حقوق رفاقت و معاشرت

انسان، هنگامی که با معاشری صالح و دوستی پاک نهاد و رفیقی نیک سیرت و مصاحبی شایسته رفاقت و دوستی برقرار کرد، آن دو از نظر اسلام حقوقی بر یکدیگر پیدا می کنند که ادای آن حقوق گاهی لازم و زمانی واجب و وقتی هم مستحب است، مگر این که با اختیار خود، عهده یکدیگر را از اداء حقوق آزاد نمایند. اسلام، در زمینه حقوق دوستی و معاشرت حقایقی را ارائه داده است که انسان از وسعت قوانین این مکتب و برنامه های فراگیرش نسبت به همه امور، به ویژه باب معاشرت شگفت زده می شود. مسلماً تفصیل و توضیح هر حق و بیان تمام آثار، مقتضی این مختصر نیست، به ناچار به بخشی از این حقوق اشاره می شود.

...

امام صادق علیه السلام فرمود:

«المُسْلِمُ أخُو المُسْلم، هُوَ عَینُهُ وَمِرآتُهُ وَدَلِیلُهُ، لَایخُونُهُ وَلَا یخْدَعُهُ وَلَا یظْلِمُهُ وَلَا یکذِبُهُ وَلَا یغْتَابُهُ»[2]

مسلمان برادر مسلمان است، او برای برادر مسلمانش چشم و آیینه و راهنماست، به او خیانت نمی کند و نسبت به او خدعه و حیله روا نمی دارد و به او ستم نمی ورزد و دروغ نمی گوید و از او غیبت نمی کند.

معلی بن خنیس می گوید: به امام صادق علیه السلام گفتم: حق مسلمان بر مسلمان چیست؟

حضرت فرمود:

بر عهده مسلمان نسبت به برادر مسلمان و دوست الهی اش هفت حق، لازم و واجب است، حقی نیست مگر این که وجوبش بر او حتمی است، اگر یکی از آنها را ضایع کند از ولایت خدا و طاعتش بیرون می رود وهیچ بهره ای از بندگی نسبت به خدا در او نیست!!

به حضرت گفتم: آن حقوق چیست؟

فرمود:

ای معلی! به راستی که من نسبت به تو مهربانم و می ترسم که آنها را ضایع کنی و محافظت ننمایی و آگاه شوی و به کار نبندی.

به او گفتم: «لا حول لا قوّة إلّاباللَّه».

فرمود:

آسان ترین حق از آنها این است که:

1- دوست بداری برای او آنچه را برای خود دوست داری و ناپسند بداری برای او آنچه را برای خود ناپسند می داری.

2- از خشم او خود را کنار بداری و خوشنودی او را دنبال نمایی و از وی فرمان ببری.

3- او را با وجود خود و مال و زبان و دست و پایت یاری رسانی.

4- چشم او و آیینه و راهنمای او باشی.

5- سیر نباشی و او گرسنه باشد، سیراب نباشی و او تشنه باشد، پوشیده نباشی و او برهنه باشد.

6- اگر تو را خدمت کاری است و برادرت را خدمتکاری نیست، خدمت کارت را بفرستی تا جامه او را بشوید و خوراک او را بسازد و بستر خوابش را پهن کند.

7- به سوگندش وفادار باشی، دعوتش را بپذیری، در بیماری اش از او عیادت کنی، در تشییع جنازه اش حاضر شوی و هرگاه بدانی برای او حاجتی است به انجامش پیشدستی کنی و او را وادار ننمایی تا از تو درخواست کند بلکه برای انجام گرفتن حاجتش بشتاب و در برآوردنش بکوش و هرگاه چنین کنی دوستی خود را به دوستی او پیوستی و دوستی او را به دوستی خود پیوند داده ای [3]

امام صادق علیه السلام در بخشی از یک روایت مفصل درباره حقوق دو مسلمان بریکدیگر می فرماید:

وه چه بزرگ است حق مسلمان بر برادر مسلمان خودش.

وفرمود:

دوست بدار برای بردار مسلمانت آنچه را برای خود دوست داری و هرگاه نیازمند شوی از او بخواه و اگر او از تو خواست به او عطا کن، از هیچ کار خوب و خیری درباره او دل تنگ و خسته مشو و او هم از هیچ کار خوبی برای تو دلتنگ و خسته نشود. پشتوانه او باش که او پشتوانه توست چون غایب شود آبرو و شخصیت او را در غیبتش حفظ کن و چون حاضر باشد او را زیارت نما، او را گرامی دار و ارجمند شمار زیرا او از توست و تو از اویی و چون از تو گله مند باشد از او جدا مشو تا گذشت او را خواستار شوی و اگر به او خیری رسد، خدا را سپاس گزار و اگر گرفتار شود، زیر بازویش را بگیر و چون برای او دامی نهادند و سخن چینی کردند، به او کمک کن و اگر انسانی به برادر دینی اش بگوید: اف بر تو، دوستی معنوی میان آنان بریده شود [4]

ابان بن تغلب می گوید: با امام صادق علیه السلام در طواف کعبه بودم، مردی از یارانمان به سویم آمد، او از من درخواست کرده بود که به خاطر حاجتی که دارد با او بروم و به من اشاره کرد، امام صادق علیه السلام او را دید و به من فرمود: ابان این مرد تو را می خواهد؟ گفتم: آری؛ فرمود: با تو هم عقیده است؟ گفتم: آری؛ فرمود: با او برو و طواف خود را قطع کن، گفتم: اگر چه طواف واجب باشد؟ فرمود: آری.

با او رفتم، بعد از آن خدمت حضرت رسیدم و گفتم: از حق مؤمن بر مؤمن به من خبر ده، فرمود: آن را وامگذار، گفتم: من به فدایت! می خواهم و بر آن پافشاری کردم، فرمود: ابان! تا آنجا حق دارد که نیمی از ثروتت را به او بدهی، سپس به من نگاه کرد و دید چه حالی به من دست داده، فرمود: ای ابان! نمی دانی که خدا آنان را یاد کرده که دیگران را بر خود مقدم بدارند، گفتم: آری؛ من به فدایت، فرمود: اگر تو ثروتت را با او تقسیم کنی او را بر خود مقدم نداشته ای، همانا خود را با او برابر داشتی؛ هنگامی او را بر خود مقدم می داری که از آن بخشی که برای خود گذارده ای به او بدهی[5].

