امام علی علیه السلام:

دنیا مانند ماری است

که پوستی نرم دارم اما زهری کشنده؛ 

_{سفینه البحار، 3:127}

مَثَل دنیا مانند مار است که زیر دست انسان نرم و ملایم ولی سمّ کشنده ای در درون با خود دارد. نادان بی خبر به آن علاقه پیدا می کند و هوشمند عاقل از آن پرهیز می نماید.[1]

– مَثَل دنیا مانند سایه توست، بایستی می ایستد، او را بخواهی و به سوی آن بروی دور می شود.[2]

– ای مردم، دنیا در نظر شما بایستی کم ارزش تر از پوست درخت و اضافی ها و دم قیچی های پشم چیده شده حیوانات باشد.[3]

– ای دنیا، ای دنیا، از من دور شو، خود را به من عرضه می کنی؟ یا می خواهی مرا به شوق آوری؟ هرگز آن زمان نرسد، هیهات، دور شو از من، دیگری را فریب ده، من به تو نیازی ندارم، تو راسه طلاقه نمودم که بازگشتی در پی نداشته باشد. زندگی تو کوتاه، جایگاهت اندک، آرزویت پست است. آه از کمی زاد و توشه و طولانی بودن راه و دوری سفر و عظمت مقصد.[4]

– دنیای شما با همه زینتهایش نزد من، از آب بینی گوسفند بی ارزش تر است.[5]

– و دنیای شما نزد من از برگ جویده ای در دهان ملخی، خوارتر است. علی را با نعمت های فانی شدنی و لذّت های نابود شدنی چکار؟[6]

– به خدا سوگند دنیای شما نزد من، از استخوان خوکی در دست یک جذامی پست تر است.[7]

-ابن عباس می گوید در منزل «ذی قار»^[8] خدمت حضرت امیر علیه السلام رسیدم و ایشان مشغول وصله زدن کفش خود بود، به من فرمود: قیمت این کفش چقدر است؟ گفتم بهایی ندارد، فرمود:

به خدا سوگند همین کفش، از حکومت بر شما محبوب تر است، مگر اینکه حقی را به پا دارم و مانع باطلی شوم.[9]

– این دنیا در جلو چشم من، بی ارزش تر از دانه تلخی است که بر شاخه درخت بلوط بروید.[10]

[1] نهج البلاغه‏، حكمت 115 به ترتيب فيض الاسلام و 119 به ترتيب صبحى صالح.

[2] غررالحكم‏.

[3] نهج‏البلاغه‏، خطبه 32.

[4] همان‏، حكمت 74 به ترتيب فيض الاسلام و 77 به ترتيب صبحى صالح.

[5] همان‏، خطبه 3

[6] همان‏، خطبه 215 به ترتيب فيض الاسلام و 224 به ترتيب صبحى صالح.

[7] همان‏، حكمت 228 به ترتيب فيض الاسلام و 236 به ترتيب صبحى صالح.

[8] نام منزلگاهى در نزديكى بصره براى استراحت مسافران است.

[9] نهج البلاغه‏، خطبه 33.

[10] همان‏، نامه 45.