منبر فریاد غم انگیزت بود

آه! یکمرتبه در خون تو منبر گم شد

زوزه ی تیر سه شعبه همه را ساکت کرد

لحظه ای بعد صدای علی اصغر گم شد

قدمی سوی سپاه و قدمی سمت حرم

از خجالت پدر پیر تو سردرگم شد

کاش اجزای تو در قبر تو کامل باشند

گرچه گویند که در عصر دهم سر گم شد…

فضای گاهواره برای تجلی اش تنگ است

علی کسی است که با کفر بر سر جنگ است

شبیه کودکی حیدر است و از اول…

صدای گریه ی او با رجز هماهنگ است

أناالغریب امام است، آتشش زده است

و زندگیِ پس از غربت (ولی) ننگ است

بیا به منبر دست حسین خطبه بخوان

برای کوفه صدایت عجب خوش آهنگ است

علی برای هدایت طلوع نموده، ولی

همیشه پاسخ کوفه برای حق، سنگ است

گمان کنم که (سفیدی) برات دردسر است

لباس سرخ مبارک، چقدر خوش رنگ است
حسین ایزدی

شرمنده کرده است نگاه تو آب را

سوزانده داغ تو جگر آفتاب را

تا غنچه ی گلوی تو را دید حرمله

پاشد که با سه شعبه بگیرد گلاب را

با چند قطره آب مگر سیر میشدی؟

از زوزه های تیر گرفتم جواب را

جسم تو را چگونه پدر خیمه می برد

دق می کند اگر که ببیند رباب را

خون تو را به روی هوا ریخت این چنین

آورد از برای ملائک خضاب را

وقتی که خاک دید چنین جامه چاک داد

خشکی بر لب نوه ی بوتراب را
مجید گل دار

از حرم طفل ربابِ تازه ای برخاسته

شال بسته، با نقابِ تازه ای برخاسته

گرچه افتادند رویِ خاک ها خورشیدها

تازه مغرب، آفتابِ تازه ای برخاسته

باد دارد از مسیرِ چشم هایش می وَزَد

لاجرم بویِ شرابِ تازه ای برخاسته

بیشتر شد تشنگی ها، او خودش آب، آب بود

پشتِ پایش آب…آبِ تازه ای برخاسته

با همه پیغمبران، پیغمبری ام فرق کرد

رویِ دستم یک کتابِ تازه ای برخاسته

آن همه لبیک گفتن یک طرف، این یک طرف

پرسشِ ما را جوابِ تازه ای برخاسته

ریخت برهم لشگری را تا که بر دستم رسید

با حضورش بوترابِ تازه ای برخاسته

زود یا خوابش کنید و یا مُراعاتش کنید

تازه این کودک ز خوابِ تازه ای برخاسته

این بلاتکلیفی ام از ناتوانی نیست نیست

تیر با یک پیچ و تابِ تازه ای برخاسته

گردنی که خشک باشد آخرش این میشود

تیرهم که با شتابِ تازه ای برخاسته

روی این دستم تنش بر روی این دستم سرش

آه بفرستم کدامش را برای مادرش

علی اکبر لطیفیان

زره پوشیده از قنداقه، بی شمشیر می آید

شجاعت ارث این قوم است، مثل شیر می آید

به روی دست بابا آسمان ها را نشان كرده

چقدر آبی به این چشمان بی تقصیر می آید!

زبانش كودكانه است و نمی فهمم چه می گوید

ولی می خوانم از چشمش كه با تكبیر می آید

به چیزی لب نزد جز آه از لطف ستم، اما

نمی دانم چرا از دست دنیا سیر می آید!

جهانی را شفاعت میكند با قطره ی اشكی

كه از چشمش تو گویی آیه ی تطهیر می آید

چه زخمی خورده آیا بر کجای طفل شش ماهه!؟

كه با خون دارد از این زخم بوی شیر می آید!

***

بخواب ای كودكم، لالا…، كه سیرابت كند دشمن

بخواب ای كودكم، لالا…، كه دارد تیر می آید
علی فردوسی

به روی دست من اینگونه که تقسیم شدی

پیش اهل حرمم خوب تو تکریم شدی

آشکارا شده قرآنِ تنت جزء به جزء

مثل شق القمر ای ماه به دو نیم شدی

از حرم آمدنت آیت جاء الحق بود

زَهَق الباطلت آنجاست که تعظیم شدی

رزم دشمن کُش تو بر عطشت می ارزید

گرچه از آب فرات این همه تحریم شدی

سند غربت و مظلومیِ این فتح تویی

فاتح قلّه تاریخ تو ترمیم شدی

همچنان روز علی روز جهانی داری

کربلا خم غدیر است و تو تقویم شدی

اکبرم حیدر و تو محسنِ این صحرایی

این چنین بود که بر فاطمه تقدیم شدی

با سر تیر سه شعبه تو چه اُنسی داری

خنده ات داد نشان دور زِ هَر بیم شدی

سخت پاشیدی و چون مشک تلظّی کردی

در دل خاک بلافاصله ترسیم شدی

پاسخِ تشنگی ات را به تمسخر دادند

باشد ، امّا به خدا بر همه تفهیم شدی

بارش حنجر تو پشت ستم را لرزاند

درس عبرت شدی و بانی تحکیم شدی
محمود ژولیده

کودک میان خیمه دلش بیقرار آب

امّا به دست دشمن سرکش مهار آب

چندین بنفشه بین حرم رو به قبله، حیف

بی سر میان معرکه خفته سوار آب

چشمان دخترک به سوی نهر علقمه است

یعنی که می کشد به خدا انتظار آب

لب را به شِکوه باز نمود و به گریه گفت

با ما نبود جان پدر این قرار آب

گر تشنه لب به خیمه بمیرد برادرم

گردد سیاه در دو جهان روزگار آب

وقتی خبر رسید عمو تشنه شد شهید

دیگر نبود بر لب دختر شعار آب
سید محمد جوادی