در قرآن مجید از ملائکه فراوان یاد شده است. آیات زیادى از قرآن درباره صفات، ویژگی‌ها، مأموریت‌ها و وظایف فرشتگان سخن مى‌گوید، حتى قرآن، ایمان به ملائکه را در ردیف ایمان به خدا و انبیا و کتب آسمانى قرار داده است و این دلیل بر اهمیت بنیادى این مسئله است:

 «آمَنَ الرَّسُولُ بِمَا أُنزِلَ إِلَیْهِ مِن رَّبِّهِ وَالْمُؤْمِنُونَ ۚ کُلٌّ آمَنَ بِاللَّهِ وَمَلَائِکَتِهِ وَکُتُبِهِ وَرُسُلِهِ» ^{(بقره/۲۸۵)}

«پیامبر، به آن‌چه از سوی پروردگارش بر او نازل شده، ایمان آورده است. (و او به تمام سخنان خود، کاملاً مؤمن می‌باشد.) و همه مؤمنان (نیز)، به خدا و فرشتگان او و کتاب‌ها و فرستادگانش، ایمان آورده‌اند.»

 بدون شک وجود فرشتگان از امور غیبی‌اى است که براى اثبات آن با این صفات و ویژگی‌ها راهى جز ادله نقلیه نیست و به حکم ایمان به غیب، آن‌ها را باید پذیرفت. خداوند در مورد اوصاف و ویژگی‌های فرشتگان می‌فرماید:

 «الْحَمْدُ لِلَّهِ فَاطِرِ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ جَاعِلِ الْمَلَائِکَهِ رُسُلًا أُولِی أَجْنِحَهٍ مَّثْنَىٰ وَثُلَاثَ وَرُبَاعَ ۚ یَزِیدُ فِی الْخَلْقِ مَا یَشَاءُ ۚ إِنَّ اللَّهَ عَلَىٰ کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ*مَّا یَفْتَحِ اللَّهُ لِلنَّاسِ مِن رَّحْمَهٍ فَلَا مُمْسِکَ لَهَا ۖ وَمَا یُمْسِکْ فَلَا مُرْسِلَ لَهُ مِن بَعْدِهِ ۚ وَهُوَ الْعَزِیزُ الْحَکِیمُ» (فاطر/۲-۱)

«ستایش مخصوص خداوندی است آفریننده آسمان‌ها و زمین، که فرشتگان را رسولانی قرار داد دارای جناحهای دوگانه و سه‌گانه و چهارگانه، او هر‌چه بخواهد در آفرینش می‌افزاید، و او بر هر چیزی تواناست! هر رحمتی را خدا به روی مردم بگشاید، کسی نمی‌تواند جلو آن را بگیرد؛ و هر چه را امساک کند، کسی غیر از او قادر به فرستادن آن نیست؛ و او عزیز و حکیم است!»

 

قرآن مجید روی هم رفته ویژگی‌هاى آن‌ها را چنین مى‌شمرد:

 ۱- فرشتگان موجوداتى عاقل و با‌شعورند و بندگان گرامى خدا هستند؛

 «بَلْ عِبَادٌ مُّکْرَمُونَ» (انبیاء/۲۶)

 ۲- آنها سر بر فرمان خدا دارند و هرگز معصیت او نمى‌کنند؛

 «لَا یَسْبِقُونَهُ بِالْقَوْلِ وَهُم بِأَمْرِهِ یَعْمَلُونَ» (انبیاء/۲۷)

 ۳- آنها وظایف مهم و بسیار متنوعى از سوى خداوند بر عهده دارند.

۴- آنها پیوسته مشغول تسبیح و تقدیس خداوند هستند، چنان‌که مى‌خوانیم:

 «وَالْمَلَائِکَهُ یُسَبِّحُونَ بِحَمْدِ رَبِّهِمْ وَیَسْتَغْفِرُونَ لِمَن فِی الْأَرْضِ» (شوری/۵)

«فرشتگان تسبیح و حمد پروردگار خود را بجا مى‌آورند و براى کسانى که در زمین هستند استغفار مى‌کنند.»

...

۵- با این حال انسان به حسب استعداد تکامل از آنها برتر و والاتر است تا آنجا که همه فرشتگان بدون استثنا به خاطر آفرینش آدم به سجده افتادند و آدم معلم آنها گشت. (بقره/۳۰-۳۴)

۶- آنها گاه به صورت انسان در مى‌آیند و بر انبیاء و حتى غیر انبیاء ظاهر مى‌شوند چنان‌که در سوره مریم مى‌خوانیم:

«فَأَرْسَلْنَا إِلَیْهَا رُوحَنَا فَتَمَثَّلَ لَهَا بَشَرًا سَوِیًّا» (مریم/۱۷)

«فرشته بزرگ الهى به صورت انسان موزون بر مریم ظاهر شد.»