امام صادق علیه السلام می فرماید: امام باقر علیه السلام همواره می فرمود:

«عَظِّمُوا أَصْحَابَکمْ وَوَقِّرُوهُمْ وَلَا یتَجَهَّمْ بَعْضُکمْ بَعْضاً وَلَا تَضَارُّوا وَلَا تَحَاسَدُوا وَإیاکمْ وَالْبُخْلَ، کـونُوا عِبَادَ اللَّهِ الْمُخْلَصِینَ» [6]

یارانتان را بزرگ شمارید و به آنان احترام کنید و به یکدیگر روی ترش نکنید و به همدیگر زیان نرسانید و نسبت به هم حسد نورزید، از بخل بپرهیزید، بندگان با اخلاص خدا باشید.

امام صادق علیه السلام به یارانش می فرمود:

«إتَّقُوا اللَّهَ وَکـونُوا إخْوَةً بَررَةً مُتَحابِّینَ فِی اللَّه، مُتَوَاصِلِینَ، مُتَرَاحِمِینَ، تَزَاوَرُوا وَتَلَاقَوا وَتَذَاکرُوا أمْرَنَا وَأحیوْهُ»[7]

از خدا پروا کنید و برادرانِ نیک رفتاری باشید، به یکدیگر مهر ورزید، یکدیگر را زیارت کنید و با هم برخورد و ملاقات داشته باشید، آیین ما را در جمع یکدیگر یادآوری نمایید و آن را زنده نگه دارید.

امام باقر علیه السلام از پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله روایت می کند که آن حضرت فرمود:

جبرئیل برایم گفت: خدای عزوجل فرشته ای را به زمین فرستاد و آن فرشته آمد و آغاز رفتن کرد تا گذرش بر دری افتاد که مردی بر آن ایستاده بود و از صاحب خانه اجازه ورود می خواست، آن فرشته به وی گفت:

چه نیازی به صاحب این خانه داری؟ پاسخ داد: برادر دینی من است، برای خدای تبارک و تعالی از او دیدن می کنم، فرشته به او گفت: تو فقط برای همین آمدی؟ گفت: جز برای این کار نیامدم، به او گفت: من پیک خدایم به سوی تو و خدا به تو سلام می رساند و می فرماید: بهشت برای تو واجب است، آن فرشته گفت: خدای عزوجل می فرماید: هر مسلمانی از مسلمانی دیدار کند، او را دیدار نکرده بلکه مرا دیدار کرده و ثواب

و پاداش او بر عهده من؛ بهشت است [8]

امام باقر علیه السلام فرمود:

«تَبَسُّمُ الرَّجُلِ فِی وَجْهِ أخِیهِ حَسَنَةٌ وَصَرْفُ القَذی عَنْهُ حَسَنَةٌ وَمَا عُبِدَ اللَّهُ بِشَی ءٍ أحَبَّ إلَی اللَّهِ مِنْ إدْخَالِ السُّرُورِ عَلَی المُؤْمِنِ»[9]

لبخند مرد به روی برادر دینی اش حسنه است و دور کردن خار و خاشاک نیز از وی حسنه می باشد و خدا به کاری محبوب تر از شاد کردن دل مؤمن بندگی نشده.

امام صادق علیه السلام فرمود:

«لَقَضَاءُ حَاجَةِ امرِی ءٍ مُؤْمِنٍ أحَبُّ إلَی اللَّهِ مِنْ عِشْرِینَ حِجَّةٍ کلَ حِجَّةٍ ینْفِقُ فِیهَا صَاحُبَهَا مِأَةَ ألْفٍ»[10]

برآوردن حاجت یک مرد مؤمن در پیشگاه خدا از بیست حج محبوب تر است که در هر حجّی حاجی صد هزار درهم انفاق کند.

و نیز آن حضرت فرمود:

«مَا قَضی مُسْلِمٌ لِمُسْلِمٍ حَاجَةً إلّانَادَاهُ اللَّهُ تَبَارَک وَتَعَالی: عَلَی ثَوَابُک وَلَا أرْضی لَک بِدُونَ الجَنَّةِ»[11]

هیچ مسلمانی حاجت مسلمان را روا نکند مگر این که خدای تبارک و تعالی او را ندا دهد: پاداش تو بر عهده من است و کمتر از بهشت را برایت نمی پسندم.

پی نوشت ها

[1] عَنِ الْحُسَيْنِ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِيٍّ الصَّيْرَفِيِّ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عُمَرَ الْجِعَابِيِّ، عَنِ الْقَاسِمِ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ جَعْفَرٍ الْعَلَوِىِّ، عَنْ أَبِيهِ عَنْ آبَائِهِ، عَنْ عَلِيٍّ عليه السلام قَالَ: «قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلى الله عليه و آله: لِلْمُسْلِمِ عَلَى أَخِيهِ ثَلاثُونَ حَقّاً لا بَرَاءَةَ لَهُ مِنْهَا إِلّا بِالْأَدَاءِ أَوِ الْعَفْوِ يَغْفِرُ زَلَّتَهُ وَيَرْحَمُ عَبْرَتَهُ وَيَسْتُرُ عَوْرَتَهُ وَيُقِيلُ عَثْرَتَهُ وَيَقْبَلُ مَعْذِرَتَهُ وَيَرُدُّ غِيبَتَهُ وَيُدِيمُ نَصِيحَتَهُ وَيَحْفَظُ خُلَّتَهُ وَيَرْعَى ذِمَّتَهُ وَيَعُودُ مَرْضَتَهُ وَيَشْهَدُ مَيِّتَهُ وَيُجِيبُ دَعْوَتَهُ وَيَقْبَلُ هَدِيَّتَهُ وَيُكَافِئُ صِلَتَهُ وَيَشْكُرُ نِعْمَتَهُ وَيُحْسِنُ نُصْرَتَهُ وَيَحْفَظُ حَلِيلَتَهُ وَيَقْضِى حَاجَتَهُ وَيَشْفَعُ مَسْأَلَتَهُ وَيُسَمِّتُ عَطْسَتَهُ وَيُرْشِدُ ضَالَّتَهُ وَيَرُدُّ سَلامَهُ وَيُطِيبُ كَلامَهُ وَيَبَرُّ إِنْعَامَهُ وَيُصَدِّقُ إِقْسَامَهُ وَيُوَالِى وَلِيَّهُ وَلا يُعَادِيهِ وَيَنْصُرُهُ ظَالِماً وَمَظْلُوماً فَأَمَّا نُصْرَتُهُ ظَالِماً فَيَرُدُّهُ عَنْ ظُلْمِهِ وَأَمَّا نُصْرَتُهُ مَظْلُوماً فَيُعِينُهُ عَلَى أَخْذِ حَقِّهِ وَلا يُسْلِمُهُ وَلا يَخْذُلُهُ وَيُحِبُّ لَهُ مِنَ الْخَيْرِ مَا يُحِبُّ لِنَفْسِهِ وَيَكْرَهُ لَهُ مِنَ الشَّرِّ مَا يَكْرَهُ لِنَفْسِهِ، ثُمَّ قَالَ عليه السلام: سَمِعْتُ رَسُولَ اللَّهِ صلى الله عليه و آله يَقُولُ: إِنَّ أَحَدَكُمْ لَيَدَعُ مِنْ حُقُوقِ أَخِيهِ شَيْئاً فَيُطَالِبُهُ بِهِ يَوْمَ الْقِيَامَةِ فَيَقْضِى لَهُ وَعَلَيْهِ». كنز الفوائد: 1/ 306؛ وسائل الشيعة، 12/ 212، باب 122، حديث 16114؛ بحار الأنوار: 71/ 236، باب 15، حديث 36.

