مفضل جعفی از امام صادق علیه السلام نقل کرده که فرمود:

می دانی داستان پیراهن یوسف چیست؟

عرض کردم: نه.

فرمود: وقتی برای ابراهیم آتش برافروختند، جبرئیل لباسی از لباس های بهشت را برایش آورد و بر تنش پوشاند. باد و سرما و گرما نتوانست به او زیانی برساند. وقتی مرگ ابراهیم فرا رسید، آن را در جلد دعایی گذاشت و بر گردن اسحاق آویخت. اسحاق بر گردن یعقوب آویخت. وقتی یوسف زاییده شد، یعقوب آن را بر گردن وی آویخت. جلد دعا بر بازویش بسته بود تا آن رخدادها پیش آمد.

وقتی یوسف پیراهن را از جلد دعا در آورد، یعقوب بوی آن را فهمید، و همین معنای آیه است:

«إِنّی لَأَجِدُ رِیحَ یوسُفَ لَوْلَآ أَن تُفَنّدُونِ»^{[سوره/94]}

اگر مرا به کم خردی نسبت ندهید، بوی یوسف را می شنوم». این همان پیراهنی بود که جبرئیل از بهشت آورد.

عرض کردم: فدایت شوم! این پیراهن به دست چه کسی رسید؟

فرمود: به اهلش. هر پیامبری دانش یا هر دارایی داشت، به محمّد و آلش رسید.[كافي، ج 1، ص 232؛ بحارالأنوار، ج 17، ص 143]

منبع : مشکینی، علی، کشکول حکمت، ص302