در جاى دیگر به صورت انسان‌هایى بر ابراهیم و بر لوط -علیهماالسلام- ظاهر شدند. (هود/۶۹-۷۷) حتى از ذیل این آیات استفاده مى‌شود که قوم لوط نیز آنها را در همان اَشکال موزون انسانى دیدند. (هود/۸۰) آیا ظهور در چهره انسان، یک واقعیت عینى است؟ یا به صورت تمثّل و تصرف در قوه ادراک؟ ظاهر آیات قرآن معنى اول است، هر چند بعضى از مفسّران بزرگ، معنى دوم را برگزیده‌اند.

۷- از روایات اسلامى استفاده مى‌شود که تعداد آنها به قدرى زیاد است که به هیچ وجه قابل مقایسه با انسان نیست چنان‌که در روایتى از امام صادق -علیه‌السلام- مى‌خوانیم:

هنگامى که از آن حضرت پرسیدند آیا عدد فرشتگان بیشترند یا انسان‌ها؟ فرمود: «سوگند به خدایى که جانم به دست او است فرشتگان خدا در آسمان‌ها بیشترند از عدد ذرات خاک‌هاى زمین و در آسمان جاى پایى نیست مگر اینکه در آنجا فرشته‌اى تسبیح و تقدیس خدا مى‌کند.» (بحار‌الانوار/ ج۵۹/ ص۱۷۶/ ح۷)

۸- آنها نه غذا مى‌خورند و نه آب مى‌نوشند و نه ازدواج دارند چنان‌که در حدیثى از امام صادق -علیه‌السلام- مى‌خوانیم:

«ان الملائکه لایأکلون و لایشربون و لاینکحون و انما یعیشون بنسیم العرش» «فرشتگان غذا نمى‌خورند و آب نمى‌نوشند و ازدواج نمى‌کنند بلکه با نسیم عرش الهى زنده‌اند!» (بحار‌الانوار/ ج۵۹/ ص۱۷۴/ ح۴)

۹- آنها نه خواب دارند نه سستى و غفلت چنان‌که حضرت على -علیه‌السلام- در حدیثى چنین می‌فرمایند:

«لیس فیهم فتره، و لا عندهم غفله، و لا فیهم معصیه … لا یغشاهم نوم العیون و لا سهوا العقول، و لا فتره الأبدان، لم یسکنوا الاصلاب و لم تضمهم الارحام»

«در آنها نه سستى است و نه غفلت و نه عصیان … خواب بر آنها چیره نمى‌شود و عقل آنها گرفتار سهو و نسیان نمى‌شود، بدن آنها به سستى نمى‌گراید و در صلب پدران و رحم مادران قرار نمى‌گیرند.» ^{(بحار‌الانوار/ ج۵۹/ ص۱۷۵)}

۱۰- آنها مقامات مختلف و مراتب متفاوت دارند بعضى همیشه در رکوعند و بعضى همیشه در سجودند؛

«وَمَا مِنَّا إِلَّا لَهُ مَقَامٌ مَّعْلُومٌ*و وَإِنَّا لَنَحْنُ الصَّافُّونَ*وَإِنَّا لَنَحْنُ الْمُسَبِّحُونَ» ^{(صافات/۱۶۴- ۱۶۶)}

«و هیچ یک از ما نیست جز آنکه مقام معلومی دارد؛ و ما همگی (برای اطاعت فرمان خداوند) به صف ایستاده‌ایم؛ و ما همه تسبیح‌گوی او هستیم!»

امام صادق -علیه‌السلام- مى‌فرماید:

 «و ان لله ملائکه رکعا الى یوم القیامه و ان لله ملائکه سجد الى یوم القیامه»

«خداوند فرشتگانى دارد که تا روز قیامت در رکوعند و فرشتگانى دارد که تا قیامت در سجودند!»[۱] (بحار‌الانوار/ ج۵۹/ ص۱۷۴) 

 همچنین خداوند در توصیف فرشتگان می‌فرماید:

 «وَقَالُوا اتَّخَذَ الرَّحْمَٰنُ وَلَدًا ۗ سُبْحَانَهُ ۚ بَلْ عِبَادٌ مُّکْرَمُونَ*لَا یَسْبِقُونَهُ بِالْقَوْلِ وَهُم بِأَمْرِهِ یَعْمَلُونَ*یَعْلَمُ مَا بَیْنَ أَیْدِیهِمْ وَمَا خَلْفَهُمْ وَلَا یَشْفَعُونَ إِلَّا لِمَنِ ارْتَضَىٰ وَهُم مِّنْ خَشْیَتِهِ مُشْفِقُونَ*وَمَن یَقُلْ مِنْهُمْ إِنِّی إِلَٰهٌ مِّن دُونِهِ فَذَٰلِکَ نَجْزِیهِ جَهَنَّمَ کَذَٰلِکَ نَجْزِی الظَّالِمِینَ» (انبیا/۲۹-۲۶)