[2] الكافى: 2/ 166، باب أخوة المؤمنين، حديث 5؛ وسائل الشيعة: 12/ 204، باب 122، حديث 16094؛ بحار الأنوار: 71/ 270، باب 16، حديث 9.

[3] عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ يَحْيَى، عَنِ ابْنِ عِيسَى، عَنْ عَلِىِّ بْنِ الْحَكَمِ، عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ بُكَيْرٍ الْهَجَرِىِّ، عَنْ مُعَلَّى بْنِ خُنَيْسٍ، عَنْ أَبِى عَبْدِ اللَّهِ عليه السلام، قَالَ: قُلْتُ لَهُ مَا حَقُّ الْمُسْلِمِ عَلَى الْمُسْلِمِ؟ قَالَ: «لَهُ سَبْعُ حُقُوقٍ وَاجِبَاتٍ مَا مِنْهُنَّ حَقٌّ إِلّا وَهُوَ عَلَيْهِ وَاجِبٌ إِنْ ضَيَّعَ مِنْهَا شَيْئاً خَرَجَ مِنْ وَلايَةِ اللَّهِ وَطَاعَتِهِ وَلَمْ يَكُنْ للَّهِ فِيهِ مِنْ نَصِيبٍ، قُلْتُ: لَهُ جُعِلْتُ فِدَاكَ وَمَا هِىَ؟ قَالَ: يَا مُعَلَّى إِنِّى عَلَيْكَ شَفِيقٌ أَخَافُ أَنْ تُضَيِّعَ وَلا تَحْفَظَ وَتَعْلَمَ وَلا تَعْمَلَ، قَالَ: قُلْتُ لَهُ: لا قُوَّةَ إِلّا بِاللَّهِ، قَالَ: أَيْسَرُ حَقٍّ مِنْهَا أَنْ تُحِبَّ لَهُ مَا تُحِبُّ لِنَفْسِكَ وَتَكْرَهَ لَهُ مَا تَكْرَهُ لِنَفْسِكَ وَالْحَقُّ الثَّانِى أَنْ تَجْتَنِبَ سَخَطَهُ وَتَتَّبِعَ مَرْضَاتَهُ وَتُطِيعَ أَمْرَهُ وَالْحَقُّ الثَّالِثُ أَنْ تُعِينَهُ بِنَفْسِكَ وَمَالِكَ وَلِسَانِكَ وَيَدِكَ وَرِجْلِكَ وَالْحَقُّ الرَّابِعُ أَنْ تَكُونَ عَيْنَهُ وَدَلِيلَهُ وَمِرْآتَهُ وَالْحَقُّ الْخَامِسُ لا تَشْبَعُ وَيَجُوعُ وَلا تَرْوَى وَيَظْمَأُ وَلا تَلْبَسُ وَيَعْرَى وَالْحَقُّ السَّادِسُ أَنْ يَكُونَ لَكَ خَادِمٌ وَلَيْسَ لِأَخِيكَ خَادِمٌ فَوَاجِبٌ أَنْ تَبْعَثَ خَادِمَكَ فَيَغْسِلَ ثِيَابَهُ وَيَصْنَعَ طَعَامَهُ وَيُمَهِّدَ فِرَاشَهُ وَالْحَقُّ السَّابِعُ أَنْ تُبِرَّ قَسَمَهُ وَتُجِيبَ دَعْوَتَهُ وَتَعُودَ مَرِيضَهُ وَتَشْهَدَ جَنَازَتَهُ وَإِذَا عَلِمْتَ أَنَّ لَهُ حَاجَةً تُبَادِرُهُ إِلَى قَضَائِهَا وَلا تُلْجِئُهُ أَنْ يَسْأَلَكَهَا وَلَكِنْ تُبَادِرُهُ مُبَادَرَةً فَإِذَا فَعَلْتَ ذَلِكَ وَصَلْتَ وَلايَتَكَ بِوَلايَتِهِ وَوَلايَتَهُ بِوَلايَتك». الكافى: 2/ 169، باب حق المؤمن على أخيه، حديث 2؛ وسائل الشيعة: 12/ 205، باب 122، حديث 16097؛ بحار الأنوار: 71/ 238، باب 15، حديث 40.

