بت پرستى

     بت پرستى يعنى روى گرداندن از تمام فضايل وآلوده شدن به تمام رذايل.

     بتهايى که در معرض پرستش واقع شده اند و مى شوند بر دو دسته جاندارو بى جان اند:

     جاندار همانند فرعون و نمرود و شداد و يا گوساله و گاو و گوسپند و ساير حيوانات.

     بيجان مانند خورشيد ، ماه ، ستارگان ، درخت و نبات ، سنگ و چوب و ساخته هاى دست خود انسان مانند لات ، هبل ، عُزّى ، پول و …

     اين بتها در عين جاندارى و بيجانى ، بتهاى بيرونى اند ، و اما بتهاى درونى عبارتند از هواى ، غرايز ، شهوات و …

     اينکه انسان به هنگام گرفتار آمدن به پرستش بتهاى جاندار و بيجان ، درونى و بيرونى ، از تمام فضايل ـ مخصوصاً عبادت حق و به ويژه نماز ـ باز مى ماند جاى ترديد نيست .

     اين نکته را هم نبايد ناگفته گذارد که منشأ پرستش بتهاى بيرونى آلودگى باطن است. اين قلب و روح است که اگر تزکيه شود و با تعاليم آسمانى زنده گردد ، آدمى را از اسارت بتهاى درون و بيرون نجات مى دهد و او را به اوج کمال مى رساند ، ولى با غفلت زدگى دل و افسردگى جان ، آدمى در تنگناى پرستشهاى غلط قرار خواهد گرفت. در اين صورت از انسان اسير نبايد توقع حسنات و فضيلت و انسانيت داشت .

 سیمای نماز/استاد حسین انصاریان