«آنها گفتند: «خداوند رحمان فرزندی برای خود انتخاب کرده است!» او منزّه است (از این عیب و نقص)؛ آنها [= فرشتگان‌] بندگان شایسته اویند. هرگز در سخن بر او پیشی نمی‌گیرند؛ و (پیوسته) به فرمان او عمل می‌کنند. او اعمال امروز و آینده و اعمال گذشته آن‌ها را می‌داند؛ و آن‌ها جز برای کسی‌که خدا راضی (به شفاعت برای او) است شفاعت نمی‌کنند؛ و از ترس او بیمناکند. و هر کس از آن‌ها بگوید: «من جز خدا، معبودی دیگرم»، کیفر او را جهنم می‌دهیم! و ستمگران را این گونه کیفر خواهیم داد.»

این آیات همه در مورد نفى فرزند بودن فرشتگان است. توضیح اینکه بسیارى از مشرکان عرب عقیده داشتند که فرشتگان، فرزندان خدا هستند و به همین دلیل گاه آنها را پرستش مى‌کردند، قرآن صریحا در آیات فوق، این عقیده خرافى و بى‌اساس را محکوم کرده و بطلان آن را با دلائل مختلف بیان مى‌کند. نخست مى‌گوید:

«وَقَالُوا اتَّخَذَ الرَّحْمَٰنُ وَلَدًا»

«و گفتند: خداوند رحمان فرزندی برای خود برگزیده است.»

 اگر منظورشان فرزند حقیقى باشد که لازمه آن جسم بودن است و اگر فرزند خواندگى که در میان عرب معمول بوده است، باشد آن نیز دلیل بر ضعف و احتیاج است و از همه این‌ها گذشته اصولا کسى نیاز به فرزند دارد که فانى مى‌شود، براى بقای نسل و کیان و آثار او باید فرزندش حیات او را در دراز مدت ادامه دهد یا براى عدم احساس تنهایى و انس گرفتن یا کسب قدرت است اما یک وجود ازلى و ابدى و غیر جسمانى و از هر نظر بى‌نیاز، فرزند در مورد او معنى ندارد به همین جهت بلافاصله مى‌فرماید: منزه و پاک است او از این عیب و نقص «سبحانه»، سپس اوصاف فرشتگان را در شش قسمت بیان مى‌کند که مجموعا دلیل روشنى است بر نفى فرزند بودن آن‌ها:

۱- «آن‌ها بندگان خدا هستند.» «بَلْ عِبَادٌ»

۲- «بندگانى شایسته و گرامى داشته.» «مُّکْرَمُونَ» آن‌ها همچون بندگان گریز پا نیستند که تحت فشار مولى، تن به خدمت مى‌دهند بلکه بندگانى هستند، از هر نظر شایسته که راه و رسم عبودیت را خوب مى‌دانند و به آن افتخار مى‌کنند، خدا نیز آن‌ها را به خاطر اخلاص‌شان در عبودیت گرامى داشته و مواهب خویش را به آن‌ها افزایش داده است.

۳- آنها آن قدر مؤدب و تسلیم و سر بر فرمان خدا هستند که «هرگز در سخن گفتن بر او پیشى نمى‌گیرند.» «لَا یَسْبِقُونَهُ بِالْقَوْلِ»

۴- و از نظر عمل نیز «آنها تنها فرمان او را اجرا مى‌کنند.» «وَهُم بِأَمْرِهِ یَعْمَلُونَ» آیا این صفات، صفات فرزندان است یا صفات بندگان؟! سپس به احاطه علمى پروردگار نسبت به آن‌ها اشاره کرده مى‌فرماید: «خداوند هم اعمال امروز و آینده آن‌ها را مى داند و هم اعمال گذشته را، هم از دنیاى آن‌ها آگاه است و هم از آخرت‌شان، هم قبل از وجودشان و هم بعد از وجودشان.» «یَعْلَمُ مَا بَیْنَ أَیْدِیهِمْ وَمَا خَلْفَهُمْ» مسلما فرشتگان از این موضوع آگاه‌اند که خدا یک چنین احاطه علمى به آن‌ها دارد و همین عرفان، سبب مى‌شود که آن‌ها نه سخنى قبل از او بگویند و نه از فرمانش سرپیچى کنند و به این ترتیب این جمله مى‌تواند در حکم تعلیل براى آیه سابق بوده باشد.

