فایل های صوتی مدیحه و مولودی

کریمه اهل بیت حضرت فاطمه معصومه (سلام الله علیها)

1. حاج میثم مطیعی
ردیف	موضوع	پخش	اجرا	حجم (KB)	زمان
1	من جسارت نمی کنم اما(مدیحه سرایی)(جدید،سال94)			1,502	0:03:24
2	عمه جان امام های منی(مدیحه سرایی)(جدید،سال94)			1,283	0:02:52
3	هردلی راهی قم میشه (جدید،سال94)			2,852	0:06:42
4	روشنی چشم پدر فاطمه وار (جدید،سال 93)			9,225	0:09:45
5	به برکت قدمت قم (جدید،سال 93)			1,759	0:01:47
6	شاعری در قطار قم (جدید،سال 93)			3,629	0:03:47

...

 

2. حاج مهدی سلحشور
ردیف	موضوع	پخش	اجرا	حجم (KB)	زمان
1	زمین پر از فرشته تو آسمون نوشته (سرود) (سال 91)			1,711	0:03:29
2	جایی که موه خضر به زحمت بایستد (دکلمه خوانی) (سال 91)			1,387	0:02:47
3	سلام قرآن سلام دختر دین (مدیحه سرایی) (سال 91)			5,394	0:12:57
4	شب عشقه به خدا همه بچه شیعه ها (سرود) (سال 91)			3,748	0:07:49
5	مولاتی فاطمه جانم			7,002	0:57:08

 

3.احمد واعظی
ردیف	موضوع	پخش	اجرا	حجم (KB)	زمان
1	نیمه شب بود و دل مسرور بود (مدح سال 92)			4,310	0:11:52
2	دوباره باغ دل من نور و صفا دارد (سرود سال 92)			2,799	0:07:40
3	الا ای گل خوشبو (سرود سال 92)			2,168	0:05:55
4	علی مدد از چی بگم (سرود سال 92)			2,270	0:06:12
5	نیمه شب بود و دل مسرور بود (مدح سال 91)			3,267	0:09:16
6	دوباره باغ دل من نور و صفا دارد امشب (سرود سال 91)			1,972	0:05:35
7	به اهل می خانه بگو باده ناب آمده			369	0:02:04

 

4. حاج محمد رضا طاهری
ردیف	موضوع	اجرا	حجم (KB)	زمان
1	ای روز های تار ای شب های (جدید، مدیحه سال 94)		9,588	0:10:06
2	دل یه دنیا آرومه (جدید، سرود سال 94)		9,178	0:09:42
3	روز تولدت به غلط روز دختر است (مدح سال 93)		2,404	0:07:56
4	امشب پنجره بازه هوای تازه (سرود سال 93)		2,631	0:08:42
5	کوثر ایران آمد، مولاتی معصومه (س) (سرود سال 92)		3,541	0:09:40
6	روزی که حق به خلقت گل آشنام کرد (مدح سال 90)		3,879	0:13:13
7	دل بی قرارم این دفعه آرومه (سرود سال 90)		3,660	0:10:23
8	ای دختر آفتاب و ای خواهر ماه (مدح سال 89)		3,471	0:11:49
9	بازم دل سرگردونه بین دو راهی حیرونه (سرود سال 89)		3,484	0:09:53
10	اومده بانوی ایران خواهر کوچیکه شاه خراسان (سرود سال 89)		2,163	0:06:08
11	نشسته ام بنویسم حرم حرم بانو (مدح سال 88)		1,641	0:04:39
12	نغمه های شادی هر جا بلنده (سرود سال 88)		1,616	0:04:34
13	امشب که شبه جشنه بانوی ایرانه (سرود سال 88)		1,458	0:04:07
14	غرق در عطر گل آسمان ها		3,803	0:09:16
15	تو دامن روشنی سپیده،کریمه آل علی رسیده		2,649	0:06:27
16	همه از قدیما گفتن عاشقی کار دل-سال 87		1,989	0:05:37
17	هر کسی که عاشقو مجنونه به زینب امام رضا مدیونه-سال 86		2,430	0:06:53
18	از دست ستاره شکوفه شادی می باره-سال 85		2,816	0:09:34
19	شهر مدینه بار دگر جان گرفته بود - مدیحه خوانی سال 85		2,112	0:05:30
20	بنت الامام، خطه ی قم خاک پای تو - مدیحه خوانی سال 85		2,496	0:07:04
21	باز عکس زمین تو نگاه آسمونه -  سال 85		2,527	0:07:10
22	عطر حرمش مثل بوی کرب و بلاست -  سال 85		2,607	0:07:23
23	ملائک دسته دسته ، به شادی حلقه بسته		1,691	0:11:30
24	مدیحه خوانی		1,249	0:08:29
25	یا مولاتی معصومه		1,758	0:04:52
26	به سینه دل تپیده است ،نور خدا دمیده است		2,902	0:08:05
27	گل باغ مرتضیی، بضعه ی خیر النسایی		3,288	0:09:10
28	مهر تو آب و گل من - مدیحه خوانی		1,150	0:04:46
29	لحظه ها لحظه های رویاییست - مدیحه خوانی		928	0:03:50
30	مولاتی مولاتی یا معصومه		3,810	0:31:04
31	هر کسی که عاشق و مجنون		1,038	0:05:52
32	ملائک دسته دسته به شادی حلقه بسته		1,660	0:09:25
33	ای دخترا خواهر ولایت آیینه مادر ولایت		586	0:03:17
34	به سینه دل تپیده ام، نور خدا دمیده ام		601	0:08:12

 

5. حاج محمود کریمی
ردیف	موضوع	اجرا	حجم (KB)	زمان
1	اهل دیار حضرت معصومه ایم ما (جدید، سرود سال 93)		2,039	0:06:41
2	امشب مدار کل فلک وادی قم است (جدید، مدح سال 93)		3,051	0:08:27
3	ای نور رویایی رویای زهرایی (جدید، سرود سال 93)		2,002	0:06:34
4	عمری غبار حضرت معصومه ایم ما (مدح سال 92)		3,545	0:09:40
5	تو عشقه حضرت سلطانی (سرود سال 92)		2,476	0:06:42
6	دلایی که بی قراره به شوق ستاره داره.. - سال 87		2,571	0:07:17
7	شب سراسیمه گذشت - مدیحه خوانی-سال 87		3,210	0:10:56
8	خدا داده به موسی دختری شبیه زینب-سال 85		2,714	0:09:14
9	یا حضرت معصومه مدد مدد		4,796	0:20:26
10	هوش کجاست، روح کجاست؟		1,618	0:13:09
11	گرم دل آسمون از حرارت عشق خدا		1,167	0:06:35
12	زآسمان شمیم کوثر آمد		506	0:07:43

 

6. سید مهدی میرداماد
ردیف	موضوع	اجرا	حجم (KB)	زمان
1	ای در یم عصمت (جدید، سرود سال 94)		3,198	0:03:19
2	موسی که دید حال و هوایت (جدید، مدیحه سال 94)		6,748	0:07:06
3	رو شونه ها علم تو هست (جدید، سرود سال 94)		9,617	0:10:10
4	باز دل خرابم میتپه تو سینه (جدید، سرود سال 93)		2,672	0:08:51
5	از شب میلاد تو اینگونه حاصل میشود (جدید، سرود سال 93)		1,473	0:04:45
6	شب عشقه به خدا، همه بچه شیعه ها (سرود سال 92)		3,043	0:08:17
7	ای کوثر کوثر رسول الله (سرود سال 90)		1,174	0:03:19
8	یا معصومه به درد من دوا بده (سرود سال 89)		4,001	0:11:22
9	یک عمر کنم نثار جان و سر (مدح سال 89)		2,182	0:06:11
10	یا معصومه ملیکه ارض و سمائی (سرود سال 88)		1,739	0:04:55
11	باز هم از من بی پنجره سر برگرداند (مدح سال 88)		1,735	0:04:55
12	چشم های عاشق ما چشمه ی امیده (سرود سال 88)		1,751	0:04:57
13	دوباره دل من راهی جنونه (سال 87)		5,739	0:07:15
14	یا فاطمه اشفعی لنا فی الجنه		3,816	0:09:17
15	رسیده فصل شیدایی، در شراب مینایی		924	0:05:15
16	امشب بی قرارن دلای پاک و ساده		2,017	0:11:28
17	مهر روی تو محور خورشید نام تو - مدیحه خوانی		608	0:02:30
18	در تماشای جلال تو ادب باید داشت - مدیحه خوانی		408	0:01:40
19	تا ابد باغچه ی عطر بهار است اینجا - مدیحه خوانی		434	0:01:46
20	ساقی ساقی پیاله ای ز می بده		927	0:07:31
21	به خدا مهر تو رو من نمیدم به هر دو عالم		1,105	0:08:59
22	از کوچیکیم یادمه ، کبوتر این حریمم		247	0:01:22
23	فاطمه فاطمه یا معصومه		250	0:03:22

 

7. حاج حسین سیب سرخی
ردیف	موضوع	اجرا	حجم (KB)	زمان
1	برای دیدن تو ناله ها دارم (مدح سال 92)		4,327	0:14:29
2	بانوی ایران حضرت عشقه (سرود سال 92)		4,340	0:14:31

 

8. حاج محسن عرب خالقی
ردیف	موضوع	اجرا	حجم (KB)	زمان
1	کریمه کریمه کریمه ، لطف تو به ما از قدیمه (سرود سال 90)		1,026	0:02:54
2	نشسته ام بنویسم حرم حرم بانو (مدح سال 90)		3,580	0:10:10
3	دلم میگیره سه شنبه شب ها برا زیارت (سرود سال 90)		2,197	0:06:14

 

9. حاج منصور ارضی
ردیف	موضوع	اجرا	حجم (KB)	زمان
1	دارم به خدا یقین که ای معصومه		3,789	0:16:08

 

10. حسن باقری
ردیف	موضوع	اجرا	حجم (KB)	زمان
1	گل ولایت آمده بهار رحمت آمده		1,684	0:13:42
2	مدیحه خوانی		960	0:07:47

 

11. احمد ذوقی
ردیف	موضوع	اجرا	حجم (KB)	زمان
1	مدیحه خوانی		1,331	0:10:49

 

12. ابراهیم رحیمی
ردیف	موضوع	اجرا	حجم (KB)	زمان
1	زیارتت به دلامون صفا میده		1,026	0:08:20

 

13. حاج علی مالکی نژاد
ردیف	موضوع	اجرا	حجم (KB)	زمان
1	دل وصف تو را به صد زبان می گوید - مدیحه خوانی		1,289	0:10:29

 

14. عباس حیدر زاده
ردیف	موضوع	اجرا	حجم (KB)	زمان
1	مدیحه خوانی		1,336	0:10:52

 

15. مرحوم آغاسی
ردیف	موضوع	اجرا	حجم (KB)	زمان
1	مرغ دلم راهی قم می شود		118	0:00:55

 

16. احمد شمس
ردیف	موضوع	اجرا	حجم (KB)	زمان
1	مدیحه خوانی		1,938	0:15:47

 

17. علی آیینه چی
ردیف	موضوع	اجرا	حجم (KB)	زمان
1	معصومه ای نور خدا حافظ عصمت زهرا تویی		678	0:05:29

 

18. مهدی اکبری
ردیف	موضوع	اجرا	حجم (KB)	زمان
1	بی بی جان   مددی مددی		740	0:06:16

 

 

19. سید مجید بنی فاطمه
ردیف	موضوع	اجرا	حجم (KB)	زمان
1	مدینه غرق بارونه (جدید، سرود سال 94)		6,344	0:06:41
2	چنین گفت پیری ز آل پیمبر (جدید، مدیحه سال 94)		3,335	0:03:28
3	شکوفه های خنده روی هر لب (جدید، سرود سال 94)		7,828	0:08:16
4	شکر بر منت خدا داریم (مدح سال 93)		2,163	0:07:07
5	شب عشقه هوا شده بهاری (سرود سال 93)		1,654	0:05:22
6	ما را برای گدایش شدن آفریدن (مدح سال 92)		2,303	0:06:13
7	جام غمم سر آمده، دلم دوباره پر زده (سرود سال 92)		3,129	0:08:13
8	اشعار در مورد ائمه علیهم السّلام		2,853	0:23:09

 

20. محمد فصولی
ردیف	موضوع	اجرا	حجم (KB)	زمان
1	دل تا حرمت پر زد بر خاک درت (جدید، سرود سال 94)		4,600	0:04:49
2	الله الله الله الله بارک الرضا (جدید، سرود سال 94)		4,311	0:04:30
3	دوباره تموم عالم شده خندون دوباره (جدید، سرود سال 94)		4,163	0:04:21
4	اخت الرضا السلطان (جدید، سرود سال 94)		2,470	0:02:33
5	در شب میلاد معصومه شوم (جدید، مدیحه سرایی سال 94)		2,026	0:02:04
6	یا رفیع ، او هاشمیه (جدید، ابتهال خوانی سال 94)		6,426	0:06:46

 

21. چایچیان (حسان)
ردیف	موضوع	اجرا	حجم (KB)	زمان
1	پروانه ها آوُردن رو بالشون ستاره		851	0:06:51

 

22. غلامرضا سازگار
ردیف	موضوع	اجرا	حجم (KB)	زمان
1	به چششم عقل زمین قدم زدی فاطمه		744	0:06:02
2	یا حضرت معصومه میلادت مبارک		654	0:05:18

 

23.حسن خلج
ردیف	موضوع	اجرا	حجم (KB)	زمان
1	تو آسمونا زمزمه اومد		2,253	0:12:46

 

24. احد قدمی
ردیف	موضوع	اجرا	حجم (KB)	زمان
1	حضرت معصومه، کریمه آل عبا، زینب ثانی		705	0:05:58

برای دانلود کردن مدیحه ها، روی آیکون  کلیک راست نموده و  گزینه …Save Target As را انتخاب نمایید.