[4] عَنْ عَلِيٍّ، عَنْ أَبِيهِ، عَنْ حَمَّادِ بْنِ عِيسَى، عَنْ إِبْرَاهِيمَ بْنِ عُمَرَ الْيَمَانِيِّ، عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ عليه السلام، قَالَ: … «فَمَا أَعْظَمَ حَقَّ الْمُسْلِمِ عَلَى أَخِيهِ الْمُسْلِمِ وَقَالَ: أَحِبَّ لِأَخِيكَ الْمُسْلِمِ مَا تُحِبُّ لِنَفْسِكَ وَإِذَا احْتَجْتَ فَسَلْهُ وَإِنْ سَأَلَكَ فَأَعْطِهِ لا تَمَلَّهُ خَيْراً وَلا يَمَلُّهُ لَكَ كُنْ لَهُ ظَهْراً فَإِنَّهُ لَكَ ظَهْرٌ إِذَا غَابَ فَاحْفَظْهُ فِى غَيْبَتِهِ وَإِذَا شَهِدَ فَزُرْهُ وَأَجِلَّهُ وَأَكْرِمْهُ فَإِنَّهُ مِنْكَ وَأَنْتَ مِنْهُ فَإِنْ كَانَ عَلَيْكَ عَاتِباً فَلا تُفَارِقْهُ حَتَّى تَسُلَّ سَخِيمَتَهُ وَإِنْ أَصَابَهُ خَيْرٌ فَاحْمَدِ اللَّهَ وَإِنِ ابْتُلِىَ فَاعْضُدْهُ وَإِنْ تُمُحِّلَ لَهُ فَأَعِنْهُ وَإِذَا قَالَ الرَّجُلُ لأَخِيهِ أُفٍّ انْقَطَعَ مَا بَيْنَهُمَا مِنَ الْوَلايَةِ وَإِذَا قَالَ أَنْتَ عَدُوِّى كَفَرَ أَحَدُهُمَا فَإِذَا اتَّهَمَهُ انْمَاثَ الْإِيمَانُ فِى قَلْبِهِ كَمَا يَنْمَاثُ الْمِلْحُ فِى الْمَاءِ». الكافى: 2/ 170، باب حق المؤمن على أخيه، حديث 5؛ وسائل الشيعة 12/ 206، باب 122، حديث 16098؛ بحار الأنوار: 71/ 243، باب 15، حديث 43.

[5] الكافى: 2/ 171، باب حق المؤمن على أخيه، حديث 8؛ وسائل الشيعة 12/ 209، باب 122، حديث 16106؛ بحار الأنوار: 71/ 248، باب 15، حديث 46.

[6] الكافى: 2/ 173، باب حق المؤمن على أخيه، حديث 12؛ وسائل الشيعة: 12/ 15، باب 5، حديث 15519.

[7] الكافى 2/ 175، باب التراحم والتعاطف، حديث 1؛ وسائل الشيعة: 12/ 22، باب 10، حديث 15539؛ بحار الأنوار: 71/ 401، باب 28، حديث 45.

[8] عَلِىُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ، عَنْ أَبِيهِ، عَنْ حَمَّادِ بْنِ عِيسَى، عَنْ إِبْرَاهِيمَ بْنِ عُمَرَ الْيَمَانِىِّ، عَنْ جَابِرٍ، عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ عليه السلام قَالَ: «قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلى الله عليه و آله: حَدَّثَنِى جَبْرَئِيلُ عليه السلام: أَنَّ اللَّهَ عَزَّ وَجَلَّ أَهْبَطَ إِلَى الْأَرْضِ مَلَكاً فَأَقْبَلَ ذَلِكَ الْمَلَكُ يَمْشِى حَتَّى وَقَعَ إِلَى بَابٍ عَلَيْهِ رَجُلٌ يَسْتَأْذِنُ عَلَى رَبِّ الدَّارِ فَقَالَ لَهُ الْمَلَكُ مَا حَاجَتُكَ إِلَى رَبِّ هَذِهِ الدَّارِ، قَالَ: أَخٌ لِى مُسْلِمٌ زُرْتُهُ فِى اللَّهِ تَبَارَكَ وَتَعَالَى، قَالَ لَهُ الْمَلَكُ: مَا جَاءَ بِكَ إِلّا ذَاكَ فَقَالَ مَا جَاءَ بِى إِلّا ذَاكَ، فَقَالَ: إِنِّى رَسُولُ اللَّهِ إِلَيْكَ وَهُوَ يُقْرِئُكَ السَّلامَ وَيَقُولُ: وَجَبَتْ لَكَ الْجَنَّةُ وَقَالَ الْمَلَكُ: إِنَّ اللَّهَ عَزَّوَجَلَّ يَقُولُ: أَيُّمَا مُسْلِمٍ زَارَ مُسْلِماً فَلَيْسَ إِيَّاهُ زَارَ إِيَّاىَ زَارَ وَثَوَابُهُ عَلَىَّ الْجَنَّةُ». الكافى: 2/ 176، باب زيارة الاخوان، حديث 3؛ وسائل الشيعة: 14/ 583، باب 97، حديث 19864.

[9] الكافى: 2/ 188، باب ادخال السرور على المؤمنين، حديث 2؛ بحار الأنوار: 71/ 288، باب 20، حديث 15.

[10] الكافى: 2/ 193، باب قضاء حاجة المؤمن، حديث 4؛ وسائل الشيعة: 16/ 363، باب 26، حديث 21769.

[11]  الكافى: 2/ 194، باب قضاء حاجة المؤمن، حديث 7؛ بحار الأنوار: 71/ 285، باب 20، حديث 8.

معاشرت، ص: 242 , انصاریان حسین

آیت الله مقتدایی بیان کرد:

مرحوم کاشف الغطا پس از تحقیق گسترده و فراوان برای رسیدن به یک نظر واحد در تلاش بود؛ وی مادری عالمه و متدین داشته که در خواب حضرت زهرا سلام الله علیها را با حال نگران و چونان غضب می بیند…

آیت الله  مرتضی مقتدایی امروز در هم اندیشی روسای شوراها و مدیران استانی با حضور اعضای شورای عالی حوزه های علمیه که در قم برگزار شد با تسلیت سوگواری ایام فاطمیه گفت: نواده کاشف الغطا بیان کرد، جد ما می گفت، مناسب نیست دو عزا برای حضرت زهرا سلام الله علیها گرفته می شود، زیرا شان عزای ایشان شکسته می شود.

وی افزود: مرحوم کاشف الغطا با تحقیق گسترده و فراوان برای رسیدن به یک نظر واحد در تلاش بود؛ وی مادری عالمه و متدین داشته که در خواب حضرت زهرا سلام الله علیها را با حال نگران و چونان غضب می بیند که وارد شدند و به آن خانم فرمودند، این چه کاری است که پسر تو می خواهد انجام دهد؟

می خواهد مجالس عزای مرا کم کند.

دبیر دوم شورای عالی حوزه های علمیه تصریح کرد: مادر مرحوم کاشف الغطا از قضیه تلاش فرزندش خبر نداشته، وقتی از خواب برمی خیزد مشاهده می کند، چراغ اتاق مرحوم کاشفا الغطا  روشن و وی بیدار است و در حال تحقیق، در این هنگام بر پسر وارد شده و به او هشدار می دهد که حضرت زهرا سلام الله علیها از این کار شما راضی نیست.