۵– بدون شک آن‌ها که بندگان گرامى و شایسته خدا هستند براى نیازمندان شفاعت مى‌کنند ولى باید توجه داشت «هرگز براى کسى شفاعت نمى‌کنند مگر اینکه بدانند خدا از او خشنود است.» و اجازه شفاعت او را داده است «وَلَا یَشْفَعُونَ إِلَّا لِمَنِ ارْتَضَىٰ» مسلما خشنودى خداوند و اجازه شفاعت دادن او، بى‌دلیل نمى‌تواند باشد. حتما به خاطر ایمان راستین و یا اعمالى است که پیوند انسان را با خدا محفوظ مى‌دارد، به تعبیر دیگر انسان ممکن است آلوده گناه شود ولى اگر رابطه خویش را با پروردگار و اولیاى الهى به کلى قطع نکند امید شفاعت درباره او هست اما اگر پیوندش را از نظر خط فکرى و عقیدتى به کلى برید و یا از نظر عملى آن قدر آلوده بود که لیاقت شفاعت را از دست داد در این موقع، هیچ پیامبر مرسل یا فرشته مقربى شفاعت او نخواهد کرد. ضمنا این جمله پاسخى است به آن‌ها که مى‌گفتند: ما فرشتگان را عبادت مى‌کنیم تا در پیشگاه خدا براى ما شفاعت کنند، قرآن مى‌گوید آن‌ها از پیش خود هیچ‌ کارى نمى‌توانند بکنند و هر چه مى‌خواهید باید مستقیما از خدا بخواهید حتى اجازه شفاعت شفیعان را.

به خاطر همین معرفت و آگاهى است که «آن‌ها تنها از او مى ترسند» و تنها ترس او را به دل راه مى‌دهند «وَهُم مِّنْ خَشْیَتِهِ مُشْفِقُونَ» آن‌ها از این نمى‌ترسند که گناهى انجام داده باشند بلکه از کوتاهى در عبادت یا ترک اولى بیمناکند. جالب اینکه «خشیت» از نظر ریشه لغت به معنى هر گونه ترس نیست، بلکه ترسى است که توأم با تعظیم و احترام باشد. «مشفق» از ماده «اشفاق» به معنى توجهى است که آمیخته با ترس باشد (چون در اصل از ماده «شفق» گرفته شده که روشنى آمیخته با تاریکى است) بنابراین ترس آن‌ها از خداوند، همچون ترس انسان از یک حادثه وحشتناک نیست و همچنین «اشفاق» آن‌ها هم چون بیم انسان از یک موجود خطرناک نمى‌باشد بلکه ترس و اشفاق‌شان آمیزه‌اى است از احترام، عنایت و توجه، معرفت و احساس مسئولیت. روشن است که فرشتگان با این صفات برجسته و ممتاز و مقام عبودیت خالص هرگز دعوى خدایى نمى‌کنند اما اگر فرضا «کسى از آن‌ها بگوید من معبودى جز خدا هستم ما کیفر او را جهنم مى‌دهیم، آرى این چنین ظالمان را کیفر خواهیم داد.» «وَمَن یَقُلْ مِنْهُمْ إِنِّی إِلَٰهٌ مِّن دُونِهِ فَذَٰلِکَ نَجْزِیهِ جَهَنَّمَ کَذَٰلِکَ نَجْزِی الظَّالِمِینَ» در حقیقت دعوى الوهیت یک مصداق روشن ظلم بر خویشتن و بر جامعه است و در قانون کلى «کَذَٰلِکَ نَجْزِی الظَّالِمِینَ» درج است.

 پی‌نوشت:

 [۱] – براى آگاهى بیشتر از اوصاف ملائکه و اصناف آنها به کتاب السماء و العالم، بحار الانوار، ابواب الملائکه، جلد ۵۹ صفحه ۱۴۴ تا ۳۲۶ مراجعه فرمائید، همچنین نهج البلاغه خطبه هاى اول و ۹۱ – خطبه اشباح – و ۱۰۹ و ۱۷۱٫

 منابع:

اندیشکده‌ی یقین

کتاب آشنایی با قرآن /مرتضی مطهری /ج۵ /ص۵۰-۴۹٫

کتاب تفسیر نمونه /ناصر مکارم شیرازی /ج۱۳ /ص۳۹۲-۳۸۹٫

تمام نعمت های ظاهری و باطنی از شاخه های نعمت امام است،

تردیدی نیست که مهم ترین و ارزنده ترین نعمت ها آن است که مایه رستگاری به شناختن معارف ربانی و علوم سودمند و رسیدن به درجات والا و نعمت های جاودانه اخروی می شود و این نعمت، همان امام است که به واسطه او خداوند شناخته می شود و عبادت می گردد و بندگان به سبب او به آنچه بخواهند از مقامات عالیه و عنایات خاصه نایل می آیند.