با تشکر از سایت آوینی

...

یکی از القاب مشهور حضرت “عالم آل محمد” است. این لقب نشانگر ظهور علم و دانش ایشان می‌باشد. جلسات مناظره متعددی که امام با دانشمندان بزرگ عصر خویش، بویژه علمای ادیان مختلف انجام داد و در همه آنها با سربلندی تمام بیرون آمد دلیل کوچکی بر این سخن است، که قسمتی از این مناظرات در بخش "جنبه علمی امام” آمده است. این توانایی و برتری امام، در تسلط بر علوم یکی از دلایل امامت ایشان می‌باشد و با تأمل در سخنان امام در این مناظرات، کاملاً این مطلب روشن می‌گردد که این علوم جز از یک منبع وابسته به الهام و وحی نمی‌تواند سرچشمه گرفته باشد.

پدر و مادر امام:

پدر بزرگوار ایشان امام موسی کاظم (علیه السلام)پیشوای هفتم شیعیان بودند که در سال 183 ﻫ.ق. به دست هارون عباسی به شهادت رسیدند و مادر گرامیشان “نجمه” نام داشت.

 

تولد امام:

حضرت رضا (علیه السلام)در یازدهم ذیقعدﺓ الحرام سال 148 هجری در مدینه منوره دیده به جهان گشودند. از قول مادر ایشان نقل شده است که: “هنگامی‌که به حضرتش حامله شدم به هیچ وجه ثقل حمل را در خود حس نمی‌کردم و وقتی به خواب می‌رفتم، صدای تسبیح و تمجید حق تعالی و ذکر “لااله‌الاالله” را از شکم خود می‌شنیدم، اما چون بیدار می‌شدم دیگر صدایی بگوش نمی‌رسید. هنگامی‌که وضع حمل انجام شد، نوزاد دو دستش را به زمین نهاد و سرش را به سوی آسمان بلند کرد و لبانش را تکان می‌داد؛ گویی چیزی می‌گفت.”⁽²⁾

 نظیر این واقعه، هنگام تولد دیگر ائمه و بعضی از پیامبران الهی نیز نقل شده است، از جمله حضرت عیسی که به اراده الهی در اوان تولد، در گهواره لب به سخن گشوده و با مردم سخن گفتند که شرح این ماجرا در قرآن کریم آمده است.⁽³⁾

زندگی امام در مدینه:

حضرت رضا (علیه السلام)تا قبل از هجرت به مرو در مدینه زادگاهشان، ساکن بودند و در آنجا در جوار مدفن پاک رسول خدا و اجداد طاهرینشان به هدایت مردم و تبیین معارف دینی و سیره نبوی می‌پرداختند. مردم مدینه نیز بسیار امام را دوست می‌داشتند و به ایشان همچون پدری مهربان می‌نگریستند. تا قبل از این سفر، با اینکه امام بیشتر سالهای عمرش را در مدینه گذرانده بود، اما در سراسر مملکت اسلامی پیروان بسیاری داشت که گوش به فرمان اوامر امام بودند.

 امام در گفتگویی که با مأمون درباره ولایت عهدی داشتند، در این باره این گونه می‌فرمایند: “همانا ولایت عهدی هیچ امتیازی را بر من نیفزود. هنگامی که من در مدینه بودم فرمان من در شرق و غرب نافذ بود و اگر از کوچه‌های شهر مدینه عبور می‌کردم، عزیرتر از من کسی نبود. مردم پیوسته حاجاتشان را نزد من می‌آوردند و کسی نبود که بتوانم نیاز او را برآورده سازم مگر اینکه این کار را انجام می‌دادم و مردم به چشم عزیز و بزرگ خویش، به من مى‌نگریستند.”

امامت حضرت رضا (علیه السلام):

امامت و وصایت حضرت رضا (علیه السلام)بارها توسط پدر بزرگوار و اجداد طاهرینشان و رسول اکرم (صلی الله و علیه و اله) اعلام شده بود. به خصوص امام کاظم (علیه السلام)بارها در حضور مردم ایشان را به عنوان وصی و امام بعد از خویش معرفی کرده بودند که به نمونه‌ای از آنها اشاره می‌نماییم.

 یکی از یاران امام موسی کاظم (علیه السلام)می‌گوید: «ما شصت نفر بودیم که موسی بن‌جعفر به جمع ما وارد شد و دست فرزندش علی در دست او بود. فرمود: “آیا می‌دانید من کیستم؟” گفتم: “تو آقا و بزرگ ما هستی.” فرمود: “نام و لقب من را بگویید.” گفتم: “شما موسی بن جعفر بن محمد هستید.” فرمود: “این که با من است کیست؟” گفتم: “علی بن موسی بن جعفر.” فرمود: “پس شهادت دهید او در زندگانی من وکیل من است و بعد از مرگ من وصی من می‌باشد."»⁽⁴⁾ در حدیث مشهوری نیز که جابر از قول نبى ‌اکرم نقل می‌کند امام رضا (علیه السلام)به عنوان هشتمین امام و وصی پیامبر معرفی شده‌اند. امام صادق (علیه السلام)نیز مکرر به امام کاظم می‌فرمودند که “عالم‌ آل محمد از فرزندان تو است و او وصی بعد از تو می‌باشد.”

اوضاع سیاسی:

 مدت امامت امام هشتم در حدود بیست سال بود که می‌توان آن را به سه بخش جداگانه تقسیم کرد:

 ده سال اول امامت آن حضرت، که همزمان بود با زمامداری هارون.

1-      پنج سال بعد از‌ آن که مقارن با خلافت امین بود.

2-      پنج سال آخر امامت آن بزرگوار که مصادف با خلافت مأمون و تسلط او بر قلمرو اسلامی آن روز بود.

 مدتی از روزگار زندگانی امام رضا (علیه السلام)همزمان با خلافت هارون الرشید بود. در این زمان است که مصیبت دردناک شهادت پدر بزرگوارشان و دیگر مصیبت‌های اسفبار برای علویان (سادات و نوادگان امیرالمؤمنین) واقع شده است. در آن زمان کوشش‌های فراوانی در تحریک هارون برای کشتن امام رضا (علیه السلام)می‌شد تا آنجا که در نهایت هارون تصمیم بر قتل امام گرفت؛ اما فرصت نیافت نقشه خود را عملی کند. بعد از وفات هارون فرزندش امین به خلافت رسید. در این زمان به علت مرگ هارون ضعف و تزلزل بر حکومت سایه افکنده بود و این تزلزل و غرق بودن امین در فساد و تباهی باعث شده بود که او و دستگاه حکومت، از توجه به سوی امام و پیگیری امر ایشان بازمانند. از این رو می‌توانیم این دوره را در زندگی امام دوران آرامش بنامیم.

اما سرانجام مأمون عباسی توانست برادر خود امین را شکست داده و او را به قتل برساند و لباس قدرت را به تن نماید و توانسته بود با سرکوب شورشیان فرمان خود را در اطراف و اکناف مملکت اسلامی جاری کند. وی حکومت ایالت عراق را به یکی از عمال خویش واگذار کرده بود و خود در مرو اقامت گزید و فضل ‌بن ‌سهل را که مردی بسیار سیاستمدار بود، وزیر و مشاور خویش قرار داد. اما خطری که حکومت او را تهدید می‌کرد علویان بودند که بعد از قرنی تحمل شکنجه و قتل و غارت، اکنون با استفاده از فرصت دو دستگی در خلافت، هر یک به عناوین مختلف در خفا و آشکار عَلم مخالفت با مأمون را برافراشته و خواهان براندازی حکومت عباسی بودند؛ به علاوه آنان در جلب توجه افکار عمومی مسلمین به سوی خود، و کسب حمایت آنها موفق گردیده بودند و دلیل آشکار بر این مدعا این است که هر جا علویان بر ضد حکومت عباسیان قیام و شورش می‌کردند، انبوه مردم از هر طبقه دعوت آنان را اجابت کرده و به یاری آنها بر می‌خواستند و این، بر اثر ستم‌ها و نارواییها و انواع شکنجه‌های دردناکی بود که مردم و بخصوص علویان از دستگاه حکومت عباسی دیده بودند. از این رو مأمون درصدد بر آمده بود تا موجبات برخورد با علویان را برطرف کند. بویژه که او تصمیم داشت تشنجات و بحران‌هایی را که موجب ضعف حکومت او شده بود از میان بردارد و برای استقرار پایه‌های قدرت خود، محیط را امن و آرام سازد. لذا با مشورت وزیر خود فضل بن سهل تصمیم گرفت تا دست به خدعه‌ای بزند. او تصمیم گرفت تا خلافت را به امام پیشنهاد دهد و خود از خلافت به نفع امام کناره‌گیری کند، زیرا حساب می‌کرد نتیجه از دو حال بیرون نیست، یا امام می‌پذیرد و یا نمی‌پذیرد و در هر دو حال برای خود او و خلافت عباسیان، پیروزی است. زیرا اگر بپذیرد ناگزیر، بنابر شرطی که مأمون قرار می‌داد ولایت عهدی آن حضرت را خواهد داشت و همین امر مشروعیت خلافت او را پس از امام نزد تمامی گروه‌ها و فرقه‌های مسلمانان تضمین می‌کرد. بدیهی است برای مأمون آسان بود در مقام ولایتعهدی بدون این که کسی آگاه شود، امام را از میان بردارد تا حکومت به صورت شرعی و قانونی به او بازگردد. در این صورت علویان با خشنودی به حکومت می‌نگریستند و شیعیان خلافت او را شرعی تلقی می‌کردند و او را به عنوان جانشین امام می‌پذیرفتند. از طرف دیگر چون مردم حکومت را مورد تایید امام می‌دانستند لذا قیامهایی که بر ضد حکومت می‌شد جاذبه و مشروعیت خود را از دست می‌داد.

 او می‌اندیشید اگر امام خلافت را نپذیرد ایشان را به اجبار ولیعهد خود می‌کند که در اینصورت بازهم خلافت و حکومت او در میان مردم و شیعیان توجیه می‌گردد و دیگر اعتراضات و شورشهایی که به بهانه غصب خلافت و ستم، توسط عباسیان انجام می‌گرفت دلیل و توجیه خود را از دست می‌داد و با استقبال مردم و دوستداران امام مواجه نمی‌شد. از طرفی او می‌توانست امام را نزد خود ساکن کند و از نزدیک مراقب رفتار امام و پیروانش باشد و هر حرکتی از سوی امام و شیعیان ایشان را سرکوب کند. همچنین او گمان می‌کرد که از طرف دیگر شیعیان و پیروان امام، ایشان را به خاطر نپذیرفتن خلافت در معرض سئوال و انتقاد قرار خواهند داد و امام جایگاه خود را در میان دوستدارانش از دست می‌دهد.

سفر به سوی خراسان:

مأمون برای عملی کردن اهداف ذکر شده چند تن از مأموران مخصوص خود را به مدینه، خدمت حضرت رضا (علیه السلام)فرستاد تا حضرت را به اجبار به سوی خراسان روانه کنند. همچنین دستور داد حضرتش را از راهی که کمتر با شیعیان برخورد داشته باشد، بیاورند. مسیر اصلی در آن زمان راه کوفه، جبل، کرمانشاه و قم بوده است که نقاط شیعه‌نشین و مراکز قدرت شیعیان بود. مأمون احتمال می‌داد که ممکن است شیعیان با مشاهده امام در میان خود به شور و هیجان آیند و مانع حرکت ایشان شوند و بخواهند آن حضرت را در میان خود نگه دارند که در این صورت مشکلات حکومت چند برابر می‌شد. لذا امام را از مسیر بصره، اهواز و فارس به سوی مرو حرکت داد.ماموران او نیز پیوسته حضرت را زیر نظر داشتند و اعمال امام را به او گزارش می‌دادند.

 

حدیث سلسلة الذهب:

در طول سفر امام به مرو، هر کجا توقف می‌فرمودند، برکات زیادی شامل حال مردم آن منطقه می‌شد. از جمله هنگامیکه امام در مسیر حرکت خود وارد نیشابور شدند و در حالی که در محملی قرار داشتند از وسط شهر نیشابور عبور کردند. مردم زیادی که خبر ورود امام به نیشابور را شنیده بودند، همگی به استقبال حضرت آمدند. در این هنگام دو تن از علما و حافظان حدیث نبوی، به همراه گروه‌های بیشماری از طالبان علم و اهل حدیث و درایت، مهار مرکب را گرفته و عرضه داشتند: “ای امام بزرگ و ای فرزند امامان بزرگوار، تو را به حق پدران پاک و اجداد بزرگوارت سوگند می‌دهیم که رخسار فرخنده خویش را به ما نشان دهی و حدیثی از پدران و جد بزرگوارتان، پیامبر خدا، برای ما بیان فرمایی تا یادگاری نزد ما باشد.” امام دستور توقف مرکب را دادند و دیدگان مردم به مشاهده طلعت مبارک امام روشن گردید. مردم از مشاهده جمال حضرت بسیار شاد شدند به طوری که بعضی از شدت شوق می‌گریستند و آنهایی که نزدیک ایشان بودند، بر مرکب امام بوسه می‌زدند. ولوله عظیمی در شهر طنین افکنده بود به طوری که بزرگان شهر با صدای بلند از مردم می‌خواستند که سکوت نمایند تا حدیثی از آن حضرت بشنوند. تا اینکه پس از مدتی مردم ساکت شدند و حضرت حدیث ذیل را کلمه به کلمه از قول پدر گرامیشان و از قول اجداد طاهرینشان به نقل از رسول خدا و به نقل از جبرائیل از سوی حضرت حق سبحانه و تعالی املاء فرمودند: “کلمه لااله‌الاالله حصار من است پس هر کس آن را بگوید داخل حصار من شده و کسی که داخل حصار من گردد ایمن از عذاب من خواهد بود.” سپس امام فرمودند: “اما این شروطی دارد و من، خود، از جمله آن شروط هستم.”

