کاش این شقایق های غربت سوز دشت نینوا آیینه ­های باورمان را از غبار روزمرگی ها پاک نمایند تا نفس فراموشی زده خویش را نهیب زنیم،

    چون محرم فرا می­ رسد، شیعیان را غم و اندوه و پریشانی فرا می­ گیرد؛ اما این غم غمی دلنشین و جان فزاست. اندوهی را که قرین با آمدن این ماه است ، می ­توان به فرموده ­ی امامان معصوم نشانه محبت و دوستی آن بزرگواران دانست.

     “شیعیان و پیروان ما از فزونی گل آفرینش ما، آفریده شده ­اند و با نور دوستی و ولایت ما آمیخته شده ­اند؛ آنچه از (خوشی ­ها و غم ­ها) به ما می ­رسد، گویا به آنان رسیده است.”

پس شکسته دلی، به هنگام فرا رسیدن ماه محرم نشان از دلبستگی به آن چراغان هدایت و امامان نور و رحمت است و با فزونی و کاستی اندوه در دل هر شخص، درجه ایمان او فرق خواهد کرد .چون کسی که با فرا رسیدن این ماه، دل شکسته و ماتم زده نشود و یا شادمان گردد و این روزهای غم و اندوه را برای خود فرخنده قرار دهد ایمان ندارد .

پناه بر خدا از این شادمانی!

     آری رسول مهر و رحمت و پیشوایان هدایت و معرفت ،همگی باب­ های بهشتند اما باب حسین علیه ­السلام فراخ­تر است. ایشان انوار پاکی هستند که همگی کشتی نجاتند اما کشتی حسین علیه ­السلام در گرداب­های پرخروش پرشتاب­ تر است و لنگر انداختن آن بر ساحل نجات آسان­تر است. آری آنان همگی چراغ فروزان ره یافتگانند ولی فروغ حسین علیه ­السلام گسترده ­تر و برخورداری از فروغش فزون­ تر است.

     پس با همه­ ی این ویژگی­ها که در حسین علیه ­السلام می ­بینیم نفس خویش را ندا می­ دهیم که به سوی درهای فراخ حسین بشتابید به مصداق (وادخلوها بسلام آمنین) به سلامت و ایمنی در آنها درآییم (سوره حجر آیه 6) و شتابان به سوی لنگرگاه کشتی حسین علیه ­السلام گام نهیم و نور حسین را بسان سرمه ­ای بر دیده­ نشانیم که او نیز بر ما خواهد نگریست.

     اگر گامهایمان را همتی دهیم و چشم­هایمان را در چشمه فضل و کرامت امام عشق شستشو دهیم شاید این ایام تلنگری زیبا و ماندگار بر روح و روان ما باشد.