بنابراین؛

 الف) وجود آن حضرت (عج)‌ نعمت است

 ب) شکر نعمت واجب است

 ج) شکر نعمت باعث فزونی آن می شود

  لذا حضرت موسی بن جعفر علیه السلام در باره آیه

«وَأَسْبَغَ عَلَيكُمْ نِعَمَهُ ظَاهِرَةً وَبَاطِنَةً »^{(لقمان/20)}؛

و خداوند نعمت های ظاهر و باطن خویش را بر شما عنایت کرد.

فرمود: «النِّعْمَةُ الظَّاهِرَةُ الْإِمَامُ الظَّاهِرُ وَ الْبَاطِنَةُ الْإِمَامُ الغایب؛

نعمت ظاهر امام ظاهر و نعمت باطن امام غایب است.»

 گذشته از این که عقل سلیم به وجوب شکر نعمت حکم می کند آیاتی از قرآن نیز بر این معنا دلالت دارند از جمله آیه مبارکه:

«فَاذْكُرُونِي أَذْكُرْكُمْ وَاشْكُرُوا لِي وَلَا تَكْفُرُونِ»^{(البقرة/152)}

پس مرا یاد کنید تا شما را یاد کنم و برای من شکر گزارید و (نعمت های مرا) کفران نکنید.

...

و همچنین آیه:

« وَاشْكُرُوا لِلَّهِ إِنْ كُنْتُمْ إِياهُ تَعْبُدُونَ»^{(البقرة/172)}

شکر خدای را به جای آورید اگر او را عبادت می کنید.

و آیات بسیار دیگر… .

 علاوه بر آیه شریفه « لَئِنْ شَكَرْتُمْ لَأَزِيدَنَّكُمْ »^{(الإبراهيم/7)}

روایات بسیاری بر این معنا دلالت می کند از جمله این که از امام صادق ^{علیه السلام} آمده که فرمودند:

«در تورات نوشته شده: هر که تو را نعمتی داد سپاسگزاری کن و به هر که تو را سپاس گفت انعام نمای که اگر نعمت ها شکرگزاری شوند از بین نمی روند و اگر ناسپاسی کردند پایدار نمانند شکر مایه فزونی نعمت ها و ایمنی از دگرگونی ها است.

 وجود مولای ما حضرت حجت علیه السلام از مهم ترین نعمت های الهی بر ماست و معرفت داشتن ما نسبت به این نعمت، خود نعمت بزرگی است بلکه نعمتی است که هیچ نعمتی با آن مقایسه نمی شود. زیرا جزء تکمیل کننده ایمان و علت تامه آن است.

 تمام نعمت های ظاهری و باطنی از شاخه های این نعمت بزرگ - یعنی وجود امام - است پس بر ما واجب است که بیشترین کوشش و اهتمام را در ادای شکر این نعمت به کار بندیم تا به نعمت های بزرگ دیگر نیز نایل شویم. زیرا خداوند وعده داده که هر کس شکر نعمت به جای آورد نعمتش افزون کند و وعده الهی تخلف ناپذیر است.

 البته ادا کردن تمام حقوق این نعمت بزرگ الهی برای ما مقدور نیست ولی آنچه از دست ما ساخته است باید انجام دهیم که به چند امر حاصل می شود؛

5- در خواست معرفت او از خداوند تا از اهل شکر و اقبال به سوی او گردیم

 پیامبر صل الله علیه وآله فرمودند: «هر کس به شما نیکی کرد به او پاداش دهید، اگر پاداشی نداشتید در حق او دعا کنید تا از خود یدانید که نیکی او را پاداش داده اید.» و از امام سجاد علیه السلام در رساله حقوق آمده است که فرمودند: «و اما حق کی که درباره ات نیکی نماید آن است که او را سپاس گویی و کار نیکش را بزگو نمایی و جایگاهش را والا شماری و با اخلاص بین خود و خدایت در حقش دعا کنی، پس اگر این کار را کردی شکر او را در سر و علن به جای آورده ای و اگر روزی توانستی پاداشش را بده.»

منبع: جام نیوز

در روزه سه روز آخر ماه شعبان برای کسی که تمام آن را روزه نداشته فضیلتی است که برای مراقب سزاوار نیست آن را رها کند.

در روزه سه روز آخر ماه شعبان برای کسی که تمام آن را روزه نداشته فضیلتی است که برای مراقب سزاوار نیست آن را رها کند چه صدوق(ره) از صادق(علیه السلام) روایت نموده است که هر کس سه روزه آخر شعبان را روزه بگیرد و به ماه رمضان متصل کند، خداوند روزه دو ماه پی در پی را برای او می نویسد و مراقبات اواخر هر ماه برای اصلاح کردن آنچه در تمام ماه از دست داده است غیر از آنچه ذکر کردیم چنان است که در هر ماه اشاره کرده‌ایم سپس از جمله مهمّات آن است که در شب آخر شعبان برای ماه رمضان دعائی است که در «اقبال» برای آن شب یا شب اول ماه رمضان روایت شده است. (1) 1-«اقبال الاعمال» صفحه 358، چاپ اعلمی، بیروت.