 این حدیث بیانگر این است که از شروط اقرار به کلمه لااله‌الاالله که مقوم اصل توحید در دین می‌باشد، اقرار به امامت آن حضرت و اطاعت و پذیرش گفتار و رفتار امام می‌باشد که از جانب خداوند تعالی تعیین شده است. در حقیقت امام شرط رهایی از عذاب الهی را توحید و شرط توحید را قبول ولایت و امامت می‌دانند.

ولایت عهدی:

باری، چون حضرت رضا (علیه السلام)وارد مرو شدند، مأمون از ایشان استقبال شایانی کرد و در مجلسی که همه ارکان دولت حضور داشتند صحبت کرد و گفت: “همه بدانند من در آل عباس و آل علی (علیه السلام)هیچ کس را بهتر و صاحب حق‌تر به امر خلافت از علی بن موسی رضا (علیه السلام)ندیدم.” پس از آن به حضرت رو کرد و گفت: “تصمیم گرفته‌ام که خود را از خلافت خلع کنم و آن را به شما واگذار نمایم.” حضرت فرمودند: “اگر خلافت را خدا برای تو قرار داده جایز نیست که به دیگری ببخشی و اگر خلافت از آن تو نیست، تو چه اختیاری داری که به دیگری تفویض نمایی.” مأمون بر خواسته خود پافشاری کرد و بر امام اصرار ورزید. اما امام فرمودند:‌ “هرگز قبول نخواهم کرد.” وقتی مأمون مأیوس شد گفت: “پس ولایت عهدی را قبول کن تا بعد از من شما خلیفه و جانشین من باشید.” این اصرار مأمون و انکار امام تا دو ماه طول کشید و حضرت قبول نمی‌فرمودند و می‌گفتند: “از پدرانم شنیدم، من قبل از تو از دنیا خواهم رفت و مرا با زهر شهید خواهند کرد و بر من ملائک زمین و آسمان خواهند گریست و در وادی غربت در کنار هارون ‌الرشید دفن خواهم شد.” اما مأمون بر این امر پافشاری نمود تا آنجاکه مخفیانه و در مجلس خصوصی حضرت را تهدید به مرگ کرد. لذا حضرت فرمودند: “اینک که مجبورم، قبول می‌کنم به شرط آنکه کسی را نصب یا عزل نکنم و رسمی را تغییر ندهم و سنتی را نشکنم و از دور بر بساط خلافت نظر داشته باشم.” مأمون با این شرط راضی شد. پس از آن حضرت، دست را به سوی آسمان بلند کردند و فرمودند: “خداوندا! تو می‌دانی که مرا به اکراه وادار نمودند و به اجبار این امر را اختیار کردم؛ پس مرا مؤاخذه نکن همان گونه که دو پیغمبر خود یوسف و دانیال را هنگام قبول ولایت پادشاهان زمان خود مؤاخذه نکردی. خداوندا، عهدی نیست جز عهد تو و ولایتی نیست مگر از جانب تو، پس به من توفیق ده که دین تو را برپا دارم و سنت پیامبر تو را زنده نگاه دارم. همانا که تو نیکو مولا و نیکو یاوری هستی.”

جنبه علمی امام:

مأمون که پیوسته شور و اشتیاق مردم نسبت به امام و اعتبار بی‌همتای امام را در میان ایشان می‌دید می‌خواست تا این قداست و اعتبار را خدشه‌دار سازد و از جمله کارهایی که برای رسیدن به این هدف انجام داد تشکیل جلسات مناظره‌ای بین امام و دانشمندان علوم مختلف از سراسر دنیا بود، تا آنها با امام به بحث بپردازند، شاید بتوانند امام را از نظر علمی شکست داده و وجهه علمی امام را زیر سوال ببرند که  شرح یکی از این مجالس را می‌آوریم:

 "برای یکی از این مناظرات، مأمون فضل بن سهل را امر کرد که اساتید کلام و حکمت را از سراسر دنیا دعوت کند تا با امام به مناظره بنشینند. فضل نیز اسقف اعظم نصاری، بزرگ علمای یهود، روسای صابئین (پیروان حضرت یحیی)، بزرگ موبدان زرتشتیان و دیگر متکلمین وقت را دعوت کرد. مأمون هم آنها را به حضور پذیرفت و از آنها پذیرایی شایانی کرد و به آنان گفت: “دوست دارم که با پسر عموی من (مأمون از نوادگان عباس عموی پیامبر است که ناگزیر پسر عموی امام می‌باشد.) که از مدینه پیش من آمده مناظره کنید.” صبح روز بعد مجلس آراسته‌ای تشکیل داد و مردی را به خدمت حضرت رضا (علیه السلام)فرستاد و حضرت را دعوت کرد. حضرت نیز دعوت او را پذیرفتند و به او فرمودند: “آیا می‌خواهی بدانی که مأمون کی از این کار خود پشیمان می‌شود.” او گفت: “بلی فدایت شوم.” امام فرمودند: “وقتی مأمون دلایل مرا بر رد اهل تورات از خود تورات و بر اهل انجیل از خود انجیل و از اهل زبور از زبورشان و بر صابئین بزبان ایشان و بر آتش‌پرستان بزبان فارسی و بر رومیان به زبان رومی‌شان بشنود و ببیند که سخنان تک ‌تک اینان را رد کردم و آنها سخن خود را رها کردند و سخن مرا پذیرفتند آنوقت مأمون می‌فهمد که توانایی کاری را که می‌خواهد انجام دهد ندارد و پشیمان می‌شود و لاحول و لا قوه الا بالله العلی العظیم.” سپس حضرت به مجلس مأمون تشریف ‌فرما شدند و با ورود حضرت، مأمون ایشان را برای جمع معرفی کرد و سپس گفت: “دوست دارم با ایشان مناظره کنید.” حضرت رضا (علیه السلام)نیز با تمامی آنها از کتاب خودشان درباره دین و مذهبشان مباحثه نمودند. سپس امام فرمود: “اگر کسی در میان شما مخالف اسلام است بدون شرم و خجالت سئوال کند.” عمران صایی که یکی از متکلمین بود از حضرت سؤالات بسیاری کرد و حضرت تمام سؤالات او را یک به یک پاسخ گفتند و او را قانع نمودند. او پس از شنیدن جواب سؤالات خود از امام، شهادتین را بر زبان جاری کرد و اسلام آورد و با برتری مسلم امام، جلسه به پایان رسید و مردم متفرق شدند. روز بعد حضرت، عمران صایی را به حضور طلبیدند و او را بسیار اکرام کردند و از آن به بعد عمران صایی خود یکی از مبلغین دین مبین اسلام گردید.

 رجاء ابن ضحاک که از طرف مأمون مامور حرکت دادن امام از مدینه به سوی مرو بود، می‌گوید: «آن حضرت در هیچ شهری وارد نمی‌شد مگر اینکه مردم از هر سو به او روی می‌آوردند و مسائل دینی خود را از امام می‌پرسیدند. ایشان نیز به آنها پاسخ می‌گفت و احادیث بسیاری از پیامبر خدا و حضرت علی (علیه السلام)بیان می‌فرمود. هنگامی که از این سفر بازگشتم نزد مأمون رفتم. او از چگونگی رفتار امام در طول سفر پرسید و من نیز آنچه را در طول سفر از ایشان دیده بودم بازگو کردم. مأمون گفت: “آری، ای پسر ضحاک! ایشان بهترین، داناترین و عابدترین مردم روی زمین است."»

اخلاق و منش امام:

خصوصیات اخلاقی و زهد و تقوای آن حضرت به گونه‌ای بود که حتی دشمنان خویش را نیز شیفته و مجذوب خود کرده بود. با مردم در نهایت ادب تواضع و مهربانی رفتار می‌کرد و هیچ گاه خود را از مردم جدا نمی‌نمود.

 یکی از یاران امام می‌گوید: “هیچ گاه ندیدم که امام رضا (علیه السلام)در سخن بر کسی جفا ورزد و نیز ندیدم که سخن کسی را پیش از تمام شدن قطع کند. هرگز نیازمندی را که می‌توانست نیازش را برآورده سازد رد نمی‌کرد در حضور دیگری پایش را دراز نمی‌فرمود. هرگز ندیدم به کسی از خدمتکارانش بدگویی کند. خنده او قهقهه نبود بلکه تبسم می‌فرمود. چون سفره غذا به میان می‌آمد، همه افراد خانه حتی دربان و مهتر را نیز بر سر سفره خویش می‌نشاند و آنان همراه با امام غذا می‌خوردند. شبها کم می‌خوابید و بسیاری از شبها را به عبادت می‌گذراند. بسیار روزه می‌گرفت و روزه سه روز در ماه را ترک نمی‌کرد. کار خیر و انفاق پنهان بسیار داشت. بیشتر در شبهای تاریک، مخفیانه به فقرا کمک می‌کرد.”⁽⁵⁾ یکی دیگر از یاران ایشان می‌گوید: “فرش آن حضرت در تابستان حصیر و در زمستان پلاسی بود. لباس او در خانه درشت و خشن بود، اما هنگامی که در مجالس عمومی شرکت می‌کرد، خود را می‌آراست (لباسهای خوب و متعارف می‌پوشید).⁽⁶⁾ شبی امام میهمان داشت، در میان صحبت چراغ ایرادی پیدا کرد، میهمان امام دست پیش آورد تا چراغ را درست کند، اما امام نگذاشت و خود این کار را انجام داد و فرمود: “ما گروهی هستیم که میهمانان خود را به کار نمی‌گیریم.”⁽⁷⁾

 شخصی به امام عرض کرد: “به خدا سوگند هیچکس در روی زمین از جهت برتری و شرافت اجداد، به شما نمی‌رسد.” امام فرمودند:” تقوی به آنان شرافت داد و اطاعت پروردگار، آنان را بزرگوار ساخت.”⁽⁸⁾

 مردی از اهالی بلخ می‌گوید: “در سفر خراسان با امام رضا (علیه السلام)همراه بودم. روزی سفره گسترده بودند و امام همه خدمتگزاران حتی سیاهان را بر آن سفره نشاند تا همراه ایشان غذا بخورند. من به امام عرض کردم: “فدایت شوم بهتر است اینان بر سفره‌ای جداگانه بنشینند.” امام فرمود: “ساکت باش، پروردگار همه یکی است. پدر و مادر همه یکی است و پاداش هم به اعمال است.”⁽⁹⁾

 یاسر، خادم حضرت می‌گوید: «امام رضا (علیه السلام)به ما فرموده بود: “اگر بالای سرتان ایستادم (و شما را برای کاری طلبیدم) و شما مشغول غذا خوردن بودید بر نخیزید تا غذایتان تمام شود. به همین جهت بسیار اتفاق می‌افتاد که امام ما را صدا می‌کرد و در پاسخ او می‌گفتند: “به غذا خوردن مشغولند.” و آن گرامی می‌فرمود: “بگذارید غذایشان تمام شود."»⁽¹⁰⁾

 یکبار غریبی خدمت امام رسید و سلام کرد و گفت: “من از دوستداران شما و پدران و اجدادتان هستم. از حج بازگشته‌ام و خرجی راه را تمام کرده‌ام اگر مایلید مبلغی به من مرحمت کنید تا خود را به وطنم برسانم و در آنجا معادل همان مبلغ را صدقه خواهم داد زیرا من در شهر خویش فقیر نیستم و اینک در سفر نیازمند مانده‌ام.” امام برخاست و به اطاقی دیگر رفت و از پشت در دست خویش را بیرون آورد و فرمود: “این دویست دینار را بگیر و توشه راه کن و لازم نیست که از جانب من معادل آن صدقه دهی.”

 آن شخص نیز دینارها را گرفت و رفت. از امام پرسیدند: “چرا چنین کردید که شما را هنگام گرفتن دینارها نبیند؟” فرمود: “تا شرمندگی نیاز و سوال را در او نبینم.”⁽¹¹⁾

 امامان معصوم و گرامی ما در تربیت پیروان و راهنمایی ایشان تنها به گفتار اکتفا نمی‌کردند و در مورد اعمال آنان توجه و مراقبت ویژه ای مبذول می‌داشتند.

 یکی از یاران امام رضا (علیه السلام)می‌گوید: «روزی همراه امام به خانه ایشان رفتم. غلامان حضرت مشغول بنایی بودند. امام در میان آنها غریبه‌ای دید و پرسید: “این کیست؟” عرض کردند: “به ما کمک می‌کند و به او دستمزدی خواهیم داد.” امام فرمود: “مزدش را تعیین کرده‌اید؟” گفتند: “نه هر چه بدهیم می‌پذیرد.” امام برآشفت و به من فرمود: “من بارها به اینها گفته‌ام که هیچکس را نیاورید مگر آنکه قبلا مزدش را تعیین کنید و قرارداد ببندید. کسی که بدون قرارداد و تعیین مزد، کاری انجام می‌دهد، اگر سه برابر مزدش را بدهی باز گمان می‌کند مزدش را کم داده‌ای ولی اگر قرارداد ببندی و به مقدار معین شده بپردازی از تو خشنود خواهد بود که طبق قرار عمل کرده‌ای و در این صورت اگر بیش از مقدار تعیین شده چیزی به او بدهی، هر چند کم و ناچیز باشد؛ می‌فهمد که بیشتر پرداخته‌ای و سپاسگزار خواهد بود."»⁽¹²⁾

 خادم حضرت می‌گوید: «روزی خدمتکاران میوه‌ای می‌خوردند. آنها میوه را به تمامی نخورده و باقی آنرا دور ریختند. حضرت رضا (علیه السلام)به آنها فرمود: “سبحان الله اگر شما از آن بی‌نیاز هستید، آنرا به کسانی که بدان نیازمندند بدهید."»

