« این جمعه نیایی به خدا می میرم | نماز و راه يابى » |
بهره بردارى صحيح از قرآن
نوشته شده توسطرحیمی 12ام مرداد, 1391قرآن كريم یکی از ويژگى بندگان برجسته خداى رحمان را اين گونه بيان مىفرمايد:
وَالَّذِينَ إِذَا ذُكِّرُوا بِآياتِ رَبِّهِمْ لَمْ يخِرُّوا عَلَيهَا صُمًّا وَعُمْيانًا(الفرقان/73)
وآنان کساني هستند که هرگاه آيات پروردگارشان به آنان گوشزد شود، کر و کور روي آن نمي افتند.
اين ويژگى، از مهمترين ويژگىها و عميقترين شاخصههاى بندگان ممتاز خداست كه رابطه نظرى و عملى خود را با قرآن (بزرگترين كتاب آسمانى و يگانه معجزه جاويدان پيامبر اسلام (صلى الله عليه آله و سلم) به طور عميق و استوار بر قرار سازند، آن گونه كه روح پر طراوت قرآن در زندگيشان آشكار گردد.چنان كه امام باقر (عليه السلام) فرمود:
1.كسى كه قرآن را تلاوت مىكند، ولى آن را وسيله كسب امور مادى و دوشيدن شاهان (صله گرفتن از آنها) قرار داده، و با آن به مردم فخر و بزرگى بفروشد و خودنمايى كند.
2.كسى كه هدفش از قرائت قرآن، حفظ حروف (و تجويد) آن است، اما حدود و قوانين آن را تباه مىسازد. خداوند افراد اين گروه را زياد نكند.
3.كسى كه قرآن را تلاوت مىكند و دواى آن را بر روى درد قلبش مىنهد (و وسيله درمان بيمارىهاى معنوى قرار مىدهد) با آن شب زنده دارى كند، و روزش را به تشنگى (روزه) به سر آورد…. .
فوالله لهولاء فى قراء القرآن اعز من الكبريت الاحمر(1)
سوگند به خدا! اين گروه در ميان قاريان قرآن از كبريت احمر كميابتر هستند.
ما وقتى به آيات قرآن درباره قرآن مراجعه مىكنيم، در مجموع - جز در موارد نادر - نتيجه مىگيريم دو مسووليت بزرگ در قبال آن داريم:
1.شناخت محتواى قرآن،
2.عمل به مفاهيم قرآن.
در قرآن مجيد، واژه قرآن 65 بار آمده و تحت عنوان كتاب، دهها بار ذكر شده است و با توجه به آياتى كه در آن از قرآن سخن به ميان آمده، غالبا مراد شناخت قرآن و دريافت محتواى سازنده آن، سپس عمل به دستورهاى قرآن است. چنان كه در آيه مورد بحث (73 فرقان) با تعبير هشدار دهنده به اين مطلب تصريح شده است كه نبايد رابطه شما با قرآن كور كورانه باشد، بلكه بايد با چشمى بينا و گوشى شنوا به آن توجه كرد و به خوبى شناخت و مزرعه روح و روان را با آب زلال قرآن آبيارى نمود. چنان كه در روايت آمده است كه، ابوبصير يكى از شاگردان امام صادق (عليه السلام)، از آن حضرت در باره اين آيه توضيح خواست، امام صادق (عليه السلام) فرمود:
مستبصرين ليسوا بشكاك(2)
از روى بصيرت و شناخت به قرآن روى كنند و در آن هيچ گونه شك و ترديد نداشته باشند.
بنابراين، قرآن را از جهت نظرى بايد شناخت و به مطالب آن يقين پيدا كرد و اين از ويژگىهاى بندگان ممتاز خداست.
در آيات ديگر قرآن نيز در زمينه دو مسووليت ياد شده سن به ميان آمده است كه براى روشن شدن بيشتر به چند آيه اشاره مىكنيم.
أَفَلَا يتَدَبَّرُونَ الْقُرْآنَ أَمْ عَلَى قُلُوبٍ أَقْفَالُهَا(محمد/24)
آيا آنها در قرآن تدبر نميکنند، يا بر دلهايشان قفل نهاده شده است؟!
اين آيه ما را با تاكيد به تدبر و تعقل و شناخت دستورها و مفاهيم قرآن دعوت مىنمايد.
وَلَقَدْ يسَّرْنَا الْقُرْآنَ لِلذِّكْرِ فَهَلْ مِنْ مُدَّكِرٍ(القمر/17)
ما قرآن را براي تذکر آسان ساختيم؛ آيا کسي هست که متذکر شود؟!
اين آيه حاكى است كه خداوند قرآن را آسان و روان براى عموم نازل كرده است، تا همه آن را بشناسند و هدف از شناخت آن تذكر و تنبه و آموختن و عمل است.
قرآن كريم درباره مسووليت دوم (عمل به قرآن) نيز مىفرمايد:
ِانَّمَا الْمُؤْمِنُونَ الَّذِينَ إِذَا ذُكِرَ اللَّهُ وَجِلَتْ قُلُوبُهُمْ وَإِذَا تُلِيتْ عَلَيهِمْ آياتُهُ زَادَتْهُمْ إِيمَانًا وَعَلَى رَبِّهِمْ يتَوَكَّلُونَ(الأنفال/2)
مؤمنان، تنها کساني هستند که هرگاه نام خدا برده شود، دلهاشان ترسان ميگردد؛ و هنگامي که آيات او بر آنها خوانده ميشود، ايمانشان فزونتر ميگردد؛ و تنها بر پروردگارشان توکل دارند.
آرى، قلب مومنان در برابر قرآن، اين گونه خاشع و ترسان است. به گونهاى كه شنيدن آيات قرآن باعث افزايش ايمان قلبى و رابطه استوار و تنگاتنگ مومن با خدا مىگردد.
نيز مىفرمايد:
يا أَيهَا النَّاسُ قَدْ جَاءَتْكُمْ مَوْعِظَةٌ مِنْ رَبِّكُمْ وَشِفَاءٌ لِمَا فِي الصُّدُورِ وَهُدًى وَرَحْمَةٌ لِلْمُؤْمِنِينَ(يونس/57)
اي مردم! اندرزي از سوي پروردگارتان براي شما آمده است؛ و درماني براي آنچه در سينههاست؛ (درماني براي دلهاي شما؛) و هدايت و رحمتي است براي مؤمنان!
و مىفرمايد:
كِتَابٌ أَنْزَلْنَاهُ إِلَيكَ لِتُخْرِجَ النَّاسَ مِنَ الظُّلُمَاتِ إِلَى النُّورِ بِإِذْنِ رَبِّهِمْ إِلَى صِرَاطِ الْعَزِيزِ الْحَمِيدِ(الإبراهيم/1)
قرآن كتابى است که بر تو نازل کرديم، تا مردم را از تاريکيها(ي شرک و ظلم و جهل،) به سوي روشنايي (ايمان و عدل و آگاهي،) بفرمان پروردگارشان در آوري، بسوي راه خداوند عزيز و حميد.
———————————————————————–
1. بحارالانوار، ج 92، صاحب الزمان 178، ح 4؛ امالى الصدوق، صاحب الزمان 122.
2. شيخ كلينى، روضه الكافى، صاحب الزمان 178، ح 199.
منبع: ويژگىهاى بندگان خدا در قرآن - محمد محمدى اشتهاردى رحمه الله علیه
فرم در حال بارگذاری ...