_{کتاب ترجمه المراقبات – ص 198/تالیف: عارف کامل میرزا جواد آقا ملکی تبریزی(ره),}

_{منبع: خبرگزاری تسنیم}

iv style="direction: rtl; text-align: justify;"> 

 

حجت الاسلام دارستانی؛

انسان دو جا می سوزد و زشتی و نجاستش از بین میرود.

یکی از آن دو جا؛ روضۀ امام حسین علیه‌السلام است.

انسان زمانی می تواند برای امام حسین علیه‌السلام گریه کند که از گناهانش ناراحت باشد.

یکی هم وقتی که حرم سیدالشهدا علیه‌السلام  و یا به حرم امام هشتم علیه‌السلام میروی.

انسان وقتی در حرم یار سوخت پاک می شود. هر کس امام حسین علیه‌السلام را زیارت کند گویی خداوند را در عرش زیارت کرده است.

زیارت، همچون خورشیدی است که زشتی را از دیوار دلمان پاک می کند؛ ما را می سوزاند و پاک می کند؛ انسانی که مدتی در حرم معصوم علیه‌السلام نشست کم کم پاک می شود.

منبع: وارث /بخشی از سخنرانی حجت الاسلام دارستانی در مراسم شب چهارم ماه مبارک رمضان؛

نشسته ایم آن پایین، پایین راه، بی لباس، بی زینت و تو را می نگریم.

4 style="text-align: justify;" dir="RTL"> دست ها را به دور زانوهایمان گره کرده ایم و چانه بر سر زانو گذاشته ایم. این پایین سرد است و ما لباس بر تن نداریم. می گویی: مگر نگفتم او در کمین است؟

مگر نشانتان ندادم آنچه با گذشتگانتان کرد؟

 ما تنها تو را می نگریم. صدا از هنجره ها بیرون نمی آید. عرق سرد بر پیشانی ها نشسته و ما مبهوت گذشته و نگران آینده ایم.

دوباره صدایمان می زنی: فرزند آدم! من تو را از مکر دشمنت آگاه کردم. گفتم که او و قبیله اش هر آینه در کمین تواند و منتظر تا تو را همچون پدر و مادرت از بهشت من بیرون کنند. تو در رضوان من بودی و من از بندگی تو راضی. چه شد که کفران نعمت کردی؟!

در ذهنمان می گذرد که پاسخ دهیم ما او و قبیله اش را ندیدیم که در کمین نشسته اند.

نگفته تو می گویی: مگر خود به شما نگفتم که او شما را از جایی می نگرد که شما او را نمی بینید.سرها به پایین می اندازیم. می خواهیم گریه کنیم. یاد لباس هایی می افتیم که برایمان فرستادی. اول اولش که در بهشت رضایت تو بودیم لباسی فرستادی تا زشتیهایمان را بپوشاند. بار اول که از تن بیرونش کردیم انگار چیزی در درونمان ریخت. ما که نمی دانستیم چیست. تو خودت گفتی حیاست. گفتی که حیا پرده های توست. مبادا لباس از تن بیرون کنی چرا که پرده هایت می ریزد. بعد دوست داشتی ما را زیبا ببینی. لباس را زینت ما قرار دادی.

بعد دیدی ما در برابر مکر او که به ما می نگرد ناتوانیم، گفتی بیایید این لباس تقواست. به تن کنید تا از حیله‌اش در امان بمانید. یادمان است آن قدر همیشه در گیر و دار همان لباس اول بودیم که لباس تقوا یادمان رفت. همین شد که از صراط افتادیم. می گفتند عبور از این پل، لباس تقوا می خواهد که ما نداشتیم. رد نشدیم. از پل افتادیم؛ و حال، نشسته ایم آن پایین، پایین صراط، بی لباس، بی زینت و تو را می نگریم.

  یا بَنی‏ آدَمَ قَدْ أَنْزَلْنا عَلَیْکُمْ لِباساً یُواری سَوْآتِکُمْ وَ ریشاً وَ لِباسُ التَّقْوى‏ ذلِکَ خَیْرٌ ذلِکَ مِنْ آیاتِ اللَّهِ لَعَلَّهُمْ یَذَّکَّرُونَ ^{(اعراف ،۲۶)}

یا بَنی آدَمَ لا یَفتِنَنّکُمُ الشَّیطانُ کَما اَخرَجَ اَبَوَیکُم مِنَ الجَنَّهِ یَنزِعُ عَنهُما لِباسَهُما لِیُریَهُما سوآتِهِما اِنَّهُ یَراکُم هُو وَ قَبیلُهُ مِن حَیثُ لا تَرَونَهُم انا جَعَلنا الشَّیاطینَ اولیاءَ لِلَّذینَ لا یومِنون ^{(اعراف،۲۷)}

منبع:باحجاب

وَكَأَينْ مِنْ دَابَّةٍ لَا تَحْمِلُ رِزْقَهَا اللَّهُ يرْزُقُهَا وَإِياكُمْ وَهُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ^{(العنکبوت/60)}

و چه بسيار جانداراني که نمي‏توانند متحمل روزي خود شوند خداست که آنها و شما را روزي مي‏دهد و اوست ‏شنواي دانا.