مختصری از کلمات حکمت‌آمیز امام:

امام فرمودند: “دوست هر کس عقل اوست و دشمن هر کس جهل و نادانی و حماقت است.”

امام فرمودند: “علم و دانش همانند گنجی می‌ماند که کلید آن سؤال است، پس بپرسید. خداوند شما را رحمت کند زیرا در این امر چهار طایفه دارای اجر می‌باشند: 1- سؤال کننده 2- آموزنده 3- شنونده 4- پاسخ دهنده.”

امام فرمودند: “مهرورزی و دوستی با مردم نصف عقل است.”

امام فرمودند: “چیزی نیست که چشمانت آنرا بنگرد مگر آنکه در آن پند و اندرزی است.”

امام فرمودند: “نظافت و پاکیزگی از اخلاق پیامبران است.”

شهادت امام:

 در نحوه به شهادت رسیدن امام نقل شده است که مأمون به یکی از خدمتکاران خویش دستور داده بود تا ناخن‌های دستش را بلند نگه دارد و بعد به او دستور داد تا دست خود را به زهر مخصوصی آلوده کند و در بین ناخن‌هایش زهر قرار دهد و اناری را با دستان زهر‌آلودش دانه کند و او دستور مأمون را اجابت کرد. مأمون نیز انار زهرآلوده را خدمت حضرت گذارد و اصرار کرد که امام از آن انار تناول کنند. اما حضرت از خوردن امتناع فرمودند و مأمون اصرار کرد تا جایی که حضرت را تهدید به مرگ نمود و حضرت به جبر، قدری از آن انار مسموم تناول فرمودند. بعد از گذشت چند ساعت زهر اثر کرد و حال حضرت دگرگون گردید و صبح روز بعد در سحرگاه روز 29 صفر سال 203 هجری قمری امام رضا (علیه السلام)به شهادت رسیدند.

تدفین امام:

به قدرت و اراده الهی امام جواد (علیه السلام)فرزند و امام بعد از آن حضرت به دور از چشم دشمنان، بدن مطهر ایشان را غسل داده و بر آن نماز گذاردند و پیکر پاک ایشان با مشایعت بسیاری از شیعیان و دوستداران آن حضرت در مشهد دفن گردید و قرنهاست که مزار این امام بزرگوار مایه برکت و مباهات ایرانیان است.

_{منبع:پايگاه اطلاع رساني حجت الاسلام و المسلمين محمد علي جاودان}

 

«انس بن مالک» می گوید:

رسول خدا در یکشنبه ی ماه ذیقعده از منزل بیرون آمد و فرمود:

ای مردم، کدام یک از شما می خواهد توبه کند؟

عرض کردیم: همه می خواهیم توبه کنیم…

فرمود: غسل کنید و وضو بگیرید و چهار رکعت نماز- در هر رکعت یک بار فاتحه الکتاب، سه بار قل هو الله احد و هر کدام از دو سوره معوذتین( فلق و ناس )  را یک بار- بخوانید، سپس هفتاد بار استغفار کنید و آن را به « لا حول و لا قوه الا بالله العلی العظیم» ختم کنید. آن گاه بگویید:

«یا عزیزُ یا غفار، اِغفِر لی ذُنوبی و ذُنوبَ جَمیعِ المُومنینَ و المُومِنات، فَاِنّه لا یَغفِرُ الذُّنوبَ الّا اَنت»

سپس فرمود: هر بنده ای از امت من این عمل را انجام دهد، از آسان به او ندا می شود: «ای بنده ی خدا، عمل خود از نو آغاز کن؛ زیرا توبه ی تو پذیرفته و گناه تو آمرزیده شد.» و فرشته ای از زیر عرش به او خطاب می کند: «ای بنده خجسته باد بر تو و فرزندان تو!» و فرشته ای دیگر ندا می کند: «ای بنده، دشمنان تو در روز قیامت از تو راضی خواهند گردید.»

و فرشته ای دیگر ندا می کند: «ای بنده، تو مومن از دنیا می روی و دین تو از تو گرفته نمی شود و قبر تو گشوده و نورانی می شود.»

و فرشته ای دیگر ندا می کند: «ای بنده، پدر و مادر تو از تو راضی خواهند گردید، اگر چه از تو ناخشنود باشند و پدر و مادر و فرزندان تو آمرزیده شدند و روزی تو در دنیا و آخرت گشوده و فراوان خواهد بود.»

و جبرئیل علیه السلام ندا می کند:

«من همراه با فرشته ی مرگ می آیم و به او سفارش می کنم که با تو به نرمی رفتار کند و اثر مرگ حتی خراشی در تو ایجاد نخواهد کرد و فقط روح تو به آرامی از بدنت خارج خواهد شد.»

عرض کردیم: ای رسول خدا، اگر بنده ای این عمل را در غیر این ماه انجام دهد، چه اثری خواهد داشت؟

فرمود: «همانند آن چه توصیف کردم برای او خواهد بود و این سخنان را جبرئیل علیه السلام آنگاه که خداوند مرا به آسمان (معراج) بر، به من آموخت.»

_{منبع:پايگاه اطلاع رساني حجت الاسلام و المسلمين محمد علي جاودان} 

...

با آغاز خلافت مأمون اين خليفه مکار عبّاسى، او نيز همانند اسلاف غدّارش براى مقابله بانفوذ روبه گسترش تعاليم امامان معصوم و اهل بيت علیه السلام عصمت و طهارت بر دل هاى مشتاقان و جلوگيرى از انسجام سياسي شيعيان حضرت علي علیه السلام به ترفندى ديگر متوسّل شده و امام رضا علیه السلام را به پايتخت خود «مرو» دعوت نمود. امام با اکراه اين دعوت را پذيرفتند و بدون اين که کسى از بستگان و اهل بيت علیه السلام خود را همراه ببرند به سوى «مرو» حرکت نمودند. حضرت فاطمه معصومه علیه السلام در سال 201 هـ ق، يک سال پس از ورود امام رضا علیه السلام به مرو، با چهار تن از برادران و گروهى از برادرزادگان  به سوى خراسان حرکت نمودند و چون اين کاروان کوچک به حوالي ساوه رسيد عدّه اى از دشمنان اهل بيت علیه السلام به دستور مأمون عبّاسى راه را بر آنان بستند و در يک درگيرى نابرابر همه برادران و تقريباً اکثر مردان همراه کاروان را که حدود 23 نفر بودند به شهادت رساندند. حضرت معصومه سلام الله علیها از شدّت رنج و تأثّر روحي بيمار گرديد و بنا بر قولی حضرت را مسموم کردند . چون شب هنگام خبر به مردم  قم و  آل سعد رسيد، موسي بن خزرج به نمايندگى آنان، در همان هنگام از قم به قصد ساوه حرکت کرد تا ايشان را به قم دعوت کند. پس از ديدار حضرت و پذيرفتن دعوت وى، خود زمام مرکب ايشان را در دست گرفت و به سوى قم و به منزل و سراى خويش آورد.

در روايت ديگرى آمده است، هنگامى که حضرت فاطمه معصومه علیه السلام به شهر ساوه قدم نهاد، از همراهان خود پرسيد؛ مسافت اين جا تا قم چقدر است. پاسخ را گفتند. در اين هنگام به ياد خبرى  از پدرش افتاد. لذا فرمود: مرا به قم ببريد که از پدر بزرگوارم بارها می شنيدم که قم مرکز شيعيان ماست. بدين ترتيب باقيمانده افراد کاروان به جاى رفتن به «مرو» به جانب قم تغيير مسير داده و در 23 ربيع الاوّل سال 201 هـ ق وارد قم شدند. خبر ورود آن حضرت به قم براى همه مسرّت آفرين و هيجان انگيز بود. بزرگان و ساير مردم، به استقبال آن حضرت آمدند و پروانه وار و مشتاقانه ايشان را در ميان گرفتند. در پيشاپيش آنان شخصيت برجسته شهر، موسى بن خزرج اشعرى حرکت نمود و افسار شتر آن حضرت را به دست گرفته و افتخار می کرد تا آنکه  به درخواست او، حضرت در منزلش اقامت نمود.

بيمارى حضرت که از غم هجران برادر و شهادت و مظلوميت ديگر برادران و همراهان و يا سمّى که به ايشان داده شده است، هفده روز ادامه يافت و ايشان بهتر از هرکس به حال خود و کوتاهى عمرش آگاه بود، روزهاى آخر عمر را به عبادت و راز و نياز با معبود يگانه مشغول بود .

سرانجام در روز دهم ربيع الثانى و «بنا بر قولى دوازدهم ربیع الثانى» سال ٢٠١ هجرى پيش از آن كه ديدگان مباركش به ديدار برادر روشن شود، در ديار غربت و با اندوه فراوان در سن 28 سالگی ديده از جهان فروبست و شيعيان را در ماتم خود به سوگ نشاند .

 عبادتگاه روزهاى پايانى عمر ايشان، که هم اکنون به  نام «بيت النّور» معروف است ، زيارتگاه شيفتگان اهل بيت علیه السلام عصمت و طهارت است.

از آنجا که نخستين بار ميرابوالفضل عراقى، مسجدي در کنار بیت النور  بنا نمود، آن محله و محوّطه وسيع اطراف آن به «ميدان مير» مشهور گرديده است.

پس از وفات، پيکر مطهّر و شريف حضرت فاطمه معصومه سلام الله علیها   را غسل داده و کفن کردند و باشکوه فراوان تشييع و در محلّى موسوم به «باغ بابلان» که اکنون روضه منوره حضرت است به خاک سپردند. در اين که چه کسى بدن مطهّر آن حضرت را داخل قبر قرار دهد و ايشان را به خاک سپارد، همه متحير بودند. آل سعد بيش از همه در اين باره با هم گفتگو کردند که چه کسى را داخل سرداب نمايند تا جنازه خانم را دفن کند. پس از تبادل نظر، رأى ايشان بر اين قرار گرفت که مرد پرهيزکار و خادم بسيار پير ايشان به نام «قادر»، متصدّى دفن شود. چون دنبال آن پير مرد صالح فرستادند، ناگاه دو سواره نقابدار از سوى «رمله» (ريگزار) سمت قبله نمايان شدند و به سرعت نزديک گرديدند و پس از اقامه نماز بر پيکر آن بانوى مکرّمه، يکى از آن دو وارد قبر شد و ديگرى جسد پاک و مطهّر آن صدّيقه را برداشت و به دست او داد تا در دل خاک نهان سازد. آن دو نفر پس از پايان مراسم بدون آن که با کسى سخن گويند بر اسب هاى خود سوار و از محلّ ناپديد شدند و کسى آن دو نفر را نشناخت. به نظر مى آيد که آن دو بزرگوار، دو امام و حجّت خداوند بوده اند.

حضرت معصومه سلام الله علیها از پرهيزگارترين زنان شيعه و از زنان عالمه و محدّثه بوده  و روايات متعددى از طريق ايشان در کتب احاديث شيعه و اهل سنّت آمده است. ايشان در عبادت و زهد شهره بود و در فضل و کمال، به مدارج عالى نايل آمده است. القاب و صفات بسيارى که حضرت فاطمه معصومه سلام الله علیها بدان معروف گرديد، نشانه سجاياى والاى اخلاقي ايشان است. در یکی از زيارت نامه های آن حضرت، القابى همچون «طاهره» پاکيزه، «حميده» ستوده خصال، «برّه» نيکو رفتار و تربيت شده، «نقيه» پاک خصلت، «مرضيه» مورد رضاي پروردگار، «رضيه» راضى از حق، «محدّثه» راوى حديث، «شفيعه» شفاعت کننده در روز جزا و «معصومه» به ايشان اطلاق شده است. اما مشهورترین لقب حضرت ، طبق فرموده امام رضا علیه السلام لقب معصومه است..

_{منبع:پايگاه اطلاع رساني حجت الاسلام و المسلمين محمد علي جاودان}

حجت الاسلام الیاسی:

امام صادق علیه السلام فرمودند: اگر دو نفر مومن همدیگر را زیارت کنند دلشان احیا می شود.

اثر این ذکری که فرمودند: در زیارت هایتان امر ما را احیا کنید، آثار متعددی دارد: اولینش این است که ذکر اهل بیت علیهم السلام ذکر خداوند است.

یعنی مثل این است که دارید ذکر خدا را می گویید.

فرمودند: شیعیان ما کسانی هستند که با هم مهربان هستند. ذکر ما ذکر خدا است.

مراسم عزاداری شهادت امام صادق علیه السلام با سخنرانی حجت الاسلام الیاسی و مداحی حاج سید محمد جوادی و کربلایی حسین طاهری در هیئت انصار العباس علیه السلام برگزار شد.

در ادامه خبر متن سخنرانی حجت الاسلام الیاسی را می خوانید: 

امیرالمومنین علیه السلام فرمودند: شیعیان ما کسانی هستند که به دیدار همدیگر می روند برای احیای امر ما. خود دید و بازدید در اسلام قالب های مختلفی دارد یکی از آنها صله رحم است. رحم یعنی چیزی که شما به آن وابستگی دارید. اگر اهل گناه باشند دید و بازدید نمی خواهد. اگر می بینی که فرزندت تأثیر می گیرد واجب نیست ولی سراغ از آن ها بگیر و به آنها خیر برسان. بالاترین مصداق ذیل آیه اولی الارحام امام زمان عجل الله تعالی فرجه هستند. قطع رحم در اسلام خیلی تأکید شده است که هر کسی آن را انجام دهد دعاهایش مستجاب نمی شود. یکی از موانع استجابت دعا قطع رحم است. بالاترین شخص که امام زمان عجل الله تعالی فرجه است را من قطع ارتباط کرده ام و خبری از او نمی گیرم.