حوزه

حجت الاسلام والمسلمین صدیقی با برشمردن انواع جریان نفوذ در کشور گفت: مبارزه با نفوذ و دارا بودن تفکر انقلابی« ما تا اخر ایستاده ایم» از دروس ماندگار زندگانی حضرت زهرا سلام الله علیها برای همه نسل هاست.

حجت الاسلام والمسلمین کاظم صدیقی، پیش از ظهر امروز در اختتامیه کنگره شهید شاخص سال 95 شهید محمد منتظرقائم که در یزد برگزار شد، سوابقی همچون طلبگی در حوزه، فرماندهی سپاه یزد و کمیته انقلاب اسلامی و شهید مبارزه با نفوذ که در صحرای طبس به شهادت رسید؛ ذکر کرد.

وی با تسلیت شهادت حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها اظهار کرد:

جبهه حضرت زهرا سلام الله علیها مبارزه با نفوذ و نفاق بود و تا قیامت فرماندهی حضرت سیطره دارد تا جایی که حضرت حجت(عج) فرموده اند: «مادرم هم برای من اسوه است و راهی که مادرم رفته آن راه را می روم» که در می یابیم عمده مشکل حضرت حجت(عج) رویارویی با منافقان است.

این روحانی برجسته کشوری به دوران عصر ظهور اشاره کرد و گفت: حضرت ولی عصر(عج) فرماندهی 13 جنگ را عهده دارخواهند شد و آخرین جنگ های جهانی را پشت سر می گذارند که عمده جنگ های حضرت با منافقان در عراق، قسطنطنیه و عربستان است.

حجت الاسلام والمسلمین صدیقی، «نفوذ» را در عالم دارای انواع متعددی بیان کرد و افزود: نفوذ و نفاق به جبهه توحید ضربه می زند و نوع اول آن وجود جاسوس های دشمن است که اسرار را به دشمن انتقال می دهند و نوع دوم آن وجود نفوذی ها در کنار مسئولان حکومت اسلامی اند که فکر مسئول یا آن رییس جمهور و وزیر را در مسیر حرکت دشمن قرار می دهند.

...

امام جمعه موقت تهران، نوع سوم نفوذی ها را قلم به دست ها، خبرنگاران و روزنامه نگارانی عنوان کرد که با فعالیت در دل حکومت اسلامی دل مردم را خالی می کنند و با بزک کردن دشمن و ایجاد جنگ روانی در صدد بزرگ کردن دشمن هستند.

وی، وجود ماهواره ها با ساخت برنامه های تبلیغی در ظاهر به اسم شیعه و امام حسین(ع) ولی در باطن علیه اسلام و ولایت را نوع دیگر نفوذ بیان کرد و ادامه داد: در این نوع نفوذ دشمن از طریق شبکه های مجازی هم وارد می شود.

حجت الاسلام والمسلمین صدیقی تصریح کرد: نوع چهارم نفوذ «فرهنگی»، «اخلاقی» و «سیاسی» است که با تحصیلات در غرب و نفوذ در حکومت اسلامی به ظاهر حقوقی از دشمن نمی گیرند ولی تربیت شده غرب هستند و با تغییر هویت مواجهند و فکرشان انقلابی و قرآنی نیست و سبک زندگی اینگونه نفوذیها با خط شکنان، شهادت طلب ها و انقلابی ها متفاوت است.

دبیرکل بنیاد بین المللی غدیر افزود: این نفوذی ها عملاً پایبند به ولایت فقیه نیستند و ادبیات گفتمان آنان سکولار است. مصداق این نوع نفوذ بنی صدر بود که با تحصیلات در فرانسه توانست در بدو پیروزی انقلاب اسلامی خودش را به امام در پاریس ملحق کند و پس از ورود به ایران با قرار گرفتن در صف انقلابیون، به اسلام و انقلاب ضربه بزند.

امام جمعه موقت تهران اظهار کرد: دولت بازرگان و جبهه ملی هم در ظاهر حامی امام، ولی در عمل سلطنت طلب بودند و قانون اساسی را بدون ولایت فقیه کافی می دانستند و حتی با آرم جمهوری اسلامی ایران و کلمه الله هم مخالف می کردند که این گونه افراد فرهنگ عاشورا، تعبّد و و لایت پذیری در وجود آنان ریشه نداشت.

حجت الاسلام والمسلمین صدیقی اذعان کرد: در قرآن کریم وضعیت منافق از کفّار بدتر است و در حالی که کفار جهنمی هستند، ولی منافقان در اسفل السافلین قرار می گیرند و در سوره های منافقون، بقره، آل عمران و مائده خطر منافقان بیان شده است.

وی، فتنه 88 را نتیجه نفوذ دانست و گفت: هزینه فتنه 88 به مراتب از هزینه هشت سال دفاع مقدس بیشتر بود، به طوری که در این فتنه دو برادر و یا دو همکار در دو جبهه حق یا باطل قرار گرفتند .

امام جمعه موقت تهران،  وهابیت را محصول نفوذ  دانشت و افزود: وهابیت دهه های متمادی توانست آتش تفرقه را روشن نگه دارد و با ابزار علمی حرکت کند که اخیرا داعش را ایجاد کرد که به دنبال فراموشی مسأله فلسطین و فروپاشی جهان اسلام هستند.

حجت الاسلام و المسلمین صدیقی، وضعیت کنونی انرژی هسته ای و افشای اطلاعات انرژی هسته ای کشور، وجود اسلام آمریکایی و لندنی در جامعه و سم پاشی رسانه های مجازی و ماهواره ای دشمنان را از مصادیق دیگر نفوذ برشمرد.

وی، راه نجات از نفوذ را ولایت پذیری دانست و گفت: راه نجات در قرآن ذکر شده است و بدون ولایت پذیری دین کامل نمی شود و اگر مردم ولایت پذیر باشند نفوذی ها نمی توانند ضربه بزنند.

امام جمعه موقت تهران ادامه داد: اولین تبلیغ علنی اسلام در یوم الدّار مسأله ولایت بود و آخرین حرکت تبلیغی سیاسی پیامبر(ص) در واقعه غدیر هم ولایت حضرت علی(ع) بود که پس از رحلت پیامبر(ص) دچار نفوذ شد.