خداوندا هر چه تو بدهی خوب است.

هر چه تو ندهی خوب است.

هر چه خداوند بدهد و ندهد خوب است.

ما راضی به رضای خداوندیم.

خداوند هر چه بخواهد ما می پسندیم

همین که ماه رمضان روزه بگیرید، روزی است، برخی نمی توانند.

ختم قرآن کردن در این ماه روزی است.

روزی معنای وسیعی دارد.

روزی ها دست خدا است و خداوند تقسیم می‌کند.

خداوند روزی برخی را تنگ می کند و روزی برخی را وسیع.

خداوند هیچ چیز را مساوی تقسیم نکرده است. اگر خداوند همه چیز را یک جور خلق کند، زیبایی در نظر نمی آید.

کسانی که شمال زندگی می کنند جای خشک که میروند لذت می برند و ما که شمال میرویم لذت می بریم.

همه چیز زیباست و خداوند همه چیز را زیبا خلق کرده است.

 

نظر خدا این است که بالا، پایین باشد. چرا که امور دنیا بچرخد. اگر همه پولدار باشند دیگر نانوا وجود نخواهد داشت.

بدترین حالت این است که مساوی باشیم. خداوند می فرماید: ما بین شما معیشتتان را تقسیم کردیم. دوست داشتیم برخی بالاتر باشند و برخی پایین تر باشند.

 

منبع: وارث/بخشی از سخنرانی حاج مهدی در مراسم شب چهارم ماه مبارک رمضان؛

 

امام ره که خطوط اصلی این نظام را برای ما ترسیم کردند ” در اوایل شکل گیری نظام جمهوری اسلامی ایران فرمودند :

امریکا در جنگ نظامی نمیتواند حریف ما بشود و در جنگ اقتصادی نیز نمیتواند اما از ان واهمه دارم که ما در داخل بگندانند(جنگ نرم)

 

سالهاست دشمنان اسلام که از اسلام هراس دارند و جنگی را علیه فرهنگ و عقاید مسلمانان بلاخص شیعیان اغاز کرده اند و مدام در صدد ضربه به پیکر اسلام هستند ” و این جنگ برای تسخیر قلب و ذهن اغاز میشود و کاملا انسان را به یک حیوان درنده و از ابلیس بدتر تبدیل میکند “

اغاز این جنگ میتواند از بی حجابی و نگاه حرام باشد ” نقش مهم این جنگ را امروز عصر ارتباطات بر عهده دارد مانند ماهواره و شبکه های اجتماعی ” اگر ما امار بگیریم اکثر فیلمهایی که در شبکه ماهواره با زبان فارسی پخش میشوند بیشتر انها نگاه حرام و شهوتی هست و خیانت زن به شوهر وبلعکس و روابط نامشروع و ……… اینها اغاز تحول بزرگیست که انسان را به لجن زار و باتلاق جهنم میکشاند ” اگر مراقب نباشیم بعد از مدتی قلب و ذهن شما فقط به یک مورد بیشتر فکر نمیکند ان هم شهوت است تا جایی که حاضری حتی خدا را هم زیر پا بذاری تا این حد قلب و ذهن شما تسخیر میشه فلذا امروز در جامعه ما اگر بی حجابی و نگاه حرام هست از جنگ نرمیست که دشمن علیه عقاید ما اغاز کرده و برای این کار مدام هزینه های کلان میکنند تا به پیکر اسلام ضربه بزنند ” در جنگ نظامی، دشمن به سراغ سنگرهای مرزی ما می آید؛ مراکز مرزی ما را سعی می کند منهدم بکند؛ تا بتواند در مرز، نفوذ کند؛ در جنگ روانی و آن چه که امروز به آن جنگ نرم گفته می شود در دنیا، دشمن به سراغ سنگرهای معنوی می آید که آنها را منهدم کند؛ به سراغ ایمان ها، معرفت ها، عزم ها، پایه ها و ارکان اساسی یک نظام و یک کشور [می آید].

...