...

علی بن مهزیار 20 سال برای دیدن امام زمان عجل الله تعالی فرجه تلاش کرد و سال بیستم توفیق پیدا کرد به خیمه امام برود. حضرت فرمودند: کجا هستی چرا به دیدن من نمی آیی؟ علی بن مهزیار گفت: من بیست سال است که در به در دنبال شما می گردم. حضرت فرمودند: دنبال من نبودی. اینکه در نمازها برای امام زمان عجل الله تعالی فرجه دعا کنیم صله رحم کردن می شود. امام زمان با کسی قطع رابطه نمی کند.

امام صادق علیه السلام فرمود: شیعیان ما این ها هستند که به دید و بازدید هم می روند برای احیای امر ما، نه برای شرکت در مجالس گناه. امام زمان عجل الله تعالی فرجه فرمودند: خدا رحمت کند کسانی را که امر ما را احیا می کنند. صیغه ماضی است. یعنی پیش از این خدا رحمتش را برای کسانی قرار داده است که امر اهل بیت علیهم السلام را در مجالسشان احیا کنند. این مجالس را قدر بدانید. این امنیت است که این مجالس به راحتی برگزار می شود. در زمان رضا شاه جرأت نداشتند مجلسی بگیرند.

 امام صادق علیه السلام فرمودند: اگر دو نفر مومن همدیگر را زیارت کنند دلشان احیا می شود. اثر این ذکری که فرمودند: در زیارت هایتان امر ما را احیا کنید، آثار متعددی دارد: اولینش این است که ذکر اهل بیت علیهم السلام ذکر خداوند است. یعنی مثل این است که دارید ذکر خدا را می گویید. فرمودند: شیعیان ما کسانی هستند که با هم مهربان هستند. ذکر ما ذکر خدا است.

من باید ببینم حسین علیه السلام چه چیزی را دوست دارد من هم عاشق او شوم. نماز را دوست داشت من هم باید عاشق نماز شوم.

دومین اثر این است که ذکر اهل بیت علیهم السلام باعث آرامش دل ها و قلوب می شود. هر چه آثار برای ذکر خدا است برای ذکر اهل بیت علیهم السلام هم هست. “الا بذکر الله تطمئن القلوب". مثل یک جایی که نور مهتاب به آن بتابد روشن می شود. دلی که در آن ذکر اهل بیت باشد ذکر خدا هم هست.

خاصیت ذکر اهل بیت علیهم السلام این است که اگر گناه کنیم از آن لذت نمی بریم. باید به دنبال خوبی ها بود. جامعه سالم جامعه ای است که ذکر اهل بیت علیهم السلام در آن باشد. این جامعه آرامش پیدا می کند. از خانه و خانواده ای که ذکر اهل بیت علیهم السلام گرفته شود آرامش گرفته می شود. یعنی اگر در خانه ات ذکر اهل بیت علیهم السلام بود در آن آرامش برقرار می شود.

سوم فرمود که دل های شما نسبت به یکدیگر مهربان می شود. خاصیت ذکر اهل بیت این است. قرآن فرمود: کسانی هستند که در دنیا دوست و در آخرت دشمن هستند. اما کسانی که با ذکر اهل بیت علیهم السلام با هم دوست شوند در آخرت هم با هم دوست هستند.

منبع: وارث

«یعنی من متولی غسل رسول‌الله شدم و ملائکه مرا کمک می­‌کردند و در دیوار خانه­‌اش گریه می­‌کردند و ضجه می­‌زدند. گروهی از فرشتگان پایین می­‌آمدند و گروهی به آسمان می­‌رفتند؛ و گوش من از صدای آهسته آنان خالی نمی­‌شد.»

آیت‌الله سید جعفر مرتضی عاملی (متولد ۱۳۶۴ ق لبنان) از نسل امام سجاد -علیه السلام- است. وی تحصیلات دینی خود را از ابتدا تا سال ۱۳۸۲ ق در لبنان پی گرفت و سپس در ادامه تحصیل در نجف اشرف رحل اقامت افکند. معظم له در سال ۱۳۸۸ ق به قم مهاجرت نمود. در حوزه علمیه قم، نزد حضرات آیات میرمحمدی، میرزا هاشم آملی، شبیری زنجانی، فانی، حائری و … حاضر شد و همزمان به پژوهش­‌های جدی در حوزه تاریخی و عقاید شیعی، همت گماشت. از فعالیت­‌های مهم وی در سال‌های اقامت در ایران، راه‌اندازی «منتدا یا مدرسه علمیه جبل عاملی­‌ها» در قم و تدریس در دانشگاه تربیت مدرس بوده است. استاد پس از ۲۵ سال اقامت در شهر مقدس قم، به‌سوی موطن خود رهسپار شد و تلاش­‌های علمی، پژوهشی و تربیتی خود را در جنوب لبنان که آن زمان در اشغال اسرائیل بود ادامه داد. وی در این سال­‌ها علاوه بر پژوهش در زمینه‌ی تاریخی و کلام شیعی و تأسیس مرکزی تحقیقاتی در بیروت، به برگزاری جلسات مختلف برای جوانان شیعه لبنانی همت گماشت و از این راه، نسلی از فعالان مذهبی در میان شیعیان لبنان به وجود آورد.

یکی از مهم­‌ترین اقدامات نهادی ایشان در مسیر آموزش مبانی اعتقادی، تأسیس حوزه علمیه­‌ای در سال ۱۳۷۷ ش در شهر بیروت است.

کتابخانه مجازی (نرم‌افزار) مجموعه آثار علامه سید جعفر مرتضی عاملی شامل متن کامل ۱۷ عنوان کتاب در ۸۳ جلد، با این موضوعات است: سیره پیامبر اکرم -صلی‌الله‌علیه‌وآله- و حضرت علی -علیه‌السلام- حضرت زهرا -سلام‌الله‌علیها- امام رضا -علیه‌السلام- علوم قرآنی، تفسیر، … . عناوین برخی از آثار مکتوب معظم عبارت است از:

۱٫ ابوذر لا اشتراکیه و لا مزدکیه

۲٫ احیوا أمرنا

۳٫ افلا تذکرون! (حورات فی الدین و العقیده)

۴٫ امام علی – علیه‌السلام – و النبی یوشع (تاریخ یعید نفسه)

۵٫ الجزیره الخضراء و مثلث برمودا

۶٫ الحیاۀ السیاسیۀ للإمام الجواد – علیه‌السلام –

۷٫ الحیاۀ السیاسیۀ للإمام الرضا – علیه‌السلام –

۸٫ الزواج الموقت فی الإسلام «المتعۀ» (دراسۀ و تحلیل)

۷٫ الشهاده الثالثۀ فی الأذان و الاقامه (شبهات و ردود)

۱۰٫ الصحیح من السیره الأمام علی – علیه‌السلام –

۱۱٫ الصحیح من سیرۀ النبی الأعظم – صلی‌الله علیه و اله – (در سال ۱۳۷۱ برنده جایزه کتاب سال شد.)

۱۲٫ المواسم و المراسم

۱۳٫ الولایۀ التشریعیه

۱۴٫ اهل بیت – علیهم‌السلام – فی آیه التطهیر (دراسۀ و تحلیل)

۱۵٫ حدیث الإفک

۱۶٫ ردّ الشمس لعلیّ – علیه‌السلام –

۱۷٫ ظلامۀ أبی­طالب – علیه‌السلام – (تاریخ و نقد)

۱۸٫ ظلالۀ أم کلثوم (تحقیق و دراسۀ)

۱۹٫ علی – علیه‌السلام – و الخوارج (تاریخ و دراسۀ)

۲۰٫ الغدیر و المعارضون او عواصف علی صفاف الغدیر- علیه‌السلام –

۲۱٫ کربلا فوق الشبهات (حدیث عن التشکیک و المشککین)

۲۲٫ لست بفوق ان اخطئ من کلام علی – علیه‌السلام –

۲۳٫ مأساه الزهرا – سلام‌الله‌علیها – (شبهات و ردود)

۲۴٫ مختصر و مفید (اسئلۀ و أجوبۀ فی الدین و العقیدۀ)

۲۵٫ مراسم عاشوراء (شبهات و ردود)

۲۶٫ موقف علیّ- علیه‌السلام – فی الحدیبیۀ

۲۷٫ میزان الحق

۲۸٫ الصحیح من السیرۀ الامام الحسین – علیه‌السلام –

۲۹٫ تفسیرقرآن.

 آنچه در ادامه می­‌آید، نتیجه دیدار و گفتگویی است که به همت آقازاده مکرم علامه و با شرکت دکتر محمد نصیری، حجت‌الاسلام حسین ظفری، آقایان سید مهدی میرمسیب، حجت شعبانی و سید مجتبی مجاهدیان، منعقد شد. ضمن آرزوی شفای عاجل و رفع کسالت از وجود بابرکت علامه سید جعفر مرتضی عاملی، مشروح گفتگو با معظم ­له تقدیم شما گرامیان می‌­شود.

...

 

 با تشکر از حضرت استاد که ما را پذیرفتند و امید به شفای عاجل معظم­له. اگر اجازه بدهید بحثی را مطرح کنیم. چنانچه مستحضرید، حضرت علی بن ابیطالب -علیه‌السلام- در خطبه قاصعه که علاوه بر نهج‌البلاغه، در منابع اهل سنت نیز آمده، در توصیف و تاریخ‌­نگاری دوران پیش از بعثت پیامبر اکرم – صلی‌الله علیه و اله – و زمانی که در منزل و دامان رسول‌الله -صلی‌الله‌علیه‌وآله- تربیت می­‌شد، می­‌فرماید:

«لَقَد کَانَ یَجاوِرُ فِی کُلِ سَنَۀٍ بِحِرَاء فَأرَاهُ غَیرٍی وَ لَم یَجمِع بَیتُ وَاحِدٌ یومَئِذٍ فِی الإِسلاَمِ غَیرِ رَسُولِ اللهِ و خدِیجۀَ و أنَا ثَالِثُهُمَا أرَی نُورَ الوَحی وَ الرِّسَالۀِ وَ أشُمُّ رِیحَ النُّبُوۀ»؛

 «یعنی رسول‌الله -صلی‌الله‌علیه‌وآله- هرسال در غار حرا خلوت می‌­گزید، من او را می‌­دیدم و جز من کسی وی را نمی­‌دید. آن هنگام جز خانه­‌ای که رسول خدا و خدیجه، در آن بودند در هیچ خانه­‌ای مسلمانی را نیافته بود. من سومین آنان بودم، روشنایی وحی و پیامبری را می­‌دیدم و بوی نبوت را استشمام می­‌کردم»؛

 طبری نیز درباره دوران قبل از بعثت می­‌گوید، از عنایات الهی به علی بن ابیطالب -علیه‌السلام- این است که در خانه رسول‌الله -صلی‌الله‌علیه‌وآله- بوده است. سپس حضرت علی -علیه‌السلام- در قسمتی از آخرِ گزارش خود، می­‌فرماید:

 «وَ لَقَد وُلِّیتُ غُسلَه و الملائکه اغوانی ضجت الدار و الأفنیه ملا یهبظ و ملا یعرُجُ و ما فارقت سمعی هینمۀ منهم»[۱]

«یعنی من متولی غسل رسول‌الله شدم و ملائکه مرا کمک می­‌کردند و در دیوار خانه­‌اش گریه می­‌کردند و ضجه می­‌زدند. گروهی از فرشتگان پایین می­‌آمدند و گروهی به آسمان می­‌رفتند؛ و گوش من از صدای آهسته آنان خالی نمی­‌شد.»

 در این‌جا علاوه بر موقعیت، نحوه تاریخ­‌نگاری حضرت امیر-علیه‌السلام- از دوران پیش از بعثت و نیز آخرین لحظات حیات دنیوی رسول‌الله-صلی‌الله‌علیه‌وآله- مشخص می‌­شود. این­‌گونه تاریخی که حضرت -علیه‌السلام- مطرح می­‌کند غیر از تاریخی است که امروز بیشتر مورخان به آن می­‌پردازند. تاریخ‌نگاری امروز، امری مادی و صوری است درصورتی‌که آن‌چه حضرت علی -علیه‌السلام- در بیان تاریخ مطمح نظر (مقصود) دارد، بیشتر امر ماوراء الطبیعی است.

مصاحبه‌کننده: حال می‌­خواهیم این مطلب را به بحث­‌های کلامی و تاریخی گره بزنیم که سرآغاز مباحث اساسی است؛ و اتفاقاً حضرت‌عالی آغازگر بسیاری از آن‌ها بوده‌­اید. لطفاً اکنون دراین‌باره برای ما بگویید: 

علامه: «من هم از تشریف‌فرمایی شما تشکر می­‌کنم.»

حرف شما صحیح است و من هم در چند جا از نوشته­‌هایم به این مطلب اشاره‌کرده‌ام که «غیب» جزئی از زندگی انبیا و ائمه اطهار -علیهم‌السلام- ازجمله حضرت علی -علیه‌السلام- است.

