در جهانی که امریکا بر اساس چماق و هویج ترسیم کرده ، روزگار هم روزگار موشک، هم روزگار مذاکره است.

رهبر معظم انقلاب اسلامی در دیدار با جمعی از مداحان و چهره های فرهنگی در روز میلاد حضرت زهرا(سلام الله علیها)،موشک و مذاکره در برابر چماق و هویج امریکا تاکید کردند دنیای آینده هم دنیای موشک و هم دنیای مذاکره است.

در چرایی این نکته باید گفت خود استراتژیست های غربی مدعی دنیای مذاکره، از بن دندان قبول دارند که به زبان علم استراتژی و آنگونه که کلاوزویتس استراتزیست پروسی الاصل قرن ها پیش تصریح کرده است: سیاست/دیپلماسی ادامه جنگ با ابزاری دیگر است. به دیگر سخن هر انسان عاقلی میداند که سیاست و جنگ؛ دیپلماسی و مذاکره دو روی سکه هستند که صرفا همزیستی هوشمندانه آنها میتواند تامین کننده منافع ملی هر کشور باشد.

جالب آن است که استراتژیست های آمریکایی امروز پس از عبور از دو فاز قدرت یعنی قدرت سخت و قدرت نرم، در دنیای جهانی شده، وارد فاز سوم قدرت، یعنی قدرت هوشمند(Smart Power) شده اند. به طور خلاصه قدرت هوشمند، اشاره به استفاده همزمان و البته بجا از هر دو قدرت سخت و نرم (قدرت دیپلماسی)در موارد و مواقع متعدد به صورت مقتضی دارد. بنابراین باید به این تفکرکه دنیای آینده را دنیای منهای موشک می داند با قدرت بگوییم که دنیای آینده نه صرفا دنیای مذاکره (گفتمان ها) و نه صرفا دنیای موشک بل، همراهی و همزیستی هر دوی اینهاست. یعنی به اصطلاح قلدرمآبانه خود غربی ها خصوصا آمریکاییها، همزیستی شیرینی و شلاق؛ هویج و چماق. در واقع در مقابل این ادبیات تهدید آمیز کدام عاقلی یا وطن پرستی میپذیرد که چماق را کنار بگذارد، سلاحش را زمین بگذارد.

امروزه جمهوری اسلامی بنا بر اذعان دوست ودشمن به یک قدرت منطقه ای و نقش آفرین در نظام بین المللی تبدیل شده است و با برخی اشکال تهدید از جمله تهدید رژیم صهیونیستی و امریکا گرفته تا تروریسم روبروست بنابر این حداقل توقعی که از یک قدرت منطقه ای می رود این است که محکم و مقتدرتر از گذشته ارزش قدرت دفاعی و در واقع قدرت بازدارندگی سلاح های متعارف خود مانند موشک های دوربرد بالستیک را بداند و در برابر تهدیدات هوشمندانه عمل کند .

باید گفت دنیای آینده اگر دنیای مذاکره و گفتمان هم باشد، مذاکره بدون پشتوانه یعنی امتیازدادن حداکثری و امتیازگیری حداقلی در پای میز مذاکره.
همین امتیازاتی هم که تیم مذاکره کننده هسته ای در مذاکرات با پنج بعلاه یک به دست آورد، بر اساس یک پشتوانه بازدارنده موشکی و پشتوانه دانش بومی هسته ای و تولید هزاران دستگاه سانتریفیوژ بود.سوال اینجاست که اگر ما در موضوع هسته ای شاهد تولید انبوه سانتریفیوژ یا غنی سازی اورانیوم در حد 20درصد و توانمندی غنی سازی با غنای بیشتر یا تولید صفحه های سوخت راکتور آزمایشگاهی را به دست نیاورده بودیم اصولا غربی ها برای چه می خواستند با ما مذاکره کنند و اینکه در پای میز مذاکرات چه می توانستیم به دست آوریم ؟آیا همین تقویت توان دفاعی کشور نبود که باعث خنثی شدن تهدیدهای مستمر امریکا و رژیم صهیونیستی علیه کشور شد؟آیا همین ها نبودند که با تحت فشار قراردادن روسیه سعی می کردند و می کنند جلو تحویل سامانه موشکی اس 300 را به این جهت که مانع حمله احتمالی اسراییل به ایران می شود بگیرند ؟

با این اوصاف می توان نتیجه گرفت این تقویت توان دفاعی کشور بود که مانع جنگ شد والا ماباید شاهد منهدم شدن بسیاری از تاسیسات زیربنایی کشور بودیم و به لطف این تقویت توان موشکی متعارف بود که دشمن از هرگونه فکر حمله ای به کشور منصرف شد . به راستی اگر توانمندی نظامی فعلی را داشتیم رژیم صدام معدوم جرات تجاوز نظامی به ایران را می داشت؟

در پاسخ به این سوال محمدجواد ظریف وزیر امور خارجه کشورمان گفته است : اگر در زمان حمله صدام به ایران دارای موشک بودیم، می توانست جرات این کار را از وی بگیرد و یا حداقل حملات کور وی را به مردم غیر نظامی کاهش دهد.

—————–
منبع: خبرگزاری صداوسیما - بررسی و تحلیل / رضا محمدمراد