هرگاه سختی ها افزایش یافتند، شما بیش از همیشه امیدوار باشید؛

زیرا وقتی شدّت سختی ها به نهایت برسند و حلقه های بلا و گرفتاری تنگ تر شوند، گشایش و راحتی فرامی رسد.^{(نهج البلاغه، کلمه قصار 351.)}

سختی ها سیر صعودی دارند؛ آرام، شروع می شوند و سپس شدّت می یابند و پس از آن، به پایان رسیده و دوران فرج فرا می رسد. آن گاه که همه راه ها بسته شوند، نشانه های فرج، آشکار می شود. بدانید که هرچه فشارها افزایش یابند، در حقیقت، شما به پایان دوره سختی نزدیک شده اید.

پس نه تنها سختی، مایه امید است، افزایش آن نیز مایه امید بیشتر است. به همین جهت است که هرگاه فشارها بر رسول خدا ^{صلی الله علیه و آله} بیشتر می شد، ایشان امیدوارتر می شد. سخت ترین دوران برای آن حضرت، جنگ احزاب بود؛ اما در همین جنگ، ایشان نوید پیروزی مسلمانان بر امپراتوری های فارس و روم را دادند و جالب این جاست که برخی از منافقین می گفتند:

« او ما را مسخره کرده است. ما جرئت نداریم که چند قدمی از سپاه، فاصله بگیریم، آن گاه او وعده فتح ایران و روم را می دهد!». این سخنان، ناشی از ناآگاهی و بی ایمانی است. شدت گرفتن سختی ها نشانه نزدیک شدن شما به پایان دوران محنت است.

روزگاری خانمی خدمت امام صادق ^{علیه السلام} رسید و با ناراحتی گفت: «فرزندم به سفر رفته و علاقه شدیدی به وی دارم و تاکنون برنگشته است». حضرت، وی را به صبر فراخواند. مادر نیز کمی آرام گرفت و رفت. چندی بعد، دوباره بازگشت و بار دیگر، حضرت وی را به صبر فراخواند. بار سوم که بازگشت، به شدّت اظهار ناراحتی کرد و گفت: «مرا به صبر فرامی خوانی درحالی که طاقتم تاب شده است!». حضرت به وی فرمود: «به منزل برو! فرزندت آمده است». وی پس از این که به خانه رفت و فرزند خود را دید، خدمت حضرت بازگشت و پرسید: «از کجا دانستید که فرزندم بازگشته است؟». حضرت به وی فرمود: «وقتی گفتی صبرم تمام شده است، فهمیدم فرزندت آمده است؛ زیرا وقتی صبر انسان تمام شود، فرج فرا رسیده است.( ^{ارشاد القلوب، ج 1، ص 150.)}

شدت گرفتن سختی ها به معنای پایان یافتن رنج و دشواری است.

پس باید بیش از همیشه امیدوار بود.

_{پایگاه حوزه}