 

 وقتی تاریخ زندگی پیامبر اکرم و ائمه اطهار علیه سلام را می‌­خوانیم، ملاحظه می­‌کنیم که زندگی آن‌ها پر از امور غیبی (معجزه، کرامت، امور ماورایی) است و «غیب» مسئله‌­ای است که ما به آن نیازمندیم؛ اما مشکل این‌جاست که ما «غیب» را در زندگی معصومان -علیهم‌السلام- بعید می­‌دانیم؛ دلیلش هم آن است ما در جوّی مادی و عصری فنّاوری زده زندگی می­‌کنیم؛ به‌­ویژه آنکه کمونیست­‌ها و برخی دیگر در دوران معاصر، حدود هفتادسال جنبه­‌های مادی امور را در تمامی اقوام و ملل تبلیغ می­‌کردند. این امر موجب شد که ما در مقابل آن­‌ها ضعیف شویم و تحت تأثیر آن‌ها قرار گیریم و درنتیجه متأثر از تمدن غربی و مادی­‌گرایی شرقی شدیم و این دو بر ما غلبه پیدا کردند.

 وقتی بچه بودم احساس می‌­کردم که شیعه به دلیل وجود همین اصل غربی و شرقی و نیز جوّ مادی حاکم، نمی­‌تواند به نحو شایسته از مسئله «غیبت» امام مهدی -عجّل‌الله‌‌تعالی‌ فرجه‌الشّریف- دفاع کند؛ و این مسئله به خانه­‌ها و تفکر فرزندانمان واردشده و ذهنیت­‌های ما را این­‌گونه کرده است. مثلاً زمانی که ده، پانزده‌ساله بودم، در جبل عامل گفتم که می‌­خواهم مسابقه‌ای در سطح منطقه به نام امام مهدی-عجّل‌الله‌ تعالی‌ فرجه‌الشّریف- برگزار کنم و تو گویی این مسئله بسیار عجیب بود. برای جوانان شیعه دفاع از حضرت ولی‌­ّعصر -عجّل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشّریف- و این‌که چگونه امکان دارد که حضرت ظهور کند، مشکل بود؛ علی­‌رغم این‌که ادلّه ظهور بسیار روشن است.

 بسیاری از نویسندگان ما به جنبه­‌های مختلف زندگی انبیا و ائمه -علیهم‌السلام- می­‌پردازند ولی متأسفانه معجزات را جزئی از زندگی ایشان نمی­‌آوردند! مثلاً معجزه عروج حضرت علی -علیه‌السلام- به آسمان، بخشی از تاریخ زندگی آن حضرت است که نمی‌­توان منکر آن شد؛ یا اینکه آن حضرت  -علیه‌السلام- با جنیان جنگید؛ هما‌ن­‌گونه که شیخ مفید می­‌فرماید: «این روایت (جنگیدن با جنیان) در میان شیعه و سنی از روایات مستقیضه (روایات شایع و متواتر) است».

 متأسفانه ما این مسائل را مطرح نمی‌­کنیم؛ که یا از طرح آن‌ها خجالت می‌­کشیم و یا این­که نمی‌­توانیم از خود در برابر هجمه‌­های برخی از خودی­‌ها دفاع کنیم؛ زیرا قبل از این­که با دشمنان مواجه شویم، با دوستان مواجه خواهیم شد! مشکل این است که دشمنان ما می­‌توانند لشکری متشکل از خودی­‌ها در میان ما تشکیل دهند! من در کتاب­‌های «الصحیح من سیرۀ الإمام علی -علیه‌السلام-» و «الصحیح من سیرۀ الامام حسین -علیه السلام-» (که تاکنون ده جلد آن به چاپ رسیده) و در دیگر آثارم، امور غیبی و ماورایی را که به آن معتقدم آورده‌­ام؛ چون آن‌ها را بخشی از تاریخ زندگانی آن حضرت می­‌دانم. نزد من فرقی نمی­‌کند که گفته می‌­شود حضرت علی -علیه‌السلام- فرمانده‌­ای بزرگ در جنگ‌­ها بود و عمرو بن عبدود را به قتل رساند یا در معرکه بدر نیمی از سپاه دشمن به هلاکت رساند و بین این جنبه شخصیت حضرت که گفته می­‌شود به آسمان عروج کرد. همواره سعی کرده­‌ام که به‌صورت ولو جزئی به این جنبه از زندگانی پیامبر -صلی‌الله‌علیه‌وآله- و ائمه -علیهم‌السلام- بپردازم.

پیش‌ازاین گفته­‌ام که یکی از آرزوهای من این است که در آینده کتاب «مدینۀ المعاجز» شیخ بحرانی را بازخوانی کنم و مسائل حساس ذکر شده در آن را در قالب کتابی تدوین نماییم؛ زیرا این‌ها بخشی از زندگانی پیامبر و ائمه -سلام‌الله‌علیهم‌اجمعین- هستند. چرا ما آن‌ها را به مردم عرضه نمی­‌کنیم؟! البته نباید باور این مسائل را به دیگران تحمیل کرد، بلکه باید آن‌ها را قانع نمود.

 

 سخن نخست در سوره «بقره» این است که «یؤمِنُونَ بِالغَیب» به غیب ایمان‌دارند، سپس می­‌فرماید: «و یقِیمونَ الصَّلاۀ»؛ البته ایمان به غیب باید با ادلّه غیب و توجیهات عقلانی آن‌که پیامبر – صلی‌الله‌علیه‌و‌اله- و ائمه -علیهم‌السلام- آن‌ها را برای ما مطرح کرده­‌اند، صورت گیرد.

به نظر می­‌آید عدم ذکر یا تلاش در اثبات و یا استشهاد به امور غیبی در زندگی و زمانه معصومان-علیهم‌السلام- در برخی از مجامع علمی، به ضعف شخصی گویندگان برمی‌گردد؛ چون خود بنیان محکم اعتقادی ندارند، نمی­‌توانند مسائل غیبی را چنان‌که باید هضم و سپس بیان کنند. به نظر حضرت‌عالی اگر ما قدری بیشتر درباره شأن انسان نه صرفاً مراتب انسانِ معصوم صحبت کنیم و بگوییم که همه انسا‌‌ن‌­ها می­توانند به شأن و مراتبی فراتر از کمال طبیعی خود برسند، آیا تا حدودی این مشکل مرتفع نمی­‌شود؟

این نکته­‌ی مهمی است. من هم در چندین بار این مسئله را در تألیفاتم یادآور شده‌­ام که «عصمت» مختص به ائمه و اولیاء نیست. هر انسانی لازم است که معصوم باشد؛ زیرا اگر خداوند از ما نمی­‌خواست که از همه گناهان پرهیز کنیم و اینکه برخی واجبات را انجام ندهیم، به این معنا بود که خداوند راضی به ترک آن امر شده است و درنتیجه انجام آن کار نزد خداوند، مطلوب، محبوب و یا واجب نبوده است؛ و این مسئله. عدم الزام به انجام واجب. آن را از درجه وجوب خارج می­‌کند. همچنین اگر انجام یک فعل، حرام باشد و خداوند راضی باشد ولو یک‌بار در تمام عمرمان، آن را انجام دهیم، معلوم می­‌شود که انجام آن حرام نبوده و در صورت عدم امتثال (به جای آوردنِ) فرمان الهی، مستحق عقوبتی نخواهیم بود؛ درحالی‌که این­‌گونه نیست. پس وقتی خداوند احکامی را وضع کرده است و دوست دارد که تمام واجبات را امتثال و از همه محرمات اجتناب کنیم. این دلیل بر آن است که تمام بشر مکلف به عصمت هستند وگرنه نسبت به آنچه مترتب بر انجام امور و ترک نواهی است، پس این کلام ذاتاً صحیح است چنانچه اشاره شد ما خجالت می­‌کشیم غیبی‌ات عمل پیامبر اکرم -صلی‌الله‌علیه‌وآله- یا حضرت امیر مؤمنان -علیه‌السلام- را که از تمام پیامبران به‌استثنای پیامبر اکرم -صلی‌الله‌علیه‌وآله- بالاتر بوده است، مطرح کنیم یا نمی‌­توانیم از آن دفاع کنیم؛ ولی درعین‌حال به دنبال خرافات غیبی هم می­رویم! بسیاری از مردم از طریق خواب­‌ها و ادعاهای بی­‌اساس خوار و ذلیل می­‌شوند؛ مثلاً کسی می­‌گوید من تو را در خواب دیدم که فلان کار را انجام می­‌دادی یا خواب دیدم که فلانی آدم بد یا خوبی است و من نیز بر اساس گفته­ او نسبت به آن فرد همین گمان بی‌اساس را پیدا می‌­کنم! برخی به سبب همین خرافات و دروغ­ها و ادعاهای بی­ اساسی که به‌هیچ‌وجه قابل‌اثبات نیستند، خود را باب الله و راه رسیدن به خدا می­‌دانند و شأن خود را بالاتر از انبیاء و اوصیا و حضرت رسول اکرم و امیر مؤمنان -علیه‌السلام- می­‌پندارند و ما نیز به آن‌ها ایمان می‌­آوریم و حتی در برخی موارد، کلام رسول‌الله -صلی‌الله‌علیه‌وآله- و حضرت علی -علیه‌السلام- را به دلیل عدم همخوانی با کلام این شخص مدعی، تأویل می­‌کنیم! و این تناقضی آشکار است.

دیده‌شده که از ذکر روایات معجزات پیامبر -صلی‌الله‌علیه‌وآله- مثلاً معراج نبی -صلی‌الله‌علیه‌وآله- که خداوند برای حضرتش مهیا کرده، به انواع بهانه­‌ها خودداری می­‌شود و یا منکر می­‌شوند، اما در همین حال به کسی معتقد می­‌گردند که آن‌ها را با ادعاهایی دست می­‌اندازد و مدعی می­‌شود که اهل معرفت یا صوفی است! این تناقض حاکی از ضعف شخصی آدمی و نیز سستی مبانی فکری و اعتقادی اوست. حقیقت آن است که ما ایمان به غیب را از طریق ژرف‌اندیشی در ادلّه آن و مستند بر دلیل و برهان قطعیِ خلل‌ناپذیر، تعمیق نبخشیده­‌ایم، بلکه آن را از راه شنیدن و انفعال و مسائل عاطفی پذیرفته‌­ایم. این ضعف شخصیتی نشأت‌گرفته از عدم نهادینه شدن ادله غیب و نیز بی‌­توجهی به ادله‌­ای است که آن را به‌صورت وجدانی برای ما اثبات می­‌کند.

 

برخی شیعه را متهم به غلو می‌­کنند و آن را نتیجه دوری و حاشیه‌نشینی شیعه از متن دنیای اسلام می­دانند! آیا دیده شدن رگه­‌هایی از غلو در برخی از گروه­‌های منسوب به شیعه می­‌تواند بهانه ابراز مخالفت با امر غیب را نزد برخی مغرضان و یا نادانان فراهم کرده باشد؟

این اتهام بنا بر قاعده«آدمی دشمن چیزی است که نمی­داند»[۲] است. شیعیان، عصر ائمه -علیهم‌السلام- ازجمله دوران امام جواد -علیه‌السلام- امام هادی -علیه‌السلام- و امام مهدی -عجّل الله تعالی فرجه شریف- را درک کرده­‌اند و این تشیع در مناطق دورافتاده همچون صحراها و بیابان­‌ها نبود، بلکه بیشتر در مراکز علمی همچون بغداد که محل اجتماع همه علمای برجسته اسلامی از دیار گوناگون بود، می­زیستند. پس تشیع در متن کار فرهنگی در جهان اسلام بود.

حکام وقت با تشیع در ستیز بودند؛ برخی علمای فرق دیگر اسلامی نیز با شیعه مقابله می­‌کردند؛ زیرا شیعیان امام و حجت داشتند و با پذیرش وجود تشیع، قدرت مخالفان محدود می­‌شد. پس حاکمان وقت چه بازور شمشیر و ابزارهای تبلیغاتی و ثروتی که در اختیار داشتند و چه با اتهام زنی و دروغ‌پردازی و دیگر ابزارها و چه با کمک دسیسه­‌های علمای درباری خود، با تشیع سر ستیز داشتند.

چنانکه گفته شد، شیعیان در مرکز تمدن زندگی می­‌کردند نه در روستاهای دورافتاده. معمولاً تبلیغات ضعیف منحصر به مناطق دورافتاده می­‌شوند؛ مثلاً خوارج در مراکز علمی زندگی نمی­‌کردند بلکه در کشورهایی چون لیبی و عمان بودند. پس شیعیان با مخالفت جدی همه‌جانبه و تمام‌عیار اعم از مبارزه نظامی، تبلیغاتی، ابزار مادی، حکومتی و جاسوسی و نیز دسیسه­‌های برخی علمای دیگر مواجه بودند. مأمون عباسی برای هر نفر شیعه یک جاسوس گماشته بود؛ پس مشخص است که چه اتفاقی می­‌افتد! علمای برجسته دیگر مذاهب نیز زمان ائمه کم سن و سال شیعه ازجمله دوران امام جواد -علیه‌السلام- (هفت‌ساله)، امام هادی – علیه‌السلام – (نه‌ساله) و امام مهدی – عجّل الله تعالی فرجه شریف – (پنج‌ساله) را درک کرده­ بودند. مثلاً بزرگان معتزلی، در زمان امام جواد -علیه‌السلام- بودند که بزرگ آن‌­ها نیز خود مأمون بود. ابوهیل علاف نیز با وی بود. عقل‌گراهای معتزله معتقد بودند نص دینی همچون آیات و روایات، لازم است که با عقل بشری، ولو عقل محدود، تأویل شود! حاکم وقت نیز با تمام ابزار موجود پشتیبان آن‌ها و تفکرات انحرافی­شان بود. در جهان تسنن، معتزله نقطه مقابل اهل حدیث بود، علی‌رغم همه این مسائل و مشکلات، دچار چنددستگی و اختلاف نشدند. باوجود همه فشارهای ذکرشده، ملاحظه می­‌کنیم که تشیع نزد همه شیعیان آشکار بوده است و در آن اختلافی نداشته­‌اند. اگر اختلافی بوده به سبب وجود برخی اموال در دست برخی از شیعیان بود؛ همچون مسئله ابن علی بن حمزه در زمان امام کاظم -علیه‌السلام- شیعه که امامت یکی از ارکان اصلی آن است، طبیعتاً می‌­بایست با شهادت هر امامی، در آن خدشه یا اختلاف واقع می­‌شد؛ اما باوجود برخی ائمه با سنین کم هیچ اختلالی در ذهنیت شیعه نسبت به عصمت یا هرکدام از صفات ویژه معصومان- علیهم‌السلام – به وجود نیامد.