دشمن به سراغ اینها می آید که اینها را منهدم بکند و نقاط قوت را در تبلیغات خود به نقاط ضعف تبدیل کند؛ فرصت های یک نظام را به تهدید تبدیل کند. این، کارهایی است که دارند می کنند. در این کار، تجربه هم دارند؛ تلاش هم زیاد دارند می کنند؛ ابزار فراوانی هم در اختیارشان هست. باید ابعاد دشمن و ابعاد دشمنی را بدانیم؛ تا بتوانیم بر او فائق بیاییم؛ البته ما مدد الهی داریم؛ کمک غیبی داریم؛ بدون شک. این را انسان دارد مشاهده می کند؛ لکن ما مادامی که هوشیارانه [و] آگاهانه در میدان نباشیم، تدبیر لازم را به کار نبریم، کمک الهی، به سراغ ما نخواهد آمد”

 خبرهایی که از مراکز حساس سیاسی و امنیتی دنیا به دست ما می رسد، نشان می دهد که دستگاه های عظیم و گسترده ای، با بودجه های کلانی، به طور دائم، متوجه نظام جمهوری اسلامی هستند و دارند کار می کنند؛ هر روز طرحی را به میدان می آورند و هر روز عرصة جدیدی را در مقابل جمهوری اسلامی می آرایند. به هر حال، امروز توطئة دشمن، توطئة پیچیده ای است. ما باید جوانب این توطئه را به روشنی بشناسیم و بشناسانیم. امروز جنگ نظامی با ما، خیلی محتمل نیست؛ لکن جنگی که وجود دارد، از جنگ نظامی، اگر خطرش بیشتر نباشد، کمتر نیست؛ اگر احتیاط بیشتری نخواهد، کمتر نمی خواهد”

اگر من بخواهم یک توصیه به شما بکنم، آن توصیه این خواهد بود که بصیرت خودتان را زیاد کنید؛ بصیرت. بلاهایی که بر ملت ها وارد می شود، در بسیاری از موارد، بر اثر بی بصیرتی است. خطاهایی که بعضی از افراد می کنند، بر اثر بی بصیرتی است. بصیرت خودتان را بالا ببرید. آگاهی خودتان را بالا ببرید. من مکرر این جمله امیرالمؤمنین علیه السلام را در گفتارها بیان کردم که فرمود: «الا و لا یحمل هذا العلم الا اهل البصر و الصّبر».

بنده بارها این جبهه های سیاسی و صحنه های سیاسی را مثال می زنم به جبهة جنگ. اگر شما در جبهة جنگ نظامی، هندسه زمین در اختیارتان نباشد، احتمال خطاهای بزرگ هست. برای همین هم هست که شناسایی می روند. یکی از کارهای مهم در عمل نظامی، شناسایی است؛ شناسایی از نزدیک که زمین را بروند ببینند؛ دشمن کجاست؛ چه جوری است؛ مواضعش چگونه است؛ عوارضش چگونه است؛ تا بفهمند چه کار باید بکنند. اگر کسی این شناسایی را نداشته باشد، میدان را نشناسد، دشمن را گم بکند، یک وقت می بینید که دارد خمپاره اش را، توپخانه اش را آتش می کند به طرفی که اتفاقاً این طرف، طرفِ دوست است؛ نه طرفِ دشمن؛ نمی داند دیگر. عرصة سیاسی، عیناً همین جور است. اگر بصیرت نداشته باشید، دوست را نشناسید، دشمن را نشناسید، یک وقت می بینید آتش توپخانة تبلیغات شما و گفت و شنود شما و عمل شما، به طرف قسمتی است که آن جا دوستان مجتمعند؛ نه دشمنان. آدم، دشمن را بشناسد. در شناخت دشمن، خطا نکنیم؛ لذا بصیرت لازم است؛ تبیین لازم است.

منبع: معبرجوان عاشورایی

 

تنها نسخه ای که باعث نجات انسان می شود و بسیار دقیق است چون سازنده اش این را گفته است، قرآن است.

تنها نسخه ای که باعث نجات انسان می شود و بسیار دقیق است چون سازنده اش این را گفته است، قرآن است.

هر سازنده ای هم یک سری نماینده مجاز دارد، نسخه ای دارد که توضیح می دهد، خداوند می گوید این قرآن که من سازنده آن هستم و نمایندگان مجازش هم 14 نفر، 14 معصوم هم نماینده مجاز که خودم برایت تأیید کردم.

برای فهم این قرآن، تنها باید به این افراد مراجعه کرد نه اینکه سراغ هر کسی رفت. لذا فهم اینکه ما که هستیم، چه هستیم، کجا داریم می رویم خیلی مهم است.

 

_{منبع: وارث/بخشی از سخنرانی حجت الاسلام وحید معتمدی در مراسم هفتگی هیئت ریحانة النّبی(س)؛ 7اسفند ماه 1392}