آنچه در پوشش مهم است، رعايت عفت، حيا، دورى از معاشرت‏ با مردان بيگانه و پرهيز از نگاه‏ چشم‏هاى نامحرم است؛ در غيراين‏صورت، اگر نوع دوخت و جنس پارچه، دختران وزنان را به پوشيدنِ لباس‏هاى نازك و چسبان سوق دهد و جلوه‏ گرى‏ و خودنمايى‏ را ترويج كند، با پدیده به‏نام “پوشيده ‏هاى برهنه” روبه ‏رو هستيم.

 گاه، در جامعه، دختران و زنانى ديده مى ‏شوند كه به ظاهر، با چادر يا مانتو، پوشيده‏ اند؛ ولى درواقع برهنه ‏اند! پيامبر (ص) چنين زنانى را «كاسيات عاريات» مى ‏نامند و در وصفشان مى ‏گويند: «آنان زنانی ‏اند كه پوشش دارند، اما برهنه‏ ند. آنان به‏ كج‏ راهه‏ مى ‏روند و ديگران را به‏ كج‏رَوى‏ تشويق مى ‏كنند.» «1»

 آری ، پوشش، منهاى عفت و حيا، همان پوشيدگىِ برهنه را به ‏دنبال دارد.

شهيد مطهرى در تبيين اين پديده چنين مى ‏گويد: «حركات و سَكنات انسان، گاهى زبان‏دار است: گاهى وضع لباس و راه‏ رفتن و سخن ‏گفتن زن، معنادار است و به‏ زبان بى‏ زبانى مى ‏گويد كه دلت را به من بده، در آرزوى من باش و مرا تعقيب كن.» «2»

___

(1). محمدى رى‏شهرى، ميزان الحكمه، ج، ص 994.

(2). مسئله حجاب، ص 163

___________________________