باوجود احمد ابن حنبل اشعری مذهب که امام اهل تسنن در اعتقادات است نه حدیث، ابو حسن اشعری و …، ائمه شیعه -علیهم‌السلام- در دوران خود در مقابل قوی­ترین فرقه­‌های عقل‌گرا و محدئین و مرحبه و دیگر فرقه­‌ها قرار داشتند و باوجودآن همه دشمنی، سربلند بودند؛ اما چرا اکنون با ذکر هر مسئله‌­ای شیعه متهم به غلو می‌­شود؟ شاید علاوه بر عوامل پیش‌گفته، یکی این است که مسائل کاملاً تبیین نشده تا پذیرش آن­‌ها وجدانی و جزئی از فطرت و ایمان و تکوین عقلی باشد. به عبارتی هنوز در این مسائل مبهماتی وجود دارد و دراین‌باره کوتاهی بزرگی درزمینه آموزش و تربیت توده مردم صورت گرفته است.

برخی از دانشگاهیان و اساتید تاریخ این سؤال را دارند که چه چیزی در تاریخ­‌نگاری­‌های گذشته و موجود نبود که شما را به سمت‌وسوی این نگاه تاریخی و نوشتن دوره­‌هایی مثل کتاب­‌های «الصحیح» رهنمون شد؟ بااینکه الحمدلله اقبال حوزه و دانشگاه به کتاب­‌های حضرت‌عالی قابل‌توجه است، اما در برخی از مجامع علمی گفته می­‌شود که در آثار شما، تاریخ با کلام خلط شده است! نظر حضرت‌عالی چیست؟

اتفاقاً من خودم همیشه گفته‌­ام که صرف تاریخ را دوست ندارم و تاریخ برایم هدف نیست. تنها به این دلیل وارد مباحث تاریخی شده‌­ام که از حضرت رسول اکرم -صلی‌الله علیه و اله- و حضرت امیرالمؤمنین- علیه‌السلام – و دیگر مقدسات دفاع کنم. هدفم این نبوده که تاریخ زندگی شخصی را به اعتبار این‌که چه کسی بوده است، شما اگر همه کتاب­‌های مرا از اول تا آخر بخوانید، ملاحظه خواهید کرد که این کتاب‌­ها یا به دنبال حل مشکلی می­‌گردند یا به دنبال مسائلی است که شایسته تبیین بوده اما هنوز به نحو شایسته توضیح داده نشده‌­اند.

از ذکر روایات معجزات پیامبر -صلی‌الله‌علیه‌وآله- مثلاً معراج نبی -صلی‌الله‌علیه‌وآله- که خداوند برای حضرتش مهیا کرده، به انواع بهانه‌­ها خودداری می­‌شود و یا منکر می‌­شوند، اما در همین حال به کسی معتقد می­گردند که آن‌ها را با ادعاهایی دست می‌­اندازد و مدعی می­‌شود که اهل معرفت یا صوفی است! این تناقض حاکی از ضعف شخصی آدمی و نیز سستی مبانی فکری و اعتقادی اوست. حقیقت آن است که ما ایمان به غیب را از طریق ژرف‌اندیشی در ادلّه آن و مستند بر دلیل و برهان قطعیِ خلل‌ناپذیر، تعمیق نبخشیده­‌ایم، بلکه آن را از راه شنیدن و انفعال و مسائل عاطفی پذیرفته­‌ایم. این ضعف شخصیتی نشأت‌گرفته از عدم نهادینه شدن ادلّه غیب است.

نکته دیگر اینکه بسیار اشتباه است که تاریخ زندگی پیامبر -صلی‌الله‌علیه‌وآله- یا ائمه – علیهم‌السلام – را بدون آنکه استنادی به مسائل عقلی و قرآن کریم داشته باشیم، بررسی می‌­کنیم. مثلاً قران درباره حضرت محمد -صلی‌الله‌علیه‌وآله- می­‌فرماید:

 «وَ مَا ینطِقُ عَنِ الهَوَی»[۳]

 اما تاریخ‌نگاری بگوید که گاهی پیامبر -صلی‌الله‌علیه‌وآله- از سر هوا و هوس سخن می‌­گفته است! آیا نمی­توان با استناد به این آیه قرآنی کذب سخن این متهم را اثبات کرد و بگوییم که وی مؤمن، بلکه مسلمان نیست؟ پس همان‌گونه که عرض کردم، اگر غیب را جزئی از زندگی انبیاء و ائمه بدانیم، نمی­‌شود که آن را دور از استدلال بدانیم. اگر این نبی -صلی‌الله‌علیه‌وآله- یا وصی – علیهم‌السلام – عاقل‌­ترین انسا‌‌ن‌­ها بوده، نمی­توان عقل را دور از استدلال دانست. می­‌پرسیم که اگر به تمام صحت قرآن، از ابتدا تا انتها، معتقد هستید، پس چرا به آن استدلال نمی­‌کنید؟! چرا می­‌خواهید ما برای صحت کلام ابن هشام به کلام وافدی استدلال کنیم اما نمی­‌خواهید به صحت کلام وافدی توسط کلام خداوند استدلال کنیم؟! این کلام سخیفی است و دیگران به ما می­‌خندند. آن­‌ها می‌­خواهند حجت واقعی را از ما بگیرند.

اگر تألیفات یکی از مستشرقین را که درباره تاریخ ما می­‌نویسند، بخوانید، ملاحظه می­‌کنید که به مناسبات معینی استدلال می­‌کنند. آن‌ها می‌­توانند از طریق جمع این استدلال­‌ها و ربطشان به هم شمارا هم قانع کنند که حتی (العیاذ بالله) فهم و معرفت و آگاهی یزید بالاتر از پیامبر -صلی‌الله‌علیه‌وآله- بوده است و می­‌تواند تو را به‌عکس آن نیز قانع کند؛ زیرا تمامی استدلال‌­های آن‌­ها و تاریخی که تدوین می­‌کنند مبتنی بر آن است که فلانی قبل از دیگری مرده یا پیش از او متولد شده است! همه این‌ها نشأت‌گرفته از آن است که برخی امور را نیکو جلوه دهند و می­‌خواهند شما را به نتایجی برسانند که پیش از تألیف کتاب­‌هایتان آن­‌ها را به‌عنوان پیش‌فرض در نظر بگیرید. این کاری مغرضانه است و می­‌خواهند بهترین ادلّه ما که به آن­‌ها ایمان‌داریم و معجزاتی برای اثبات آن­‌ها نازل‌شده است را از ما بگیرند. اگر به قرآن استناد می­‌کنیم به این دلیل است که آن را که آن را معجزه یافته‌­ایم؛ مثلاً از قرآن برداشت می­‌کنیم که اسرائیل در آخرالزمان به وجود می‌­آید و ملاحظه می­‌کنیم که پس از هزار و چهارصد سال به وجود آمده است؛ پس آن را تصدیق می­‌کنیم نه اینکه آن پیش‌بینی را ابن سعد یا وافدی کرده است.

 

 

نمی­‌توان تاریخ زندگی پیامبر – صلی‌الله علیه واله – را نگاشت، مگر اینکه تمام عناصر شخصیتی و ویژگی­‌های ایشان را در نظر بگیریم و از آن در نگارش تاریخ زندگی آن حضرت بهره ببریم؛ اما اگر درباره زندگی ایشان بگوییم که آن بزرگوار غذا می­‌خورده، آب می­‌نوشیده و حمام می­‌کرده، ولی به دیگر ویژگی­‌های او همچون سخن گفتن با جبرئیل و عروج به آسمان در یک‌شب، نپردازیم، این­‌گونه تاریخ­‌نگاری ناقض است و شایسته نیست. آیا این پیامبر -صلی‌الله‌علیه‌وآله- «بدون ذکر ویژگی­‌های خاصش همچون غیبیات و معجزات» است؟ این پیامبر نیست؛ بلکه یک انسان معمولی است. آن‌ها می­‌خواهند ما را از فهم حقیقت پیامبرمان ناتوان کنند و پیامبر – صلی‌الله علیه واله – را به انسان نهایتاً باهوش و زیرکی تنزل هند! درحالی‌که آن­‌ها افراد نوابغی دارند که کامپیوتر و برق و غیره را اختراع کرده اما پیامبر ما اختراعی هم نداشته است! نعمتی که اکنون جمهوری اسلامی در اختیار ما قرار داده است و امکاناتی که در اختیارداریم را باید قدر بدانیم. حقیقتاً ما الآن در وضعیتی قرارگرفته‌ایم که می­‌توانیم کارهای شایسته و خوبی انجام بدهیم و اگر آن کارها را انجام ندهیم، بیشتر مورد بازخواست خدای تبارک تعالی و ائمه اطهار – علیهم‌السلام – قرار می‌­گیریم. در این وضعیت باید در مواجهه با اهل سنت نیز کارها و برنامه­‌هایی انجام بدهیم. سپس رسالتی فراتر از اهل سنت، نسبت به جهان انسانی و بشریت داریم. معتقدم درمجموع درست است که به وجود آمدن طالبان و داعش، به ضرر اسلام تمام می­شود، ولی تصور من این است که از جهتی به نفع تشیع شده است. گویی که خدای تبارک‌وتعالی می­‌خواهد به بیانی دیگر شیعه را مطرح کند و درواقع درملأعام قرار دهد. بله همان­‌گونه که امام رضا-علیه‌السلام- فرموده که:

«اگر مردم زیبایی­‌های کلام ما را درک می‌­کردند، از ما پیروی می­‌کردند»[۴]؛

بهترین تبلیغ برای حقانیت مذهب ما این است که کنه فرمایشات رهبران معصوممان را به دیگران معرفی کنیم؛ و من هم تلاش کرده­‌ام که تألیفاتم در این راستا باشد. اگر کتاب­‌های بنده راجع به ائمه – علیهم‌السلام – را ملاحظه کنید، وقتی سخنی از ایشان نقل می­‌کنم، سعی می­‌کنم آن را تبیین کنم؛ که چرا این کلمه را گفته و از واژه دیگری استفاده نکرده یا اصلاً چرا مطلب را به این شکل مطرح فرموده است. من معتقدم که کوتاهی زیادی دراین‌باره صورت گرفته است. آرزو دارم در این حوزه‌­های علمیه بررسی و «تحلیل متون» تدریس شود. بنده در کتاب تفسیر سوره «اهل أتی» و نیز «تفسیر هشت آیه اول از سوره اسراء» که تألیف کرده­‌ام، این مِنهج (روش) تحلیلی را پیروی نموده‌­ام که مثلاً چرا خداوند متعال فرموده: «سُبحَانَ الَّذِی أَسرَی» و نفرموده: «الحمد لله الَّذِی أَسرَی بِعَبدِهِ»؟ مگر اهمیت تسبیح در این‌جا چیست؟ و یا چرا فرموده «هل أتی» و نفرموده «هل مرّ»؟ چه خوب و عالی است که مؤسساتی فقط به‌منظور تحلیل متن قرآن و احادیث پیامبر – صلی‌الله علیه و اله – و ائمه – علیهم‌السلام -و استخراج دقائق و لطایف معنایی آن‌ها تأسیس شوند. این منهج را بنده در کتاب «الصحیح من سیرۀ لإمام علی- علیه‌السلام -» پیروی کرده‌­ام و در هر خطبه، ولو اندک، برخی از لطایف را شرح داده‌­ام. من فکر می­‌کنم که هنوز جای این کار در حوزه­‌های علمیه و مراکز دانشگاهی خالی است. اگر این شیوه عمومی شود، معیارهای دگرگون خواهد شد؛ زیرا در این صورت، مردم به عظمت احادیث ائمه – علیهم‌السلام – و لطافت معنایی آن‌ها که به ذهن خطور نمی­‌کند. پی خواهند برد.

با تشکر از اینکه وقت شریفتان را در اختیار ما گذاشتید. آرزوی صحت و سلامت برایتان داریم.

پی‌نوشت:

[۱]. نهج البلاغه/ بخش­هایی از خطبه قاصعه.

[۲]. قال علی (ع) «المر عد و ما جهل»/ غررالحکم/ ح ۴۷۸٫

[۳]. نجم / ۳٫

[۴]. «فان الناس لو علموا محاسن کلامنا لا تبعونا»/ بحار الانوار/ ج ۲/ ص ۳۰/ ح ۱۳٫

 

منبع:

نشریه‌ی معارف (ویژه استادان معارف، مبلغان و امور دفاتر) / ش ۱۰۷ / ص ۱۷ الی ۲۱٫

...

این بار، نیروهای اسراییلی به جای نیروهای عرب پرشور ولی  ناشی که به راحتی شکست می خوردند، در برابر سه هزار سرباز واقعی، توانمند، قاطع و منضبط شیعه قرار داشتند که خود را به لحاظ روانی برای یک جنگ تمام عیار آماده کرده بودند. آن ها چنان آماده ایثار بودند که نبرد «استالینگراد» (در جنگ دوم جهانی) را به خاطر می‌آوردند. نیروهای حزب الله، در زمینی به وسعت 25 در 45 کیلومتر مربع، شبکه‌های زیرزمینی و استحکامات استتار شده را در نهایت مخفی کاری ایجاد کرده بودند.

