در محضر بهجت، ج۳، ص9

۱. ر.ک: اقبال اعمال، ص۶۶. عین عبارت سید رحمه‌‏الله‏ به این صورت است: «… فَإننی عَرَفْتُ وَ تَحَققْتُ مِنْ بَعْضِ مَنْ أَدْرَکتُهُ أَنهُ کانَ یعْرِفُ لَیلَةَ الْقَدْرِ کل سَنَةٍ عَلَی الْیقینِ…؛ من بی‌گمان و علی‌التحقیق بعضی را دیده‏‌ام که در هر سال به‌صورت یقینی شب قدر را درک می‌‏نمود». سپس در ادامه می‏‌فرماید: «وَ هِی رَحْمَةٌ أَدْرَکتُهُ مِنْ رَب الْعالَمینَ؛ و این رحمتی از جانب پروردگار جهانیان است که من نیز آن را دریافته‌‏ام». شگفت اینکه در ادامه می‌‏افزاید: «وَ لَیسَتْ هِی بِأَعْظَمَ مِنْ رَحْمَةِ الله‏ِ ـ جَلَ‏‌جَلالُهُ ـ بِمَعْرِفَةِ ذاتِهِ الْمُقَدسَةِ وَ صِفاتِهِ الْمُنَزهَةِ وَ مَعْرِفَةِ سَیدِ الْمُرْسَلینَ وَ خَواص عِتْرَتِهِ الطاهِرینَ؛ و این رحمت، از رحمت خداوند ـ جل‏‌جلاله ـ در راهنمایی به شناخت ذات مقدس و صفات پاک و نیز شناخت سرور پیامبران و ویژگان از اهل‌بیت پاکش، بزرگ‏تر نیست». به نظر می‏‌رسد که مقصود از شناخت خداوند متعال و معصومین علیهم‏‌السلام در اینجا، شناخت مقام نورانیت معصومین ـ علیهم‌‏السلام ـ باشد که سید رحمه‏‌الله‏ آن را از درک شب قدر با اهمیت‌‏تر دانسته است، والله‏ العالم.