حجت الاسلام والمسلمین صدیقی، باقی ماندن در جبهه ولایت و حق را با ایجاد رابطه با دشمن، دست دادن با او و لبخند زدن متناقض دانست و گفت: جنگ با کفار جنگ است و جای عقب نشینی و رابطه نیست.

وی در خصوص تأثیر مخرّب خطر نفوذ گفت: نفوذ آن قدر خطرناک است که توانست حضرت علی(ع) که سابقه خیبرشکنی داشت را خانه نشین کند و مبارزه با نفوذ به حرکت فرهنگی و مجالس اشک، تابلو کردن مظلومیت و حتی شهادت حضرت فاطمه سلام الله علیها نیازمند است که حضرت زهرا سلام الله علیها و حضرت محسن(ع) دراین راه به شهادت رسیدند.

دبیرکل بنیاد بین المللی غدیر یادآور شد: ما امروز با انواع نفوذ در کشور مواجهیم و امام خمینی(ره) شعارش این بود که ما تا آخر ایستاده ایم و با کمی اندیشیدن در می یابیم که حضرت زهرا(ره) برای دفاع از ولایت تا آخر ایستاد و مبارزه کرد و مسأله مقاومت در این راه و انقلابی گری از درس های ماندگار حضرت زهرا| سلام الله علیها به شمار می آید.

حجت الاسلام والمسلمین صدیقی، ترور شخصیت شهید بهشتی(ره) ر ا از عوامل مخرّب نفوذ در آن زمان ذکر کرد و گفت: در حالی که شهید بهشتی(ره) یک فیلسوف اندیشمند، یک فقیه جامع الشرایط ، سیاستمدار، استاد حوزه و دانشگاه و آشنا به چند زبان زنده دنیا بود می بینیم که به فرموده امام خمینی(ره) خار چشم دشمنان بود که نفوذ باعث شهادت او و یارانش شد.

وی، فداکاری رزمندگان در هشت سال دفاع مقدس و در دوران پیش از پیروزی انقلاب اسلامی و شهادت زنان و مردان در این راه را محصول ذوب در ولایت که از دروس دیگر زندگانی حضرت زهرا سلام الله علیها به شمار می آید دانست و تصریح کرد: هم اکنون نیز این مسیر و جریان تفکر فاطمی و تفکر مقاومت « ما تا آخر ایستاده ایم» در ملت ایران به چشم می خورد.

حجت الاسلام والمسلمین صدیقی، استان دارالعباده یزد را در قبل از پیروزی  انقلاب اسلامی و بعد از آن یکی از استان های ولایتمدار خواند و گفت: شهید آیت الله صدوقی(ره) زیر پرچم ولایت بود و ماه در کنار خورشید ولایت امام خمینی(ره) بود .

برپایه این گزارش، اختتامیه شهید شاخص کشوری سال ۹۵ «شهید محمد منتظر قائم»  با حضور خانواده شهید، علما، نماینده ولی فقیه در سپاه، مسئول روابط عمومی کل سپاه پاسدارن، خانواده های معظم شهدای یزد، مسئولان استان، دانشجویان، طلاب و بسیجیان در مجموعه سالن تربیت معلم شهید پاکنژاد یزد با خیر مقدم سردار فتوحی فرمانده سپاه الغدیر استان یزد و سخنرانی امام جمعه موقت تهران و سردار شریف مسئول روابط عمومی کل سپاه آغاز به کار کرد و تا ظهر امروز ادامه داد.

خبرگزاری حوزه

...

اخلاق در قرآن

اما مهم ‌تر از اين دو اخلاق در قرآن است ما بايد از نظر اخلاق در قرآن کار کرده باشيم. ما بايد دربارۀ اخلاق شبانه ‌روز لاأقل يک ساعت يا دو ساعت جداً کار کنيم. قرآن ضمن مشکل دانستن این امر می ‌فرمايد: «وَ لَوْ لا فَضْلُ اللَّهِ عَلَيْكُمْ وَ رَحْمَتُهُ ما زَكى‏ مِنْكُمْ مِنْ أَحَدٍ أَبَداً وَ لكِنَّ اللَّهَ يُزَكِّي مَنْ يَشاءُ وَ اللَّهُ سَميعٌ عَليمٌ»[1]

و اگر فضل و رحمت الهى بر شما نبود، هرگز احدى از شما پاك نمى ‏شد؛ ولى خداوند هر كه را بخواهد تزكيه مى ‏كند و خدا شنوا و داناست!.

فضل خدا و رحمت خدا را می ‌خواهد و الاّ هيچ‌ کس نمی ‌تواند مهذّب شود؛ درخت رذالت را از دل بکند و درخت فضيلت به جای آن بکارد و بارور کند و از ميوۀ آن هم خود و هم دیگران استفاده کنند.

قرآن می‌ فرمايد: «ما زَكى‏ مِنْكُمْ مِنْ أَحَدٍ أَبَداً» نمی ‌شود مگر اينکه خدا کمک کند.  لذا کار و دعا و تضرّع و زاری می ‌خواهد: «أَبَى اللَّهُ‏ أَنْ‏ يُجْرِيَ‏ الْأَشْيَاءَ إِلَّا بِأَسْبَابٍ»[2] خداوند اِبا دارد از اين كه چيزها (امور) را جز از طريق اسباب فراهم آورد.

از خدا کمک بگيريد، خدا گفته است من پاکت می‌ کنم، امّا کار از توست. انسان بايد کار کند و درخت رذالت را از دل بکَند، بايد کار کند و درخت فضيلت را به جای آن بکارد، بايد کار کند و درخت فضيلت و شجرۀ طيبه قرآن را بارور کرده و از ميوه ‌اش هم خود و هم ديگران استفاده کنند. کار از انسان و کمک از خداوند است.

* چرایی نقل داستان ابلیس در چند جای قرآن/ وای به مرد و زنی که لجوج باشند!

قرآن می ‌فرمايد: شيطان در زمرۀ ملائکه قرار داشت اما لجوج و متکبر بوده است. اين تکبّر و لجاجتش به آنجا رسید که در مقابل خدا عرض اندام کرد. چرا قرآن در چند جا داستان ابليس را نقل کرده است؟! برای اينکه به ما بفهماند که ما بايد خودسازی کنيم. بايد لجوج نباشيم. وای به خانمی که لجوج باشد، چون با لجاجت زندگی را به هم می‌ ريزد. وای به مردی که لجوج باشد چون با لجاجت محبت خود را در خانه از بين می ‌برد و در نتیجه خود و خانواده ‌اش را از بين می ‌برد.