به علاوه، این فعالیت‌ها در ایزوله کامل از دیگر گروه‌های لبنانی انجام گرفته بود. در لبنان، «سمیر جعجع» (رییس دار و دسته مارونی‌های لبنان)، «ولید جنبلاط» (رهبر دروزی‌ها) و «سعد حریری»، میلیاردر نیمه سعودی، مطمئن از شکست شیعیان، نه تنها ناظر حمله صهیونیست ها بودند، که با آن ها همکاری می کردند. تنها کسی که در کنار شیعیان ایستاد، «میشل عون» مسیحی، نخست وزیر و فرمانده اسبق ارتش لبنان بود، که به صومعه های مارونی دستور داد درهای خود را به روی زن و بچه اعضای حزب الله بگشایند.

توانایی استثنایی
همه این‌ها مدیون سید حسن نصرالله و توانایی استثنایی او برای رهبری و قابلیت حیرت آورش برای سازماندهی بود. در طول آن مناقشه، سید حسن بر صفحه شبکه تلویزیونی المنار(که خوش شخصا راه انداخته بود و در آن روزها تنها منبع خبری قابل اتکاء در لبنان بود) ظاهر می شد، با حضوری همواره آرام، ایمن و شفاف. در دنیایی که سیاست، نمایشی و سخنرانی ها عوامفریبانه، خودستایانه و اغراق آمیز است، سخنرانی نصرالله کوبنده است- حتی برای خبرنگاران اسراییلیِ عرب زبان که هیچ کدام از حضورهای تلویزیونی او را از دست نمی دهند- به خاطر متانت، غنای ادبی و صمیمیت آن که شبیه گفتگوی یک پدر با اعضای خانواده اش است. یکی از همین خبرنگاران، چنین موجز سخنرانی او را توصیف کرده است: « او به آن چه می‌گوید، عمل می کند و آن چه را که عمل می کند، به زبان می آورد.»

در محیطی که تجلیل و تمجید از «شهادت» بستگان یک سنت است، او هیچ گاه شهادت پسر 18 ساله خود را به رخ نکشیده است، پسری که در 1997 در حین یک عملیات ضداسراییلی به شهادت رسید. در فرهنگی که اسلام گراهای «ریاکار» (منظورم آل سعود و اردوغان است)، مانند «فریسی» های دوران عیسی مسیح، مرتبا تقوای خود را به رخ دیگران می‌کشند، صحبت‌های نصرالله سنجیده، سرراست، واقعی و عاری از جلوه فروشی‌های مذهبی است.

شخصیتی واقعی که به اذعان دشمنانش «حقیقت» را می‌گوید. او در 1960 به دنیا آمد و نهمین فرزند یک پدر خوار و بار فروش بود. پدرش در «حزب ملی سوسیالیست سوریه» عضویت داشت و خانواده‌اش برجستگی مذهبی خاصی نداشتند. اما نصرالله که در نجف و قم تحصیل کرده، نه تنها یک روحانی شیعه، که یک سیاستمدار و یک فرمانده نظامی هم هست. به علاوه، او شخصیتی «معنوی» هم هست، به این معنا که در «سیر و سلوک» معنوی که در اسلام به «عرفان» معروف است، هم دستی دارد. در عرفان، «سالک» از طریق «عبادت»، مسیری را طی می کند که دارای «منازل» و «احوالات» چندگانه است. این منازل را «مقامات» می‌گویند. در نهایت این مسیر به یک «حقیقت» غایی و بنیادین می‌رسد. گفتنی است در عرفان، کل این «سیر» با کمک و هدایت یک «استاد» انجام می‌گیرد که در فرهنگ عرفانی به «پیر»، «مرشد» یا «مراد» معروف است.

پیشگویی رهبر ایران
نصرالله در مصاحبه ای که اخیرا داشته، درباره معلم و پدر روحانی خود- مرحوم آیت الله بهجت- سخن گفته است. گرچه قطعه ای که در ادامه می آید، نسبتا طولانی است، ولی برای درک ذائقه مذهبی سخنرانی ها فرمانده حزب الله خواندنش را توصیه می‌کنم. این بخش مستقیما به جنگ سال 2006 حزب الله با اسراییل مربوط می شود:
«چند ماه قبل از شروع جنگ سی‌وسه روزه یکی از برادران طلبه‌ی لبنانی که در قم درس می‌خواند پیش من آمد و گفت: آیت‌الله بهجت رحمةالله‌علیه فرمودند که از حالا به بعد این دعا را همیشه بخوان که آن دعا این بود: «اللّهُمَّ اجعَلنِی فِی دِرعِکَ الحَصِینَةِ الَّتِی تَجعَلُ فِیهَا مَن ترِید». سه بار در صبح و سه بار در شب. من گفتم که آیا این کار علت خاصی دارد؟ گفت که من نمی‌دانم؛ فقط ایشان به من گفتند که این پیغام را به شما بدهم. من در آن زمان فکر کردم که شاید اتفاقی قرار است بیفتد و ذهنم درگیر موضوعات امنیتی مثل احتمال انفجار و یا ترور شد اما پس از چند ماه جنگ روی داد و اسرائیلی‌ها از روز اول به دنبال راهی می‌گشتند تا مکانی را که من در آن حضور دارم پیدا کنند و آنجا را بمباران کنند. پس از عملیات بمباران سنگینی که در آن جنگ رخ داد، براساس گفته‌ی خود اسرائیلی‌ها آنها فهمیده بودند که من در کدام ساختمان هستم و اقدام به بمباران سنگین آن مکان کرده بودند. پس از آن من فهمیدم که این دعا برای حفاظت در زمان جنگ بوده است، نه قبل از جنگ.»
 

اتحاد قدرت های غربی برای از بین بردن او

او با اشاره به دشواری اوضاع جنگ سی و سه روزه و تشبیه سرنوشت آن به صحرای کربلا از سوی برخی از مسئولان حزب الله گفت: « یکی از برادرانی که از قم آمده بود در تماس با برادر دیگری به من گفت که آیت الله بهجت به شما تاکید کرده اند که مطمئن باشید که در این جنگ پیروز خواهید شد. این سخن در هفته اول جنگ و زمانی به گوش ما رسید که اصلا افقی از پیروزی برای ما مشهود نبود.»

چگونه می‌توانیم بـا امـام زمـان‌ عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف ارتباط داشته باشیم؟

  حیات انسانی و معقول بشر در گرو پیوند با حقایق وحیانی قرآن کریم است، چراکه وحی یگانه عامل زندگی‏بخش بشر و پیروی از دستورها و آموزه‏های آن، زمینه‏ ساز باریابی به زندگی معقول و مطلوب است: …

آیةالله‌العظمی‌ جوادی آملی:

حیات انسانی و معقول بشر در گرو پیوند با حقایق وحیانی قرآن کریم است، چراکه وحی یگانه عامل زندگی‏بخش بشر و پیروی از دستورها و آموزه‏های آن، زمینه‏ ساز باریابی به زندگی معقول و مطلوب است:

«استجیبوا لله و للرسول اذا دعاکم لما یحییکم»؛ (انفال/24)

«من عمل صالحاً من ذکر او انثی وهو مؤمن فلنحیینه حیوةً طیبة» (نحل/97)

عترت طاهره که یکی از دو ثقل به‌جا مانده از رسول گرامی است، همتای قرآن و همدوش آن است و بر همین اساس، احکامی که درباره قرآن ثابت است، در مورد عترت طاهره نیز ثابت خواهد بود، از این‏رو ارتباط با امام عصر‌ عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف نیز زندگی‏بخش و تأمین‌کننده حیات معقول و مطلوب آدمی است، چون نبی مکرم اسلام‏‌ صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم چنان‌چه قبلاً بیان شد عدم معرفت و پذیرش ولایت امام معصوم زمان را مایه مرگ جاهلی برشمردند و آن‌چه نبودش مرگ جاهلانه می‏آورد، بودنش حیات عاقلانه را تأمین خواهد کرد و آن‌که معرفت و ولایت را فهمید، همواره خویش را در معرض ارتباط با امام معصوم عصر خویش می‏نهد.

...

ارتباط با مقام شامخ ولایت و اتصال روح و قلب انسان با امام عصر‌ عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف خویش، نه‌تنها حیات معقول را تأمین می‏کند بلکه نقایص بشر را نیز تتمیم می‏سازد، چراکه او کعبه حقیقی و حقیقت کعبه است: کعبه زمینی، محاذی بیت معمور است و آن بیت برابر عرش خداست. فرشته‏ای خاص مأمور بنای بیت معمور شد تا فرشتگانی که مقام انسانیت را به خلافت نشناختند و تسبیح و تقدیس خویش را برای نیل به مقام خلافت الهی کافی دانستند و سپس با تنبیه خداوند به معرفت اوج مقام والای انسان کامل بار یافتند، بر گرد آن طواف کنند و با این عبادت، نقص کار خود را ترمیم کنند.

ساختمان کعبه نیز برای طواف بر گرد آن جهت ترمیم و جبران همه قصورها و تقصیرها به‌ویژه غفلت از مقام انسانیت، و سهو و نسیان یا عصیان در پیشگاه خلیفةاللهی انسان است، (کافی/4/188 ـ 187) از این‏رو بهترین تنبه برای طایفان غافل و حاجیان ذاهل و معتمران متساهل، تدارک جهل و جبران غفلت درباره خودشناسی و معرفت مقام شامخ انسان کامل و خلیفه عصر حضرت بقیةالله‌ عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف است، تا چون فرشتگان، طواف مقبول و سعی مشکور داشته باشند.

▪ چگونگی ارتباط با امام زمان‌ عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف

تشرف بی‏واسطه و مستقیم به محضر نورانی امام زمان‌ عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف لیاقت و شایستگی‏هایی ویژه می‏خواهد، از این‏رو تنها اوحدی از موحدان به باریابی محضر مطهرش توفیق می‏یابند.

هر خارق عادت یا کرامتی که به دست ناشناسی صورت می‏گیرد و فیضی از ناحیه او به دیگران می‏رساند، از سرچشمه فیاض امام عصر‌ عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف جاری می‏گردد؛ اما چنین نیست که آن ناشناس لزوماً وجود مبارک ولی‏عصر‌ عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف باشد بلکه آن حضرت شاگردان صالحی دارد که به امر ایشان گره از کار فروبسته دیگران می‏گشایند و واسطه رسیدن فیض امام به آنان می‏شوند.

آن‌چه برای همگان ضروری و میسور است، ایجاد و حفظ ارتباط روحی و معنوی با آن حضرت است که در پرتو رعایت ادب حضور و ارتباط با آن حضرت تحصیل خواهد شد.

انجام دادن مستحبات و اعمال صالح به نیابت از آن حضرت و اهدای ثواب آن به ارواح طیب عترت طاهره‌ علیهم‌السلام از بهترین راه‏هایی است که می‏تواند ارتباط انسان با آن وجود مبارک را تأمین کند و بهترین حالت در چنین نیابتی، آن است که انسان در برابر عمل خویش از آن امام خواسته‏ای نداشته باشد، چراکه از قدر عملش می‏کاهد: چون خواسته ما به قدر ادراک ماست و ادراک ما بیشتر به حجاب تمنیات ما محجوب است، مطلوب متوقع ما نیز محدود خواهد بود؛ پس بهتر است که برابر این ادب، به پیشگاه آن حضرت چیز خاصی را پیشنهاد ندهیم، زیرا او از آن دسته است که «سجیتهم الکرم»، (برگرفته از زیارت جامعه کبیره که در آن ائمه‌ علیهم‌السلام چنین خوانده می‏شوند «عادتکم الاحسان و سجیتکم الکرم» (البلدالامین/302؛ من لایحضره الفقیه/2/615)) بنابراین شایسته آن است که در انتظار عطای او باشیم، چراکه آن‌چه آن حضرت به اقتضای سجیه کریم خویش عطا می‏کند ماندنی است.

البته این سخن بدین معنی نیست که انسان اگر مشکل خاصی دارد، با امام خویش در میان نگذارد و از او نطلبد بلکه مقصود آن است که در انجام دادن اعمال صالح به نیابت از آن حضرت، طلبی نداشته باشد و پیشنهادی ندهد تا آنان درخور خویش عطا کنند؛ نه در اندازه مطلوب محدود ما. آنان چون درخور خویش عطا کنند، هم قابلیت و ظرفیت می‏بخشند و هم مقبول و مظروف؛ و گاه گرچه به شخص عطا می‏کنند، ظهور و فضل عطایشان جامعه‏ای را بهره‏مند می‏سازد؛ مانند آن‌چه حضرت رضا‌ علیه‌السلام به شاگرد خویش جناب زکریابن آدم در برابر استجازه او برای خروج از قم فرمود: شما در قم بمانید. خدای سبحان به برکت شما عذاب را از مردم قم برمی‏دارد، آن‏گونه که به برکت مزار پدرم عذاب را از ساکنان آن منطقه برداشته است. (الاختصاص/87/ح6262) این نمونه‏ای از آن عطایاست که به شخصی چنان لطفی می‏کنند که چون پیکرش در زمینی مدفون شود، آن برکت در تمام آن شهر جریان یابد.

از دیگر آداب حسنه در ارتباط با امام عصر‌ عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف ادب برخاستن به احترام نام مبارک ولی‏عصر‌ عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف است که در میان شیفتگان و پیروان خاندان عصمت‌ علیهم‌السلام ، سنتی دیرپاست.

منبع: افق حوزه