من وصيّته «عليه السلام» لكميل بن زياد:

يا كميل! لست واللّه متملقاً حتى أطاع ولاممنياً حتى لاأعصى ولا مائلاً لطعام الأعراب حتى انحل امرة المؤمنين وادعى بها.

(تحف العقول صفحه 175)

      در اين فراز از وصيت، حضرت از روش‏هاى متداول و معمولى كه اهل دنيا براى بدست‏آوردن حكومت و تحكيم و حفظ آن، به آنها متشبث مى ‏شوند تبرّى مى‏جويد.

     تملق هميشه، در برابر صاحبان قدرت و سرمايه و مقام نيست. گاهى يك حاكم به آحاد ملت و حتى به افراد زيردست و مطيع نيز تملق مى ‏گويد تا اين كه از او اطاعت كنند.

     مى ‏فرمايد: من آرزوها را در دل مردم زنده نمى ‏كنم و آنان را با وعده ‏هاى پوچ و توخالى سرگرم نمى ‏كنم تا از من اطاعت كنند، و گرايش به خوراك ساده صحرانشينان نكرده و مثل آن غذا نمى‏ خورم تا از اين طريق رياست و امارت مؤمنين را بدست گيرم.

     بايد توجه كرد كه اين جمله را كسى مى ‏گويد كه ساده ‏ترين طعام‏ ها را ميل كرده، سخت‏ ترين و دشوارترين شرائط را براى خود در زندگى انتخاب كرده بود. اما در عين حال مى‏ فرمايد:

     من به خاطر حكومت، رياكارى و تظاهر نمى ‏نمايم و اين مسأله براى ما، خيلى مهم است و بايد از آن درس بگيريم كه هدف و نيت ما خالص و الهى باشد و هر كار كه انجام مى ‏دهيم، از متن شرع فقط براى خدا باشد.