پروردگار عالم امری به ملائکه و ابلیس کرده که می ‌داند اين امر، مصلحت تامۀ ملزمه دارد. لذا فرمود به اين آدم سجده کنيد: «فَسَجَدَ الْمَلاَئِکَةُ کُلُّهُمْ أَجْمَعُونَ‌، إِلاَّ إِبْلِيسَ اسْتَکْبَرَ وَ کَانَ مِنَ الْکَافِرِينَ»‌؛[3] خدا به او گفت: چرا سجده نکردي؟ گفت من بهتر از اين هستم و چون بهتر هستم، تو که گفتی سجده کن، بيخود گفتي! لجاجت و تکبّر به اينجا می ‌رسد. بعد هم اگر توبه کرده بود خدا حتماً ‌توبه ‌اش را قبول می ‌کرد؛ امّا به جای اينکه توبه کند، چندين مرتبه در مقابل خدا درشتی کرد؛ به خدا تشرّ‌ زده و قسم خورده است: «قَالَ فَبِعِزَّتِکَ لَأُغْوِيَنَّهُمْ أَجْمَعِينَ‌، إِلاَّ عِبَادَکَ مِنْهُمُ الْمُخْلَصِينَ‌».[4]

ابلیس می گوید: دسترسی به هرکه پيدا کنم او را جهنّمی می ‌کنم؛ چون به افراد مخلَص دسترسی ندارم، ‌بنابراين نمی ‌توانم روی آنها کار کنم. پس مخلص را کنار بگذار، چون نمی ‌توانم، امّا مابقی را بدبخت می ‌کنم.

اگر به راستی به خدا می گفت؛ غلط کردم، پروردگار عالم توبۀ او را قبول می ‌کرد. از گناه سجده نکردن، عذرخواهی می‌ کرد، پروردگار عالم قبول می ‌کرد، امّا لجاجت و تکبّر و خودخواهی او نگذاشت.

اين آياتی که در قرآن وجود دارد، می‌خواهد به ما بگويد ابليس به واسطۀ صفت رذيله بدبخت شد، ‌پس مواظب باش تو هم مثل ابليس با صفات رذيله بدبخت و بيچاره نشوي!.

* احتجاج خداوند با ابلیس

روايتی داريم که چند اشکال به خدا کرد و خدا يک حرف به او زد و فرمود: مرا حکيم می ‌دانی يا نه؟ گفت بله تو را حکيم می ‌دانم. فرمود: پس اگر مرا حکيم می ‌داني: «لاَ يُسْأَلُ عَمَّا يَفْعَلُ وَ هُمْ يُسْأَلُونَ»؛[5] هرکاری کرده‌ ام، صددرصد درست کرده ‌ام. شيطان در اين ماند و امّا استغفار نکرد، بلکه بدتر کرد و به دنبال گمراه کردن بندگان خدا رفت.

* خدا بايد از من عذرخواهی کند!!

مرحوم آیت الله العظمی بهجت (ره) روایتی برای من نقل کرده و می‌ گفتند: حضرت عيسی علیه ‌السّلام يک دفعه به خدا التماس کرد و گفت: خدايا تو ارحم الراحمينی، بيا و اين شيطان را قبول کن و با او آشتی کن. خطاب شد توبه کند و وقتی توبه کرد من او را قبول می ‌کنم. حضرت عيسی خيلی خوشحال شد و با شادی نزد شيطان آمد و فرمود: چه قدر عالی شد. من به پروردگار عالم گفتم تو را قبول کند و بنا شد تو را قبول کند. شيطان عصبانی شد و گفت: بدکاری کرده ‌اي. خدا بايد از من عذرخواهی کند که مرا راندۀ درگاه خودش کرده است![6]

اين روايت ‌ها و آيات می ‌خواهند بگويند اگر صفت رذيله ‌ای در ما باشد، رستگارشدن ما مشکل است.

مرحوم علامه مجلسی (ره) روايتی را نقل می ‌کنند که وقتی حساب و کتاب ‌ها تمام شد و جهنّميان به جهنّم و بهشتيان به بهشت رفتند و‌ اگر مجبور شدند شيعه را به جهنّم ببرند تا پاک شود، او را به جهنّم می ‌برند تا اينکه پاک شود. لذا استاد بزرگوار ما حضرت امام (ره) می ‌فرمود: از الطاف خفيۀ خدا جهنّم است.

* لطف پیغمبر اکرم (ص) به شیعیان گنهکار

پيغمبر اکرم صلی الله علیه وآله گاهی سری به جهنّم می ‌زنند. مثل مرغی که دانه برچيند، می ‌‌بينند که می ‌توانند شيعۀ گناهکاری که لياقت شفاعت پيدا کرده شفاعتش کنند و او را در آب کوثر بيندازند و او را بهشتی کنند و به بهشت ببرند.

وقتی پيغمبر اکرم صلی ‌الله‌ علیه ‌وآله‌ وسلّم وارد جهنّم می ‌شوند، نسيم خنک و دلنشينی در جهنّم پيدا می ‌شود. معلوم است جهنّميان خوشحال می ‌شوند. بعضی از لجوج ‌ها می ‌گويند چه خبر است؟ می‌ گويند پيغمبر آمده است. اين می ‌رود در سلول خود و در سلول را می ‌بندد برای اينکه چشمش به پيغمبر اکرم صلی ‌الله‌ علیه ‌وآله‌ وسلّم نيفتد!.

قرآن کریم اين قصه ‌ها را می ‌گويد برای اينکه فرعون را به ما بشناساند که خدا را قبول داشت و در بن ‌بست‌ ها خدا خدا می ‌کرد، امّا رياست ‌طلبی کار را رساند به آنجا که نه تنها منکر خدا شد و در صدد کشتن حضرت موسی شد، بلکه ادعای خدايی کرد: «فَقَالَ أَنَا رَبُّکُمُ الْأَعْلَى»؛[7] يعنی مواظب باش متکبّر و خودخواه نباشي، مواظب باش استکبار جهانی الان فرعون زمان ماست.

قرآن می ‌فرمايد: وقتی آقا امام زمان (ارواحنافداه) بيايد به دست شيعه و به رهبری امام زمان (عج)، ‌هامان زمان و فرعون زمان نابود می ‌شوند: «وَ نُمَکِّنَ لَهُمْ فِی الْأَرْضِ وَ نُرِی فِرْعَوْنَ وَ هَامَانَ وَ جُنُودَهُمَا مِنْهُمْ مَا کَانُوا يَحْذَرُونَ»[8].

يعنی الان هم، فرعون و هامان مثل آن زمان وجود دارند؛ از صفت رذيله مثل هم هستند.

اگر آن هامان و فرعون، صفت رذيله را کنار گذاشته بودند و به حضرت موسی (ع) گرويده بودند، چقدر عالی می شد؛ اگر هامان و فرعون زمان ما دست از استکبار بردارند، چقدر عالی می شد؛ همۀ اين جنگ ‌ها، کُشت و کشتارها و همۀ تبعيض ‌ها از بين می رفت؛ امّا به قول قرآن: «وَ أَضَلَّهُ اللَّهُ عَلَى عِلْمٍ»[9] دانسته اين کار را می‌ کنند.

قرآن می ‌فرمايد: وعده می ‌دهم که روزی به دست شيعه و به رهبری امام زمان پرچم اسلام روی کرۀ زمين افراشته می ‌شود و فرعون زمان و هامان زمان با خرق عادت نابود می ‌شوند. همۀ اين روايات و همۀ اين آيات قرآن به ما می‌ گويد: صفت رذيله خيلی بد است.

آدم حسود به کجا می ‌رسد؟! برادران يوسف پسران پيغمبر هستند، امّا حسد آنها گل کرد که چرا حضرت يعقوب، يوسف را بيشتر دوست دارد؟ بالاخره برادرها يوسف را در بيابان بردند و در چاه انداختند که او را بکُشند. بعد که خدا او را حفظ کرد، ‌باز دست برنداشتند، بلکه او را فروختند، برای اينکه غلامی بشود تا از دست حضرت يعقوب گرفته شود. با این که برادر او و پسر پيغمبر بودند، حسادت آن ها گل کرد. بايد حسادت را رفع کرد و ريشۀ آن را سوزاند.

* اختلاف عروس و مادرشوهرها

 اختلاف بين عروس و مادرشوهرها وجود دارد؛ ما خيال می ‌کرديم در جمهوری اسلامی اختلاف بين زن و شوهر و عروس و مادرشوهر تمام شده، اما می ‌بينيم بدتر شده است. حسادت، تکبّر و خودخواهی وجود دارد و تا اينها رفع نشود، ‌انسان سالم نمی ‌ماند.

خداوند در سوره شمس يازده قسم می‌ خورد و بعد از يازده قسم با چهار پنج تأکيد می ‌فرمايد: رستگاری فقط و فقط از کسی است که صفت رذيله نداشته باشد و الاّ ‌بدبخت و شقاوتمند است؛ «قَدْ أَفْلَحَ مَنْ زَكَّاها، وَ قَدْ خابَ مَنْ دَسَّاها»[10] متأسفانه عموم مردم روی اخلاق کار نمی ‌کنند. اين از اوجب واجبات است و همۀ مراجع تقليد می‌ گويند: از اوجب واجبات، تهذيب نفس و خودسازی است.

پاورقی:

[1]. النور، 21.

[2]. الکافی، ج 1، ص 183.

[3]. ص‏، 73 و 74: پس فرشتگان همگى يكسره سجده كردند، مگر ابليس [كه‏] تكبّر نمود و از كافران شد.

[4]. ص‏، 82 و 83: [شيطان‏] گفت: پس به عزّت تو سوگند كه همگى را جدّاً از راه به در مى ‏برم، مگر آن بندگان پاكدل تو را.

[5]. الأنبياء، 23: در آنچه [خدا] انجام مى‏ دهد چون و چرا راه ندارد، و[لى‏] آنان [-انسان ‌ها] سؤال خواهند شد.

[6]. انجیل برنابا، ص 103.

[7]. النازعات‏، 24: «و گفت: پروردگار بزرگتر شما مَنَم!»

[8]. القصص‏، 6: و در زمين قدرتشان دهيم و [از طرفى‏] به فرعون و هامان و لشكريانشان آنچه را كه از جانب آنان بيمناك بودند، بنمايانيم.

[9]. الجاثیه، 23: و خدا او را دانسته گمراه گردانيده‏.

[10]. الشمس، 9و10: كه هر كس نفس خود را پاك و تزكيه كرده، رستگار شده؛ و آن كس كه نفس خويش را با معصيت و گناه آلوده ساخته، نوميد و محروم گشته است!.

حورزه

...

نذر کردیم که در پشت سرش، کوچه کوچه سر ما را ببرند

اگر از کوچه ما این دفعه محمل دلبر ما را ببرند

مرغ باغ ملکوتیم ولی یک به یک کنج قفس میمیریم

قصد دارند تعلق هامان آبروی پر ما را ببرند

باید آنقدر بسوزیم و بمیریم تا وقت سحر محضر دوست

بادها یا سر ما را ببرند یا که خاکستر ما را ببرند

حرف پشت سر دیوانه زدن مایه آبروی دیوانه است

پس از این خانه به آن خانه بگو حرف پشت سر ما را ببرند

مثل غارت زده ها زانو را وسط کوچه بغل میگیریم

گر که سرمایه ما را یعنی اشک چشم تر ما را ببرند

دوستی با فقرا از دلها میبرد دوستی دنیا را

میتوانند فقیرانت هم میل سیم و زر ما را ببرند

هر چه داریم در این خانه همه از دولت مادر داریم

این شب جمعه بگو با زهرا تا حرم مادر ما را ببرند

پای شمع ز نفس افتاده تا نفس هست نفس باید زد

کاش با ناله مادر مادر نفس آخر ما را ببرند

کاش میشد وسط یک کوچه، کاش میشد وسط یک بازار

معجر دختر ما را بکشند، معجر دختر ما را ببرند

علی اکبر لطیفیان

یک شب که همسرم می خواست به حسینیه برود به من گفت من یک خواهشی از شما دارم. امشب شهادت حضرت زهرا(سلام الله علیها) است. از شما می خواهم همراه من به حسینیه بیایی. چون ایشان «مادر» اسلام است.

...